Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця

– Так. Глядзі сюды. Віктар Мікалаевіч размясціў твае грошы ў адным з банкаў на Вялікім Каймане. Вось усё па тваім рахунку. Эй, Лакі, сківіцу падымі!

Сапраўды, убачыўшы лічбы на сваім рахунку, Лакі ў прамым сэнсе адкрыў рот ад здзіўлення.

– Ві, мне гэта здаецца ці я з нулямі не ў ладах?

– Усё дакладна. Так, гэта лічба з шасцю нулямі. Ты не памыліўся. Трохі грошай пераведзена на твой рахунак у сталкерскай сістэме. Але ж і ты не сядзіш на месцы. Тую працу, якую ты робіш, яна не за ежу робіцца.

– Пачакай, нешта не прыпомню, каб хтосьці казаў аб расцэнках на ўсякія віды работ. Ты хочаш сказаць, што за ўстаноўку датчыкаў мне нешта налічваюць?

– Вядома ж. Некалькі манет капае за кожны датчык. Трохі перападае за дробныя артэфакты. Прынясеш штосьці каштоўнае, атрымаеш некалькі манет ярчэй, а назбіраеш усякага глупства, то прабач, пару медзякоў ўпадзе, але, ўсё ж упадзе, у тваю кішэню.

– Мне чамусьці здавалася, што ўсё тут робяць адну справу…

– Ёсць такая справа. Выжыванне называецца. А за ўсё астатняе – грошы. Зрабіў – атрымай, папрасіў зрабіць – заплаці. Усё проста як двойчы два.

– Добра, трэба будзе з табой і Віктарам Мікалаевічам пагутарыць на гэтую тэму.

– Не забівай сабе галаву гэтым. Усе спісы з коштамі ў розных гандляроў я цябе такім чынам падам. Магу зрабіць яшчэ прасцей. Пакуль сёння будзем працаваць, падкарэктую інтэрфейс, каб ты адразу мог бачыць прыкладны кошт… хоць не, адразу максімальны кошт і гандляра… э-э-э-э… добра пагляджу там сама.

– Ві, а гэта не адаб'ецца на тваю прадукцыйнасць?

– Ты сумняваешся ўва мне?

Чарговы выбух шарыка з жуйкі і, прама-ткі, маланкі з яе вачэй.

– Не, бо пакуль яшчэ не было падставы ўсумніцца ў цябе.

– Вось і не думай пра гэта.

– Эй, не дуйся! Бо і ты зразумей мае асцярогі. Не так ужо я і арыентуюся тут. А небяспек хапае. Ды і суразмоўца з цябе той яшчэ – каго хочаш давядзеш да белага гартавання. Але мне падабаецца.

– Ой, ільсцівец! Слухай сюды, дамскі ўгоднік, ты для мяне стары і няма чаго да мяне подкатывать яй… ой, падбіваць кліны.

– Ві, астынь! Вось ужо, сапраўды, дзяўчынка! Ты з мухі зрабіла такога слана, што цяпер ні адзін заапарк яго не зможа да сябе ўзяць.

– Гэта яшчэ чаму?

– Ды таму што не хопіць грошай яго пракарміць.

Некалькі секунд Ві кідала вачыма маланкі, а потым раптам пырснула смехам.

– Добра, даравала. Жарт так сабе, але малайчына, не здаўся.

– Не зразумеў… гэта што, праверка нейкая?

– Не. Гэта наша з табой першая сварка.

– Так. Ві, давай абодва спынімся. Калі мы хочам заўтра хоць кудысьці схадзіць, трэба сёння яшчэ шмат чаго зрабіць.

– Згодны. Мір?

– Ага. Пайшлі ўжо.

– Дык я табе пра гэта даўно казала. Давай хутчэй.

– О Божа… за што?

– Радуйся. Я ж табе як падарунак. А была б сапраўднай, то ты на мне яшчэ і ажаніўся б.

– Ві, спынісь. А?

– Добра, добра. Ужо і пажартаваць нельга.

– Можна. І нават трэба, але зараз трэба папрацаваць. Вядзі. А заадно і дапамажы распіхаць усё тое, што назаказывала.

– Добра, татачка!

– Ой, хто-небудзь хоча па попе…

– Хто? Я? Не-не-не, я не з гэтых! Хаця…

– Так, Ві!

– Усё, усё! Маўчу!

Пакуль праходзіла камплектацыя датчыкамі і снаражэннем, Лакі думаў, што мінула ўжо паўдня, але выйшаўшы за перыметр, убачыў, што прайшло ўсяго семнаццаць хвілін з моманту іх сваркі з Ві.

Некалькі гадзін Лакі манатонна выконваў няхітрую працу па ўстаноўцы датчыкаў. У кантэйнеры за гэты час ужо ляжала, тры невялікія артэфакты. Ві патроху ўносіла змены ў інтэрфейс, на хаду робячы падказкі, як лепш пракласці маршрут і куды зазірнуць, каб падабраць нешта цікавае, хоць сама пакуль не паказвалася, але яе варкатанне няма-не, ды даносілася ў фоне.

Усталяваўшы чарговы датчык, Лакі спыніўся любуючыся сонцам, якое, здавалася, зачапілася за край трубы, якая тырчала з нейкага будынка. Захапіўшы вуснамі трубку гідрататара, ён зрабіў некалькі глыткоў. Тут з-за краю забрала высунулася Ві.

– Чаго стаім?

– Прыгожа…

Ві павярнулася ў той бок куды глядзеў Лакі.

– Ну… Нічога так… Добра, я пайшла далей працаваць. Ты таксама глядзі, не пусьці тут карані. Рухайся далей.

– Не… На цябе я б дакладна не ажаніўся.

– Ха! Ты ж нават не ведаеш, што я ўмею!

– Ві, я нават саромеюся спытаць, аб чым ты.

– Перакрут!

– Сама такая. Спачатку кажаш двухсэнсоўнасці, а потым мяне яшчэ і папракаеш.

– У любым выпадку, ты б ажаніўся на мне. Факт!

– Добра. Замнем?

– Замялі ўжо.

Усміхаючыся над апошнім дыялогам, Лакі яшчэ амаль сорак хвілін уганяў датчыкі ў пазначаныя на карце месцы. Усё ж інтэрфейс на забрале дазваляў нашмат прасцей знаходзіць тое самае месца, куды трэба было ўсталяваць датчык.