David Weber - Placówka Basilisk

Martwi nie mają prawa głosu — była to stara sprawdzona prawda.

Próbował sobie wmówić, że decyzja jest logiczna i oparta na faktach, ale wiedział, że sam siebie okłamuje — zbyt wiele kosztowała go ta bitwa, by mógł podchodzić do tego spokojnie czy obiektywnie…

— Panie Jamal, zawracamy! — polecił chrapliwie.

— …z lewoburtowego uzbrojenia nie zostało nic — zakończył McKeon rezydujący w kontroli uszkodzeń. — Osłona lewoburtowa do wręgi dwusetnej nie istnieje. Na prawej burcie straciliśmy wyrzutnię torped energetycznych i działo laserowe numer dwa. Osłona nienaruszona.

— Napęd? — spytała Honor.

— Jeszcze działa, ale to długo nie potrwa, ma’am. Dziobowy pierścień przerwany, rufowy niezbalansowany. Nie wiem, czy zdołam go utrzymać dłużej niż piętnaście minut.

Honor rozejrzała się po ruinie mostka — wszędzie widać było wyczerpanych i zaczynających się bać ludzi. Okręt ginął i była to jej wina — gdyby przestała ścigać Siriusa albo okazała się sprytniejsza czy szybsza, nie sprowadziłaby zagłady na załogę i okręt.

— Sirius zawraca, skipper. — Rafael Cardones siedział przekrzywiony w bok, najwyraźniej oszczędzając złamane żebro albo kilka, i nadal obserwował dane napływające z ocalałych sensorów. — Wraca, żeby nas dobić.

Wyświetlacz manewrowy na stanowisku sternika nie był tak dokładny jak ekran taktyczny jej fotela, ale działał i widać było na nim czerwony punkt oznaczający rajdera, gwałtownie wytracający szybkość po zwrocie. Coglin wracał, by mieć pewność.

— Jeśli pani zrobi ostry zwrot na lewą burtę, zdążę odpalić parę torped z prawoburtowej wyrzutni, ma’am — zasugerował Cardones.

— Nie.

— Ale, skipper,…

— Nie zrobimy niczego, Rafe — oznajmiła zdecydowanie, a gdy obejrzał się na nią zaskoczony, dodała miękko z uśmiechem i oczami twardymi jak krzemienie: — Pozwolimy mu podejść naprawdę blisko… i uaktywnimy lancę grawitacyjną!

Johan Coglin słuchał łomotu własnego pulsu, czekając, aż Sirius wytraci szybkość. Fearless boleśnie wolno wykonywał zwrot na lewą burtę, zwracając się ku niemu prawą, widocznie mniej uszkodzoną, lecz manewr przypominał pełzanie, a przyspieszenie było zgoła minimalne. Mimo uszkodzeń napędu Sirius w mniej niż pięć minut znajdzie się praktycznie w odpowiedniej bezpośredniej odległości — akurat by zadać ostateczny cios.

Jamal siedział sztywno i milcząco przy konsoli taktycznej, gotów ponownie uaktywnić obronę antyrakietową, a raczej to, co z niej zostało. Odetchnął z ulgą, gdy po dokonaniu zwrotu napłynęły dane z nieuszkodzonych dziobowych sensorów, ale nadal obawiał się salwy burtowej krążownika, a raczej jej skutków.

Tylko że salwa nie następowała i Coglin poczuł rodzący się w gardle pełen złośliwej satysfakcji chichot. Miał rację! Fearless musiał doznać znacznie silniejszych uszkodzeń, zwłaszcza w uzbrojeniu, niż na to wyglądało. Żaden kapitan nie przepuściłby takiej okazji jak salwa burtowa w nieosłonięty dziób przeciwnika! A Sirius tymczasem spokojnie dokończył zwrot, ustawiając się lewą burtą do przeciwnika, który nie oddał ani jednego strzału. Obserwując błyskawicznie malejącą odległość do celu, Coglin uśmiechnął się naprawdę paskudnie.

— Odległość pięćset tysięcy kilometrów — zameldował napiętym głosem Cardones. — Prędkość trzy tysiące trzysta dziewięćdziesiąt dwa kilometry na sekundę, ma’am.

Honor w odpowiedzi przesunęła ster o parę stopni bardziej na lewą burtę i Fearless zmienił lekko kurs.

— Czterysta osiemdziesiąt pięć tysięcy. — Głos Cardonesa chrypł coraz bardziej. — Czterysta siedemdziesiąt pięć… czterysta sześćdziesiąt… czterysta czterdzieści pięć… prędkość cztery tysiące dwadzieścia jeden kilometrów na sekundę. Do wejścia w zasięg broni energetycznej pozostało jedenaście koma dziewięć sekundy. Do wejścia w zasięg lancy osiemdziesiąt dwie koma sześćdziesiąt pięć sekundy.

— Przygotować lancę grawitacyjną — poleciła spokojnie, starając się nie okazać zdenerwowania, bo wiele zależało od zachowania Siriusa; mógł na przykład zastopować i nie użyć laserów, lecz wykończyć ją z bezpiecznej odległości…

Zmusiła się do spokojnego siedzenia i obserwowania zmniejszającej się odległości dzielącej obie jednostki.

— Jamal, daj pełną salwę burtową z czterystu tysięcy — polecił cicho Coglin. — Zobaczymy, co z niego zostanie.

— Czterysta tysięcy…

Nim Cardones skończył, Honor przekręciła okręt na burtę.

— Kurwa! — Coglin rąbnął pięścią w poręcz fotela, widząc nagły przekręt krążownika o dziewięćdziesiąt stopni.

Czy ta cholerna baba nie zdawała sobie sprawy, że to już koniec? Mogła tylko przeciągnąć trochę agonię. A manewr wykonała idealnie — zupełnie jakby czytała w jego myślach. Prawdę mówiąc, spodziewał się tego, co nie znaczyło, że mu się podobało, gdy jego przypuszczenia się sprawdziły.

Sirius odpalił salwę, której nie powstydziłby się krążownik liniowy, a Honor zareagowała o ułamek sekundy za późno — ekran denny przechwycił wszystkie rakiety, ale dwa promienie laserowe przeszły nad nim. Osłony burtowe ugięły się, próbując je zneutralizować, co nie do końca się powiodło, i krążownikiem targnęły trafienia sięgające głęboko do wnętrza kadłuba. Ostatnia ocalała wyrzutnia rakiet przestała istnieć, podobnie jak dwie wyrzutnie torped energetycznych.

Ale Fearless przetrwał… podobnie jak lanca grawitacyjna.

— Dobra, koniec pierdolenia! Minimalna odległość, Jamal. — warknął Coglin.

— Aye, aye, sir.

Honor obserwowała chronometr. Jej umysł pracował jasno; nie brała pod uwagę porażki. Ocalałe sensory nie były w stanie śledzić Siriusa poprzez ekran, a obecny kurs krążownika dawał rajderowi cztery możliwości: cofnąć się i przerwać walkę, położyć się na burtę nad krążownikiem i wystrzelić salwę burtową, gdy będzie mijał jego burtę, albo też przelecieć przed rufą lub przed dziobem HMS Fearless i zrobić to samo. Założyła (a był to zakład o wysoką stawkę — życie jej, reszty załogi i okrętu), że Coglin przeleci przed dziobem. Był to najklasyczniejszy z manewrów, nazywany „postawieniem kreski nad T”, i stanowił marzenie każdego kapitana. Na dodatek Coglin wiedział, że dziobowe uzbrojenie krążownika zostało zniszczone.

Skoro miał zamiar wykonać taki właśnie manewr, powinien przyjąć idealną do jego przeprowadzenia pozycję… właśnie… teraz!

Gwałtownym ruchem steru położyła okręt w ostry skręt na lewą burtę, wracając jednocześnie do pionu, aż znalazł się prawą, tak starannie dotąd chronioną burtą zwróconą wprost ku Siriusowi. Wszystko trwało ułamki sekund.

Komandor porucznik Jamal zamrugał gwałtownie i zawahał się. Wahanie trwało moment — nie było logicznego powodu, by Fearless odsłaniał burtę i robił zwrot; przez ten właśnie moment nie mógł uwierzyć w to, co widzi.

A w tym właśnie momencie Rafael Cardones wycelował i odpalił lancę grawitacyjną.

Sirius prawie stanął w miejscu. Coglina szarpnięcie niemalże wyrwało z fotela — wytrzeszczonymi oczyma, w których malowało się niedowierzanie, patrzył, jak osłona burtowa jego okrętu przestaje istnieć przy wtórze huku eksplodujących z przeładowania generatorów i cztery ocalałe wyrzutnie torped energetycznych HMS Fearless rozpoczynają ostrzał ogniem ciągłym, zasypując jego burtę lawiną plazmy.