Dean Koontz: Zwiadowca Piekieł

Ostatnimi świadkami było dwoje zaświatowców, jeden rodem z mitologii maseńskiej, drugi – z ziemskiej. Maseński był to demon mgły o imieniu Yilio, bezkształtna masa pary wodnej, błękitno-biała i lodowato zimna, trzymająca się jakoś w całości mimo, że się wzburzyła i wirowała. Nie miał twarzy ani ust, ale to nie powstrzymywało go od mówienia. Wypowiadał słowa świszczącym szeptem, od którego Jessiemu chodziły ciarki po grzbiecie. Żonie Yilio, ziemskiej anielicy imieniem Hanna, najwyraźniej ani głos męża, ani dojmujący chłód, który wnosił do ich niewielkiego mieszkania, w miasteczku położonym niecałe pół godziny drogi od Gilorelamans Inn, w niczym nie przeszkadzały. Przyjęła ich spowita w jego wirujący kłąb, siedząc wygodnie na kanapie i od czasu do czasu poprawiając pióra swych niezwykle zgrabnie wykrojonych, złocistych skrzydeł. Uśmiech nie schodził z jej twarzy, szeroki uśmiech, gdy rozległ się głos jej męża.

Najdziwniejszą rzeczą u tej pary była wyraźna skwapliwość, z jaką to oni wypytywali Jessiego, odwracając w ten sposób nieco role. Za każdą informację, którą otrzymywał od nich, musiał im podać dwie. Chcieli wiedzieć dosłownie wszystko: w jaki sposób ziemski detektyw wdał się w tę sprawę, czy wieści o istnieniu nowego monstrum dotarły już do szerokiego społeczeństwa Ziemian; jacy naprawdę są Nieskażeni Ziemianie. Kilkakrotnie powracali do głównego pytania:

– Jeśli sprawa nie zostanie rozwiązana, jeśli bestii nie uda się pojmać lub zniszczyć, i jeśli wieści o jej istnieniu dotrą na Ziemię, to w jaki sposób wpłynie to na stan stosunków ludzko-maseńskich? – zadanego tym razem przez Yilio.

Jessie przesunął wzrokiem po demonie mgły, żałując iż nie ma on twarzy, z której wyrazu można by odczytać wiele niewypowiedzianych myśli.

– Nieskażeni Ziemianie podniosą naturalnie wielką wrzawę – rzekł.

– Czy jest możliwe, by dzięki temu zwiększyli szeregi swoich zwolenników, zyskali władzę polityczną? – dopytywała się Hanna, odrzucając złociste loki ze swego anielskiego oblicza.

– Nie – stwierdził stanowczo Jessie.

– Nieskażeni Ziemianie to graniczni wstrząsowcy. Nikt nie może traktować ich agitacji poważnie, nawet gdyby się rozniosło, że masenowie mają kłopoty z jakimś krwiożerczym zaświatowcem. Bramy zostały już otwarte, za późno by je zamykać. Rozwój stosunków z naszymi nadprzyrodzonymi braćmi został już zbyt zaawansowany, byśmy mogli teraz zacząć udawać, że nie mamy pojęcia o ich istnieniu. – Spojrzał do notatnika, by przypomnieć sobie, w którym miejscu przerwał swoje przesłuchanie i powiedział:

– A teraz jeszcze tylko dwa pytania…

Uzyskanie tych dwóch odpowiedzi powinno było zająć około dziesięciu minut, a zamiast tego trwało ponad pół godziny, ponieważ Yilio i Hanna nie byli jeszcze w pełni zadowoleni z uzyskanych od Jessiego informacji, zwłaszcza co do charakteru ruchu Nieskażonych Ziemian.

Ciekawość anielicy i demona irytowała Jessiego, wprowadzając zamęt do jego przesłuchania, ale nie przywiązywał do niej wówczas żadnego, specjalnego znaczenia. Przypuszczał, że są z natury wścibscy i gadatliwi. Dopiero później zdał sobie sprawę, że ich zachowanie, ich ciekawość, były jeszcze jedną nitką w splatającej się powoli linie wyjaśnienia.

Na godzinę przed zapadnięciem zmroku cała czwórka wróciła do hotelu. Wysiedli ze swej limuzyny i wchodzili do wnętrza mitycznego budynku w ponurych nastrojach, mocno przygnębieni faktem, że – jak się zdawało cały dzień, pracowicie spędzony na wypytywaniu świadków, przyniósł im tak mało.

W głównym hallu czekał na nich Hogar.

– Witajcie znów w mej gospodzie, szlachetni goście – zawołał. – Może kilka solonych orzeszków? – Wyciągnął ku nim salaterkę pełną maleńkich brązowych kulek.

Wszyscy odmówili. Nie będąc w nastroju do pobłażania komukolwiek, przecisnęli się obok truciciela w kierunku wind. Kiedy byli od nich już ledwie kilka kroków, drzwi najbliższej rozsunęły się i wytoczył z nich się jeden z maseńskich bogów – wysoki na całe dziesięć stóp, kiedy stał – teraz zgięty w pół i trzymając się oburącz za brzuch; dał krok do przodu i runął na twarz z ogłuszającym rykiem.

Jessie obszedł boga dokoła i nacisnął guzik, by przywołać inną windę.

– Cześć, Perlamon – rzucił.

Przerośnięta postać z maseńskich mitów przetoczyła się na plecy i spojrzała w górę.

– To ty jesteś tym detektywem? – spytała. – Aresztuj tego nikczemnego Toonera Hogara! Domieszał mi czegoś do mleka, jakiejś straszliwej mikstury, jakiejś potwornej trucizny, która wypala mi wszystkie wnętrzności!

– Już za kilka minut ci to przejdzie – odparł Jessie z uśmiechem wskazującym na kompletny brak zainteresowania, prawdę mówiąc, dość głupkowatym. – Będziesz martwy.

– Dziś nic nikogo nie obchodzi! – zawył olbrzym.

– Zgadza się – przyznał Jessie.

– Ten bezwzględny Gonius może sobie robić co mu się żywnie podoba, może sobie najmować Hogara, żeby mnie otruć, i nikogo to nic nie obchodzi!

Tesserax i trójka Ziemian stłoczyli się w jednej windzie, której drzwi rozsunęły się właśnie bezszelestnie, i ruszyli w górę, zostawiając Perlamona w hotelowym hallu, w objęciach czasowej śmierci.

Dwie godziny później, kiedy zasiedli za stołem w salonie swego apartamentu i zabrali się do jedzenia obiadu przygotowanego dla nich przez robota i zbadanego na obecność wszystkich, najbardziej nawet wymyślnych trucizn, Hogar przyniósł wiadomość dla Tesseraxa. Zapukał cicho do drzwi, a kiedy masen wpuścił go do środka, wręczył mu oliwkowo-brązową kopertę.

– Przysłano to panu zaledwie kilka minut temu kurierem – powiedział. – Kurier jest w tej chwili na dole, w barze, pije drinka, którego mu postawiłem na koszt hotelu, więc pomyślałem że lepiej jak to panu przyniosę.

Tesserax wziął od niego kopertę i podziękował lecz dość chłodno, nie miał bowiem żadnych wątpliwości, że już za chwilę biedny kurier rzuci się pędem do najbliższej łazienki, gdzie przez długie godziny walczyć będzie z wymiotami i biegunką.

– A w nadziei na to, że wasze ważne dochodzenie postępuje tak jak byście sobie tego życzyli – dodał Hogar – pozwoliłem sobie przynieść butelkę wina, by to uczcić.

Tesserax zawahał się.

– To doskonały rocznik – Hogar pokazał mu nalepkę kusząco.

Tesserax wybrał najprostsze rozwiązanie, przyjął butelkę i powiedział:

– Dziękuję bardzo, Hogarze.

– Ależ to drobnostka, zupełna drobnostka – odparł z radością truciciel, – Niech wam pójdzie na zdrowie!

Tesserax zamknął za nim drzwi, wrzucił butelkę bez otwierania do najbliższego pojemnika na śmieci i wrócił do stołu. Wręczył Jessiemu otrzymaną od Hogara kopertę i powiedział:

– To jest raport, o który pan prosił, na temat samobójstwa tamtych dwojga zaświatowców.

Jessie położył ją na stole, obok swego talerza.

– Przeczytam go potem – oznajmił, – najpierw chciałbym przemyśleć to, co już mam.

Nieco później, kiedy Tesserax poszedł do siebie i zostali sami, Jessie sięgnął po raport, ujął go w obie ręce i zaczął mu się przyglądać, nie otwierając go jeszcze, chcąc mieć całkowitą pewność, że nie zrobi tego za wcześnie. W prowadzeniu każdej sprawy kierował się wrodzoną intuicją, która nieomylnie podpowiadała mu kiedy należy zabrać się do rozważania nowych danych i w jakiej kolejności zestawiać je w łańcuch, by uzyskać najpewniejsze rozwiązania.