Stephenie Meyer: Intruz

– Idealnie, jak zwykle – powiedział Darren, który z nieznanego Fordsowi powodu pozostał przy imieniu swojego żywiciela.

Fords westchnął.

– Źle się z tym czuję.

– Spełniasz tylko swoją powinność, jesteś Uzdrowicielem.

– To jedna z tych rzadkich chwil, w których uzdrawiając, wyrządzam tak naprawdę krzywdę.

Darren zaczął sprzątać po operacji. Nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Fords wykonywał przecież swój zawód. Z punktu widzenia Darrena liczyło się tylko to.

Ale dla Fordsa bycie Uzdrowicielem oznaczało coś więcej; dotykało sedna jego istnienia. Spoglądał zafrasowany na pogrążone w spokojnym śnie ciało, świadom, że ów spokój pryśnie, gdy tylko kobieta się obudzi. Koszmarny los, jaki ją spotkał, będzie teraz musiała udźwignąć niewinna dusza, którą przed chwilą umieścił w środku.

Fords pochylił się nad dziewczyną i bolejąc w duchu, że nie może go usłyszeć, wyszeptał jej do ucha:

– Powodzenia, moja mała wagabundo, powodzenia. Jakżebym chciał, żebyś go nie potrzebowała.

Wiedziałam, że wszystko zacznie się od końca i że koniec oglądany tymi oczami będzie jak śmierć. Uprzedzono mnie.

Nie t y m i oczami. M o i m i oczami. Moimi. Teraz to już byłam ja.

Język, którym teraz mówiłam, był dziwny, ale sensowny. Rwany, prosty, ślepy i linearny. Niesłychanie ułomny w porównaniu do wielu innych, którymi posługiwałam się wcześniej, ale jednak płynny i pozwalający się wyrazić. Chwilami piękny. Mój nowy język. Moja mowa.

Kiedy znalazłam się w tym ciele, najbardziej pierwotny instynkt kazał mi opleść ośrodek myślenia, sprzęgnąć się z każdym oddechem i odruchem, aż to ciało przestało być osobnym bytem. Aż stało się mną.

Nie w t y m ciele – w m o i m ciele.

Czułam, jak sen powoli ustępuje, a jego miejsce zajmuje jasność. Czekałam, aż uderzy we mnie pierwsze wspomnienie, będące w istocie ostatnim – ostatnie chwile tego ciała, wspomnienie końca. Uprzedzono mnie, jak to będzie wyglądać. Ludzkie emocje miały być potężniejsze i żywsze niż doznania gatunków, które zamieszkiwałam do tej pory. Starałam się być na to przygotowana.

Kiedy jednak wspomnienie wreszcie nadeszło, okazało się – tak jak mnie ostrzegano – czymś, na co nie sposób się było przygotować.

Parzyło ostrymi kolorami i głośnymi dźwiękami. Skórę żywicielki przenikał chłód, kończyny trawił palący ból. W ustach miała nieznośnie metaliczny posmak. I był jeszcze jeden, nowy, piąty zmysł, którego nigdy wcześniej nie miałam, zbierający cząsteczki z powietrza i przetwarzający je w mózgu na dziwne komunikaty, ostrzeżenia, czasem na przyjemności – były to zapachy. Rozpraszały mnie i dezorientowały – mnie, ale nie jej pamięć. Pamięć nie miała czasu na rejestrowanie zapachów. Jedynym wspomnieniem było uczucie strachu.

Strach wypełniał ją całą, popychał dziwaczne kończyny do przodu i zarazem je hamował. Mogła tylko biec, uciekać.

Przegrałam.

Ta myśl, nienależąca do mnie, pojawiła się nagle z wielką siłą, jak gdyby nie była tylko cudzym wspomnieniem, lecz częścią mnie samej. Mimowolnie zanurzyłam się w piekle ostatnich chwil jej życia, stałam się nią, biegłyśmy razem.

Jak ciemno. Nic nie widzę. Nie widzę podłogi. Nie widzę przed sobą swoich dłoni. Biegnę po omacku, wsłuchując się w pościg, który czuję za plecami, ale słyszę tylko huczącą w uszach krew.

Zimno mi. To teraz mało istotne, ale marznę. Strasznie tu zimno.

Nieprzyjemne uczucie w nozdrzach. Okropny zapach. Tak nieprzyjemny, że aż na chwilę udało mi się uwolnić od wspomnień. Ale już sekundę później zalały mnie ze zdwojoną siłą, a oczy zaszły mi łzami przerażenia.

Już po mnie. Już po nas. To koniec.

Słyszę, że Łowcy są tuż, tuż. Jest ich wielu, ja sama. Przegrałam. Wołają za mną. Na dźwięk ich głosów dostaję skurczu żołądka. Niedobrze mi.

– Nie bój się, nic ci nie zrobimy – woła żeńskim głosem jeden z nich, głośno dysząc,

– Ostrożnie! – krzyczy inny.

– Nie zrób sobie krzywdy – błaga któryś z troską w głosie. Z troską!

Poczułam, jak gorąca krew uderza mi do głowy, jak ogarnia mnie dzika nienawiść.

W żadnym z poprzednich żyć nie doznałam nigdy czegoś takiego. Na krótką sekundę odepchnęłam ze wstrętem to wspomnienie. Wysoki, przenikliwy dźwięk przeszywał mi uszy i pulsował w skroniach. Wydobywał się z moich płuc. Poczułam słaby ból w gardle.

To krzyk , wyjaśniło moje ciało. Krzyczysz.

Zamarłam w przestrachu i dźwięk gwałtownie się urwał.

Tym razem to nie było wspomnienie.

To moje ciało – myślało! Mówiło do mnie!

Ale wspomnienia były silniejsze niż zdumienie.

– Proszę, zaczekaj! – krzyczą. – Tam jest niebezpiecznie!

To wy jesteście niebezpieczni , odpowiadam im w myślach. Ale rozumiem, o co im chodzi. Na końcu korytarza, nie wiadomo skąd, wydobywa się słaba smuga światła. To nie ślepy zaułek, którego się spodziewałam. To czarna dziura.

Szyb windy. Pusty, nieużywany, jak cały ten budynek. Niegdyś kryjówka, teraz – grób.

Biegnę przed siebie z uczuciem narastającej ulgi. Jednak jest szansa. Nie na przeżycie, ale może chociaż na zwycięstwo.

Nie, nie! Ta myśl była już moja. Rozpaczliwie próbowałam się uwolnić od jej wspomnień, ale na próżno. Biegłyśmy razem ku krawędzi, za którą czekała nas śmierć.

– Proszę, nie rób tego! – ktoś krzyczy coraz bardziej rozpaczliwie.

Wiem już, że nie zdążą mnie złapać, i chce mi się śmiać. Oczyma wyobraźni widzę, jak wyciągają ręce do przodu, próbując mnie chwycić w ostatniej chwili. Ale jestem dla nich zbyt szybka. Nie zwalniam, nawet gdy kończy się pode mną podłoga. W jednej chwili pod stopami otwiera mi się czeluść.

Połyka mnie pustka. Wywijam nogami. Rękoma chwytam się powietrza – miotają się bezradnie w poszukiwaniu oparcia. Z dołu uderza we mnie podmuch zimna.

Najpierw słyszę uderzenie, a dopiero potem je czuję… Podmuch zamiera… Po całym ciele rozlewa się ból… Ból jest wszystkim. Jak długo jeszcze będzie boleć?

– Za nisko – szepczę do siebie. Kiedy przestanie boleć? Kiedy…?

Potem nastała ciemność, a ja poczułam niezmierną ulgę, że nie ma już nic więcej. Było ciemno. Byłam wolna. Nabrałam powietrza, by się uspokoić, tak bowiem podpowiadało mi ciało. M o j e ciało.

Wtem jednak obrazy wróciły i znów porwał mnie wir wspomnień.

– Nie! – krzyknęłam, bojąc się zimna, bólu oraz samego strachu.

Ale nie było to już to samo wspomnienie, co do tej pory, lecz wspomnienie we wspomnieniu – ostatnie ze wszystkich, niczym ostatnie tchnienie umysłu – a jednak, nie wiedzieć czemu, jeszcze silniejsze od pierwszego.

Tym razem z ciemności wyłoniła się jedynie czyjaś twarz.

Jej wygląd był mi zupełnie obcy, tak samo jak memu nowemu ciału obcy wydałby się kształt mojego poprzedniego żywiciela – bezgłowych, wijących się macek. Podobne twarze widziałam jednak na obrazkach, które pokazywano mi, zanim przybyłam na tę planetę. Wszystkie zlewały się w jedną, różniły się tylko nieznacznie kształtem i kolorem. Były prawie identyczne. Na środku twarzy nos, nieco wyżej oczy, niżej usta, a po bokach uszy. Wszystkie zmysły – z wyjątkiem dotyku – skupione w jednym miejscu. Kości obleczone skórą, włosy na czubku głowy i, co ciekawe, tuż nad oczami. Niektóre twarze, ale tylko samców, miały też owłosioną żuchwę. Kolory włosów były różne, od bladożółtych po bardzo ciemne, niemalże czarne. Poza tym bardzo trudno było je rozróżnić.