Stephenie Meyer - Księżyc w nowiu

– Nie zrozum mnie źle – powiedziała. – Nie mam nic przeciwko tobie jako siostrze, ale… nie takie życie bym sobie wybrała. Żałuję, że w moim przypadku nie miał kto przeprowadzić głosowania.

Pokiwałam głową.

– Emmett?

– Za, jak najbardziej za! – uśmiechnął się szeroko. – Jeszcze nadarzy się okazja, żeby dokopać temu całemu Demetriemu.

Skrzywiwszy się, spojrzałam na Esme.

– Ja oczywiście jestem za, Bello. Już cię uważam za jedną z nas.

– Dziękuję, Esme – szepnęłam, obracając się w kierunku Carlisle'a.

Poczułam się nagle nieswojo. Powinnam była zacząć od niego – autorytetu moralnego, głowy rodziny. Bez względu na rezultat, to jego głos miał być decydujący.

Carlisle nie patrzył w moją stronę, tylko na swojego syna.

– Edwardzie…

– Nie! – warknął chłopak, napinając mięśnie szczęki i obnażając zęby.

– To jedyne sensowne wyjście z sytuacji – usprawiedliwił się Carlisle. – Kiedy Bella umrze, zamierzasz popełnić samobójstwo, i tym samym nie dajesz mi wyboru.

Edward puścił moją dłoń, którą nadal ściskał pod stołem, i wyszedł szybko z pokoju, gniewnie coś mamrocząc. Carlisle westchnął.

– Chyba znasz moją odpowiedź, Bello.

– Dziękuję ci – bąknęłam, nie odrywając wzroku od drzwi jadalni.

W salonie coś gruchnęło, jakby ktoś cisnął czymś ciężkim o ścianę. Podskoczyłam na krześle.

– Cóż, to wszystko. Jeszcze raz bardzo wam dziękuję. Dziękuję za to, że mnie akceptujecie. Ja czuję wobec was dokładnie to samo.

Głos łamał mi się ze wzruszenia.

Ani się obejrzałam, a stała już przy mnie Esme. Serdecznie mnie uściskała.

– Moja kochana Bella – szepnęła.

Też ją objęłam. Kątem oka dostrzegłam, że Rosalie wpatruje się tępo w blat stołu, i uzmysłowiłam sobie, że moją wypowiedź można było zinterpretować na jej niekorzyść.

– To jak, Alice – odezwałam się, kiedy Esme już mnie zostawiła. – Gdzie planujesz przeprowadzić operację?

Moja przyjaciółka rozdziawiła usta.

– Nie, nie i jeszcze raz nie! – ryknął Edward, wpadając do jadalni. Nachylił się nade mną, opierając się rękami o stół. – Odbiło ci?! – wrzasnął. – Postradałaś zmysły?!

Odsunęłam się od niego, zatykając sobie uszy.

– Ehm, Bello – przerwała nam Alice. – Nie sądzę, żebym była gotowa… Potrzebuję czasu, żeby się przygotować…

– Obiecałaś! – przypomniałam jej, zerkając na nią z wyrzutem spod ramienia jej brata.

– Wiem, ale widzisz… Tak bez owijania w bawełnę, nie mam zielonego pojęcia, jak cię nie zabić!

– Uda ci się – zachęciłam ją. – Ufam ci.

Edward warknął głośno, rozwścieczony.

Alice pokręciła przecząco głową. Wyglądała na spanikowaną.

– Carlisle? – zwróciłam się do najstarszego z wampirów.

Edward wziął mnie pod brodę, zmuszając do spojrzenia sobie w oczy. Wolną rękę wyciągnął w stronę ojca z dłonią postawioną na sztorc, jakby mógł tym zablokować mu do mnie dostęp. Carlisle całkowicie zignorował jego zachowanie.

– Mogę się tym zająć – odpowiedział na moje nieme pytanie. Żałowałam, że nie widzę wyrazu jego twarzy. – Możesz być pewna, że nie stracę nad sobą kontroli.

– Szwetnie – wymamrotałam, mając nadzieję, że mówię dostatecznie wyraźnie. Nie było to łatwe w kleszczach palców Edwarda.

– Nie tak szybko – wycedził. – To nie musi stać się dziś.

– Nie muszy, ale mosze – odparowałam.

– Znam kilka powodów, dla których powinnaś się wstrzymać.

– Oczywyszcze, że znasz. A terasz mnie puszcz!

Posłuchał mnie, po czym splótł sobie ręce na piersiach.

– Za około dwie godziny Charlie zacznie cię szukać. Nie wątpię, że jest zdolny postawić na nogi całą policję.

– Tak, tak, i FBI – dodałam z sarkazmem. W głębi ducha wiedziałam jednak, że Edward ma rację.

Powrócił stary dylemat – co z Charliem i Renee? Co z Jacobem? Miałam ich nie tylko zranić, ale i stracić. Marzyłam o tym, by dało się to załatwić tak, żebym tylko ja cierpiała po naszym rozstaniu, ale, niestety, było to nieosiągalne.

Pocieszałam się, że, pozostając człowiekiem, narażałabym moich bliskich na ciągłe niebezpieczeństwo. Charliego mogła zabić Victoria czy inny czyhający na mnie obcy wampir. Tego samego wampira czułby się w obowiązku tropić Jake. Co do Renee, nie jeździłam nawet do niej na Florydę, byle tylko nie wplątać jej w nic nadprzyrodzonego.

Przyciągałam katastrofy jak magnes – już się z tym pogodziłam.

Prawda była taka, że musiałam ich chronić, choćby miało to oznaczać dla nas rozłąkę. Musiałam być silna.

– Uważam – oświadczył Edward, patrząc na Carlisle'a – że zniknięcie Belli należałoby trochę lepiej zakamuflować. Proponuję odłożyć tę rozmowę przynajmniej do czasu, kiedy Bella ukończy szkołę i wyprowadzi się z domu.

– To brzmi rozsądnie – przyznał Carlisle.

Zaczęłam się zastanawiać. Co poczułby Charlie, gdyby odkrył, że moje łóżko jest puste? Zaledwie tydzień temu stracił najlepszego przyjaciela, a zaraz potem uciekłam do Włoch, zostawiając mu jedynie lakoniczny liścik… Ojciec zasługiwał na lepsze traktowanie. Poza tym, do końcu roku szkolnego pozostały tylko dwa miesiące…

Zmarszczyłam czoło.

– Muszę to przemyśleć.

Edward wyraźnie się rozluźnił.

– Zabiorę cię do domu. Może Charlie wstanie wcześniej niż zwykle.

Chciał mnie pewnie jak najszybciej odseparować od Carlisle'a, gdybyśmy oboje zmienili zdanie.

– Czyli widzimy się w wakacje? – rzuciłam do Carlisle'a.

– Umowa stoi. Wzięłam głęboki wdech.

– Okej. – Uśmiechnęłam się. – Możemy ruszać.

Edward wyciągnął mnie z domu, zanim Carlisle zdążył obiecać mi coś jeszcze. Wyszliśmy tylnym wyjściem, więc nie dowiedziałam się, co stłukł w salonie.

Podczas biegu żadne z nas ani razu się nie odezwało. Przepełniało mnie poczucie triumfu. Rzecz jasna, umierałam także ze strachu, ale o nieprzyjemnych aspektach przemiany – o bólu, zarówno tym fizycznym, jak i psychicznym – starałam się nie myśleć. Po co miałam się zadręczać na zapas?

Kiedy dotarliśmy do mojego domu, Edward nie przyhamował, tylko z rozpędu wdrapał się po ścianie na wysokość pierwszego piętra i przez otwarte okno wszedł do mojej sypialni. Odwinąwszy sobie moje ręce z szyi, posadził mnie na łóżku.

Sądziłam, że wiem, w jakim jest nastroju, ale jego mina mnie zaskoczyła. Nie był wściekły, ale zamyślony, jakby coś podliczał. Obserwowałam, jak krąży nerwowo po pokoju.

– Nie wiem, co tam kombinujesz, ale wiedz, że nic z tego.

– Cii! Przeszkadzasz mi się skupić.

– A idź mi! – jęknęłam.

Przewróciłam się na plecy i zakryłam sobie głowę kołdrą.

Nagle znalazł się tuż przy mnie – leżał koło mnie na łóżku, podnosząc kołdrę tak, żeby móc mi się przyglądać. Odgarnął mi z policzka zbłąkany kosmyk.

– Jeśli nie masz nic przeciwko, wolałbym, żebyś się przede mną nie chowała. Dość się za tobą stęskniłem. Mam do ciebie jedno pytanie…

– Tak? – spytałam znużonym głosem.

– Powiedz mi, jakie jest twoje największe marzenie?

– Zostać wampirem i spędzić z tobą wieczność.

Edward pokręcił głową, zniecierpliwiony.

– Nie, nie. Chodzi mi o coś, czego nie masz zaklepanego.

Nie byłam pewna, do czego zmierza, więc starannie przemyślałam swoją odpowiedź.

– Chciałabym… żeby to nie Carlisle mnie zmienił. Żebyś zmienił mnie ty.