Jack Campbell: Odważny

— Oczywiście. — Geary nigdy nie pragnął posiadać nazwiska, na którego dźwięk ludzie będą drżeli ze strachu, ale z tego co zauważył, także wielu Syndyków zaczynało wierzyć w legendarnego bohatera Sojuszu, straszliwego Black Jacka . — Zazwyczaj pańskie komunikaty miały znacznie dłuższą treść — wtrąciła nagle Rione.

Geary wzruszył ramionami.

— A teraz spróbuję innej taktyki. Oni nie mają pojęcia, jakie są nasze zamiary, zatem lakoniczny komunikat pozwoli utrzymać ich w tym większym strachu i niepewności. Może obawa będzie tak wielka, że usiądą na tyłkach i nie będą próbowali strugać bohaterów.

Tylko sobie nie pomyśl, że planuję robić tutaj cokolwiek prócz przelotu do następnego punktu skoku — dodał w myślach. Studiował uważnie obraz na ekranie wyświetlacza, obserwując trasę prowadzącą prosto do studni grawitacyjnej wiodącej na Wendayę. Długi łagodny łuk wznosił się wysoko nad płaszczyznę ekliptyki systemu Baldura. Flota nie musiała nawet zbliżać się do którejkolwiek z instalacji Syndykatu, a wróg nie posiadał w tym systemie niczego, czym mógłby wyruszyć w pościg za okrętami Sojuszu.

Wszystko układało się tak idealnie, że Geary raz jeszcze rozpoczął procedurę przeglądu sytuacji. Wciąż nie potrafił się pozbyć uczucia, iż coś tu nie pasuje.

Nie wykrył jednak żadnego zagrożenia. W końcu poczuł się pewniej, mógł teraz skupić się na własnej formacji i wywoływać dane o kolejnych jednostkach, aby sprawdzić ich aktualny status. Podczas lotu w nadprzestrzeni jednostki mogły wymieniać tylko szczątkowe informacje, ale od momentu powrotu do normalnej przestrzeni strumienie raportów płynęły nieprzerwanie w kierunku systemów Nieulękłego , niosąc ze sobą szczegółowe opisy stanu każdego okrętu. Gdyby Geary zechciał, mógłby nawet dotrzeć do danych wskazujących, ilu członków załogi konkretnej jednostki ma w tej chwili katar. Znał dowódców, którzy potrafili się koncentrować na tego rodzaju odczytach, najwidoczniej wychodząc z założenia, że machina wojenna poradzi sobie sama, podczas kiedy oni będą zgłębiać trywialne detale.

Tego na co patrzył Geary, nie można było zaliczyć do kategorii spraw trywialnych. Nie potrafił ukryć irytacji, gdy jego wzrok spoczął na odczytach głównych systemów, co też szybko zostało zauważone na mostku Nieulękłego .

— Logistyka — tym jednym słowem przedstawił Desjani swoje obawy.

— Do tego Nieulękły ma zapasy ogniw paliwowych poniżej poziomu rezerwy — dodała.

— To wiedziałem, lecz aż do tej chwili nie zdawałem sobie sprawy, jak wiele jednostek floty osiągnęło podobny poziom. — Geary potrząsnął głową, czytając kolejny raport. — To samo dotyczy zresztą zapasów amunicji. Zużyliśmy mnóstwo min na Sancere i Ilionie. Na większości jednostek brakuje także widm. — Raz jeszcze odchylił się w fotelu, biorąc długi uspokajający oddech. — Dzięki niech będą żywemu światłu gwiazd za jednostki pomocnicze. Gdyby nie one, nasza flota, bez paliwa i amunicji, zatrzymałaby się już kilka skoków temu.

To komplikowało jego plan szybkiego przelotu przez system Baldura. Musiał bardziej skupić szyk floty, utrzymać możliwie niskie zużycie paliwa i za wszelką cenę unikać używania broni, dopóki nie uzupełnią zapasów na wszystkich okrętach.

Blady uśmiech całkiem zniknął z jego oblicza, gdy sprawdził status czterech jednostek z szybkiej eskadry pomocniczej. Z pewnością nie były tak szybkie, jak tego chciał człowiek, który nadał im nazwę. Sprawiały wiele problemów, nie tylko nie nadążając za głównymi siłami, ale też wymagając obrony, a jednak te samobieżne fabryki były najbardziej witalną częścią floty. Dopóki produkowały zaopatrzenie, mieli szansę na powrót do domu.

— Skąd tak alarmujące raporty o wyczerpaniu zapasów na jednostkach pomocniczych? — zapytał na głos Geary. — Przecież zabraliśmy z Sancere wszystkie surowce, jakie zdołaliśmy tam zdobyć. Ładownie jednostek pomocniczych powinny być pełne.

Desjani zmarszczyła brwi.

— Wszystkie jednostki pomocnicze zaprzestaną wkrótce produkcji ogniw paliwowych i amunicji ze względu na wyczerpanie zapasów surowców… — odczytała. — Przecież to jakiś bezsens! Załadowaliśmy na nie całą masę surowców na Sancere.

Gdyby tak się stało, flota nie miałaby teraz najmniejszych problemów. Miotając przekleństwa pomiędzy kolejnymi długimi wydechami, Geary wywołał oficera dowodzącego eskadrą pomocniczą. Wiedźma leciała w odległości pięćdziesięciu sekund świetlnych od serca formacji, co musiało powodować ogromne opóźnienia w komunikacji. Każda wiadomość pełzła na wywoływany okręt z prędkością światła i z taką też wracała. Światło nawet na takich dystansach zdawało się wlec ślimaczym tempem.

Wreszcie na wyświetlaczu pojawiła się kapitan Tyrosian. I wyglądała na posłańca niosącego naprawdę złe wieści. Nie powiedziała jednak wiele.

— Słucham, sir?

Przy takich opóźnieniach Geary pomimo wściekłości miał sporo czasu na sformułowanie dyplomatycznie brzmiącego pytania.

— Kapitanie Tyrosian, właśnie sprawdzam raporty dotyczące pani jednostek. Wszystkie wykazują alarmująco niski stan zapasu surowców.

I znów oczekiwanie. Wreszcie Tyrosian kiwa głową z wyraźnie nietęgą miną.

— Tak, sir. Zgadza się.

Geary z trudem powstrzymał się od grymasu niezadowolenia, odpowiedź kapitan Tyrosian — choć czekał na nią prawie minutę — niczego nie wyjaśniała.

— Jak to możliwe? Wydawało mi się, że wszystkie jednostki pomocnicze zostały na Sancere wyładowane surowcami po brzegi. Jakim cudem w tak krótkim czasie wyczerpaliśmy te zapasy?

Kolejne sekundy wlekły się niemiłosiernie. Okres oczekiwania na odpowiedź trwał zbyt długo, by zignorować przymusową przerwę, i zbyt krótko, by wykorzystać go sensownie na coś innego. Tyrosian wyglądała jeszcze marniej, kiedy odezwała się po raz kolejny.

— Raporty mówią prawdę, kapitanie Geary. Starałam się ustalić przyczynę problemu. Jestem niemal pewna, że wynika on z list zapotrzebowań generowanych przez zautomatyzowane systemy logistyczne.

Znów przerwa. Sfrustrowany Geary z trudem powstrzymywał się od uderzania pięściami w poręcze fotela.

— Jak to możliwe, że zautomatyzowane systemy popełniły aż tak wielki błąd w ocenie ilości surowców potrzebnych jednostkom pomocniczym do odbudowania zapasów amunicji i paliwa dla całej floty?! — zapytał ze wzburzeniem na jednym wydechu. — Czy pani okręty dokładnie wypełniały zalecenia systemów logistycznych?

Czekał na odpowiedź, wyobrażając sobie, na ile sposobów mógłby ukarać kapitan Tyrosian za doprowadzenie do tak krytycznej sytuacji. I za to, że dowódca Wiedźmy ucieleśniała stare porzekadło, mówiące, że oficerowie jednostek inżynieryjnych należą do najmniej komunikatywnych ludzi na tym świecie. Kobieta zbywała go półsłówkami, podczas gdy on czekał na kompletne i wyczerpujące wyjaśnienia. Zupełnie jakby się spodziewała, że Geary zna jej wszystkie dotychczasowe posunięcia i dysponuje jej wiedzą.

Kiedy czas minął i Tyrosian przemówiła, odezwała się głosem charakterystycznym dla każdego mechanika.

— Wykonywaliśmy wszystkie zalecenia systemu. I to było przyczyną naszego niepowodzenia, kapitanie Geary. System podawał nam nieprawdziwe dane.

Geary nie odpowiedział od razu, choć złość wciąż w nim narastała.

— Proszę mi to wyjaśnić. Niby dlaczego system miał nam podawać nieprawdziwe dane? Czy sugeruje pani, że został zhakowany przez sabotażystów? — Gdyby nie mogli polegać na systemach aprowizacyjnych, celowo uszkodzonych przez atak hakerów, pozbawiona paliwa i amunicji flota utraciłaby znaczną część sprawności bojowej.