Dean Koontz: Grom

– Od momentu, w którym pierwsze raporty z instytutu znalazły się na moim biurku, czułem to: one muszą błędnie przedstawiać przyszłość; czułem, że nie jest możliwe, abym prowadził tę wojnę tak wspaniale, jak ją prowadziłem, a potem został pokarany równie długą serią własnych błędów. Och, tak, mamy teraz zły okres, ale on już się kończy. Kiedy alianci rzucą wreszcie tę swoją inwazję na Europę – upadną. Zepchniemy ich do morza.

Mówił prawie szeptem, z hipnotyczną pasją tak dobrze znaną z wielu jego publicznych wystąpień.

– W tym nieudanym ataku wyczerpią resztkę sił i nie odzyskają już ich, cofając się zbyt szerokim frontem; podniosą się dopiero po wielu miesiącach. Tymczasem my umocnimy się w Europie, zmiażdżymy rosyjskich barbarzyńców i wzrośniemy w potęgę, jak nigdy dotąd!

Przystanął, zamrugał, jakby budząc się z transu, w jaki sam się wprowadził, i zapytał:

– Tak, co z tą inwazją? Ma się nazywać „D-Day”, czy coś takiego. W raportach z instytutu donoszą mi, że alianci będą lądować w Normandii.

– Kłamstwo – powiedział Stefan.

Teraz dotknęli problemu, którego rozwiązanie było głównym powodem wizyty Stefana. Hitler dzięki instytutowi dowiedział się, że plaże Normandii będą głównym miejscem inwazji. W przyszłości, jaką gotował mu los, Führer źle ocenił zamiary aliantów i przygotował się na lądowanie gdzie indziej, pozostawiając Normandię wystawioną na atak. Należało go zachęcić do posunięć, jakie wykonałby, gdyby instytut nie istniał. Musiał przegrać tę wojnę, zgodnie z wolą losu. Ale najpierw Stefan musiał poderwać jego wiarę w instytut i zapewnić sukces inwazji w Normandii.

Kleitmannowi udało się przesunąć parę jardów na wschód, okrążając kobietę. Leżał twarzą do ziemi za niskim wzniesieniem białej skały pożyłkowanej niebieskim kwarcem, czekając, aż Hubatsch poruszy się i ściągnie uwagę kobiety w kierunku południowym. Kiedy zostanie w ten sposób zajęta, Kleitmann wyskoczy ze swojego ukrycia i rzuci się na nią, strzelając z uzi. Rozwali ją na kawałki, zanim nawet będzie miała szansę obrócić się i zobaczyć twarz swojego kata.

Rusz się, sierżancie, nie klej się do skały jak tchórzliwy Żyd – myślał Kleitmann w dzikim podnieceniu. Pokaż się. Ściągnij na siebie ogień.

W sekundę potem Hubatsch wyskoczył zza osłony i kobieta zobaczyła go. Kiedy skupiła na nim uwagę, Kleitmann wyskoczył zza żyłkowanej kwarcem skały.

Pochylając się w przód z pokrytego skórą fotela, Stefan powiedział:

– Kłamstwa, same kłamstwa, mein Führer. Chcą cię zmylić, żebyś pchnął wojska do Normandii, tak jak zakłada kluczowa część ich planu. Masz zrobić wielki błąd, jakiego nigdy nie zamierzałeś popełnić. Chcą, żebyś skupił całą uwagę na Normandii, kiedy prawdziwa inwazja nastąpi w…

– Calais! – wykrzyknął Hitler.

– Tak.

– Czułem, że nastąpi na obszarze Calais, na północ od Normandii. Przekroczą Kanał w najwęższym miejscu.

– Nie mylił się pan, mein Führer – potwierdził Stefan. – Pewna część wojsk zostanie wysadzona w Normandii siódmego czerwca…

Faktycznie nastąpi to 6 czerwca, ale tego dnia pogoda będzie tak zła, że najwyższe dowództwo Wehrmachtu wykluczy możliwość tak gigantycznej operacji aliantów na rozszalałym morzu.

– …ale będzie to pozorowany atak, operujący niewielkimi siłami, mający ściągnąć doborowe dywizje pancerne do Normandii. Prawdziwy front zostanie otwarty w pobliżu Calais.

Ta informacja współgrała ze wszystkimi przesądami dyktatora i jego wiarą we własną nieomylność. Powrócił na fotel i walnął ręką w biurko.

– To wygląda na prawdę, Stefanie. Ale widziałem dokumenty, wybrane karty z historii wojny, dostarczone mi tu z przyszłości…

– Fałszerstwa – zaprzeczył Stefan licząc, że w swojej paranoi Hitler uzna odpowiadające mu kłamstwo za bardziej wiarygodne od prawdy – zamiast przedstawić ci prawdziwe dokumenty z przyszłości, dokonali fałszerstw, żeby cię wyprowadzić w pole.

Przy odrobinie szczęścia obiecane przez Churchilla bombardowanie nastąpi jutro. Zrówna z ziemią bramę i każdego, kto umiałby ją odbudować, oraz każdy strzęp dokumentacji przemycony z przyszłości. Wtedy Führer nigdy nie zdoła przeprowadzić dokładnego śledztwa, które podważyłoby prawdomówność Stefana.

Hitler może przez minutę siedział w milczeniu, wpatrzony w stal leżącego na biurku lugera, głęboko zamyślony.

Ponad ich głowami zwaliła się kolejna fala bomb. Obrazy na ścianach i przybory do pisania w pucharku poruszyły się.

– Jak udało ci się do mnie dostać? – spytał Hitler. – W jaki sposób przebrnąłeś przez bramę? Od dezercji Kokoschki i tamtej piątki jest dobrze pilnowana.

– Nie korzystałem z bramy, żeby do ciebie przybyć – powiedział Stefan. – Przybyłem tu prosto z przyszłości, używając tylko pasa podróżnego.

To było najzuchwalsze kłamstwo. Pas nie był machiną czasu, spełniał rolę urządzenia odstawiającego do bramy i nie mógł dokonać niczego więcej. Stefan liczył, że wspomoże go tu ignorancja typowa dla polityka, który zmuszony wiedzieć po trochu o wszystkim, nie zgłębił niczego. Hitler oczywiście znał działanie bramy i orientował się, na czym polega podróżowanie w czasie, ale tylko bardzo ogólnikowo. Szczegóły, jak na przykład zasada działania pasów, powinny mu być obce.

Gdyby Hitler wiedział, że Stefan zjawił się tu z instytutu, uprzednio zjawiwszy się tam z pasem Kokoschki, wiedziałby też, że i Kokoschka, i pozostała piątka nie zdezerterowała, ale że załatwił ich Stefan. Wtedy cała kunsztowna konstrukcja rozleciałaby się, a jej autor byłby skończony.

Marszcząc brwi, dyktator zapytał:

– Użyłeś pasa nie korzystając z bramy? To jest możliwe?

Język zesztywniał mu w ustach z braku śliny, ale z całą siłą Przekonywania, na jaką było go stać, Stefan przystąpił do wyjaśnień:

– Och, mein Führer, nie ma żadnych problemów z… przystosowaniem go nie tylko do powrotu do bramy, ale do wykonywania dowolnych przeskoków w czasie, wedle życzenia. To się zresztą szczęśliwie złożyło, bo inaczej na drodze do ciebie zatrzymaliby mnie Żydzi.

– Żydzi?

– Tak jest. Tym gniazdem konspiratorów w instytucie rządzą Żydzi, którym udało się ukryć swoje pochodzenie.

Twarz szaleńca ściągnął teraz grymas nagłej wściekłości.

– Żydzi. Zawsze ten sam problem. Zawsze i wszędzie Żydzi. I teraz jeszcze w instytucie.

Usłyszawszy te słowa, Stefan wiedział, że udało mu się pchnąć historię na właściwe tory.

Przeznaczenie walczy o przywrócenie kształtu, jaki miało posiadać.

Laura odezwała się:

– Chris, myślę, że lepiej byś zrobił, chowając się pod samochód.

Nie skończyła jeszcze mówić, kiedy bandyta ukryty z jej południowo-zachodniego kierunku wyskoczył z ukrycia i szybko pobiegł wzdłuż skraju arroyo, zmierzając ku niej i ku skąpej osłonie, jaką tworzyło następne płytkie zagłębienie.

Skoczyła na równe nogi, pewna, że buick osłania ją przed człowiekiem z toyoty i otworzyła ogień. Pierwszych kilkanaście pocisków podniosło tylko małe fontanny piasku i sypnęło skalnymi odłamkami po stopach biegnącego mężczyzny. Ale potem kule poderwały się do wyższego lotu, rozrywając mu mięśnie nóg. Zakrzyczał przeraźliwie i padł, zanurzając się w strumieniu pocisków, które zaniosły go ku śmierci. Przetoczył się kilkakrotnie i znikł za krawędzią arroyo, spadając trzydzieści stóp na dno.