Dean Koontz: Zwiadowca Piekieł

Z wielką przyjemnością pozostałby w tej pozycji do samego rana, z wezbranym dojrzałym sutkiem na języku, gdyby nie dźwięk, który go obudził – zdał sobie z tego sprawę, gdy usłyszał go ponownie – a mianowicie zduszony jęk.

Zesztywniał, usiłując przebić wzrokiem otaczające go ciemności.

Cisza.

Może to tylko podszept wyobraźni?

I wtedy jego uszy pochwyciły to jeszcze raz: przeciągły jęk konającego, dobiegający z jakiegoś miejsca w salonie lub zza drzwi na korytarzu.

Zmroził go on do szpiku kości i natychmiast z błogiego rozespania wyrwał. Wypuścił z ust pierś Heleny, odsunął się od niej delikatnie, usiadł na łóżku i zaczął czujnie nasłuchiwać.

Jęk rozległ się znowu, przepełniony jeszcze większym cierpieniem niż przedtem brzmiący żałosną skargą mężczyzny, który wie, że raptownie uchodzi z niego życie…

Jessie wysunął się z łóżka, pomacał stopą po podłodze wokół siebie i znalazłszy swoją szatę, narzucił ją przez głowę i spiął mocno paskiem. Pistolet strzałkowy leżał na toaletce, więc bez trudu udało mu się go odszukać, sprawdzić czy jest naładowany i wsunąć do kieszeni na piersi. Nie budząc nikogo, wyszedł najciszej jak potrafił do saloniku i stanąwszy bez ruchu w ciemności zaczął czekać.

Po chwili jęk rozległ się ponownie.

Tym razem Jessie nie miał już wątpliwości, że ten, kto go wydał, kimkolwiek lub czymkolwiek był – znajduje się na korytarzu przed drzwiami do saloniku. Ruszył szybko przez pokój, jednym szarpnięciem otworzył drzwi i wyjrzał na skąpo oświetlony korytarz. Na wprost wejścia do apartamentu leżał jeden z bogów, z muskularnymi rękami rozrzuconymi bezwładnie na boki, z potężnymi nogami rozpostartymi szeroko i niezdarnie, niczym pozbawione życia zwały sadła wieloryba.

Jessie pochylił się nad upadłym olbrzymem i zajrzał mu w bursztynowe oczy.

– Co się stało? – spytał.

– Załatwili mnie – wystękał bóg.

– Otruli?

– Och, ten nikczemny Hogar – bóg, jęknął dwa razy głośniej niż do tej pory. – Nie ma rzeczy, której by nie zrobił za pieniądze.

– W jaki sposób mogę panu pomóc? – pytał dalej Jessie.

– Nic, zupełnie nic! – odparł powolny bóg, a czułki jego dłoni zaczęły wić się na wszystkie strony, zupełnie jakby żyły swoim własnym życiem. – Zadano mi zdradziecki cios w jelita, któremu muszę ulec. Ale wiem kto opłacił tego łajdaka Hogara i poszukam zemsty w swoim następnym życiu! To był Perlamon, ta cuchnąca bryła pseudo-boskiego tłuszczu, ten uzurpator miana prawdziwego boga!

– Co tu się odbywa – odezwała się nagle Helena. Stała naga w drzwiach sypialni, mrużąc od światła swoje piękne oczy.

Obok niej, bezszelestnie jak cień zjawił się Brutus i warknął:

– Mordobicie!

– Gorzej! – ryknął z rozgoryczeniem bóg. – W uczciwej walce ten śmierdziel nie miałby szans! Napoili mnie więc zatrutym bulionem. Zdążyłem przełknąć ledwie jedną filiżankę, gdy chwyciły mnie takie konwulsje, że w poszukiwaniu ratunku dowlokłem się tylko tutaj i runąłem na ziemię. Teraz już cały jestem sparaliżowany i wiem, że nic nie może mi pomóc. Umieram, umieram!

W tym momencie otworzyły się drzwi od pokoju Tesseraxa, maseński dyplomata wyszedł na korytarz i podszedł bliżej, kiwając swoją bulwiastą głową.

– Co ci się stało, Gonius? – spytał.

– A jak ci się zdaje? – jęknął bóg. – Stałem się ofiarą tych, których uważałem za przyjaciół. Pełnego ufności haniebnie mnie wykorzystano, zdradzono, podle oszukano, wbito mi nóż w plecy!

– Czy on zawsze tyle gada? – warknął Brutus, – Bo jeśli tak, to nic dziwnego, że go ktoś otruł.

– Och, biada mi, biada! – zatkał Gonius, czując, że trucizna wsącza mu się w ostatnie zakamarki ciała.

– Proszę nie zwracać na niego żadnej uwagi – polecił Tesserax.

– Po śmierci natychmiast wstanie, a potem jeszcze nie raz da się ponownie otruć.

– Co za znieczulica – jęknął Gonius.

Tesserax pochylił się nad bogiem i zapytali

– Ile razy Hogar cię już otruł?

– Co najmniej dziesięć tysięcy! – zawołał olbrzym. – Czy to nie wystarczający dowód na to, jakim łajdakiem jest ten facet?

– No tak, to prawda – przyznał Tesserax. – Dowodzi to jednak także, że nie ma się co twoim losem przejmować, a już na pewno nie ma co lać nad tobą łez.

– Cóż to za okrutny świat – jęknął Gonius – gdzie los boga nie obchodzi jego własnych stworzeń.

– Biedactwo, biedactwo – użaliła się Helena, wyciągając rękę, by pogłaskać niezwykle gładką, woskową twarz giganta.

Ale spóźniła się ze swym współczuciem, bo Gonius sapnął i zadygotał po raz ostatni i wraz z ostatnim słowem krytyki tego świata gładko z niego odszedł.

– Ciało zaczyna znikać – zauważył Jessie.

Potężne zwłoki stawały się zupełnie przejrzyste i zabarwiły na zielono od prześwitującego przez nie dywanu.

– Za kilka minut zupełnie zniknie – stwierdził Tesserax. – Ale już rano znów zasiądzie do śniadania i jak zwykle będzie się wydzierał na Perlamona i Hogara. To dość monotonny cykl.

Zwłoki rozpłynęły się w powietrzu i na korytarzu pozostał tylko pusty zielony dywan.

– No cóż, chyba nic tu po nas – rzucił Jessie.

– Proszę wracać do łóżek i spróbować dobrze się wyspać – zaproponował Tesserax. Jutro mamy w planie przepytanie okolicznych mieszkańców na temat naszej bestii.

W drodze do sypialni Helena powiedziała: – Chyba nie uda mi się tak szybko zasnąć.

– Jestem pewien, że wiem czego ci potrzeba – odparł Jessie, ściągając przez głowę swą tunikę. – Czegoś na uspokojenie.

Helena uśmiechnęła się, usiadła na łóżku i sięgnąwszy ręką, by poprawić poduszki. znalazła przypiętą do nich kartkę.

– Co to jest? – zdziwiła się i natychmiast sama udzieliła odpowiedzi. – Jakiś liścik do ciebie.

– Liścik? – zainteresował się Jessie. – Na mojej poduszce? Co tam napisano?

Helena odpięła karteczkę i przeczytała:

– „Panie Jessie Blake! Strzeż się pan wszystkiego co maseńskie, Nie wtykaj pan nosa w nie swoje sprawy, bo zostaniesz pan następną ofiarą bestii”. – Odwróciła kartkę i spojrzała na jej drugą stronę, która okazała się pusta. To wszystko.

Tesserax przeczytał liścik i zamrugał swymi żółtymi oczami, jakby spodziewał się, że po którymś kolejnym mrugnięciu okaże się, że kartka jest czysta.

– No cóż – mruknął w końcu – najwyraźniej jakaś istota nadprzyrodzona dostała się do waszej sypialni, kiedy obserwowaliście śmierć Goniusa. Pewnie przeniknęła przez ściany albo może wyważyła okno od zewnątrz. Bez względu na to jak umieszczono tutaj ten liścik, społeczność maseńska zaświatowców najwyraźniej nie życzy sobie, żeby zajmował się pan tą sprawą.

– A więc Goniusa otruto tylko dla odwrócenia naszej uwagi? – zastanawiał się Jessie.

– Prawdopodobnie.

– Może powinniśmy go przesłuchać.

– Drogi przyjacielu, on pewnie nic w ogóle nie wie. A nawet gdyby wiedział, to będzie po prostu kłamał. Wygląda na to, że stawka w tej sprawie jest wystarczająco wysoka, by usprawiedliwiła wszelkie kłamstwa i nie tylko. A poza tym istoty, które były niegdyś bogami, są niezwykle trudne, do przesłuchiwania. Wszystkie cierpią na kompleks wyższości, który sprawia, że zachowują się nieznośnie grubiańsko i wyniośle.

– No to co w takim razie z tym zrobimy? – spytała Helena. – Słuchaj, Jessie, o mały włos nie zostaliśmy pokąsani przez wampiry i wilkołaki, napadła na nas chwieja, omal nie przyprawiając o zawał serca ze strachu, pewien czarodziej rzucił na nas paraliżujący urok, a teraz mamy się martwić perspektywą wdeptania w ziemię przez tego waszego górskiego potwora. Ja nie mam zamiaru.