Dean Koontz: Zwiadowca Piekieł

Tesserax byt wyraźnie pod wrażeniem wywodu Jessiego.

– Zatem uważa pan, że ta bestia jest potomkiem mieszanego ludzko-maseńskiego małżeństwa zaświatowców? – spytał z niedowierzaniem.

– Przepraszam bardzo – wtrącił się NIESRA. – Panie Galiotorze Tesserax, czy na pańskiej twarzy maluje się wyraz niezwykłego podziwu, czy tylko zdumienia? Trudno jest mi podać jednoznaczną interpretację. Przepraszam państwa za te zakłócające rozmowę pytania, ale mam wrażenie, że jeden z moich obwodów wizyjnych rozregulował się w czasie transportu.

Zdumienia i niezwykłego podziwu – oświadczył Tesserax.

– Dziękuję. Proszę kontynuować.

Jessie wziął głęboki wdech, ochłonął nieco i powiedział:

– Owszem, wasza bestia jest dzieckiem jakiegoś mieszanego małżeństwa naszych i waszych istot nadprzyrodzonych. Sądzę też, że potrafię wyjaśnić dlaczego małżeństwo to spłodziło zupełnie obłąkańczą istotę mityczną, psychopatycznego mordercę. Przypomina pan sobie zapewne naszą rozmowę o Protektorze. Powiedział pan wtedy, że niektórzy uważają, iż tamci najeźdźcy sprzed setek lat nie byli w stanie przeżyć nawet pięciu minut na tej planecie, z uwagi na jakąś jej osobliwość geofizyczną i jakieś, zabójcze dla nich, oddziaływanie pól magnetycznych.

– Przypominam sobie – przyznał Tesserax.

– A czy nie może być przypadkiem tak – ciągnął detektyw – że ta sama osobliwość magnetyczna wywiera fatalny wpływ na potomstwo pewnych istot nadprzyrodzonych? Zwracam uwagę, że nie twierdzę wcale, iż potomstwo każdego mieszanego małżeństwa naszych i waszych zaświatowców musi być równie wynaturzone. Ale czy nie wydaje się panu możliwe, że związek jakiegoś jednego, konkretnego gatunku waszych duchów z jakimś jednym, konkretnym gatunkiem naszych postaci mitycznych daje, pod wpływem tej ciekawostki magnetycznej, potworne potomstwo, patologiczne żądne mordu?

– To absolutnie możliwe – zgodził się Tesserax.

– Panowie – odezwał się NIESRA. – mam wątpliwości czy…

– Tym razem byt to podziw – przerwał mu Tesserax. – żadnego zdumienia, po prostu czysty podziw.

– Dziękuję – rzekł mechaniczny karzeł. – Proszę kontynuować.

– Na koniec wreszcie – ciągnął Jessie – raport o samobójstwach przekonał mnie, że jestem na dobrym tropie. Dwa zupełnie niezwykłe, precedensowe w historii, wypadki wydarzające się na tym samym terenie i w tak niewielkich odstępach czasu nie mogły być według mnie czystym zbiegiem okoliczności. Miałem przeczucie, że te samobójstwa łączą się jakoś z naszą groźną bestią. Teraz skłonny jestem uważać, że tamte dwa duchy, które popełniły samobójstwo, były rodzicami bestii nękającej mieszkańców waszych gór. – Podniósł ze stołu maszynopis raportu, przewertował kilka kartek i znalazłszy odpowiednie miejsce powiedział:

– Jeśli ci samobójcy rzeczywiście byli rodzicami naszego monstrum, to jego matką była Kekiopa, mało znana karaibska bogini tajfunów, czczona przez niewielki krąg wyznawców pewnego odłamu kultu voodoo. A ojcem był maseński Pan Gadów.

– Fascynujące – stwierdził Tesserax.

– NIESRA – odezwał się Brutus – o mnie także możesz napisać, że osłupiałem z podziwu.

– Proszę kontynuować.

– W jaki sposób ma pan zamiar zlokalizować miejsce pobytu tej bestii, tej morderczej krzyżówki? – zainteresował się Tesserax.

– Wcale nie mam zamiaru tego robić – odparł spokojnie Jessie. – To ona nas zlokalizuje. Mit o bogini tajfunów powiada, że wie ona dokładnie o wszystkim co się dzieje w zasięgu jej podmuchów. Jeśli dziecko odziedziczyło po niej mityczne jasnowidztwo, to doskonale wie o wszystkich naszych dzisiejszych poczynaniach. Spróbuje nas odnaleźć i zniszczyć. Wie o tym, że tu jesteśmy, tak samo jak wiedziało o wszystkich pułapkach zastawianych przez was w ciągu ostatniego miesiąca.

– Ale jeśli wie, że tu jesteśmy – zauważył Tesserax – to wie także, że rozszyfrowaliśmy jego tajemnicę i że pewnie znajdziemy sposób, żeby je unicestwić.

– Tego nie może wiedzieć – stwierdził detektyw. – Nie może bo raczej niewiele z jego podmuchów dociera między cztery ściany, wewnątrz pomieszczeń jego moc nie działa, jego oczy i uszy tutaj nie sięgają.

– Czy nie sądzicie, że skoro bestia jest już w drodze, to powinniśmy szybko wymyślić jakiś sposób na stawienie jej czoła? – spytała praktyczna Helena.

Jessie uśmiechnął się, jakby tylko czekał na to pytanie, po czym zwrócił się do robota i powiedział:

– Owszem, moje ego daje o sobie znać. Tonę w samozadowoleniu.

– Tak właśnie myślałem – odparł NIESRA. – Uczyniłem już odpowiedni komentarz na obwodzie wewnętrznym. – Machnął ręką z palcami jak serdelki i dodał: – Proszę kontynuować.

– Przekopałem swoje księgi na temat mitologii – zaczął posłusznie mówić dalej Jessie i dowiedziałem się jak zniszczyć, jak unicestwić duszę każdego z rodziców monstrum.

– Ale oni już przecież się unicestwili – wtrącił Tesserax.

Tym razem wyraz wielkiego zadowolenia zagościł na twarzy Heleny, – Owszem, to prawda, Tessie – oznajmiła. – Ale Jessiemu chodzi o to, że jeżeli wypowiemy jednocześnie odpowiednie zaklęcie niszczące zarówno matkę jak i ojca, to ich kombinacja powinna unicestwić także i dziecko – naszą bestię.

– Właśnie – potwierdził Jessie, – No więc tak. Aby unicestwić boginię tajfunów trzeba tylko powtórzyć to zaklęcie voodoo – poklepał dłonią jedną z otwartych książek – i cisnąć w jej wiatry kilka kropel świeżej, ludzkiej krwi. Żeby zniszczyć Pana Gadów, należy wypowiedzieć pewną maseńską modlitwę i przebić go srebrną strzałą.

– Dlatego też – weszła mu w słowo Helena – kiedy staniemy twarzą w twarz z bestią, jedno z nas powie tamto coś w voodoo i rzuci na wiatr kilka kropli krwi, a ktoś inny odmówi maseńską modlitwę i wystrzeli w potwora srebrną strzałę.

Tesserax zerwał się na równe nogi, poklepując w podnieceniu czubek swej bulwiastej głowy.

– Natychmiast nasuwają mi się dwa problemy – denerwował się. – Skąd w tak krótkim czasie, wytrzaśniemy srebrną strzałę?

– Mam ze sobą magazynek srebrnych, narkotycznych strzałek – odparł Jessie – których używam na Ziemi w sytuacji, gdy może zajść konieczność strzelania jednocześnie do ludzi i wilkołaków, w strzałkach jest za mało srebra, by zaświatowca takiego jak wilkołak, zabić, ale jest go dość, by go na długo obezwładnić. Z tego co przeczytałem o waszym Panu Gadów, magazynek takich strzałek powinien wystarczyć do jego całkowitego unicestwienia.

– A co z ludzką krwią? – dopytywał się Tesserax.

– W jednym z tych pańskich kufrów znajduje się na pewno roboklinika – wyjaśnił Jessie.

– Oczywiście. W czasie wykonywania każdego niebezpiecznego zadania roboklinika jest…

– Pański robot z pewnością potrafi ją obsługiwać – przerwał mu Jessie. – A zatem każe mu pan pobrać mi krew do analizy i w ten sposób będziemy mieli co rzucić na wiatr.

– Czy ta ilość wystarczy dla zaspokojenia żądań stawianych przez mit? – upewnił się Tesserax.

– Zgodnie z tym co podaje mój ONZ-towski podręcznik, tak.

– A więc jesteśmy gotowi na przyjęcie bestii – oświadczył Tesserax. nie kryjąc podniecenia. – Gdyby zjawiła się tu dziś w nocy…

W tym momencie przerwał mu przeciągły, mrożący krew w żyłach ryk, ogłuszający jak huk grzmotu i tak potężny, że zatrzęsły się szyby w oknach, a cały mityczny hotel zadygotał w swych mitycznych posadach.