Dean Koontz: Zwiadowca Piekieł

Masen skrzyżował swoje długie i chude, woskowe nogi, zsunął z pięty lewy bambosz, który zawisł na czułkach jego nóg, i zaczął nim lekko bujać.

– Dzisiejsze nasze społeczeństwo – zaczął – jest zepsute, zdeprawowane, do głębi przesiąknięte żądzą zysku i niewiarygodnym egoizmem.

Dzisiejszy masen myśli wyłącznie o dobrach materialnych, nabywaniu, posiadaniu, oznakach statusu i wygodzie osobistej. Dzisiejszy masen wyzbył się i wyrzekł całej swojej indywidualności. Pozwala, by obsługiwały go i wyręczały Roboty i by jego naturalne talenty uległy atrofii.

– Ale pan sam ma, tutaj mnóstwo przeróżnych gadżetów – zauważył Jessie. – urządził pan tu sobie, w tej pieczarze, zupełnie nowoczesne mieszkanie, dokładnie takie w jakim mieszka niemal każdy dzisiejszy masen.

Kinibobur Biks westchnął ciężko.

– Jest pan pierwszą osobą, która zauważyła, że podawany przeze mnie powód jest tylko zwykłą wymówką – zamruczał. – Muszę w tym miejscu pogratulować panu daru obserwacji. Tak naprawdę mieszkam tutaj ponieważ zakochałem się do szaleństwa w pewnej ziemskiej nimfie, która zamieszkuje, wnętrze tej góry.

– W ziemskiej nimfie? – powtórzyła Helena.

Twarz pustelnika rozpromieniła się niewysłowionym szczęściem.

– Och, jakaż ona jest rozkoszna, jaka niewinna, jaka smukła – dziecko, a jednak kobieta. Tak czy inaczej, ona nie może opuszczać podziemnych grot i jaskiń, a zatem ja musiałem przyjść do niej. Poznaliśmy się dwadzieścia lat temu, kiedy z kilkoma przyjaciółmi, speleologami, wybraliśmy się na zwiedzanie jaskiń, i od tamtej pory jesteśmy kochankami. Co jakiś czas ona przyzywa mnie do siebie, głosem słodszym niż coca cola, a wtedy ja schodzę głębiej pod powierzchnię ziemi, by spędzić z nią kilka upojnych chwil.

– Rozumiem – rzekł Jessie.

– Jakież to piękne – zawołała Helena.

– Taaak – mruknął Tesserax. – No cóż, drogi przyjacielu, odłóżmy na razie na bok pańskie życie osobiste i porozmawiajmy o wydarzeniach, które miały miejsce dokładnie czterdzieści dni temu.

– Kiedy została zniszczona wioska – domyślił się pustelnik.

Przecież pan już wie, że tamtej nocy byłem z Zemeną i nie miałem zielonego pojęcia, że tu się cokolwiek działo.

– Zemena to ta ziemska nimfa? – upewnił się Jessie.

– Oczywiście – odparł Kinibobur Biks. – Tamtego dnia przyzwała mnie do siebie późnym popołudniem, więc natychmiast ruszyłem w głąb góry. Kochaliśmy się, niezwykle namiętnie w basenie ciepłego, wulkanicznego szlamu.

– Bosko – zawarczał tęsknie Brutus.

– Ale to pan pierwszy odnalazł ruiny wioski po jej zniszczeniu, prawda? – wypytywał dalej Tesserax.

Pustelnik skinął głową i zachmurzył się.

– Och, cóż to był za potworny widok! – zawołał – Ciała poniewierające się dosłownie wszędzie, zmieszane, porozrywane, poszarpane jakby ogromnymi szponami – miazga. Kałuże krwi, co ja mówię – jeziora krwi. Wszystkie domy zrównane z powierzchnią ziemi, sterty gruzu, zmiażdżone kamienie i cegły, starta na proch zaprawa, drewno rozszczepione na drzazgi i prawie zupełnie zwęglone. Pojazdy spasowane i rzucone bezładnie jedne na drugie, a wszystkie pozostałe przedmioty życia codziennego wioski rozbite i rozrzucone dookoła lub zamienione w długie strumienie gorącego żużlu. Pożar zdążył strawić już wszystko i nad tym co pozostało wirowały pasma dymu z pogorzeliska, niby złowieszcza i nienawistna mgła.

– Widział pan trop tej bestii? – wtrącił się Jessie.

– Ogromne odciski stóp – oznajmił pustelnik, – To właśnie na ich widok nie sposób było się powstrzymać od ucieczki i szukania, jakiejś pomocy.

– Ale samej bestii pan nie widział?

– Nie. Zjawiłem się tam za późno.

– Czy próbował pan iść za tymi śladami?

– Szybko stały się zupełnie niewyraźne, prowadziły donikąd.

Kinibobur Biks nic umiał im powiedzieć już nic więcej, ale z opisami okropności zrujnowanej wioski radził sobie doskonale. Jessie skorzystał z tego, prosząc o podanie wielu szczegółów, zadając niezliczoną ilość pytań, aż nie pozostał nawet cień wątpliwości, że wyciągnął z pustelnika wszystkie posiadane przez niego informacje.

Po wyjściu z pieczary, idąc wąską ścieżką, która prowadziła w dół, do drogi i pogorzeliska pechowej wioski, Jessie odwrócił się do Tcsseraxa i powiedział:

– Niezły z niego dziwak.

– Wśród nas jest wielu dziwaków – przyznał Tesserax. – Zwłaszcza tutaj, w okolicach tych gór. Powietrze i ziemia są tu przesycone tyloma mitami… To zupełnie zwariowane miejsce. Ostatnio mamy tu grupę ziemskich wampirów, które założyły klinikę dla swych pobratymców pragnących pozbyć się krwiożerczego nałogu, bez względu na to czego wymagają od nich podania i legendy. Mieliśmy też couvai, nasz odpowiednik wilkołaka, który udał się do lekarza, by usunąć sobie nadmiar owłosienia, Jakaś grupa starych bogów założyła sektę wielbiącą ludzi, którzy ich stworzyli choć doskonale zdają sobie sprawę, że zależność między człowiekiem a mitem jest dokładnie taka sama jak między kurą a jajkiem. A ledwie dwa tygodnie temu mieliśmy pierwszy w historii wypadek samobójstwa dwojga zaświatowców.

– Dwie istoty nadprzyrodzone same odebrały sobie życie? – wrócił do tematu Jessie, kiedy zeszli na sam dół.

– Zgadza się. Usiadły naprzeciwko siebie i wymówiły zabronione prawem zaklęcia z jednej ze starych ksiąg. Musiały najwyraźniej doskonale zsynchronizować swoje głosy i wymówić ostatnie słowa w dokładnie tym samym momencie, bo unicestwiły się nawzajem.

Jessie nie odezwał się już ani słowem dopóki nie dotarli do zniszczonej wioski i nie stanęli w cieniu osmalonych szczątków ścian, które sterczały jeszcze żałośnie tu i ówdzie. Ujrzawszy na własne oczy pejzaż spieczonych kamieni i zwęglonych drzew odwrócił się do Tesseraxa i powiedział:

Chciałbym otrzymać dokładny raport na ten temat. Wszystkie szczegóły. Tesserax spojrzał za Jessiem na wymarłe pogorzelisko i spytał z niedowierzaniem:

– Raport o tym? Analizę tych ruin?

– Nie, nie. Na temat tamtych samobójstw.

– A na cóż to panu?

– One mogą mieć z tym coś wspólnego.

– Bardzo wątpię.

– Kto tu jest detektywem? – warknął Brutus. – Pan?

– No cóż, zgoda – mruknął Tesserax.

– W krótkich odstępach czasu, na tym samym terenie zaszły dwa nieprawdopodobne wypadki – powiedział Jessie. – Jakaś nieznana bestia zmiotła z powierzchni ziemi całą wioskę i dwie istoty nadprzyrodzone popełniły samobójstwo. Według mnie nazwanie tego zbiegiem okoliczności byłoby przejawem lekkomyślności i wręcz głupoty. Zbieg okoliczności to czysta wymówka tych, którzy są zbyt leniwi, by szukać prawdziwych przyczyn.

– Dostanie pan ten raport jeszcze dziś wieczorem – oświadczył Tesserax.

Resztę dnia spędzili na rozmowach z czterema innymi masenami, którzy jako pierwsi znaleźli się na miejscu pierwszej lub drugiej katastrofy i wszyscy oni potwierdzali własnymi słowami to co powiedział pustelnik Kinibobur Biks. Jedyna różnica polegała na tym, że ci świadkowie mieszkali w normalnych maseńskich domach i nie nosili za dużych bamboszy z różowymi puszkami

Późnym popołudniem spotkali się z osobami numer sześć i siedem, ostatnimi świadkami przewidzianej na ten dzień, i tych dwoje – ku ogólnemu zaskoczeniu – wniosło coś nowego do sprawy. Ale co – nie było wcale takie oczywiste. Prawdę mówiąc w chwili prowadzenia rozmowy Jessie nie dostrzegł w ich zeznaniach nic szczególnego, dopiero później, roztrząsając w myśli wszystkie wydarzenia tego dnia, połączył sobie ich zachowanie z innymi fragmentami układanej przez siebie mozaiki, która nagle zaczęła przedstawiać zupełnie zwariowany obraz…