Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

Аднойчы Грэхаў выпадкова сустрэў іх у лесе, і яго ўразіў выраз болю і пяшчоты на твары Гранта, калі той звяртаўся да жонкі. Увогуле бачыў іх Грэхаў даволі часта, вось як цяпер, напрыклад: тэрыторыя запаведніка, дзе размяшчаўся санаторый, была невялікая. Двойчы прылятаў да іх малады чалавек гадоў дваццаці, нечым падобны на Гранта, напачатку Грэхаў нават прыняў яго за сына, але з часам зразумеў, што памыліўся. Тады жанчына пакідала іх ненадоўга, быццам не жадаючы прысутнічаць пад час размовы, але, і застаючыся сам-насам, яны, на думку Грэхава, маўчалі. Можна было падумаць, што юнак толькі дзеля таго і прыляцеў, каб пастаяць побач з сівым, моўчкі, сурова, без ценю ўсмешкі. У паводзінах іхніх была нейкая недагаворанасць, якая прымушала задумвацца пра дзіўную загадкавасць чалавечых узаемаадносін. Але Грэхаў, як і яны, шукаў самоты, спадзеючыся на яе гаючыя ўласцівасці, не знаходзіў яе і ўрэшце зразумеў, што выдатныя чарыянскія лекары могуць вылечыць цела, але не ў стане загаіць душу.

Мужчына паглядзеў угору, заўважыў яго хуткалёт, узмахнуў рукой. Грэхаў таксама памахаў у адказ. Жанчына азірнулася, пацягнула Гранта за рукаў, і яны зніклі за дрэвамі. Шолах ветру ў лістоце заглушаў іх крокі.

Грэхаў зябка перасмыкнуўся і ўзмацніў абагрэў касцюма, хоць холадна яму не было — чыста псіхалагічны эфект. Зарадзіў спорны дождж, і Грэхаў зачыніў ліхтар кабіны, уладкаваўся каля пульта кіравання і задрамаў.

Пабудзіў яго піск выкліку, і, яшчэ не расплюшчыўшы вочы, ён дакрануўся да кальца прыёмніка на запясці.

— Грэхаў, да вас наведвальнік. Вашы каардынаты?

— Заходні сектар лесу, — сказаў ён у мікрафон, — даю пеленг. А што здарылася? Хто наведвальнік?

Але дзяжурны ўжо адключыўся, і Грэхаву заставалася толькі варажыць, каму ён спатрэбіўся. Можа, яму нарэшце дазволяць пакінуць санаторый? Бо чуецца ён цудоўна... калі не лічыць заўсёднай хандры ад думак пра сваю працу, пра сяброў, пра Паліну. Пасля падзей на Самніі, спадарожніку Чары, калі ён тры гадзіны праляжаў мёртвы ў радыеактыўным склепе — былым выратаваўчым караблі, лекары на Чары амаль год змагаліся за яго жыццё, а Паліна... Яна нават не ведала, што ён на Чары... Зрэшты, яна ўвогуле не ведала, што Грэхаў застаўся жывы. Ды і лічаныя адзінкі ў аддзеле гэта ведалі, бо чарыяне не палічылі патрэбным паведаміць пра яго на Зямлю, сумняваючыся ў тым, што ён выжыве, але ён выжыў і выдатна пачуваецца... калі не лічыць... Так, пра Паліну ён думаў увесь час. І баяўся паслаць ёй вестку, сам не ведаў чаму, але баяўся. Грэхаў усё чакаў, што яна даведаецца сама. Можа, хтосьці ўсё ж паведаміў ёй? Дыега Вірт, напрыклад... альбо Сташэўскі. Яны ж ведаюць, што ён тут. Але калі гэта Паліна...

Грэхаў прыўзняўся з сядзення, углядаючыся ў заслону дажджу. Потым зазлаваў на сябе і сеў. Пасля сваёй часовай смерці... як гучыць, га?! — пасля смерці!.. Што ж, ён мог сказаць так з поўнай рацыяй. Пасля смерці ён стаўся больш уражлівы, хутка ўзбуджаўся, і, шчыра кажучы, гэта яму не падабалася.

А дзевятай гадзіне раніцы побач з яго апаратам апусціўся нарэшце нечы аранжавы хуткалёт. Грувасткая постаць выбралася з яго, і ён уздыхнуў: радасна і засмучана адначасна — сэрца чакала іншага наведвальніка. Гэта быў Сташэўскі, шэф другога аддзела Кіраўніцтва аварыйна-выратавальнай службы (КАВС), яго сябра і непасрэдны начальнік.

— Здароў, пустэльнік, — прабурчаў ён, залазячы ў кабіну. — Чаго пануры? Не рады мне? Занядужаў?

— І рады і здаровы. — Грэхаў з задавальненнем разглядаў яго карычневы ад загару твар. — Настрой паганы. Чарыяне не выпускаюць з санаторыя, навесілі на мяне кучу датчыкаў...

Грэхаў змоўк і звыкла агледзеў купал неба і сцяну лесу на схіле ўзгорка. Нешта змянілася там, нічога пагражальнага, вядома, але абвостранае пачуццё небяспекі неаднойчы ратавала калі не яго жыццё, дык шкуру, і пагарджаць інтуіцыяй ён не меў права.

— Жоўты туман, — растлумачыў Сташэўскі.

— Ну вядома ж, — з палёгкай сказаў Грэхаў. — А ты выдатна разбіраешся ў асаблівасцях чарыянскіх запаведнікаў.

Сташэўскі засмяяўся.

— Проста я даведаўся пра гэта ад дыспетчара медыцынскага цэнтра. Да таго ж па ўсёй тэрыторыі запаведніка лячэбныя туманы выпускаюцца рэгулярна двойчы на суткі. Пара б ужо ведаць.

— Ты і пра гэта даведаўся ад дыспетчара?

— Не. — Сташэўскі пазмрачнеў. — Некалі я таксама адпачываў тут... пасля хваробы. Была такая справа... Дык ты здаровы, кажаш?

— Як мур.

— Выдатна! Сёння з цябе здымуць ненавісныя датчыкі, і ты вольны. Шчыра кажучы, я не верыў у твае... словам, ты зразумеў. Яны чарадзеі, асабліва старшы лекар! Не пярэч, гэтая жанчына ўратавала не толькі тваё жыццё, але і здароўе, да таго ж, кажуць, яна аддавала табе часу больш, як трэба было...