Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

Барвовае свяціла напалову ўлезла ў зыбкі гарызонт, заліваючы даліну, Горад, карабель, туманнае паветра струменямі пунсовых вясёлак. На свеце ненадоўга запанаваў рубінавы колер, перакрэслены ценем карабля. Потым Ціна неяк адным рухам вухнула ўніз, і настала вішнёвая імгла, якая хутка цямнела.

Грэхаў разгарнуў танк кармой да павіслага зоркалёта і ціхенька адпрацаваў заднім ходам ушчыльную да празрыстай сілавой сцяны, але перастараўся, і танк павярнуўся кругом і адступаў ужо ўгору па схіле варонкі.

— Не забаўляйся, — прабурчаў Сташэўскі, уключаючы прыёмнік. Сувязь знайшлася амаль адразу, як толькі яны пераключылі антэну на гравііндукцыйную рашотку.

— «Мастыф», чаму не адказваеце? «Мастыф», чаму не адказваеце? — загаварыў у кабіне Палінін голас, і ў аб'ёме перадачы з'явіўся яе мілы зблажэлы твар. Убачыўшы іх, яна толькі ўздыхнула, знайшла вачыма Грэхава і, гледзячы на яго, сказала:

— Бачу вас, «Мастыф», чаму маўчыце?

— Усё нармальна, мышка, — сказаў Сташэўскі. — Давай нам начальства.

Паліна саступіла месца смугламу гарбаносаму чалавеку з блізка пасаджанымі зырка-жоўтымі вачыма. Сташэўскі і Малчанаў з пашанай схілілі галовы, Грэхаў з пэўным спазненнем зрабіў тое ж.

Гэта быў Банглін, старшыня Камітэта Камунікацый.

— Карабель усё яшчэ маўчыць? — спытаўся ён, хутка абмацаўшы іх сваімі пранізлівымі вачыма.

— Маўчыць, — адказаў Сташэўскі, — прайсці да яго не можам.

— Ведаю. Як паводзяць сябе «павуціны»?

— Суправаджаюць кожны наш крок. Але ахоўнае поле дапамагае, хоць і не поўнасцю. «Цікаўнікі» больш небяспечныя.

— А «шэрыя прывіды»?

— «Прывіды» кантакту з намі не мелі, хоць я ў гэтым не ўпэўнены.

— Як гэта? Як вас разумець?

— Пры пераходзе праз Горад мы сустрэліся з «цікаўнікам», і... словам, мне здалося, што вынес нас з Горада «шэры прывід». Дакладней, не нас, а ўвесь танк.

— Гэта надзвычай цікава, — ажывіўся Банглін. — А не мог аўтамат запісаць гэтую інфармацыю на машынны інфармблок?

— Не ведаю, не задумваўся. Інфармблок мы адаслалі з зондам. — Банглін спахмурнеў.

— Сапраўды... Бяда ў тым, што зонд не вярнуўся... Грэхаў пераглянуўся з Дыега. Настала кароткая цішыня.

— Так. — Банглін паморшчыўся і працягваў: — Ваш побыт на паверхні лічу немэтазгодным. Эксперымент з «вырэзваннем» карабля адкладваецца, мы атрымалі новую інфармацыю ад суседзяў... На планеце не павінна быць людзей. Рыхтуйцеся, праз дзесяць хвілін мы ўключым тунель і апусцім па промні іглакол. Усё зразумела?

— Як быццам усё...

Банглін уважліва паглядзеў на Сташэўскага і сціснуў губы ў адну лінію.

— Добра. Чакаем вас тут.

Відэом апусцеў.

— Давай, — скамандаваў Сташэўскі, але Грэхаў ужо і без яго даў ход, і танк загрукацеў па каменных хвалях.

Слуп накіраванага выпраменьвання з'явіўся дакладна праз дзесяць хвілін, заўважны, як дрыжачы паток гарачага паветра, які скрыўляе свячэнне Горада. Слуп не стаяў на месцы, хістаўся, танцаваў. Ці то яго збівала агульнае поле планеты, ці то было цяжка падтрымліваць факусіроўку промня на такой адлегласці... Гравіпад'ёмнік на Тартары выкарыстоўвалі ўпершыню, і Грэхаў з трывогай падумаў, што ніхто не ведае, якой рэакцыі чакаць пры гэтым ад невядомых насельнікаў Тартара.

Першы на аддалены нізкі гул, што загучаў услед за з'яўленнем сілавога тунеля, звярнуў увагу Малчанаў. Ён дакрануўся да пляча Сташэўскага, той з перасцярогай узняў руку, і ў гэты момант адбылося незразумелае: слой глебы, у якую ўпіраўся сілавы промень пад'ёмніка, раптам лопнуў з аглушальным грукатам, краі разлому задраліся ўгору, і з-пад глебы ўдарыла чорная бруя. Грэхаў, спахапіўшыся, паміргаў пражэктарам, але было позна. У вышыні загарэлася жоўтая зорка — лазерны пражэктар іглакола, са Станцыі пачалі ўжо спуск выратавальнага шлюпа.

Новая хваля грукату: яшчэ адна бруя шуганула ўгору і дасягнула карабля. У тым месцы нешта асляпляльна ўспыхнула, і іглакол стаў валіцца на Горад, пакідаючы за сабой трасу гаснучых жоўтых агеньчыкаў. Праз некалькі хвілін пачуўся доўгі раскацісты рык. — Чорнае вывяржэнне! — прашаптаў Дыега. Яны ўжо імчаліся на поўнай хуткасці, і за кармой узнялася паласа пылу. А з дзіўнага разлому раптам з лямантам плюнула яшчэ адна чорная бруя, шугаючы на незвычайную вышыню. На Станцыі здагадаліся выключыць канал пад'ёмніка, і чорны слуп, які толькі што рос, абарваўся і стаў падаць з неба велізарнымі чорнымі пырскамі, адна з якіх, памерам з гару, цудам мінула танк. «Павуцін» з'явілася незвычайна багата, яны мітусіліся ў паветры, не заўважаючы танка, але Грэхаву назіраць за тым, што адбывалася, не было калі, і ён не ўбачыў, чым скончылася жудасная сваёй магутнасцю і незразумеласцю з'ява.