Dean Koontz: Zwiadowca Piekieł

– Proszę się nie niepokoić – mitygował ją Tesserax. – Jak już mówiłem monstrum zabija nie tylko zaświatowców, ale także masenów z krwi i kości, jednym słowem wszystko co napotka na swej drodze. Ten kto napisał liścik nie ma nad bestią żadnej władzy, co więcej sam, może będzie jej następną ofiarą. To po prostu czysty blef, próba zastraszenia nas.

– Ja nie jestem tego taka pewna – upierała się Helena.

– Proszę mi wierzyć, droga przyjaciółko – ciągnął Tesserax. poklepując ją po nagim ramieniu sześcioma lekko transparentnymi czułkami. – To co mówię jest prawdą, A poza tym nasze istoty nadprzyrodzone nigdy nie złamałyby prawa; a zwłaszcza nigdy nie posunęłyby się do morderstwa. Oczywiście z wyjątkiem tej nowej bestii. Na naszej planecie zaświatowcy żyją w pełnej harmonii z realnymi istotami już tak wiele wieków, że akty międzyrasowej przemocy po prostu już się nie zdarzają.

– No, nie wiem…

– Ależ tak, wie pani, że mam rację – zawołał masen… – A teraz chodźmy wszyscy spać i zapomnijmy o tym przykrym incydencie.

– To nie będzie takie proste – oznajmił Jessie. Wziął od masena kartkę i jeszcze raz ją przeczytał. – Jeszcze nigdy nie byłem straszony potworem, który wdeptuje w ziemię całe wioski.

– Kiedy rozmawiałem z moim jajecznym bratem, Galiotorem Filsem, na dzień przed opuszczeniem Ziemi, poinformował mnie, iż podjęliście się państwo prowadzenia tej sprawy nie tylko dla pieniędzy. Prawdę mówiąc, mój brat uważał, że wasze zainteresowanie moją śmiercią w najmniejszym stopniu nie wypływa z chęci zysku. Mówił, że jesteście znudzeni, zmęczeni codzienną monotonią prac dochodzeniowych w identycznych sprawach, że rozpaczliwie poszukujecie czegoś innego, odmiennego, czegoś niezwykłego.

– Pański jajeczny brat za dużo gada – warknął Brutus. – Groziłem mu, że go capnę za dupę i powinienem był to zrobić.

– Jak na mnie, to tych niezwykłości jest tu trochę za dużo – oświadczyła Helena. – Och, jestem pewien, że się państwo nie wycofają- odparł Tesserax. – Żadne z was nie jest tchórzem. A poza tym jeśli nie doprowadzicie tej sprawy do końca, nie zobaczycie nawet pół kredytu.

– Teraz mam ochotę capnąć za dupę c i e b i e – warknął Brutus zniżając łeb i odsłaniając dwa rzędy, niezwykle licznych i ostrych jak brzytwa, kłów.

Tesserax przesunął dłonią po bezwargich ustach i spojrzał w głąb krwistoczerwonej paszczy Brutusa, rozwartej specjalnie na jego benefis.

– Och., drogi przyjacielu, to na pewno żarty! – rzekł niepewnie.

Brutus wydał z siebie przeciągłe głębokie warczenie.

– Są rzeczy ważniejsze od pieniędzy, Tesserax – odezwał się Jessie.

– Właśnie – poparła go Helena. – Na przykład seks, zadowolenie, wewnętrzny spokój, zdrowy sen, posiadanie obu rąk i nóg, posiadanie życia w ogóle, sława, zabawa, kąpiele w pianie i naparzanie się na poduszki.

– Na waszym miejscu – nie dawał się zbić z tropu Tesserax – zważyłbym jaka byłaby reakcja moich rodaków, masenów, gdybyście teraz wycofali się z całej sprawy.

– A jaka miałaby być? – zainteresował się Jessie.

– No cóż, podejrzewam, że na początek wydaliby nakaz aresztowania was za obrabowanie grobu ich przedstawiciela dyplomatycznego na ziemi.

– Po co mieliby wydawać nakaz aresztowania, skoro macie nas w swoich rękach?

– Nie przypuszczam, żebyśmy przyznali się, że już tu jesteście – uśmiechnął się Tesserax, czując, że wyszedł z tej rozmowy górą, choćby „wyszedł” znaczyło „ledwie się wyczołgał”, a góra była maleńkim pagórkiem.

– Nie odważylibyście się zatrzymać nas wbrew naszej woli – zaryzykował Jessie. Ale wiedział że to tylko zwykła brawura.

– To zwykła brawura – stwierdził Tesserax.

– Chcesz sprawdzić? – zawarczał Brutus.

– Ziemianie dopiero zaczęli budować system transportu kosmicznego- warknął pewny siebie Tesserax – korzystając we wszystkim z naszych wskazówek. Wyjechać stąd moglibyście wyłącznie na statku należącym do masenów. Czy naprawdę uważacie, że udałoby wam się dostać bilety?

– Poddaję się – oświadczył Jessie, rzucając kartkę na stolik obok łóżka.

Na twarzy Tesseraxa rozlał się promienny uśmiech, którym obdarzył każdego z nich po kolei.

– To świetnie, to świetnie – cieszył się. – No a teraz może przespalibyśmy się odrobinę, żebyśmy rankiem byli choć w miarę wypoczęci?

– Skłonił się i ruszył do saloniku, a na odchodnym odwrócił się jeszcze raz i dodał: – Pamiętajcie, żeby nie jeść niczego, co wam Hogar przyniesie na śniadanie.

Maseński eremita nazywał się Kinibobur Biks i wyglądał zupełnie zwyczajnie: jak wszyscy maseni miał siedem stóp wzrostu, szokująco bursztynowe oczy, bulwiaste czoło, woskową skórę, packowaty nos, bezwargie usta, czułki zamiast palców… Natomiast jego strój był zupełnie niezwykły. Ubrany był w pikowaną damską sukienkę w czerwono-żółte pasy (sięgającą mu zaledwie do pierwszej pary kolan) i dwukrotnie za duże bambosze z ogromnymi różowymi puszkami; jedno i drugie niewątpliwie pochodziło z Ziemi.

– Mieszkając w pieczarze cholernie łatwo się przeziębić – wyjaśnił, widząc, że wpatrują się w jego kapcie.

– Mogę to sobie wyobrazić – przyznał grzecznie Brutus.

– A one grzeją mi stopy jak dwa piecyki – stwierdził Biks, a widząc, że w dalszym ciągu nie odrywają od nich wzroku, zaperzył się i podniesionym głosem dodał:

– A poza tym uważam, że są zupełnie klawe. Bardzo eleganckie. Prawdziwa klasa. Sposób, w jaki pustelnik Kinibobur Biks urządził swoje odosobnienie, tę właśnie pieczarę, był także dość niezwykły. Miał tu dwa osobne pokoje, połączone szerokim, sklepionym przejściem, oba – jak to u masenów – bardzo obszerne i wygodne, jeśli już przepełzło się na czworakach przez długi przedpokój. W pierwszej izbie stała kształtozmienna sofa i dwa fotele, telewizor na baterie, wieża stereo i składający się z wielu punktów zestaw oświetleniowy, zbudowany w kształcie ziemskiej krowy.

– To naprawdę niezwykłe zwierzę – stwierdził Biks. – My, masenowie, nigdy nie mieliśmy żadnego takiego stworzenia. Kształt krowy to teraz ostatni krzyk mody w meblarstwie, gospodarstwie domowym, foremkach do ciast i lodu – dosłownie wszędzie.

Po chwili zorientował się, że na jego stereo patrzą nie tyle z podziwem co z niedowierzaniem, więc natychmiast powiedział:

– Może pokażę państwu resztę pieczary.

Był to zupełnie oczywisty wybieg mający na celu odciągnięcie uwagi od świecącej krowy, tym niemniej ruszyli za nim do drugiego pomieszczenia.

Stanowiło ono wyposażoną w wewnętrzne zasilanie kuchnię, z lodówką i zamrażarką, dezintegratorem odpadków, piekarnikiem, rożnem i baterią szybkowarów. Znajdował się tu także stół i kilka krzeseł. Ściany zawieszone były naturalnej wielkości, barwnymi, trójwymiarowymi fotografiami nagich, maseńskich kobiet, wyciągniętych ponętnie na narzutach z futer lub wśród bujnych, soczystozielonych traw.

– Pustelnik, jak każdy, bywa głodny – wyjaśnił Kinibobur Biks, zauważywszy spojrzenia jakimi obrzucili jego świetnie wyposażoną kuchnię.

A kiedy zgromadzili się przed trójwymiarowymi aktami dodał dość żałośnie:

– A czasami bywa także bardzo samotny.

Kiedy wrócili do głównego pokoju i usiedli na wygodnych fotelach, Jessie powiedział:

– Panie Kinibobur, dlaczego zdecydował się pan zamieszkać w pieczarze, wysoko w górach, jako pustelnik?