David Weber: Honor na wygnaniu

Wzruszył wymownie ramionami, a Matthews wbrew sobie przytaknął, zapominając przybrać stosownie cierpiętniczy wyraz twarzy. Orchidea była naprawdę piękna, więc spokojnie czekał, aż gospodarz skończy zbierać próbnikiem pyłek, obejrzy go pod lupą i zamknie w hermetycznym pojemniku.

— No to zostało tylko poczekać, aż te tu zakwitną — oznajmił, nie kryjąc satysfakcji Benjamin, wskazując na zielone jeszcze pąki rosnącej w pobliżu rośliny.

— A to nastąpi…? — spytał uprzejmie Matthews.

— Za jakieś czterdzieści godzin, więc nie będziemy tu czekać — wyjaśnił Protektor i wskazał gościowi drzwi.

Matthews odetchnął głęboko, nie kryjąc ulgi.

Ledwie wyszli ze szklarni, obaj gwardziści Protektora zajęli swoje miejsca. Cała czwórka podeszła do ławki stojącej przy niewielkiej fontannie, a kiedy usiedli, prawie natychmiast pojawił się służący z ręcznikami i schłodzonymi napojami. Matthews wytarł starannie twarz, włosy i szyję i duszkiem opróżnił swoją szklankę. Protektor założył nogę na nogę, rozsiadł się wygodniej i spytał:

— Dobrze, Wesley. O czym chciałeś ze mną porozmawiać?

— O lady Harrington — odparł zwięźle zapytany, i ignorując ciężkie westchnienie gospodarza, dodał: — Wiem, że uważa pan, że to jeszcze za wcześnie, sir, ale my jej naprawdę potrzebujemy!

— Rozumiem to doskonale, ale nie będę na nią naciskał. Ona nadal dochodzi do siebie, a po takich przejściach trzeba na to długiego czasu.

— To już ponad dziewięć miesięcy, sir — zauważył z szacunkiem, ale i uporem, Matthews.

— Wiem. Wiem też, jak bardzo by ci się przydała, ale zasłużyła sobie na spokój tak długo, jak uzna to za potrzebne. A ja mam zamiar dopilnować, by nikt jej nie przeszkodził w tym leczeniu, Poczekaj, dopóki nie będzie gotowa.

— A skąd będziemy o tym wiedzieć, skoro nie pozwala mi pan nawet spytać jej o to?

Benjamin zastanowił się nad pytaniem i jakby wbrew sobie przytaknął.

— Fakt. Problem w tym, że nie sądzę, by już się pozbierała. Nie jestem naturalnie pewien, bo nie jest to osoba, która wypłakiwałaby się komukolwiek, ale Katherine potrafi z niej wyciągnąć bardzo wiele i stąd wiem, że sprawy nie mają się dobrze. Był nawet taki okres, gdy się bałem, że ją całkowicie stracimy… a to, w jaki sposób określone elementy zareagowały na nią, bynajmniej nie pomagało…

Matthews przytaknął, doskonale wiedząc, jakie „elementy” Protektor ma na myśli.

— Zdawałem sobie sprawę, że najbardziej zatwardziali reakcjoniści podniosą wrzask, gdy tylko otrząsną się z pierwszego szoku, ale nie sądziłem, że okażą się tak bezczelni — przyznał Protektor. — A powinienem! Nadal uważam, że mianowanie jej patronem było właściwym posunięciem. Nie dość, że na to uczciwie zapracowała, to jeszcze potrzebujemy jej w takiej roli, ale przyznaję, że gdybym wówczas wiedział, ile będzie ją to kosztowało, nigdy bym tego nie zrobił. Jeśli dodać protesty po śmierci Tankersleya i resztę wydarzeń na Manticore…

— Za to nie może się pan obwiniać, sir — przerwał mu zdecydowanie Matthews. — Ani ze śmiercią kapitana Tankersleya, ani z głupotą polityków Gwiezdnego Królestwa nie mieliśmy nic wspólnego. Lady Harrington także o tym wie. Nawet zresztą gdyby tak nie było, to ma pan całkowitą rację: potrzebujemy jej jako patrona, jeśli reformy mają być szybkie i trwałe, a to, co myśli grupa lunatyków, jest bez znaczenia, bo większość i to przytłaczająca naszego społeczeństwa szanuje ją. Jestem pewien, że z tego także zdaje sobie sprawę, sir, a jest osobą niezwykle silną, o czym obaj wiemy. Przetrwa to.

— Mam nadzieję, Wesley. Naprawdę mam taką nadzieję.

— Jestem pewien, że przetrwa, sir. Problem jednak w tym, że równie mocno potrzebujemy jej doświadczenia jako oficera liniowego i z całym szacunkiem, sir, ale sądzę, że nie postępujemy wobec niej sprawiedliwie, nic mówiąc jej o tym.

Jak dotąd był to najostrzejszy sprzeciw, jaki Benjamin od niego usłyszał, co skłoniło go do poważnego namysłu. Matthews rozpoznał po jego minie, co się dzieje, więc siedział cicho i cierpliwie czekał, aż Protektor przeanalizuje wszystkie za i przeciw.

— Nie wiem — przyznał w końcu Mayhew. — Możesz mieć rację, ale nadal chcę jej dać tyle czasu, ile to tylko możliwe.

— Z całym szacunkiem, sir, ale ponownie muszę się z panem nie zgodzić. Myślę, że to błąd i to prosty błąd: to pan nalega, byśmy traktowali kobiety jak równe nam, i sądzę, że ma pan rację. Wydaje mi się także, że większość nowego społeczeństwa dochodzi do tego samego wniosku, choć powoli i nie wszystkim się to podoba. Równocześnie jednakże sądzę, że pan sam nie do końca tak właśnie postępuje, sir — wygarnął Matthews i ciągnął dalej spokojnie: — Nie chcę pana urazić, ale prawda jest taka, że próbuje pan ją chronić. Jest to naturalnie podejście, jakiego spodziewałbym się po każdym uczciwym człowieku… ale czy starałby się pan aż tak bardzo ją chronić, gdyby była mężczyzną?

Benjamin zmarszczył brwi, ale i zastanowił się, zaskoczony tym, co właśnie usłyszał. A potem pokiwał głową. W przeciwieństwie do przytłaczającej większości swych poddanych kształcił się poza planetą — konkretnie na Ziemi — i miał okazję przez dłuższy czas żyć w społeczeństwie, w którym pomysł odmiennego traktowania kobiet i mężczyzn uważany był za groteskowe wynaturzenie. Przyjął ten punkt widzenia, uznając go za naturalniejszy, ale gdzieś w głębi jego duszy pozostały naleciałości przekonań panujących na Graysonie. Honor zawdzięczał nie tylko ocalenie planety, ale i życie swoje i rodziny — i odruchowo traktował ją inaczej. Na ile inaczej, tego sam nie bardzo był w stanie ocenić.

— Możesz mieć rację — przyznał w końcu. — Nie chcę, żebyś miał, ale możesz mieć… Nie mówię, że się z tobą zgadzam czy nie zgadzam, ale możesz mi wyjaśnić, co cię skłoniło do upierania się przy tej sprawie akurat teraz!

— Królewska Marynarka w ciągu dwóch miesięcy będzie musiała wycofać z naszego układu ostatnie okręty liniowe, sir.

— Tak? — Benjamin wyprostował się nagle. — A jakoś nikt mi o tym dotąd nie wspomniał. Prestwickowi zresztą też nie.

— Nie twierdzę, że admiralicja już podjęła decyzję, sir. Ani że zrobi to dobrowolnie. Powiedziałem, że będzie musiała wycofać, bo nie będzie miała innego wyjścia.

— Dlaczego?

— Bo sytuacja na froncie zaczęła się zmieniać, sir. — Matthews wyjął z kieszeni munduru kartkę papieru i wyjaśnił, posiłkując się zapisanymi na niej danymi. — Przez pierwsze pół roku walk Królestwo zajęło dziewiętnaście systemów planetarnych wchodzących w skład Republiki, w tym dwie duże bazy floty. Przez cały ten okres RMN straciła dwa superdreadnoughty i pięć dreadnaughtów, niszcząc czterdzieści okrętów liniowych Ludowej Marynarki. Zdobyła też trzydzieści jeden okrętów liniowych, które włączono do służby, nie licząc tych jedenastu, z których admirał White Haven zrobił nam prezent. Dzięki temu Royal Manticoran Navy dysponuje obecnie około dziewięćdziesięcioma procentami okrętów liniowych w porównaniu do stanu Ludowej Marynarki. Nadal ma inicjatywę i przewagę wynikającą z zamieszania i spadku morale panujących na terenie całej Ludowej Republiki Haven w wyniku rewolucji. Jednakże w ciągu ostatnich dwóch miesięcy RMN zdobyła tylko dwa systemy, tracąc dziewiętnaście okrętów liniowych, w tym dziesięć w systemie Nightingale, którego nie zdobyła. Ludowa Marynarka także poniosła poważne straty, ale należy pamiętać, że ma nienaruszoną dużą ilość pancerników. Okręty te są zbyt słabe, by brać udział w starciach okrętów liniowych, za to doskonale nadają się do osłony tyłów. Royal Manticoran Navy w ogóle nie posiada okrętów tej klasy, więc do osłony ważniejszych drugoliniowych systemów musi używać dreadnaughtów i superdreadnaughtów, co zwiększa przewagę liczebną Ludowej Marynarki w okrętach tych klas. Może użyć większej ich liczby w walkach, które są dla obu stron najważniejsze. Ujmując rzecz krótko: może sobie pozwolić na stratę większej liczby okrętów obu tych klas niż RMN, jeśli taka będzie cena zatrzymania ataku. A tempo tego ataku słabnie w miarę jak tężeje obrona Ludowej Marynarki. Dlatego też Królewska Marynarka musi wzmacniać pierwszoliniowe eskadry, chcąc zachować najdłużej jak się da inicjatywę. Już zredukowano Home Fleet do jednej trzeciej przedwojennej siły, ale to nie wystarczy. Admiralicja ma świadomość, że w ciągu paru najbliższych miesięcy atak zostanie powstrzymany, i chce zdobyć jak najwięcej systemów należących do Haven, nim to nastąpi. A zwłaszcza Trevor Star. Dlatego też wycofają skąd tylko się da okręty liniowe i to wkrótce. Może nawet ryzykując tu i ówdzie względy bezpieczeństwa… Biorąc pod uwagę, że ostatni nasz superdreadnaught zakończy remont i modernizację w styczniu, będziemy w stanie sami się obronić. Prawdę mówiąc, jestem zaskoczony, że RMN jeszcze nie wycofała z naszego systemu reszty swych okrętów liniowych. Jakie by nie były powody dotychczasowego postępowania, zrobi to wkrótce, bo po prostu nie ma innego wyjścia, sir.