Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця

Скончыўшы з сняданкам, вучоны спытаў:

– Ну, не перадумаў?

– Не, Віктар Мікалаевіч. Застаюся.

– Добра. Значыць так, у бліжэйшы час нам трэба расставіць парадку паўтысячы датчыкаў. Адужаш?

– Безумоўна. Скідайце каардынаты.

– Ужо. І ведаеш… дзякуй што застаўся…

– Не разумею…

– Ты нагадваеш мне мяне маладога… ні смагі грошай, ні зайздрасьці… чыстая энергіі жыцця.

– Э-э-э-э…

– Не важна. Гэта ўжо старэчае.

– Віктар Мікалаевіч, я пайду ўжо?

– Так. Так, вядома. З абсталяваннем табе дапаможа Арцём, а ўсё астатняе ты ўжо ведаеш як рабіць. Да таго ж, з табой цяпер твая Ві.

Арцём дапамог Лакі загрузіць датчыкі. Ві дала рэкамендацыі па аптымальным размеркаванні вагі і прапанавала даўкамплектаваць яшчэ пару дзесяткаў датчыкаў.

– Калі ісці маршрутам, які я абрала, то часовыя выдаткі і энергетычныя выдаткі арганізма дазволяць ўсталяваць яшчэ і гэтыя датчыкі. Да таго ж мы зможам абмінуць два патэнцыйна небяспечныя ўчасткі з анамаліямі.

– Ві, а ты ўпэўненая?

– Дакладнасць інфармацыі складае 97%. Такім чынам, верагоднасць майго сцэнара парадку 95%.

– Добра, дамовіліся.

Выйшаўшы з бункера, Лакі зноў залюбаваўся сонейкам.

– Як жа выдатна! Аднак праца не чакае!

Сталкеры віталі яго. Нават калі хтосьці быў заняты нейкай справай, то ўсё адно ўздымаў у прывітанні руку і ўслед за гэтым адтапырваў уверх вялікі палец. Лакі па-дурному ўсміхаўся і ішоў далей. На выхадзе стаялі трое сталкераў. Абмяняўшыся дзяжурнымі фразамі прывітання, яны паціснулі рукі адзін аднаму і пажадалі яму ўдачы.

Ві спраецыравала на забрала трохмерную карту і меркаваны маршрут так, што мэты і шлях не выклікалі ў яго якіх-небудзь цяжкасцяў. Некалькі гадзін працы праляцела практычна адным імгненнем. Зрабіўшы чарговы рывок кальца, Лакі не адчуў стралы датчыка. Машынальна тузануўшы яшчэ раз, і дасягнуўшы дакладна такога ж выніку, ён аслупянеў.

– Лакі, расслабся! На сёння ўсё!

– Ві, я нешта не зразумеў?

– Мы сёння з табой ўляпілі восемдзесят два датчыка. Так што на сёння хопіць. Вяртаемся. Дарэчы, ёсць пара месцаў, куды можна зазірнуць.

– А што там?

– Верагоднасць 78—80% стварэння артэфактаў.

– Бяспечна?

– Расслабся, малы, са мной не прападзеш.

Усміхнуўшыся «малому», Лакі махнуў рукой з кувалдай, і ўжо на хаду чапляючы яе, рушыў па шляху, пракладзеным Ві. Карыстаючыся яе рэкамендацыямі, ён займеў два невялікіх артэфакта «Кропля» і адзін «Плёнка». Як аказалася, Ві паспела апрацаваць дадзеныя з усёй энцыклапедыі ў камунікатары, а таксама падцягнула з нейкіх сваіх крыніц яшчэ інфармацыю. Спытаўшы дазвол на невялікія папраўкі ў інтэрфейсе, яна знікла з поля бачнасці, пакінуўшы Лакі сам-насам са стрэлкай, якая паказвала кірунак руху. І толькі калі ён падыходзіў да плота вакол бункера, з'явілася Ві.

Гледзячы на яе твар, можна было падумаць, што гэта кот, які скраў, а затым з’еў, літра тры смятаны.

– Глядзі!

Лакі адразу не зразумеў. Але, мабыць, яго сківіца так гучна адвалілася, што ён і сам гэта пачуў. Усе сталкеры былі пазначаныя невялікімі інфармацыйнымі таблічкамі. У іх былі звесткі пра тое, хто гэта, да якой фракцыі належыць, стаўленне да Лакі (сяброўская ці ж нейтральнае) і іншая інфармацыя.

– Як? Як ты гэта зрабіла?

– Ой, дык тут усё проста. Не затлумляйся. Ты лепш скажы, чаго можа падправіць?

– Блін, Ві, ты зрабіла… выдатную штуку. Дзякуй.

– Звяртайся! – яна падміргнула, грукнула свой шарык з жуйкі і, вильнув сцёгнамі, схавалася за краем забрала, але тут жа з'явілася і сказала:

– Не забудзь дакупіць усе па спісе.

– Так, мамачка!

Выраз твару Ві, на некалькі секунд, стаў збянтэжаным, а потым яна засмяялася, грукнула шарык, паказала язык і, заварочваючы за край забрала, пакінула ў поле бачнасці руку з выстаўленым сярэднім пальцам.

Скончыўшы з справаздачай па датчыкам, прадаўшы артэфакты і купіўшы ўсё па складзенаму Ві спісу, Лакі прыйшоў у свой пакой.

Зняўшы шлем, Лакі начапіў на нос акуляры. З'явілася Ві.

– Ага, глядзі-ка ты. Распранаешся? Вось-вось, правільна, бегам у душ. А я тут пакуль дыягностыкай займуся.

Скарыстаўшыся яе саветам, Лакі пайшоў у душ. Стоячы пад пругкімі струменьчыкамі гарачай вады, ён разважаў, як, па сутнасці, трэба мала для шчасця. Прабаўдзеў не менш паўгадзіны, Лакі выйшаў з душа і паляпаў у пакой.

– Ну што, скончыў?

– Сама дурніца!

Абмяняўшыся ветлівасцямі, Лакі падумаў, што трэба будзе набыць камплект «хатняга» адзення – якія-небудзь штаны і майку. А цяпер жа ён улез у касцюм і, з задавальненнем адзначыў, што цяпер яшчэ лепш сябе адчувае.