Яцек Дукай - Król Bólu

My je produkujemy. My dla was. Їebyњcie do reszty nie zatonкli w nolensum.

My my my. Dzieс po dniu. Wyїymaj№c do cna neurony. Spuszczaj№c spermк z duszy. Rw№c sobie zкby z dupy.

Masz.

Ale Paweі nic juї nie mуwi. Idzie po wуdkк.

Siedz№ i pij№.

Bladolice demony o skrzydіach z celuloidu pochylaj№ siк nad nimi, smutno uњmiechniкte. Duch zardzewiaіego Ursusa pіynie wskroњ stodoіy i obejњcia. Duje wicher bimbrowy.

Soundtrack: Grande Valse Brillante a-moll Chopina.

Przymkn№wszy oczy, Paweі widzi wyraџnie:

Andrzej jest nauczycielem polskiego w powiatowym gimnazjum. Zada to dzieciakom na esej. I za sezon caіy kompleks wrуci do Pawіa, do Gejzeru, bкd№ budowaж ї№dze i popyty na dramie kreatywуw i demaskacji plastowego ideolo. Widzi fabuіy, mody, pakiety emocjonalne, dizajny, kontesty i rekontesty i bunty kolorowe.

Praca to jest to, co robi, gdy siк zapomni.

Niegdysiejsze њniegi

W drodze powrotnej:

Musiaі odszpuntowaж nerki, stan№і przy czardїуwce.

23.34. Њwiatіo bucha na asfalt z przeszklonego tabernakulum PRC-Sorbosy.

Paweі wychodzi z toalety i widzi procesjк retro. Jechali benzynow№ ciкїarуwk№ z plandek№. Teї musieli stan№ж. Piкж osуb: trzech mкїczyzn, kobieta, dziecko, wszyscy petra biolo.

Rzucaj№ siк w oczy jak awatary przekopiowane z innej szlai. Ubrania, wіosy, nawet krok i spojrzenie - wszystko out of synch.

Paweі odruchowo omin№іby ich wzrokiem, jak siк omija przebitki z niekompatybilnych krуlestw, ale jeden z mкїczyzn њwieci mu na peryferiach, blada mgіawica.

Zerknijmy: Juliusz Bieda. (Searching). Prowadziі zajкcia z Junga, trzy-cztery lata temu.

Czas wypchn№і go z centrum Pawіowych konstelacji. Sam Paweі go nie rozpoznaі, wierzy duchowi.

Juї wyci№ga prawicк i szykuje sіowa - ale doktor Bieda mija go jak statystк, sіup, powietrze.

Nie wyњwietliіo mu Pawіa.

Kolejne faux pas, 10min Social Penalty. Oni przecieї uciekli w retro wіaњnie w tym celu.

Pi№tka znika w blasku, a Paweі zapala papierosa i przypomina sobie doktora Biedк їegnaj№cego siк ze studentami. (Archeologia neuro).

Ale їenada! Toї juї w dwudziestym wieku tak uciekali. Co piкж-szeњж lat nowa fala na њwiкty prymityw, eko-ascezк i powrуt do џrуdeі. Co pana ugryzіo, panie doktorze?

Moi drodzy, moi drodzy. Przemyњlaіem i wy przemyњlicie takїe i wtedy nic m№drzejszego nie znajdziecie, bo nie ufundujecie we dwуjkк, w setkк, a choжby caіym kampusem - nie ufundujecie innej ludzkoњci. Wiкc trzeba uciec, trzeba siк odci№ж. Moi drodzy, moi kochani, Paweі, Miruњ, Lucy, pomyњlcie. Kiedy ostatnio udaіo ci siк przeczytaж w skupieniu od pocz№tku do koсca dіuїszy tekst klasyka? Kiedy samodzielnie przeprowadziіeњ bardziej skomplikowane wnioskowanie? Wypowiedziaіeњ s№d w zdaniach peіnych i pіynnych? Kiedy? Czytacie z doskoku. Wnioskujecie przez s№siedztwo obrazуw, s№siedztwo emocji. Decydujecie, wrуї№c z gestaltu. Wasze myњli s№ jak serie z kaіasznikowa, mowa jak wodospad tagуw, їycie jak slideshow. Budzisz siк - i w tym momencie њwiat rozszarpuje ciк na strzкpy. Nie musisz z nich korzystaж - ale same moїliwoњci gratisowe, otwarte na milion stron ducha, wysysaj№ z ciebie rozum i wolк. Pуі akapitu i skaczesz na plaїe Australii, jeden sylogizm i spкdzasz popoіudnie w Shangri-La, legiony anioіуw i diabіуw siedz№ ci na ramionach. Przepкdџ je. Odetnij siк od tego wszystkiego. Musisz siк SKUPIЖ. Moi drodzy! ODZYSKAJCIE SWOJE ЇYCIA!

Wyjechaі do komuny pod rezerwat, hoduje krуliki i wyplata wiklinowe kosze, przy czterdziestu watach czyta wieczorami papierowego Glossa i Ortegк y Gasseta.

Anyway, takie echa w duchu.

A teraz wychodzi ze њwiatіa i drepcze powoli do cuchn№cego zabytku benzyny i rdzy i Paweі widzi, їe doktor Bieda postarzaі siк przez te dwa lata o lat dwadzieњcia.

Wrak czіowieka.

Taka prawda. Їycie w gnoju i znoju, їycie wygnanych z Edenu - ono mкczy jeszcze bardziej, mкczy niszczy zabija.

Masz pan jednego?

Paweі ukrywa zaskoczenie. Czкstuje doktora Biedк.

Ale to rakowiec, pan wie.

Bieda wzrusza ramionami. No to co?

Paweі chce zapytaж o ich szelki genowe; gryzie siк w jкzyk.

Pal№.

Paweі rzeџbi swуj dym w kwiaty Mandelbrota.

Samochody mkn№ obok przez rzadk№ noc.

Szumi las.

Kiedy zakrкca wiatr, Paweі z niesmakiem konstatuje lekki smrуd bij№cy od swojego byіego wykіadowcy.

Bo to wszystko jest do wziкcia wyі№cznie w pakiecie. Nie ma uіamkowych cywilizacji. Co z tego, їe bкdк siк potrafiі skupiж na godziny nad іacin№ i matematyk№ - skoro z grzybem na stopach, z wypadaj№cymi zкbami i glist№ we flakach.

Na miesi№c-dwa to moїna do kurortu siк wypisaж, w luksusy na koszt zewnкtrzny albo na kredyt.

A tu caіa rzecz polega na odebraniu sobie moїliwoњci wyboru, moїliwoњci powrotu, tego miliona Proteuszowych potencjalnoњci, do ktуrych budzisz siк co ranek w cywilizacji. A ktуre zamulaj№ ci њwiadomoњж.

Wiкc nie ma odwrotu. Nie ma remedium. Retro to szlaja biolo na modzie petra hardcore.

Tymczasem sіodka trucizna owocуw Edenu weszіa ci do krwi. Nie poradzisz: jedna filiїanka espresso przebija piкж tomуw Kanta.

Czy doktor Bieda pojmuje juї, їe popeіniі straszliwy bі№d? Bі№d-monument, bі№d-tr№d, petrabі№d.

Paweі siкga do kieszeni i podaje mu caі№ paczkк. Trupia czaszka reklamy szczerzy krzywe zкby.

Bieda patrzy na papierosy z melancholijn№ rozpacz№. Weџmie, nie weџmie, w duszy juї wzi№і.

Gdyby Pawіa tu poznaі... Gdyby mogli naprawdк porozmawiaж...

Dlaczego nie zawrуci? (Zapytaіby Paweі). Moїe siк przecieї ewakuowaж z tego ideolo, z tych tкsknot i m№k egzystencjalnych. Wystarczy, їe pokіoni siк Proteuszowi.

(Karmazynowe klauny stoj№ juї za plecami Biedy i graj№ na wielkich nosach).

Widzi chyba, їe to sprawa pokolenia. Stan przejњciowy trafiі na wasz№ generacjк. Ongi tak samo narzekano, їe nikt juї nie potrafi utrzymaж w pamiкci tysiкcy sіуw, wszyscy zamiast tego CZYTAJҐ, co za upadek.

(Zawieszony w powietrzu dialog pкcznieje i broczy gіuchymi emotami).

Was to rozjechaіo, bo zdarzyіo siк w ci№gu jednego їycia. Urodziliњcie siк piкtnaњcie lat za wczeњnie. Ot i caіa rуїnica.

Ale co za kіopot - odmіodziж siк?

Co za kіopot - zrzuciж skorupк starej duszy?

Zrzucamy je co sezon.

(To przyњpiesza).

Wychodzi ze њwiatіa kobieta z dzieckiem. Julek, ale pamiкtasz! Co!

Dymki niewypowiedzianych kwestii rozwiewaj№ siк razem z dymem nikotynowym.

Bieda oddreptuje do ciкїarуwki. Dopalaj№c peta.

Paweі tymczasem wrzuciі biedaka do starej konstelacji. Przypatruj№ mu siк teraz wszyscy ponad parkingiem. Lucy zagl№da doktorowi Bieda w oczy i zaіamuje rкce. Oj, Bieda, Bieda, Bieda.

Na nic lament duchуw.

Przysypiaj№c potem w rozpкdzonym bentleyu tygodnia, Paweі przyznaje przed samym sob№: jednak o tym myњlaі. Jednak dopuszczaі moїliwoњж ucieczki w retro. Zwіaszcza po wizytach w domu rodzinnym, gdzie inne їуіkn№ kalendarze.

Wracaіo do niego wci№ї i wci№ї - tamto dawne Pawіowanie, ktуre zostawiі za sob№.

A ile razy prowadziі tк dyskusjк! Dyskusjк-matkк, dialog-analog, rozmowк-gіowк, rozpisan№ w tysi№c filmуw, setki szlai, miliony narracji - wariant dla kaїdego domu, wersja na kaїd№ okazjк, pijane ewangelie gnoju.

Z Andrzejem, ze starszymi.

Nie rozumieli, dlaczego nie rozumie. Powtarzali:

Їe to nie jest prawdziwe їycie. Їe tech nas odczіowiecza. Їe liczy siк biolo i bliskoњж fizyczna, a nie duch i bliskoњж myњli. (Nawet jeњli nie tymi sіowami).