Канстанцін Шанцаў - Пяшчынкі шчасця

– Дадому… – Лакі не ведаў, ці то яму радавацца, ці то яшчэ неяк рэагаваць на тое, што адбываецца.

– Віктар Мікалаевіч, можна звярнуцца?

– Вядома ж, вядома ж. Што вас цікавіць?

– Вось вы сказалі збірацца дадому… але вось тут і праблема. Дом – гэта дзе? Ды што там дом! Я ж, па сутнасці, нават не ведаю хто я!

– Э-э-э-э, ну, тут не праблема. З наяўнымі ў вас грашыма, вы можаце пачаць жыццё з абсалютна чыстага ліста. З новымі дакументамі, новай асобай.

– Я… не хачу…

– Прабачце, што вы сказалі?

– Віктар Мікалаевіч, я хачу застацца.

– Гэта значыць як? Лакі, напэўна, я не зусім дакладна выказаўся ці вы штосьці не зразумелі. Многія сталкеры, прыйшлі ў Зону, каб банальна зарабіць сабе на жыццё і старасць, потым сысці адсюль і больш ніколі не працаваць. Гэта месца небяспечна. Нябачная радыяцыя, анамаліі, мутанты, ваюючыя групоўкі і проста сквапныя людзі – вось мінімальны камплект «радасцяў» Зоны. Вам жа выпаў рэдкі шанец, трапіўшы сюды, адразу жа выбрацца адсюль.

Віктар Мікалаевіч, я ўсё выдатна разумею. Але… мая памяць ўрыўкамі падкідвае нейкія вобразы… і не скажу, што мяне хтосьці там чакае, не скажу, што хтосьці перажывае з нагоды майго знікнення. Родных у мяне не засталося, блізкімі не абзавёўся, дзяцей няма. Нават на заводзе ні з кім асабліва не сышоўся. Можа яно і да лепшага, што не памятаю мінулае сваё жыццё… увогуле, я хачу застацца. Бо сысці адсюль я заўсёды магу?

– Несумненна! У любы зручны для вас час!

– Вось і добра. Давайце з раніцы працягну ўстаноўку датчыкаў. Добра?

– Лакі, вы вельмі дзіўны малады чалавек. Маючы столькі грошай, можна стаць пражыгацелем жыцця. Але вы вырашылі застацца. Я б падумаў, што вам мала грошай, але вы неяк не зусім імі занепакоеныя… Аднак, я паважаю ваша рашэнне. Добра, няхай, па-вашаму. Але раз ужо вы вырашылі застацца, то я ў адказе за вашу бяспеку. Такім чынам, вось што. Для пачатку, здымайце свой стары камбінезон. У нас ёсць вельмі нядрэнная распрацоўка аднаго НДІ. Закрытая сістэма рэцыркуляцыі паветра, баявой шкілет, палепшаная абарона ад рознага роду пашкоджанняў. І з апошніх «штучак» – сістэма дапоўненай рэальнасці, якая выводзіць інфармацыю на забрала шлема. Касцюм вытрымлівае больш за шэсцьдзесят прамых трапленняў з аднаго метра з аўтамата Калашнікава. У ім вы зможаце хвілін пятнаццаць-дваццаць рабіць фатаграфіі ўнутры чацвёртага энергаблока АЭС. Склад тканіны дазваляе выліць на адну пальчатку расплаўлены свінец, а другой рукой дастаць што-небудзь з кантэйнера з вадкім азотам. Па зброі рэкамендую выкарыстоўваць кампутарызаваны комплекс FN2000. Так. І па грошах. На вашым мясцовым рахунку я пакіну некаторую суму, для забеспячэння рознага роду патрэбаў, а ўсю асноўную перавяду на нумарны рахунак на Вялікім Каймане, у, напрыклад, Канадскі Імперскі банк.

– Так, так, добра. І яшчэ адна просьба.

– Слухаю вас.

– Я б хацеў… так бы сказаць «праставіцца» хлопцам…

– Хм… наогул я супраць злоўжыванняў, як і ўжыванняў таксама. Але ваш выпадак асаблівы. Добра. Усе, незанятыя сталкеры атрымаюць дадатковы ўзмоцнены паёк тушонкі і некаторую колькасць спіртнога. Але гэтую ноч вам усё ж давядзецца правесьці ў гэтым бункеры.

– Добра. Дзякуй вам, Віктар Мікалаевіч.

– Заўсёды калі ласка. А цяпер прашу прабачыць мяне, трэба працаваць.

Ужо седзячы ў сваім, тры на тры метры, пакойчыку, Лакі разглядаў новы касцюм, усё яшчэ не адважваючыся надзець яго. Столькі ўсяго адбылося, што проста ў галаве не ўкладвалася. Ён паспрабаваў успомніць, колькі ўжо тут знаходзіцца, але так і не змог выразна сфармуляваць адказ.

– Пляваць! Я жывы, і гэта самае галоўнае, – на гэтай думцы ён рэзка ўстаў і пачаў нацягваць касцюм.

– Хм… трохі завялікі… але, у цэлым, нядрэнна…

Разглядаючы сябе ў каламутным люстэрку, ён адзначыў некаторае падабенства з героем фільмаў пра ніндзя. Не хапала толькі мяча і маскі. Усміхнуўшыся, ён нават паспрабаваў правесці нейкае падабенства ўдару нагой, патрос рукамі, імітуючы смяротныя ўдары па нябачным суперніку, потым злучыў кулак з далонню ў пачцівым жэсце і вымавіў «Осс» – мабыць, адзінае вядомае яму слова на японскай мове. Пасмяяўшыся з сябе, дакладней, са свайго дзяцінства, Лакі надзеў шлем.

Да уж… Тое, што адбылося далей… Да такога ён не быў гатовы. Палярызацыйны пласт забрала прыцьміў, а на ўнутраную частку забрала вадаспадам пасыпаліся нейкія дадзеныя. Не даўшы яму апамятацца ад такога патоку дадзеных, нізкі грудны жаночы голас задаў яму пытанне, на мове, вельмі падобнай на нямецкую, затым яшчэ раз, але ўжо на іншай, яшчэ і яшчэ, пакуль ён не пачуў рускую мову. Нават не зразумеўшы самога пытання, ён залямантаваў: