Patricia McKillip - Mistrz Zagadek z Hed

Morgon usiadł obok niego na ławie. Pies oderwał się od Aii i obwąchał go ciekawie. Dopiero teraz Morgon zauważył z zaskoczeniem, że to wilk. Przy palenisku wygrzewało się kilka innych zwierząt: rudy lis, pręgowany borsuk, szara wiewiórka, para białych jak śnieg łasic. Morgon ostrożnie podrapał wilka za uchem.

— Schodzą się tu na zimę — powiedziała uspokajająco Aia. — To przyjaciele Hara. Czasami spędzają tu jakiś czas, nieraz przynoszą wieści o ludziach i zwierzętach zamieszkujących Osterland. Czasami przysyłają je nasze dzieci, kiedy same nie mogą przybyć z wizytą — ten biały sokół śpiący na krokwi to posłaniec od naszej córki.

— Potrafisz z nimi rozmawiać? — zapytał Morgon. Pokręciła z uśmiechem głową.

— Potrafię jedynie wchodzić w umysł Hara, a i to tylko wtedy, kiedy występuje pod własną postacią. Tak jest lepiej; gdyby nie to, o wiele bardziej bym się o niego martwiła w młodości, kiedy przemierzał swoje królestwo i był gościem we własnym domu.

Harfista, szczupły, śniady mężczyzna o skwaszonym uśmiechu, skończył grać i wstał, żeby przepłukać usta winem. Wilk podszedł do Hara sięgającego po swoją czarkę. Król nalał wina Morgonowi i posłał sługę po jadło.

— Zaofiarowałeś się z pomocą — powiedział. — Gdybyś był kimś innym, nie trzymałbym cię za słowo, ale jesteś księciem Hed, najniewyobrażalniejszej z krain. Chcę cię prosić o pomoc w bardzo trudnej sprawie, ale będzie to pomoc nieoceniona. Znajdź mi Sutha.

— Sutha? Harze, czy to możliwe, żeby on jeszcze żył? Po siedmiuset latach?

— Znałem Sutha, Morgonie. — Głos króla był nadal spokojny, ale pojawiło się w nim coś przywodzącego na myśl zimny wiatr. — Razem przed laty dorastaliśmy. Zżerał nas głód wiedzy i nie było nam obojętne, jak ją zdobywamy, jak siebie nawzajem wykorzystujemy. Staczaliśmy pojedynki na zagadki jeszcze przed założeniem Caithnard, pojedynki, które ciągnęły się latami, bo tyle zajmowało szukanie rozwiązań. Stracił w tamtych szalonych czasach oko; to on, ucząc mnie sztuki zmieniania kształtu, poranił moje dłonie rogami vesty. Kiedy zniknął z całą szkołą czarodziejów, myślałem, że nie żyje. Aż tu pewnego razu, trzy lata temu to było, młoda vesta zmieniła się na moich oczach w chłopca. Kiedy wniknąłem w jego myśli i wspomnienia, ujrzałem tam człowieka, którego uważał za swojego ojca, a ja znałem tę twarz tak samo, jak znam swoje serce. To był Suth. On żyje. Od siedmiuset lat ucieka, ukrywa się. Ukrywa się przed kimś. Kiedy zapytałem go kiedyś, jak stracił oko, roześmiał się tylko i powiedział, że nie ma niczego takiego, na co nie można by spojrzeć. A jednak zobaczył coś, co skłoniło go do ucieczki, i zniknął jak lawina w krainie śniegów. Dobrze się ukrył. Mnie zna. Od trzech lat pod postacią wilka depczę mu po piętach i znajdę go.

Pękały wpojone Morgonowi dogmaty, niczego nie był już pewien.

— Morgola Herun podejrzewa, że Ghisteslwchlohm, założyciel Lungold, również żyje. Ale to tylko przypuszczenie nie poparte żadnym dowodem. Przed czym on ucieka?

— A co każe ci zdążać do góry Erlenstar?

Morgon odstawił czarkę z winem i odgarnął z czoła włosy, odsłaniając gwiazdki odcinające się krwistą czerwienią od bladej skóry.

— To.

Dłonie Hara drgnęły, rozbłysły zdobiące je pierścienie. Aia siedziała w bezruchu, zasłuchana, zamyślona.

— A zatem — odezwał się król — ta wielka zagadka mocy związana jest z Hed. Kiedy po raz pierwszy to sobie uświadomiłeś?

Morgon zastanowił się.

— W Ymris. Znalazłem tam harfę ozdobioną trzema, takimi samymi jak te na moim czole, gwiazdkami, z której nikt prócz mnie nie potrafił wydobyć dźwięku. Poznałem tam też kobietę poślubioną Heureu Ymrisowi, która próbowała mnie za te gwiazdki zabić i która twierdziła, że jest starsza od pierwszej kiedykolwiek zadanej zagadki…

— Jak trafiłeś do Ymris?

— Zdążałem z koroną Aum do Anuin.

— Ymris — zauważył Har — leży w przeciwnym kierunku.

— Z pewnością wiesz, co mi się przytrafiło, Harze. Nawet gdyby wszyscy kupcy z królestwa poszli na dno morza z koroną Aum, ty byś się o tym pewnie dowiedział.

— Wiem, co się stało — odparł niewzruszenie Har. — Ale niewiele mi wiadomo o tobie. Miej cierpliwość do mnie, starego człowieka, i opowiedz wszystko od początku.

I Morgon spełnił tę prośbę. Kiedy kończył opowieść o swoich przypadkach, w sali pozostali już tylko król, Aia, grający cicho i zasłuchany harfista, oraz Hugin, który przysiadł u stóp króla i złożył głowę na jego kolanach. Dopalały się łuczywa, zwierzęta wzdychały przez sen. Morgon w końcu zamilkł. Har wstał i zapatrzył się w ogień. Długo się nie odzywał, zaciskał tylko pięści.

— Suth…

Na dźwięk tego imienia Hugin podniósł na niego wzrok.

— Skąd u ciebie przypuszczenie, że on mógłby coś wiedzieć? — zapytał Morgon. — Morgola uważa, że wiedza o gwiazdkach została usunięta z umysłów czarodziejów.

Har rozprostował palce. Odwrócił się i spojrzał na Morgona, ważąc myśli.

— Mierzi cię zabijanie — powiedział takim tonem, jakby nie słyszał pytania Morgona. — Istnieją inne sposoby obrony. Mógłbym cię nauczyć zaglądania w umysł ludzki, demaskowania iluzji, zamykania drzwi umysłu przed czyjąś penetracją. Jesteś bezbronny jak zwierzę bez zimowej szaty. Mógłbym cię nauczyć jak przechytrzać samą zimę…

Morgon nie spuszczał z niego wzroku. Coś mu świtało, jakieś zarzewie nie do końca jeszcze sformułowanej myśli.

— Nie rozumiem — powiedział, choć zaczynał już rozumieć.

— Ostrzegłem cię — podjął Har — że nie należy obiecywać niczego w ciemno pod moim dachem. Sądzę, że Suth żyje wśród vest za Posępną Górą. Nauczę cię przybierać postać vesty i wmieszasz się między nie podczas zimy. Będziesz miał ciało i instynkty vesty, ale umysł zachowasz własny; Suth może się ukrywać nawet przed samym Najwyższym, ale przed tobą się ujawni.

Morgon poprawił się niespokojnie na ławie.

— Nie mam daru zmieniania kształtów, Harze.

— Skąd wiesz?

— Nie jestem… żaden człowiek z Hed nie urodził się jeszcze z takim darem. — Poprawił się znowu niespokojnie, odnosząc osobliwe wrażenie, że ma cztery rwące się do biegu nogi i głowę obciążoną złotymi rogami, że nie ma rąk, którymi mógłby dotykać, brak mu głosu, którym mógłby przemawiać.

— To coś wspaniałego… — odezwał się nieśmiało Hugin — … być vestą. Har to wie.

Morgonowi stanęła przed oczyma twarz Grima Oaklanda, twarz Eliarda; patrzyli na niego osłupiali, zdezorientowani: „Co potrafisz? A na co ci to?”. Poczuł na sobie spojrzenie Hara i powiedział niepewnie:

— Spróbuję, ponieważ obiecałem ci pomóc. Ale wątpię, że się uda; buntują się przeciwko temu wszystkie moje instynkty.

— Twoje instynkty. — W oczach króla odbił się blask ognia i Morgon wzdrygnął się. Har przypominał mu teraz zwierzę. — Uparty jesteś. Podążasz do Góry Erlenstar położonej tysiące mil dalej, niż zawędrował jakikolwiek książę Hed, masz harfę i imię, a wciąż lgniesz do swojej przeszłości jak pszczoła do miodu. Co wiesz o sobie? Jesteś zdecydowany narazić nas wszystkich na zgubę, wzbraniając się spojrzeć na siebie i nadać imię temu, co zobaczysz?

Morgon zacisnął dłonie na krawędzi stołu.

— W pierwszym rzędzie jestem ziemiowładcą — powiedział, siląc się na spokój — potem Mistrzem Zagadek, a na koniec Naznaczonym Gwiazdkami…