Jack McDevitt - Boża klepsydra

Mimo to wieczór wcale nie należał do Czwórki, ale do jej wybawicieli. Trzej kapitanowie, Marcel, Nicholson i Miles Chastain, zbierali kolejne porcje oklasków. Beekman i jego zespół chwalono za opracowanie ogólnej strategii. John Drummond, który wykonywał obliczenia do manewrów na orbicie, rozdawał ukłony. Oklaski dla Janet Hazelhurst były prawie ogłuszające.

Autsajderów poproszono, by się zaprezentowali; orkiestra zagrała kilka taktów z hymnu wojskowego. Przedstawiono pilotów wahadłowców. Ablowi Kinderowi przypisano zasługę załatwienia odpowiedniej pogody do chwili zakończenia akcji. Phil Zossimov stworzył kryzę i szyny, które tak bardzo ułatwiłyby akcję ratunkową. Oczywiście, jak cierpko skomentował, gdyby tylko zadziałały.

I wreszcie przyszedł moment, by upamiętnić tych, którzy zginęli. Cole Wetheral, pilot lądownika „Gwiazdy”. Klaus Bomar, pilot wahadłowca. Pasażerka „Gwiazdy”, Casey Hayes, która — jak powiedział MacAllister — zginęła, próbując ratować jeden z lądowników. Chiang Harmon z zespołu naukowo-badawczego. I Toni Hamner, której wcale by tam nie było, powiedziała Hutch, gdyby nie to, że zdecydowała się zostać z przyjaciółmi.

Podano poczęstunek. Odkorkowano najlepsze wina, jakie były na statku. A kapitan Nicholson ogłosił, że impreza odbywa się na koszt TransGalactic. Pasażerowie i goście mogli jedynie zostawiać napiwki, wedle uznania.

Późnym wieczorem Hutch zauważyła, że jest na parkiecie sama z Marcelem. Kiedy tu przybyła, czternaście standardowych dni temu (naprawdę tak niedawno?), był tylko kolegą, głosem, który rozlegał się czasem w kokpicie, kimś, kogo raz czy dwa widziała na jakimś seminarium. A teraz myślała o nim jako o Eleganckim Francuzie.

— Mam dla ciebie nowiny — rzekł Elegancki Francuz. — Mamy wyniki badania walca. Ma trzy tysiące lat.

Tańczyła w jego ramionach, co w tych czasach było czymś egzotycznym. Przebywanie w czyichś ramionach było przyjemne, czy były to ramiona Maca, Kellie, Toma Scolariego czy Randy’ego Nightingale’a. Zwłaszcza Nathingale’a, człowieka, który łatwo nie odpuszczał.

Trzy tysiące lat.

— W takim razie mieliśmy rację.

— Na to wygląda. To była akcja ratunkowa. Jastrzębie zabrały przedstawicieli mniej rozwiniętej cywilizacji z niebezpiecznego miejsca. Żeby przynajmniej dać gatunkowi szansę przeżycia gdzieś indziej.

— Ciekawe gdzie?

Marcel przycisnął usta do jej policzka.

— Kto wie? Może kiedyś ich znajdziemy.

Hutch przypomniała sobie drapieżny wygląd jastrzębi.

— Nie wyglądali na przyjaźnie nastawionych.

— Masz rację. Nie wyglądali. — Jej usta odnalazły drogę do jego ust. — Wygląd może być mylący.

Oczywiście zrobili o tym symulację. W roli Hutch wystąpiła Ivy Kramer, aktorka o naprawdę imponujących kształtach. Mac pojawił się w krótkim epizodzie, ale nie jako on sam, lecz jako Beekman. Erika Nicholsona przedstawiono jako prawdziwego bohatera akcji ratunkowej. Na interpretację wydarzeń na pewno wpływał fakt, że firma produkcyjna należała do tego samego koncernu międzynarodowego co TransGalactic.

Do akcji wprowadzono osoby działające na pokładzie „Gwiazdy”, które próbowały aktywnie sabotować akcję ratunkową z jakichś tajemniczych powodów, nigdy nie ujawnionych, oraz przedstawiono załogę „Boardmana” jako walczącą bohatersko o odzyskanie utraconego lądownika, by móc przyjść rozbitkom na ratunek. Na Hutch i Nathingale’a polowała w korytarzach sześciokątnego budynku jakaś zmiennokształtna istota.

Pojawiły się też książki. Figurki bohaterów doskonale się sprzedawały. Z całą czwórką przeprowadzono wiele wywiadów, a Kellie w końcu została twarzą firmy Wartburton, producenta sprzętu sportowego. Elektroniczne kartki przedstawiające ją z kompletem kijów golfowych stały się cennymi okazami poszukiwanymi przez kolekcjonerów.

Próbowano namówić Nathingale’a, by kandydował na gubernatora stanu Georgia, ale odmówił. Jego była żona, córka emerytowanego dyrektora Akademii, podjęła kilka nieudanych prób ponownego nawiązania stosunków.

Mac nadal pisywał tu i tam jadowite felietony o różnych rodzajach hipokryzji, bez których, jak raz uznał, cywilizowane życie byłoby niemożliwe.

Hutch nadal pracowała dla Akademii.

Wszyscy czerpali zyski ze sprzedaży figurek, gier, różnych ubiorów sportowych i sprzedaży kieliszków o nazwie „Czwórka z Deepsix” (choć firma produkująca figurki nalegała na zmianę nazwy na „Deepsix”). Miały długie nóżki i były zdobione motywem kobiecej postaci wiszącej na linie znikającej w chmurach i mottem Nunquam dimitte. Nigdy nie odpuszczaj.

Nigdy nie odpuszczaj.

Takie też było oficjalne motto przynajmniej trzech wyspecjalizowanych jednostek wojskowych stacjonujących w Niemczech, Chinach i Brazylii.

Szkoła średnia w Park South w Nowym Jorku otrzymała imię Kellie, centrum handlowe w Toronto — Hutch, a zoo w Lizbonie — Nightingale’a. Pojawiła się też Biblioteka Pamięci Cole’a Wetherala przy Fulham Palace w Londynie i Muzeum Nauki imienia Toni Hamner. Szkoła lotnicza w Winnipeg, gdzie nauczał kiedyś Klaus Bomar, nazwała jedno skrzydło jego imieniem. Maca nie spotkały takie zaszczyty, choć utrzymywał, że miejscowy biskup chciał umieścić tablicę z jego nazwiskiem na Centrum Religioznawstwa Porównawczego w Des Moines.

Praktycznie wszyscy biorący udział w akcji ratunkowej otrzymali jakieś nagrody. Najczęściej nagradzano Erika Nicholsona, który cieszył się wielkim uznaniem za to, że trwał na posterunku w najtrudniejszych chwilach. Beekman otrzymał Nagrodę Conciliara za Osiągnięcia w Nauce, zwykle zastrzeżoną dla odkryć, które owocowały przełomem dla ludzkości. Marcel otrzymał formalną pochwałę Akademii, a świat korporacji zaczął się nim poważnie interesować. W ciągu roku dostał ofertę i przyjął stanowisko dyrektora w TransGalactic. Teraz jest wiceprezesem, zarabia tyle pieniędzy, że nawet mu się o tym nie śniło, i dużo mówi o starych, dobrych czasach. Kiedy się go przyciśnie, przyznaje, że się nudzi.

Kellie, Hutch, Randy i Mac spotykają się, kiedy tylko się da. Często dołącza do nich Janet Hazelhurst, najsłynniejsza kobieta-spawacz na świecie. W zeszłym roku zaprosili jedenastu Autsajderów na kolację w Icemans w Filadelfii.

Icemans jest nie tylko najlepszą restauracją w Dolinie Delaware. Jest też na parterze.

Załóżmy, że — choć pytania dotyczące nieprzyjścia z pomocą przez załogę statku „Athena Boardman” nie były bezpodstawne — nie zostały one zadane przeze mnie, jak twierdzą przedstawiciele Kosmik Inc. W istocie zaowocowały one powstaniem symulacji, w której przedstawiono kapitana „Boardmana” jako bohatera. To z kolei dało początek dochodzeniu, którego początkowym celem miało być przyznanie nagród. Moje jedyne powiązanie z tym postępowaniem polegało na tym, że byłem jedną z osób, które pozostawiono własnemu losowi, gdy „Boardman” zaginął w akcji.

Dla Kosmika szybko okazało się, że problem może się wiązać z potencjalną odpowiedzialnością, więc zareagowali na początkowe zapytanie tak, jak to przeważnie robią wielkie korporacje: najpierw unikali odpowiedzi, a kiedy uświadomili sobie, że to na nic, znaleźli na Kole jakiegoś mechanika i zwalili winę na niego, ogłaszając, że za awarię odpowiedzialna była wadliwa czarna skrzynka RX-17, która spowodowała niestabilność lądownika. Udzielono mu formalnej nagany, wyrzucono z pracy i podano jego nazwisko mediom.