Lois M.: De planeet Barrayar

‘Laat hem gaan,’ zei Vortala. ‘We kunnen best zonder zijn stem morgen.’

‘Ik was heus niet van plan achter hem aan te rennen,’ grauwde Aral.

‘Maar bewaar je gevatheid de volgende keer voor mensen die slim genoeg zijn om die te waarderen, goed?’

‘Wie was dat ziedende heerschap?’ vroeg Cordelia op luchtige toon, in een poging de sombere sfeer te verdrijven.

‘Graaf Vidal Vordarian.’ Aral draaide zich van de glazen ruit naar haar en slaagde erin een glimlachje voor haar te produceren. ‘Commodore graaf Vordarian. Ik heb af en toe met hem samengewerkt toen ik deel uitmaakte van de generale staf. Hij is nu een leidsman van wat je zou kunnen noemen de op één na conservatiefste partij op Barrayar; niet de terug-naar-de-tijd-van-de-Afzondering-dwazen, maar, laten we zeggen, degenen die oprecht vrezen dat elke verandering een verandering ten slechte is.’ Hij wierp een steelse blik op graaf Pjotr. ‘Zijn naam is veelvuldig genoemd in speculaties over het aanstaande regentschap,’ zei Vortala. ‘Ik ben een beetje bang dat hij er voor zichzelf op had gerekend. Hij heeft grote moeite gedaan om Kareen voor zich in te nemen.’

‘Hij had Ezar voor zich in moeten nemen,’ zei Aral droog. ‘Nou… misschien draait hij nog bij vóór morgen. Probeer hem morgenochtend weer te bewerken, Vortala… en wat nederiger deze keer, goed?’

‘Het vertroetelen van Vordarians ego zou weleens een volledige dagtaak kunnen zijn,’ bromde Vortala. ‘Hij besteedt te veel tijd aan het bestuderen van zijn stamboom.’ Aral grimaste instemmend. ‘Hij is niet de enige.’

‘Als je hem zo hoort wel,’ gromde Vortala.

De volgende dag had Cordelia een officiële escorte naar de zitting van de voltallige Raad in de persoon van kapitein heer Padma Xav Vorpatril. Hij bleek niet alleen lid te zijn van de nieuwe staf van haar man, maar ook zijn volle neef, de zoon van de jongste zus van Arals lang geleden overleden moeder. Heer Vorpatril was liet eerste naaste familielid van Aral dat Cordelia ontmoette, afgezien van graaf Pjotr. Het was niet dat Arals familie haar ontweek, zoals ze had kunnen vrezen, maar dat hij die bijna niet had. Hij en Vorpatril waren de enige nog in leven zijnde kinderen van de voorgaande generatie, waarvan graaf Pjotr de laatste nog levende vertegenwoordiger was. Vorpatril was een grote vrolijke man van een jaar of vijfendertig, zeer verzorgd in zijn groot tenue. Ze ontdekte al snel dat hij ook een van de onderofficieren van haar man was geweest gedurende zijn eerste periode als commandant, voorafgaand aan Vorkosigans militaire successen in de Komarr-campagne en de in politiek opzicht rampzalige nasleep daarvan. Ze zat met Vorpatril aan de ene en Droesjnakovi aan de andere kant op een balkon met een barokke balustrade die uitkeek over de Raadszaal. De zaal zelf was een verrassend sobere ruimte, hoewel zwaar betimmerd met wat Cordelia met haar Bètaanse blik nog steeds voorkwam als een ongelooflijk luxueuze houten lambrisering. Houten banken en bureaus stonden in concentrische cirkels in de zaal. Het ochtendlicht stroomde naar binnen door gebrandschilderde ramen hoog in de oostelijke muur. De kleurrijke ceremoniën werden beneden met grote nauw keurigheid uitgevoerd.

De ministers droegen archaïsch ogende zwart-met-paarse gewaden met gouden ambtsketens erop. Ze werden in aantal overtroffen door de bijna zestig districtsgraven, die er nog schitterender uitzagen, in scharlakenrood met zilver. Een klein aantal mannen dat jong genoeg was om in actieve dienst van het leger te zijn, droeg het rood-met-blauwe gala-uniform. Vorkosigan had dat gala-uniform terecht beschreven als protserig, besloot Cordelia, maar in de prachtige omgeving’ van deze oude zaal leek de protserigheid bijna gepast. Vorkosigan zag er goed uit in zijn ceremoniële tenue, vond ze. Prins Gregor en zijn moeder zaten op een verhoging aan één kant van de zaal. De prinses droeg een lange zwarte, met zilver versierde jurk met een hoge halslijn en lange mouwen. Haar donkerharige zoon leek op een elfje, in zijn rood-met-blauwe uniform. Cordelia vond dat hij opmerkelijk weinig zat te draaien, gegeven de omstandigheden. Ook de keizer was op een griezelige manier aanwezig, door middel van een rechtstreekse verbinding met de keizerlijke residentie. Op het holovideoscherm was Ezar te zien in zittende houding, in groot tenue; Cordelia had geen idee wat hem dat fysiek kostte, maar de slangen en draden van meetapparatuur die zijn lichaam doorboorden waren nu in elk geval aan het oog onttrokken. Zijn gezicht was spierwit en zijn huid bijna doorschijnend, alsof hij letterlijk vervaagde van het toneel dat hij zo lang had gedomineerd.

De tribune zat vol met echtgenotes, staf en bewakers. De vrouwen waren smaakvol gekleed en droegen bijpassende juwelen, en Cordelia nam hen geïnteresseerd op voordat ze haar aandacht weer richtte op het loskrijgen van informatie uit Vorpatril.

‘Was Arals benoeming tot regent een verrassing voor jou?’ vroeg ze. ‘Niet echt. Een paar mensen namen dat ontslag-en-pensionering-gedoe na de Escobar-puinhoop serieus, maar ik heb dat nooit gedaan.’

‘Toch dacht ik dat hij het serieus meende.’

‘O, daar twijfel ik niet aan. De eerste die Aral voor de gek houdt met die pose van de nuchtere, keiharde soldaat is zichzelf. Dat is het soort man dat hij altijd heeft willen zijn, denk ik. Zoals zijn vader.’

‘Hm. Ja, het was me wel opgevallen dat zijn conversatie nogal eens een politiek tintje had. En nog wel onder de vreemdste omstandigheden. Terwijl hij een huwelijksaanzoek deed, bijvoorbeeld.’ Vorpatril lachte. ‘Ik zie het voor me. Toen hij jong was, was hij een echte conservatief. Als je wilde weten hoe Aral ergens over dacht, hoefde je alleen de mening van graaf Pjotr te vragen en die met twee te vermenigvuldigen. Maar tegen de tijd dat we samen in het leger zaten, werd hij… eh… vreemd. Als je hem aan de gang kon krijgen…’ Er lag een zekere ondeugende blik in zijn ogen, die Cordelia onmiddellijk aanmoedigde.

‘Hoe kreeg je hem dan aan de gang? Ik dacht dat het officieren verboden was om over politiek te praten.’

Hij snoof. ‘Ze hadden met net zoveel kans op succes ademhalen kunnen verbieden. Laten we zeggen dat overtreding slechts sporadisch wordt vervolgd. Maar Aral hield zich eraan, tenzij Rulf Vorhalas en ik hem mee uit namen en hem helemaal deden ontdooien.’

‘Aral? Ontdooien?’

‘O, ja. Arals drankgebruik was namelijk opmerkelijk…’

‘Ik dacht dat hij een vreselijk slechte drinker was. Dat hij er niet tegen kon.’

‘Dat was nu juist het opmerkelijke. Hij dronk zelden. Hoewel hij een slechte periode heeft gehad na de dood van zijn eerste vrouw, toen hij veel optrok met Ges Vorrutyer… eh…’ Hij wierp een steelse blik opzij en gooide het over een andere boeg. ‘Hoe dan ook, het was gevaarlijk om hem te veel te ontdooien, want dan werd hij helemaal somber en ernstig, en dan was er praktisch niets voor nodig om hem aan de gang te krijgen over wat voor actuele onrechtvaardigheid of incompetentie of idioterie dan ook die zijn toorn wekte. God, wat kon die man praten. Tegen de tijd dat hij zijn vijfde drankje op had — vlak voordat hij voor de rest van de avond onder de tafel gleed — riep hij in jambische vijfvoetige verzen de revolutie uit. Ik heb altijd al gedacht dat hij ooit in de politiek zou belanden.’ Hij grinnikte en keek bijna liefdevol naar de gedrongen, in rood met blauw geklede gestalte die bij de graven aan de andere kant van de zaal zat. De goedkeuring voor de keizerlijke aanstelling van Vorkosigan door de voltallige Raad was een merkwaardig gebeuren, vond Cordelia. Ze had zich niet kunnen voorstellen dat het mogelijk was dat vijfenzeventig Barrayaranen het eens konden worden over de richting waarin hun zon ’s ochtends opkwam, maar de stemmen waren bijna unaniem vóór de keuze van keizer Ezar. De uitzonderingen waren vijf strak kijkende mannen die zich onthielden van stemming, vier met luide stem en één zo zacht dat de voorzitter hem moest vragen het te herhalen. Het viel Cordelia op dat zelfs graaf Vordarian vóór stemde; misschien was het Vortala toch nog gelukt om de breuk van de voorgaande avond te herstellen tijdens een bijeenkomst vroeg op de ochtend. Het leek al met al een zeer voorspoedig en bemoedigend begin van Vorkosigans nieuwe baan, en dat zei ze tegen heer Vorpatril. ‘Eh… ja,’ zei heer Vorpatril na een zijdelingse glimlach naar haar. ‘Keizer Ezar heeft duidelijk gemaakt dat hij onverdeelde goedkeuring wenste.’