Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця

– Паслухай, Ві… такая справа…

– Ды не мні ты ўжо сіські!

– Добра. Скажы, а вось пакапацца ў маёй памяці яксьці можна?

– А яно табе трэба?

– Слухай, у цябе ў родзе габрэяў не было?

– Не зразумела…

– Пытаннем на пытанне адказваюць габрэі. Дарма. Гэта жарт такі. Калі без усялякіх наступстваў і, пажадана, бязбольна… штосьці дастаць з майго мінулага жыцця…

– Эх, Лакі, Лакі… добра, што-небудзь прыдумаем.

– Дзякуй.

– Так яшчэ няма за што.

– Добра, мы ўжо даўно гуляем. Пайшлі назад.

– Давай.

Прыйшоўшы назад, Лакі вылез з касцюма і пайшоў у душ. Хутка абдаўся і вярнуўся ў пакой. Разаслаўшы ложак, ён нырнуў пад коўдру, адзначыўшы лёгкіх пах дэзынфектанта. Начапіўшы акуляры, Лакі паклікаў Ві.

– Ты чаго гэта яшчэ не спіш? – Ві ў піжаме і велізарных тапках-зайцах была проста цудоўная.

– Хацеў паглядзець на твае любаты.

– Перакрут!

– Добра, добра, проста пажадаць дабранач. У нас на заўтра ўсё гатова?

– Спакойнай ночы. Так, усё падрыхтавана і замоўлена. Заўтра трэба будзе яшчэ сякія-такія дробязі зрабіць, але як я ўжо сказала, гэта заўтра. А цяпер спаць. І рукі паўзверх коўдры паклаўшы.

– Так, мамачка!

– Глядзі мне, а то будуць рукі валасатымі.

– Дабранач.

– Эх, і зваліўся ж ты мне на маю галаву…

– Хто б казаў, а ты б ужо маўчала.

Разгледзеўшы чароўны чырвоны кіпцік на сярэднім пальцы Ві, Лакі зняў акуляры і амаль адразу ж праваліўся ў глыбокі сон.

Раніца пачалася раптоўна. Лакі здавалася, што вось толькі што ён лёг і зачыніў вочы, і не паспеўшы заснуць, ужо расплюшчыў вочы. Надзеўшы акуляры, Лакі усміхнуўся, убачыўшы Ві. Тая сядзела на самым краі бачнай вобласці акуляраў у нейкім крэсле і нешта гартала. Больш за ўсё яго ўразіў ручнік, наматаны на яе галаву.

– Кхм… Добрай раніцы, Ві!

– Добрай раніцы, соня.

Праігнараваўшы шпільку, Лакі спытаў:

– Ві, вось гэты ручнік… Гэта што?

– Ведаеш! Пакуль некаторыя тут спяць, іншыя працуюць у поце твару. Думаеш мне будзе прыемна хадзіць потнай? Вось я і прыняла душ і памыла валасы. Што і табе рэкамендую.

– Ві! Прытармазі, калі ласка. Які душ? Якое мыццё валасоў?

– Слухай, Лакі. Давай так. Ты прасіў больш адэкватны варыянт мяне?

– Ну… так.

– Вось табе! Вось табе адэкватны варыянт. Трымай! Ты мне скажы, калі б ты жыў з дзяўчынай, цябе здзівіла б падобнае становішча рэчаў?

– Э-э-э-э, напэўна, не.

– Ну вось! Вось і я табе аб тым жа! Усё, забудзь і бегам у душ.

– Бягу, матуля!

– Вельмі павольна бяжыш.

Узбадзёрыўшыся пасля душа і адчуваючы сябе значна лепш, Лакі прыйшоў у свой пакой і начапіў акуляры. І ў чарговы раз усміхнуўся, бачачы як Ві папраўляе памадай вусны, гледзячы ў кішэнькавае люстэрка.

– Выдатна выглядаеш.

– Дзякуй. Я ведаю.

– Ты – сама сціпласць.

– Гэта я таксама ведаю. Усё, я гатовая. Апранайся. Дуй паесці. У нас сёння шмат працы.

– Ага. Бягу ўжо.

– Не язві!

– Дык я сур'ёзна. Зараз апрануся і пайду.

Праглынуўшы няхітры сняданак, Лакі зайшоў да Віктара Мікалаевіча.

– Добрай раніцы, Віктар Мікалаевіч.

– Добрай раніцы, Лакі. З чым завітаў?

– Тут такая справа… увогуле, Ві прапануе сёння зрабіць некалькі больш працы, каб заўтра прагуляцца ў некалькі, з яе слоў, цікавых месцаў.

– Хм… падобна на тое, што вы з ёй сціскаецеся… цікава… хоць і не мой профіль, але ўсё ж вельмі цікава… добра, і што ж яна хоча?

– Ну, папоўніць там усякія запасы і ўзяць пабольш датчыкаў. Быццам бы… Хоць не. Яшчэ яна рэкамендуе папрацаваць з нейкай там сістэмай бою…

– З баявой сістэмай?

– Ага, дакладна.

– Хм. А бо яна сапраўды настроена сур'ёзна. Цікава, цікава… Альбо гэта такі алгарытм, альбо ты ўсё ж апраўдваеш сваё імя і гэта нейкі новы феномен з віртуальным інтэлектам. У любым выпадку вам абодвум пашанцавала. Табе з Ві, як з вельмі цікавай формай сістэмы, а Ві з табой, як з носьбітам, які валодае нейкімі, пакуль не зусім яснымі, дакладней, ясна бачнымі, якасцямі. Добра. Удакладні ў яе, што ёй канкрэтна трэба. Мне нават самому цікава.

– Так. Так, вядома ж. Я пайду ўжо?

– Добра, Лакі. Але глядзі, не перашчыруй ў працы. Ві, вядома ж, прыглядае за асяроддзем, але ўсё ж і табе рэкамендую пазіраць па баках.

– Дамовіліся. Дзякуй за параду. Я пабег.

– Да сустрэчы.

Зайшоўшы ў свой пакой, Лакі не стаў затлумляцца з акулярамі, а адразу надзеў шлем. Інтэрфейс тут быў куды больш шырокі. Дадзеныя паступалі з разнастайных датчыкаў, прымушаючы яго злёгку губляцца ў іх. Аднак, нават не паспеўшы толкам ацаніць некалькі працэнтаў гэтых самых дадзеных, на ўнутранай частцы забрала з'явілася Ві.