Stephenie Meyer: Intruz

– Mówi pani tak, jakby toczyła się wojna.

– Niedobitki ludzkiej rasy właśnie tak to widzą.

Słowa te wywarły na moim umyśle duże wrażenie. Czułam reakcję ciała – oddech mi przyspieszył, serce zaczęło bić głośniej niż zwykle. Stojąca przy łóżku maszyna pikała teraz szybciej. Uzdrowiciel i Łowczyni byli jednak zbyt pochłonięci rozmową, by to zauważyć.

– Ale nawet oni muszą rozumieć, że przegrali. Jaką mamy przewagę liczebną? Milion do jednego? Powinna to pani chyba wiedzieć.

– W istocie znacznie więcej niż milion – przyznała z wyrzutem. Uzdrowiciel najwyraźniej uznał, że nie wymaga to komentarza. Przez chwilę oboje milczeli.

Starałam się wykorzystać przerwę w rozmowie, żeby ocenić moją sytuację. Wiele się wyjaśniło.

Znajdowałam się w ośrodku leczniczym, gdzie odpoczywałam po nadzwyczaj traumatycznym zabiegu wszczepienia. Nie ulegało wątpliwości, że ciało mojego nowego żywiciela zostało przedtem całkowicie uleczone. Gdyby było uszkodzone, toby się go pozbyto.

Rozmyślałam o wymianie zdań pomiędzy Uzdrowicielem i Łowczynią. W świetle informacji, które otrzymałam, zanim zdecydowałam się przybyć na tę planetę, rację miał ten pierwszy. Walki z resztkami oporu praktycznie już się zakończyły. Planeta zwana Ziemią była tak cicha i spokojna, jaka wydawała się z kosmosu – kojąca zieleń i błękit spowite niegroźnymi białymi gazami. Panowała tu teraz pełna harmonia, jak w każdym innym miejscu zamieszkanym przez dusze.

Spór pomiędzy Uzdrowicielem a Łowczynią odbierałam jako coś dziwnego. Zaskoczył mnie niespotykany wśród dusz poziom agresji. Dało mi to do myślenia. Czy to możliwe, że pogłoski rozchodzące się niczym fale po myślach…

Nie wiedziałam, jak nazwać gatunek mojego poprzedniego żywiciela. Mieliśmy jakąś nazwę, tego byłam pewna. Jednakże, nie mając połączenia z tamtym żywicielem, nie potrafiłam jej sobie przypomnieć. Używaliśmy tam dużo prostszego, niemego języka myśli, który łączył wszystkich w jeden wielki umysł. Przydatna rzecz, gdy przez całe życie tkwi się korzeniami w ciemnej, wilgotnej glebie.

Potrafiłam za to opisać tamten gatunek w moim nowym, ludzkim języku. Żyliśmy na dnie ogromnego oceanu, który zajmował całą powierzchnię planety – miał on swoją nazwę, ale jej również nie zdołałam przywołać. Każde z nas miało sto ramion, a na każdym z nich sto oczu, a ponieważ byliśmy połączeni myślami, nie było takiego miejsca, którego nie sięgalibyśmy wzrokiem. Niepotrzebne nam były dźwięki, więc nie mieliśmy w ogóle słuchu. Smakowaliśmy wodę i w ten sposób, a także dzięki naszym oczom, wiedzieliśmy wszystko, co musieliśmy. Chłonęliśmy też promienie odległych słońc i przemienialiśmy je w niezbędny dla nas pokarm.

Potrafiłam nas opisać, ale nie wiedziałam, jak nas nazwać. Poczułam żal za straconą wiedzą. Szybko jednak wróciłam do rozważań o tym, co usłyszałam.

Dusze z zasady mówiły tylko prawdę. Oczywiście Łowcy mieli specyficzne Powołanie, które wymagało od nich szczególnych metod postępowania, jednakże między duszami nie było miejsca na kłamstwo. W moim poprzednim życiu, kiedy to komunikowałam się za pomocą myśli, w ogóle nie dało się kłamać, nawet gdyby ktoś miał taki kaprys. Opowiadaliśmy sobie za to historie, aby się nie nudzić. Snucie opowieści było najbardziej cenionym ze wszystkich talentów, ponieważ służyło wspólnemu dobru.

Czasem fakty tak zupełnie mieszały się z fikcją, że – choć nikt nie kłamał – zapominaliśmy, co jest prawdą, a co nie.

Na myśl o nowej planecie, Ziemi – tak suchej i różnorodnej, zamieszkanej przez istoty tak niszczycielskie i okrutne, że przechodziło to nasze pojęcie – ogarniała nas jednocześnie trwoga i podniecenie. Błyskawicznie stała się ona tematem nowych, ekscytujących opowieści. Doniesienia o wojnach – niewiarygodne, byliśmy zmuszeni walczyć! – były rzetelne, lecz szybko zaczęliśmy je ubarwiać i dopowiadać do nich różne rzeczy. Gdy krążące opowieści kłóciły się z oficjalnymi informacjami, do których udało mi się dotrzeć, uznawałam je oczywiście za niewiarygodne.

A chodziły słuchy o ludzkich żywicielach tak silnych, że dusze musiały ich porzucić. O ludzkich umysłach, które nie dawały się całkiem ujarzmić. O duszach, którym żywiciel narzucił osobowość, choć powinno być przecież odwrotnie. Opowieści, nic więcej. Szalone plotki. Ot co.

Ale czyż nie to właśnie zdawał się sugerować Uzdrowiciel?…

Odepchnęłam od siebie tę myśl. Zajęcie Łowców budziło niesmak większości z nas i zapewne stąd wzięła się jego reakcja. Po co komu życie wypełnione konfliktem i przemocą? Kto chciałby tropić i wyłapywać opornych żywicieli? Zmagać się z tą brutalną rasą ludzi, którym zabijanie przychodzi z taką łatwością? Tu, na tej planecie, Łowcy stali się praktycznie… zbrojną bandą – mój mózg podpowiedział mi słowa na określenie rzeczy, której wcześniej nie znałam. Wśród dusz panowało przekonanie, że zawód Łowcy wybierają jedynie najsłabiej rozwinięte, najbardziej prymitywne z nas.

Na Ziemi jednak Łowcy zyskali zupełnie nowy status. Jeszcze nigdy żadne Powołanie tak się nie wynaturzyło. Jeszcze nigdy nie zamieniło się w krwawy bój. Nigdy wcześniej tyle dusz nie straciło życia. Łowcy byli niczym mocna tarcza, a przybyłe na tę planetę dusze miały wobec nich potrójny dług: za bezpieczeństwo, które im gwarantowali, za ryzyko ostatecznej śmierci, które świadomie ponosili każdego dnia, i za dostarczane na bieżąco nowe ciała.

Teraz, gdy zagrożenie praktycznie minęło, poczucie wdzięczności słabło. Dla Łowców, a w każdym razie dla tej konkretnej Łowczyni, oznaczało to zmianę na gorsze. Nietrudno było się domyślić, o co będzie mnie pytać. Uzdrowiciel dokładał starań, by dać mi jak najwięcej czasu na zadomowienie się w nowym ciele, ale nie miałam wątpliwości, że zrobię, co w mojej mocy, żeby pomóc Łowcy. Byłam duszą, obywatelska postawa była dla mnie czymś oczywistym.

Wzięłam głęboki oddech, aby przygotować się do rozmowy. Maszyna zarejestrowała to poruszenie. Zdawałam sobie sprawę, że nieco się ociągam. Wstyd mi było się do tego przyznać, ale się bałam. Wiedziałam, że jeśli chcę zdobyć informacje, o które zapyta mnie Łowczyni, będę musiała znowu pogrążyć się we wspomnieniach, tych samych, które sprawiły, iż krzyczałam z przerażenia. Mato tego, bałam się głosu, który usłyszałam wtedy bardzo wyraźnie w swojej głowie. No, ale teraz panowała w niej cisza, taka jak powinna. Człowiek, który zamieszkiwał to ciało, też był już tylko wspomnieniem.

Nie powinnam się bać. W końcu nazwano mnie tutaj Wagabundą. I to nie bez powodu.

Wzięłam kolejny głęboki oddech, zacisnęłam zęby i, przełamując strach, zanurzyłam się na nowo we wspomnieniach.

Wspomnienie jej ostatnich chwil nie było już takie straszne jak za pierwszym razem. Odtworzyłam je teraz w przyspieszeniu – znów biegłam w ciemnościach, krzywiąc się z bólu, starając się nic nie czuć. Po chwili było już po wszystkim.

Pokonawszy tę przeszkodę, mogłam z łatwością poruszać się po rzeczach i miejscach mniej niepokojących w poszukiwaniu konkretnych informacji. Ujrzałam, jak przyjeżdża do tego zimnego miasta w nocy, niepozornym kradzionym samochodem, jak chodzi w ciemnościach po ulicach Chicago, trzęsąc się z zimna, ubrana w cienki płaszcz.

Ona też kogoś szukała. Sobie podobnych, byli tutaj, a przynajmniej miała taką nadzieję. W szczególności jednej osoby. Znajomej… nie, kogoś bliskiego. Nie siostry… kuzynki.