Licia Troisi: Sekta zabójców

Wzrok Ida stał się bardziej przenikliwy i Dubhe poczuła się nieswojo.

— Zgoda, nie wysłał cię Yeshol, ale twoje opowieści mogą być zwykłym kłamstwem.

— Teraz, kiedy już zostałam tu wyleczona, nie miałabym żadnego powodu, aby tutaj przychodzić i do was przemawiać. Jak już wam powiedziałam, otrzymałam to, czego chciałam.

— Ile czasu spędziłaś w Gildii?

Ochrypły głos Ida sprawił, że się wzdrygnęła. Odwróciła się i popatrzyła na niego z lękiem.

— Sześć miesięcy.

— Jesteś gotowa, aby opowiedzieć nam o nich wszystko?

To byli jej wrogowie, nie pragnęła niczego innego. Żywo przytaknęła.

— Ja uważam, że potrzebujemy dowiedzieć się więcej. Sprawozdanie dziewczyny było ubogie, należy przyjrzeć się temu wszystkiemu dokładniej. Proszę, abym mógł ją przesłuchać.

— Ale Ido, czy naprawdę chcesz zaufać…

Ido podniósł dłoń i uciszył generała.

— Dziewczyna ma rację, nic nie zyskuje na tym, co robi. Mogłaby odejść stąd wcześniej, nie stając przed Radą. A poza tym podczas przesłuchania będzie mogła udzielić nam informacji możliwych do sprawdzenia. Głosujmy.

Miał kategoryczny głos i było jasne, że jest tam duchowym przywódcą, z którym wszyscy się liczyli, jeżeli nie wręcz najpotężniejszą postacią.

Zagłosowali i postanowili ją przesłuchać.

Trzymali ją długo i wypytywali o mnóstwo rzeczy. Dubhe odpowiadała dokładnie i wyczerpująco, współpracowała, jak mogła najlepiej. Nie do końca rozumiała, dlaczego to robi. Klątwa ciążyła nad jej przyszłością i uniemożliwiała myślenie o czymkolwiek odległym bardziej niż o kilka miesięcy. Oczywiście, powrót Tyrana przerażał ją, ale było o wiele bardziej prawdopodobne, że umrze wcześniej, pożarta przez Bestię. Nie było to zatem pragnienie wybawienia Świata Wynurzonego. Pewnie chodziło o zwykłą wdzięczność wobec Lonerina, który jej pomógł, i wobec tych ludzi, którzy mimo strachu i nieufności wyleczyli ją i dali eliksir.

Wykończyli ją tym przesłuchaniem. Pytali o wiele rzeczy dotyczących Gildii, jej struktury, jej organizacji, ale również o to, co widziała w sekretnym pokoju.

Szczególnie Folwar zawziął się na tę kwestię.

Kiedy skończyli, z pewnością była już noc. Dubhe czuła się wyczerpana, pusta. Ido patrzył na nią z zadowoleniem, ale w jego jedynym oku była też nutka troski.

— Przekonani? — spytał drwiącym tonem, patrząc ostro na generała Festa, tego samego, który występował przeciwko Dubhe podczas posiedzenia Rady.

— Zagadnienia dotyczące magii, o których wspominała, są poprawne i stanowią wyższy stopień zaawansowania. Niemożliwe, żeby znał je zwykły zawodowy morderca — powiedział Folwar.

Słysząc określenie „zawodowy morderca”, które w swojej surowości zamykało całe jej istnienie, Dubhe poczuła się naga.

— Również cytowanie tekstów było prawidłowe — powiedziała druga nimfa biorąca udział w zgromadzeniu, Chloe we własnej osobie.

— Nie wydaje mi się, żeby były jeszcze wątpliwości co do jej wiarygodności, prawda?

Ido rzucił Festowi kpiące spojrzenie.

— Nie — przyznał niechętnie mężczyzna.

— A zatem? — spytał Ido. — Wnioski?

Głos zabrał Folwar:

— Sądzę, że chodzi o magię podobną do przywołania, ale jej nie znam.

Teraz wypowiedział się inny czarodziej, mężczyzna o dużym brzuchu i o dobrotliwej twarzy.

— To nie jest magia cytowana w tekstach. Czarna księga, którą widziała Dubhe, może jednak być tomem, o którym często mówią ludowe podania. Jak wszyscy wiemy, Aster wielce rozwinął Zakazaną Magię. Zresztą to on przywoływał duchy za pomocą zaklęć, które teraz znamy właśnie z fragmentu tego zaginionego tekstu.

— Zatem wiesz, co to za magia.

Mężczyzna potrząsnął głową, a jego podwójny podbródek zatrząsł się razem z nią.

— Nie jest mi ona znana. Ale być może jakiś potężniejszy czarodziej mógłby wiedzieć o tym więcej.

Wtrąciła się Chloe.

— Tak czy inaczej, czy naprawdę musimy martwić się tym planem? Zdaje się, że do jego realizacji potrzebny jest Pół-Elf, a przecież wszyscy wiemy, że one już nie istnieją.

Ido zrobił dziwną minę. Dubhe zobaczyła, jak ciemna chmura przesuwa się po jego twarzy.

— Jest jednak inaczej. Wszyscy zwrócili się ku niemu.

— Mógłby jeszcze istnieć Pół-Elf.

— Wyjaśnij to — powiedział lodowato generał.

Ido westchnął krótko.

— Jak wiecie, Nihal i Sennar po wojnie opuścili Świat Wynurzony i udali się za Saar. Przez jakiś czas miałem od nich wieści, Sennar wysyłał mi je za pomocą magii. — Przerwał. — Mieli syna, to wiem na pewno. Potem nastąpiły pewne wydarzenia… — z wahaniem dobierał słowa — kłótnie… Według ostatnich wiadomości, jakie mam, wskutek nieporozumień z ojcem chłopiec ów wyruszył w podróż do Świata Wynurzonego.

Dubhe słuchała uważnie. Nihal, Sennar — były to osobistości historyczne, posągi na środku placów. Dziwnie było słuchać o nich jako o osobach prawdziwych i żyjących.

— Z jakiego czasu pochodzą te wiadomości?

To król Marchii Bagien, do tej pory siedzący w milczeniu. Mówienie o tym zdawało się Ida wiele kosztować.

— Sprzed dziesięciu lat.

— Ale dlaczego nigdy nam o tym nie powiedziałeś, dlaczego nigdy nie wspomniałeś nam o swoich kontaktach? Pomoc Nihal i Sennara mogłaby być nam bardzo przydatna przy wielu okazjach.

To Kharepa, wnuk starego króla Krainy Morza, Dubhe go rozpoznała.

— Nie żyje.

Głos Ida zadrżał.

— Nihal umarła ponad dwadzieścia lat temu. Od tamtej pory Sennar pisał do mnie bardzo niewiele. Od pewnego momentu nie udaje mi się już z nim skontaktować.

Nihal i Sennar zniknęli ze Świata Wynurzonego prawie czterdzieści lat temu, a jednak ich duch cały czas unosił się nad tą zmaltretowaną przez ów długi okres cierpień ziemią. Ale nawet półbogowie muszą wyjść na spotkanie swojemu przeznaczeniu, i teraz Nihal nie żyje.

Dubhe zobaczyła, że Lonerin zaciska pięści i pochyla głowę. Rozumiała go. Nawet ona nigdy nie była odporna na urok tej dawnej, heroicznej historii.

— Syn Nihal i Sennara przybył, aby tutaj zamieszkać. Nie wiem, gdzie, Sennar sam tego nie wiedział. Nie wiem, czy żyje, nie wiem, jak wygląda, ale wrócił do Świata Wynurzonego. Pół-Elfy nie wyginęły. To niewątpliwie jego szukają. Jego lub kogoś z jego rodu.

Tragedia stawała się coraz bardziej namacalna.

— Ale Sennar jeszcze żyje, prawda?

Ido przytaknął.

Dubhe rozumiała jego ból. Był mistrzem Nihal przez wiele lat. Nic nie może zerwać tak silnej więzi.

Folwar przemówił słabym głosem z wymęczoną twarzą.

— Sennar poznał Tyrana, zanim odszedł, zbierał o nim informacje. Może on wie.

Ido wzruszył ramionami.

— To możliwe.

Podniósł się.

— Nasz dobry Folwar wydaje mi się wyczerpany, jak również nasz młody gość. — Popatrzył na Dubhe z sympatią. — Dowiedzieliśmy się wielu rzeczy i chyba dobrze będzie się z tym przespać. Jutro powtórzymy spotkanie i zdecydujemy, co robić.

Zgromadzenie zostało zamknięte i każdy wrócił do swojego pokoju. Dubhe też taki miała — znajdował się niezbyt daleko od pokoju Lonerina.

Wracali razem.

— Byłaś dzielna — powiedział. — Zwłaszcza w obronie swojego zdania. Jeżeli ich przekonaliśmy, to tylko twoja zasługa.

Dubhe wzruszyła ramionami.

— Nie miałam zamiaru nikogo przekonywać. Lonerin uśmiechnął się.

— Ale Aster przeraża i ciebie, prawda?

— O wiele bardziej przeraża mnie pieczęć. Uśmiech zgasł na wargach chłopaka.