Anne Rice: Wampir Lestat

Roześmiałem się. Nie mogłem się powstrzymać i widziałem, że i on z trudem powstrzymywał się przed śmiechem.

— A gdzie są imiona i nazwy z Wywiadu z wampirem ? — zapytałem z udawanym oburzeniem.

— Verboten — odpowiedział, lekko unosząc brwi. — One nie są fikcyjne. Są prawdziwe. I powiem ci jeszcze, że nawet w tej chwili puszczają twoje teledyski właśnie tam, na Castro Street. Śmiertelni tego żądają. Wznoszą toasty za ciebie koktajlami Bloody Mary. Twój kawałek „Taniec z Les Innocents” łomoce teraz w głośnikach ustawionych w barze.

Za chwilę chyba pęknę ze śmiechu. Próbowałem się powstrzymać. Potrząsnąłem głową.

— Wywołałeś także coś w rodzaju rewolucji językowej wśród wampirów. Stałeś się niechcący i wbrew ich woli kimś, kto zrewolucjonizował ich sposób mówienia i zachowania — mówił dalej tym samym, lekko ironicznym stylem, niezdolny do pozbycia się z ust ciągłego uśmiechu.

— Co masz na myśli?

— Mroczna Zamiana, Mroczny Dar, Diabelski Gościniec… — wszyscy oni wzajemnie powtarzali sobie te słowa, stały się modne. Nawet zieloni, najbardziej nieopierzeni z wampirów stylizują się na ciebie. Naśladują twoją książkę, nawet jeśli całkowicie ją potępiają. Obwieszają się egipskimi kosztownościami. Czarny aksamit znowu jest de rigueur.

— Doskonale — powiedziałem. — Te miejsca, o których mówiłeś, jakie on są?

— Są przesiąknięte elementami wampirycznymi. Ściany ozdabiają plakaty z filmów o wampirach, a same filmy bez ustanku puszczane są z projektora na ustawione wysoko ekrany. Ci śmiertelni, którzy tam przychodzą, to prawdziwa parada unikatów, zupełnie teatralnych typów — młodzież punkowa, artyści, ci, którzy przebierają się w czarne peleryny i zakładają białe plastikowe kły. Właściwie oni nawet nas nie zauważają. W porównaniu z nimi często ubrani jesteśmy niepozornie i szaro, a w mrocznym, słabym oświetleniu baru moglibyśmy być niewidzialni; aksamit, egipskie świecidełka i to wszystko. Oczywiście nikt nie wybiera na swe ofiary tych właśnie klientów baru. Przychodzimy do takich miejsc po informacje. Bar wampirów jest najbezpieczniejszym miejscem dla śmiertelnych w całym świecie chrześcijańskim. Nie zabija się w barze wampirów.

— Ciekawe, czy ktoś pomyślał już o tym? — zapytałem.

— Myślano, myślano — odparł. — W Paryżu nazywało się to Théatre des Vampyres.

— Oczywiście — przytaknąłem.

— Zaczęto mówić jakiś miesiąc temu, że wróciłeś. A wiadomość już wtedy nie była nowa. Mówili, że polujesz w Nowym Orleanie i że dowiedzieli się, co zamierzasz zrobić. Mieli już pierwsze wydania twojej autobiografii. Słyszałem nie kończące się dyskusje o twoich video — clipach.

— Dlaczego nie widziałem ich w Nowym Orleanie? — zapytałem.

— Ponieważ Nowy Orlean od ponad półwiecza jest terytorium łowieckim Armanda. Nikt nie ośmiela się tam polować. Oni dowiedzieli się o wszystkim od śmiertelnych, przez zwykłe źródła informacji, z Los Angeles i z Nowego Jorku.

— Nie widziałem Armanda w Nowym Orleanie.

— Wiem — odparł.

Przez moment wyglądał na zmartwionego, speszonego. Poczułem lekkie ściśnięcie w okolicach serca.

— Nikt nie wie, gdzie jest Armand — powiedział nieco pochmurnie. — Ale kiedy tam był, zabijał młode wampiry, zostawili mu więc cały Nowy Orlean. Mówią, że wielu starszych to robi. Zabija młodych. Mówią to i o mnie, ale to nieprawda. Poluję w San Francisco jak duch. Nie niepokoję nikogo poza moimi nieszczęsnymi ofiarami.

Wszystko to nie zaskoczyło mnie specjalnie.

— Jest nas zbyt wielu — powiedział. — Zawsze było nas zbyt wielu. I wiele jest waśni. A wspólnota w jakimkolwiek mieście jest tylko środkiem, dzięki któremu trzech lub może więcej potężnych wampirów zgadza się wzajemnie siebie nie niszczyć i dzielić swoje terytorium zgodnie z naszymi zasadami czy prawami.

— Oni są teraz inni i o wiele bardziej surowi. Absolutnie nie wolno pozostawiać jakichkolwiek dowodów zabójstwa. Nawet pojedynczego martwego ciała. Nie wolno zostawiać śmiertelnych dla ewentualnego dochodzenia.

— Oczywiście.

— Nie wolno też dopuścić, by śmiertelni kiedykolwiek dostali w swoje ręce nasze zdjęcia w zbliżeniu czy na zatrzymanej klatce na video, dopuścić do ryzyka, w którym doszłoby do schwytania, uwięzienia czy naukowej weryfikacji przez świat śmiertelnych kogokolwiek z nas.

Przytaknąłem. Serce waliło mi jak młotem. Uwielbiam sam fakt bycia wyrzutkiem, tym, który już złamał wszystkie zasady. A więc oni naśladowali moją książkę? Och, a więc już się zaczęło. Koła poszły w ruch.

— Lestat, myślisz, że rozumiesz? — powiedział cierpliwie. — Niech świat dostanie tylko jeden mały fragment wiedzy o nas pod swoje mikroskopy, a nie będzie już sporów o legendy czy przesądy. Ot, dostarczymy dowodów.

— Nie zgadzam się z tobą, Louis — powiedziałem. — To nie takie proste.

— Oni mają już środki i możliwości zidentyfikowania nas, poklasyfikowania. Zgalwanizują całą ludzką rasę przeciwko nam.

— Nie, Louis. Naukowcy dzisiaj są jak czarnoksiężnicy pozostający w nie kończących się ciągłych wojnach z samymi sobą. Spierają się i kłócą o najbardziej podstawowe pytania w nauce. Mógłbyś dostarczyć jeszcze więcej naszej tkanki pod każdy ich mikroskop na świecie, a nawet wtedy opinia publiczna najprawdopodobniej nie uwierzyłaby w żadne słowo.

Zastanowił się przez chwilę.

— Jeden pochwycony — powiedział — jeden żyjący okaz w ich rękach…

— Nawet to by nie wystarczyło — odrzekłem. — I jak, wreszcie, mogliby mnie pojmać?

Zbyt było to miłe i przyjemne dla wyobraźni — pogoń, intryga, ewentualnie pojmanie i ucieczka. Uwielbiam to.

Uśmiechał się teraz w zagadkowy sposób. Pełen dezaprobaty, a jednocześnie zachwytu.

— Jesteś teraz bardziej szalony niż byłeś — powiedział pod nosem. — Bardziej szalony niż wtedy w Nowym Orleanie, gdy, bez wątpienia, szerzyłeś popłoch wśród jego mieszkańców.

Zacząłem się śmiać. Nagle jednak uspokoiłem się. Nie zostało nam wiele czasu przed porankiem. Mogę się śmiać całą drogę do San Francisco jutro w nocy.

— Louis, przemyślałem to dobrze, pod każdym względem — powiedziałem. — Trudniej będzie rozpocząć prawdziwą wojnę ze śmiertelnymi niż myślisz…

— …a ty jesteś zdecydowany i zdeterminowany rozpocząć ją, prawda? Chcesz, aby każdy, śmiertelny i nieśmiertelny, poszedł za tobą?

— Dlaczego nie? — zapytałem. — Niech to się wreszcie zacznie. Niech spróbują zniszczyć nas w taki sam sposób, w jaki zniszczyli swoich innych diabłów. Niech spróbują wymazać nas ze swego życia.

Przyglądał mi się z wyrazem przerażenia i niedowierzania na twarzy. Niebo rozjaśniło się już nad naszymi głowami, gwiazdy powoli znikały i oddalały się. Niewiele czasu pozostało przed wczesnym wiosennym porankiem.

— A więc naprawdę chcesz, aby to wszystko się wydarzyło — powiedział poważnie. Jego głos był teraz delikatniejszy niż poprzednio.

— Louis, chcę, aby coś i wszystko się wydarzyło — odparłem. — Przede wszystkim chcę, abyśmy doszli do zmiany. Kimże innym teraz jesteśmy jak tylko prymitywnymi pijawkami — godnymi pogardy konspiratorami bez żadnego sensu i wytłumaczenia. Dawny czar i fantazja przeminęły już. Przyjmijmy więc nowe znaczenie dla siebie. Pragnę skierowania na nas jasnych świateł, tak jak pragnę krwi. Pragnę boskiej widzialności. Pragnę wojny.

— Nowe zło, aby użyć twoich dawnych słów — odparł. — Tyle że tym razem jest to zło dwudziestowieczne.