David Weber - Placówka Basilisk

A zaraz później uzbrojony frachtowiec, czyli statek-pułapka zwany popularnie rajderem, Sirius przestał istnieć w olbrzymim wybuchu, który pochłonął wszystkie szczątki.

Kapitan Honor Harrington, Royal Manticoran Navy, ponownie stała w korytarzu obserwacyjnym HMSS Hephaestus. Dłonie miała złączone za plecami, a na ramieniu dumnie i prosto siedzącego Nimitza, który jedną z chwytnych łap trzymał na jej berecie — zwykłym czarnym berecie stanowiącym zgodnie z regulaminem część służbowego munduru oficerskiego. Jego zielone ślepia odzwierciedlały jej mroczne uczucia, gdy przez gruby pancerny plastik oglądała swój były okręt.

HMS Fearless cumował za oknem i wyraźnie widać było jego podziurawiony i pogięty kadłub. Przypominał zabawkę zdepniętą przez nieuważne dziecko. Ogromna dziura, w której zginęła Dominica Santos, rozciągała się wzdłuż burty niczym smoliście czarna jama pełna stopionych grodzi i powyginanych wręg; reszta uszkodzeń wydawała się przy niej drobna i nieistotna, a każda przestrzelina kryła śmierć i prawdę o zniszczeniach. Honor czuła łzy pod powiekami, przypominając sobie kolejny raz tych, którzy zginęli pod jej rozkazami; ledwie zdołała nad sobą zapanować.

Gdy skończyła energicznie mrugać, odetchnęła głęboko, wyprostowała się i wróciła myślą do tego otępiającego momentu, gdy wraz z tymi, którzy przeżyli, zrozumiała, że przetrwali potężną eksplozję, w której zniknął Sirius, a która przypominała supernową. Sądząc po uzbrojeniu i osiągach, statek-pułapka musiał mieć załogę liczącą co najmniej tysiąc pięćset osób — nie przeżył nikt. Nawet teraz, po paru miesiącach, dokładnie pamiętała odrazę na widok swego dzieła… a także niewiarygodną radość i tryumf. Tryumf, który miał wysoką cenę — pamięć o niej nadal była żywa i nadal bolesna. Stu siedmiu zabitych — ponad jedna trzecia obecnych na pokładzie w chwili rozpoczęcia pościgu. Pięćdziesięciu ośmiu rannych, z których większość dopiero po wielomiesięcznej kuracji w szpitalach będzie mogła wrócić do służby. Łączne straty w zabitych i rannych wyniosły pięćdziesiąt dziewięć procent całej załogi, wliczając w to oddelegowanych do innych zadań. Zginęła Dominica Santos i dwaj z trzech jej zastępców — inżynierów z patentami oficerskimi.

Do wykonania wszelkich napraw Honor miała stu dwudziestu zdolnych do akcji ludzi, w tym część lekko rannych. A Fearless był wrakiem i to wrakiem w stanie chaosu. Rufowy pierścień napędowy przestał działać dosłownie w sekundy po zniszczeniu Siriusa i przez czterdzieści pięć minut nie funkcjonował. W tym czasie okręt zbliżył się do granicy nadprzestrzeni o dziewięćdziesiąt cztery miliony kilometrów, a na pozbawiony powietrza mostek spłynęła lawina meldunków o zniszczeniach, ofiarach i uszkodzeniach.

Przez pewien czas była przekonana, że jej okręt podzieli los Siriusa — większość systemów podtrzymania życia nie działała, trzy czwarte komputerów pokładowych nie nadawało się do użytku, lanca grawitacyjna wywołała spięcie w trzech węzłach beta, kompensator bezwładnościowy odmówił posłuszeństwa, a siedemdziesiąt procent załóg maszynowni i drużyn awaryjnych było zabitych lub rannych. Wielu ludzi zostało uwięzionych w rozhermetyzowanych pomieszczeniach na całym okręcie. Jej kwatera została trafiona i pozbawiona powietrza na ponad sześć godzin. Nimitza uratował moduł, choć niewiele brakowało — znajdująca się nad nim plakietka z lotnią wygięła się od gorąca, a jeden narożnik w ogóle zniknął, tak blisko przeszła wiązka laserowa. Odruchowo sięgnęła, by pogłaskać treecata i upewnić się, że przeżył.

Alistair McKeon i Ilona Rierson (jedyny oficer z załogi maszynowej, która przeżyła) pracowali jak szaleni, podobnie jak mat Harkness i jego drużyna — w chwili zniszczenia wyrzutni numer dwa znajdowali się w magazynie amunicyjnym wyrzutni numer jeden i przeżyli. Harkness nie potrzebował rozkazów, by zacząć torować sobie drogę ku śródokręciu, gdzie spotkał McKeona i Rierson, i wspólnie naprawili prowizorycznie kompensator i dwa węzły rufowego pierścienia, co pozwoliło krążownikowi na zwalnianie z przyspieszeniem ponad dwa koma pięć kilometra na sekundę kwadrat.

Co prawda cztery godziny trwało, nim HMS Fearless znieruchomiał (relatywnie, względem gwiazdy systemu), ale ten czas został dobrze wykorzystany. Ekipy kierowane przez McKeona i Rierson (i naturalnie przez Harknessa) przywracały do działania coraz więcej urządzeń, a porucznik Montoya i jego ludzie pracowali jak w transie, ściągając rannych i łatając ich zmasakrowane ciała. Zmarło zbyt wielu pacjentów, by Montoya kiedykolwiek mógł o nich zapomnieć, ale inni, tacy jak Samuel Webster czy Sally Mac Bride przeżyli wyłącznie dzięki niemu. Honor wolała nie myśleć, co by się stało, gdyby nie pozbyła się z okrętu Suchon i nie ściągnęła z planety Montoyi.

A potem zaczął się długi, powolny powrót przypominający pełzanie paralityka. Do tego jeszcze niemowy i głuchego, jako że cały system zewnętrznej łączności został zniszczony. Nie miała żadnej możliwości zawiadomienia kogokolwiek, co się stało i czego należy oczekiwać. Dopiero gdy Fearless dowlókł się na orbitę (w trzynaście godzin po jej opuszczeniu) i blady jak śmierć Scotty Tremaine przyleciał swoją pinasą, odzyskała przynajmniej kontakt z Estelle Matsuko.

Dwa miesiące zajęło okrętom warsztatowym floty naprawienie krążownika na tyle, by mógł o własnych siłach dokonać tranzytu i dolecieć do Hephaestusa. Dwa miesiące, w trakcie których ponad połowa Home Fleet ściągnięta Przypadkiem Zulu odbywała „niezapowiedziane manewry” w systemie Basilisk. Powitała także trzy eskadry krążowników liniowych Ludowej Marynarki Haven, które przyleciały do układu planetarnego sześć dni po tym, jak Marines wystrzelali do ostatniego tubylców uzbrojonych w karabiny skałkowe.

Honor wiedziała, że nigdy nie zapomni swoich poległych, ale ogrom śmierci i zniszczenia, harówka, wątpliwości i determinacja nie poszły na marne. Warto było przez to wszystko przejść, by usłyszeć totalne zaskoczenie w głosie dowodzącego nimi admirała, gdy admirał D’Orville zaprosił go kurtuazyjnie na pokład. By móc obserwować miny oficerów Ludowej Marynarki nieustannie zapraszanych na rozmaite okręty RMN przez sztab D’Orville’a w celu wbicia im w pamięć, że system Basilisk jest częścią Gwiezdnego Królestwa Manticore i nią pozostanie, co oznaczało, że będzie broniony z równą determinacją co układ macierzysty. Dopiero po kilku dniach takiej edukacyjnej działalności pozwolono im odlecieć jak niepysznym.

I w końcu nastąpiła podróż do domu. Cała eskadra superdreadnaughtów odprowadziła krążownik do terminalu jako straż honorowa przy dźwiękach hymnu transmitowanego przez wszystkie nadajniki floty w systemie. Gdy Fearless miał rozpocząć tranzyt, King Roger, flagowy okręt D’Orville’a, oddal mu formalny salut światłami. Pod dumą i radością Honor skrywała jednak obawę, do której wolała się nie przyznawać nawet sama przed sobą. Miała nadzieję, że okręt da się naprawić i powróci do służby. Pierwszy przegląd w stoczni dowiódł, że obawy były uzasadnione — krążownik był za stary, za mały i za bardzo uszkodzony. Trzeba by go odbudowywać od podstaw, co kosztowałoby tyle samo co budowa nowego, większego okrętu tej klasy, toteż zdecydowano się go złomować. Za tydzień pozbawiony uzbrojenia i wyposażenia, które dało się zdemontować, zostanie odholowany do orbitalnej stoczni złomowej, gdzie potną go na kawałki i przetopią na surowce do budowy innych okrętów.