David Weber - W rękach wroga

— Sprawa druga: modernizacja uzbrojenia okrętów liniowych, przeciwko której pan tak ostro protestował. Jest to logiczna ekstrapolacja uzbrojenia, które posiadały moje okręty w czasie ostatniej misji na obszarze Konfederacji Silesiańskiej. Moja eskadra, działając na dodatek w rozproszeniu, zdobyła lub zniszczyła lekki krążownik, dwa ciężkie krążowniki i dwa krążowniki liniowe Ludowej Marynarki, nie licząc całej floty pirackiej, i to przy stracie jednego krążownika pomocniczego. Nie ulega wątpliwości, że pozostawienie pustej przestrzeni biegnącej samym środkiem kadłuba superdreadnoughta to radykalne odstępstwo od dotychczasowych zasad budowy tych okrętów. Nie ma także wątpliwości, że okręty nowego projektu będą miały mniejszą odporność strukturalną na uszkodzenia. Ale to rozwiązanie pozwoli każdemu superdreadnaughtowi na przewożenie ponad pięciuset zasobników i stawianie ich w salwach po sześć co dwanaście sekund! A każdy zasobnik zawiera dziesięć rakiet. Daje to trzysta rakiet na minutę przy możliwości szybkiego wystrzelenia pięciu tysięcy rakiet oprócz uzbrojenia pokładowego. I to wszystko kosztem zmniejszenia uzbrojenia pokładowego o trzydzieści procent. Wprowadzenie do użytku „Ghost Ridera” jeszcze zwiększy te możliwości, ponieważ będzie można skrycie postawić wszystkie zasobniki pod osłoną boi i sond EW i odpalić wszystkie rakiety w jednej salwie. Co ważniejsze: lotniskowce i nowe superdreadnoughty rakietowe będą potrzebowały jedynie jednej czwartej dotychczasowych mocy produkcyjnych naszych stoczni, czyli jedynie o dwadzieścia pięć procent obniżyłby się nasz obecny poziom budowy okrętów liniowych. Co się natomiast tyczy nowych typów rakiet, to gotowa jestem się założyć, że nawet nie przejrzał pan ich danych taktyczno-technicznych, a już pan zdecydował, że są wymysłem Upiornej Hemphill. Dlaczego jestem tego taka pewna? Zaraz wyjaśnię. Przyznaję, że pomysł był jej i jak zwykle był niedopracowany, ale zajęli się tym ludzie z działu badań, gdyż był sensowny. Efekt ich wysiłków i jej pomysłu to rakieta wielostopniowa. Pocisk posiadający trzy niezależne napędy, co daje nam niewyobrażalne dotąd możliwości taktyczne i to na dodatek tak elastyczne i wszechstronne, że sama ledwie mogę w to uwierzyć. Można zaprogramować napędy tak, by włączały się w dowolnym czasie i z dowolną mocą, co daje wręcz niewyczerpaną liczbę kombinacji w zależności od potrzeb. Najprostszy sposób, czyli włączanie silników po kolei i z maksymalną mocą, daje sto osiemdziesiąt sekund lotu z napędem, czyli zasięg ponad czternastu i pół miliona kilometrów, a w tym czasie rakieta ciągle może manewrować! W tej konfiguracji dotrze do celu z prędkością 0.54c, natomiast jeśli zmniejszymy moc napędów tak, by osiągnąć prędkość 46 tysięcy g, uzyskamy zasięg ponad sześćdziesięciu pięciu milionów kilometrów i ostateczną prędkość 0.81 prędkości światła. To jest zasięg ponad trzech i pół minuty świetlnej! A możemy go jeszcze wydłużyć, programując napędy tak, by jeden lub dwa nadały rakiecie przyspieszenie, po osiągnięciu którego i wyczerpaniu się energii silników będzie leciała jako pocisk balistyczny aż do wyznaczonego punktu, w którym rozpocznie właściwy atak, uruchamiając ostatni napęd. W ten sposób w chwili ataku będzie manewrowała z prędkością 92 tysięcy g. Nie wiem jak pan, ale ja poświęciłabym bez cienia namysłu więcej niż osiemnaście procent zabranych na pokład rakiet, by mieć broń o takich możliwościach!

White Haven próbował się odezwać, ale nie dała mu dojść do słowa. A jej oczy nie miały już beznamiętnego, spokojnego wyrazu — błyszczało w nich wyzwanie.

— I ostatnia kwestia, milordzie: przyznaję, że fakt, iż przeciwnik zaczyna nas doganiać zarówno pod względem ilości, jak i jakości budowanych okrętów, jest nader istotny przy rozpatrywaniu kwestii naszego własnego uzbrojenia. Tylko że jest to najsilniejszy możliwy argument za jak najszybszym wprowadzaniem do produkcji i użycia tych właśnie nowych rozwiązań, o których mówimy. Oczywiście nie możemy sobie pozwolić na roztrwonienie sił i środków, próbując wcielić w życie nie sprawdzone pomysły jedynie dlatego, że mogą okazać się przełomowe, a są egzotyczne czy fascynujące. Natomiast te, o których rozmawiamy, w znacznej części zostały sprawdzone w walce, a o jednym należy pamiętać. O tym, że dotychczasowe zwycięstwa zawdzięczamy trzem czynnikom: lepiej wyszkolonym ludziom, lepszej taktyce i lepszej technice wojskowej. Jeśli stracimy któreś z tych atutów, możemy przegrać, jeśli stracimy dwa, przegramy na pewno. I jeszcze jedno, skoro mowa o przykładach z historii ziemskich flot morskich. Naszą sytuację doskonale oddają słowa admirała Saint-Vincenta, które pozwolę sobie lekko zmienić: „Obojętnie co nastąpi, Gwiezdne Królestwo musi prowadzić”. Tyle że nasze przetrwanie znacznie bardziej zależy od przewagi naszej marynarki niż w czasie, gdy on wypowiedział te słowa, zależało przetrwanie Wielkiej Brytanii.

I umilkła.

Było to równie niespodziewane jak jej wcześniejszy wybuch i White Haven jeszcze dobrą chwilę czekał odruchowo na ciąg dalszy. Wreszcie zorientował się, że go nie będzie. Czuł na policzkach czerwone place i wiedział, że to nie efekt złości, lecz wstydu, co było znacznie gorsze. Nie dało się ukryć, że zlekceważył sprawę i popełnił błąd, uprzedzając się do propozycji komisji bez zapoznania ze stroną merytoryczną. Nie przestudiował tego, od czego należało zacząć, czyli parametrów proponowanych unowocześnień, i to tylko z powodu niechęci do pomysłodawczyni. Nie miał żadnych wątpliwości, że postępował słusznie, zwalczając Hemphill, ale dotąd robił to na podstawie merytorycznych zarzutów, którym nie mogły się oprzeć jej wariackie, niedopracowane pomysły. Gdyby nie on, takie upiorki jak lanca grawitacyjna czy torpedy energetyczne znalazłyby się na uzbrojeniu całej Królewskiej Marynarki. O wprowadzeniu w życie pomysłu, na myśl o którym dotąd włos jeżył się mu na głowie, nie wspominając. Chodziło o takie rozmieszczenie broni energetycznej na okrętach liniowych, by mogła strzelać wyłącznie do przodu lub do tyłu. Na to, by odsłonić przeciwnikowi własny niczym nie osłonięty dziób lub rufę, po to by móc go ostrzelać, mógł wpaść tylko ktoś chory lub nieodpowiedzialny.

Natomiast nie zmieniało to faktu, że Honor miała rację — niektóre pomysły Upiornej Hemphill po dopracowaniu i solidnych przeróbkach wykonanych przez specjalistów były wprowadzane w życie, i to z dobrym skutkiem. Wszystko wskazywało na to, że ten też może taki być. Umieszczenie grasera w dziobie kutra rakietowego było zupełnie czymś innym niż umieszczenie go w dziobie superdreadnoughta. Kutry były szybkie, zwinne i czy mu się to podobało czy nie, spisane na straty z założenia. A on nawet nie zadał sobie trudu, by to dokładnie przeczytać. Podobnie rzecz się miała z możliwościami równoczesnego użycia dużej ilości zasobników — efekty poznał, studiując raport Honor o misji antypirackiej w Konfederacji. Tylko nie przyszło mu do głowy, że pomysł ten można zastosować także w przypadku „prawdziwych” okrętów wojennych, a nie tylko krążowników pomocniczych. A najgorszym, bo absolutnie niewytłumaczalnym niedbalstwem było niesprawdzenie ilości napędów nowych rakiet. I to wszystko z powodu instynktownej, zakorzenionej i uzasadnionej niechęci do Hemphill i jej pomysłów. To, że uzasadnionej, nie zmieniało niczego — zachował się tak samo jak jeune ecole, pragnąca zmian tylko dlatego, że nowsze jej zdaniem musi oznaczać lepsze. Zawsze jej to zarzucał, a teraz sam chciał skreślić sensowny w sumie pomysł, bo autorką była Upiorna Hemphill.