Stephenie Meyer: Intruz

The Host

Przełożył Łukasz Witczak

May Swenson

Uzdrowiciel nazywał się Fords Cicha Toń.

Jako że był duszą, był z natury dobry – współczujący, cierpliwy, uczciwy, szlachetny i pełen miłości. Niezwykle rzadko się niepokoił.

Jeszcze rzadziej się denerwował. Ale ponieważ miał ludzkie ciało, zdenerwowania czasem po prostu nie dało się uniknąć.

Tak jak teraz, kiedy, słysząc dochodzące z drugiego końca sali podniecone szepty studentów, odruchowo zacisnął usta. Na zazwyczaj uśmiechniętej twarzy grymas ten wyglądał nieco dziwnie.

Widząc to niezadowolenie, jego pomocnik, Darren, poklepał go po ramieniu.

– Po prostu są ciekawi – powiedział cicho.

– Zabieg wszczepienia duszy nie jest ani ciekawy, ani szczególnie trudny. W razie nagłej potrzeby mogłaby to zrobić na ulicy pierwsza lepsza dusza. Niczego nowego się dzisiaj nie nauczą – odparł Fords. Ostry ton pobrzmiewający w zazwyczaj kojącym głosie zaskoczył nawet jego samego.

– Nigdy wcześniej nie widzieli dorosłego człowieka – tłumaczył Darren. Fords uniósł brew.

– Jak to, nie widzą siebie nawzajem? Nie mają w domach luster?

– Wiesz, o co mi chodzi – o dzikiego człowieka. Bez duszy. Rebelianta.

Fords spojrzał na leżące na stole operacyjnym twarzą do dołu nieprzytomne ciało dziewczyny. Przypomniał sobie, jak bardzo było sponiewierane, gdy Łowcy przywieźli je do szpitala, i ponownie wezbrało w nim współczucie. Ile ona musiała wycierpieć…

Teraz, oczywiście, była już w bardzo dobrym stanie – całkiem uzdrowiona. Fords sam o to zadbał.

– Wygląda przecież tak samo jak my – powiedział pod nosem do Darrena. – Wszyscy mamy ludzkie twarze. Gdy się zbudzi, będzie jedną z nas.

– Po prostu są podekscytowani, nic więcej.

– Dusza, którą dzisiaj wszczepiamy, zasługuje na szacunek. Nie należy się tak wgapiać w jej żywiciela. I tak aklimatyzacja będzie dla niej wystarczająco trudna. To nie w porządku, żeby musiała znosić jeszcze to – odparł Fords. Nie chodziło mu jednak wcale o gapienie się. W jego głosie znowu brzmiała ostra nuta.

Darren ponownie go poklepał.

– Nic złego się nie stanie. Łowca potrzebuje informacji i…

Na dźwięk słowa „Łowca” Fords posłał Darrenowi spojrzenie pełne złości. Ten aż zamrugał z wrażenia.

– Wybacz – przeprosił go pospiesznie Fords. – Nie chciałem. Po prostu się o nią martwię.

Przeniósł wzrok na niewielką kapsułę umieszczoną na stojaku obok stołu. Lampka świeciła bladą czerwienią, co oznaczało, że coś w niej zahibernowano.

– Wybrano ją specjalnie do tego zadania – starał się go uspokoić Darren. – To wyjątkowa dusza, odważna jak mało kto. Wszystkie jej życia mówią same za siebie. Pewnie zgłosiłaby się na ochotnika, gdyby można ją było o to zapytać.

– Kto by się nie zgodził, poproszony o pomoc dla wyższego dobra? Tylko czy na pewno mamy tu właśnie taką sytuację? Czy tu chodzi o wyższe dobro? To nie jest kwestia jej dobrej woli, tylko tego, jak wielkiego poświęcenia można wymagać od duszy.

Studenci również rozmawiali o zahibernowanej duszy. Fords słyszał ich szepty bardzo wyraźnie – mówili coraz głośniej, nie mogąc opanować podniecenia.

– Mieszkała na sześciu planetach.

– Ja słyszałem, że na siedmiu.

– Podobno za każdym razem w innym gatunku.

– To możliwe?

– Była prawie wszystkim. Kwiatem, Niedźwiedziem, Pająkiem…

– Wodorostem, Nietoperzem…

– Nawet Smokiem!

– Nie wierzę, że na siedmiu planetach.

– Co najmniej na siedmiu. A urodziła się na Początku.

– Żartujesz? Na Początku?

– Proszę o ciszę! – interweniował Fords. – Jeżeli nie potraficie przyglądać się w ciszy i skupieniu, będę was musiał wyprosić.

Cała szóstka zamilkła zawstydzona i spuściła wzrok.

– Darren, bierzmy się do roboty.

Wszystko było gotowe. Odpowiednie lekarstwa leżały już obok ciała dziewczyny. Specjalny czepek zakrywał jej długie, czarne włosy, odsłaniając smukłą szyję. Dziewczyna oddychała powoli – była w głębokiej narkozie. Na opalonej na brąz skórze trudno było dopatrzyć się jakichkolwiek śladów po… wypadku.

– Zacznij rozmrażanie – powiedział Fords.

Jego siwowłosy pomocnik stał już przy kapsule w pełnej gotowości, z dłonią na gałce. Zdjął z niej blokadę i przekręcił ją odwrotnie do ruchu wskazówek zegara. Czerwone światełko na szarym cylindrze zaczęło migać, najpierw wolno, potem coraz szybciej, zmieniło też kolor.

Uwaga Fordsa była skupiona na nieprzytomnym ciele. Oszczędnymi, precyzyjnymi ruchami przeciągnął ostrzem skalpela wzdłuż skóry u podstawy czaszki, następnie spryskał nacięcie substancją powstrzymującą krwawienie i dopiero wtedy poszerzył szczelinę. Ostrożnie dostał się pod mięśnie szyi, uważając, aby ich nie uszkodzić, i obnażył białe kości u szczytu kręgosłupa.

– Dusza jest gotowa – odezwał się pomocnik.

– Ja też. Daj ją tutaj.

Fords poczuł łokieć Darrena obok własnego. Nie musiał nawet odrywać wzroku od stołu; wiedział, że jego pomocnik jest gotowy, że stoi z wyciągniętą ręką i czeka na polecenie. Pracowali ze sobą od lat. Fords poszerzył otwór.

– Do dzieła – wyszeptał.

Ujrzał przed sobą dłoń Darrena, a w niej srebrzysty blask budzącej się istoty. Piękno nagiej duszy niezmiennie go poruszało.

Mieniła się w mocnym świetle lamp, jaśniejsza niż skalpel, który lśnił wyłącznie światłem odbitym. Była jak żywa wstążka, wiła się, marszczyła i rozciągała, ciesząc się dopiero co odzyskaną wolnością. Setki cienkich, zwiewnych wici kłębiły się miękko niczym srebrna czupryna. Wszystkie dusze wyglądały wspaniale, lecz ta wydała się Fordsowi szczególnie urodziwa.

Nie był zresztą w swoich odczuciach odosobniony. Słyszał cichutkie westchnienie Darrena, szmer zachwytu wśród studentów.

Darren delikatnie umieścił lśniącą istotę w szczelinie. Dusza wśliznęła się gładko w wolną przestrzeń i od razu zespoliła z otoczeniem. Fords podziwiał sprawność, z jaką zadomowiła się na nowym miejscu. Wici ciasno oplotły ośrodki nerwowe, niektóre wydłużyły się, sięgając dalej niż jego spojrzenie, aż do samego mózgu, nerwów wzroku, kanałów słuchowych. Działała szybko i bez wahania. Wkrótce było już widać tylko jej mały skrawek.

– Dobra robota – szepnął do niej, choć wiedział, że nie może go usłyszeć. Leżące na stole ciało miało uszy, nadal jednak trwało pogrążone w głębokim śnie.

Reszta była już tylko formalnością. Fords oczyścił i wyleczył ranę, posmarował ją maścią, która zasklepiła nacięcie, potem rozprowadził wzdłuż blizny proszek wspomagający gojenie.