Terry Pratchett: Wolni Ciutludzie

— Nie masz nic przeciwko temu? — zapytał Nie-tak-duży-jak-Średniej-Wielkości-Jock-ale-większy-niż-Ciut-Jock-Jock błagalnym tonem.

— Nic a nic — odparła. Uczciwie mówiąc, odrobinę miała, ale tę odrobinę udało się odłożyć na którąś z półek w jej głowie.

— To wspaniale! — wykrzyknął praludek. — Chłopaki się trochę bały. — Obniżył głos. — A czy chciałabyś, bym pobiegł za wielkim dziełem, który przed chwilą stąd wyszedł, i przypilnował, żeby znowu spadł z konia?

— Nie! — pospiesznie zawołała Akwila. — Nie, nie rób tego. — Sięgnęła po szpachelkę. — Zostaw go mnie — dodała z uśmiechem. — Wszystko możesz zostawić mnie.

Kiedy odszedł, w samotności dokończyła uklepywać masło.

Popatrzyła na wyniki swojej pracy, odłożyła szpachelkę i czubkiem bardzo czystego palca narysowała na powierzchni falistą linię, a potem drugą, tak że wyglądały razem jak fala.

A potem narysowała linię prostą i to była Kreda.

Ziemia pod falami.

Szybko wygładziła masło i sięgnęła po stempel. Przygotowała go poprzedniego dnia, wyrzeźbiła starannie z kawałka drzewa jabłoni, który dostała od pana Kloca, stolarza.

Przyłożyła stempel do masła i przyjrzała się.

Na lśniącej żółtej powierzchni widniała wiedźma podróżująca na miotle pod sierpem księżyca.

Znowu uśmiechnęła się i to był uśmiech babci Dokuczliwej. Sprawy mogły się zmienić pewnego dnia.

Ale musisz zaczynać od małego, jak dęby…

I wzięła się do sera…

… ta mleczarnia znajduje się na farmie, a farma pośród pól, między wzgórzami śpiącymi w letnim słonku, gdzie stada owiec spacerują powoli po zielonej murawie niczym obłoki po niebie, a tu i ówdzie pasterski pies pędzi po trawie niczym spadająca gwiazda. Tak się toczy i toczy ten świat, który nie ma końca.

Obraz, do którego Akwila „wkracza”, istnieje naprawdę, namalował go Richard Dadd i wisi w Tate Gallery w Londynie. Jest nieduży, ale artyście wykonanie go zabrało dziewięć lat. Stało się to w połowie dziewiętnastego wieku. Nie znam słynniejszego obrazu pokazującego elfy. I jest naprawdę bardzo dziwny. Czuje się bijące z niego upalne lato.

Ludzie „wiedzą” o Daddzie, że oszalał, zabił ojca i zamknięty w domu wariatów do końca życia malował swe dziwaczne obrazy. Z grubsza jest to prawda, ale stanowi też koszmarne podsumowanie życia utalentowanego artysty, który zapadł na ciężką chorobę psychiczną.

Co prawda Fik Mik Figiel nie pojawia się nigdzie na obrazie, ale uważam, że jest całkiem prawdopodobne, iż usunięto go za nieprzyzwoity gest. Wiecie, że takie rzeczy się zdarzają.

Prawdziwy jest też zwyczaj chowania pasterza z kawałkiem surowej wełny. Dobry Bóg zrozumie, że pasterz nie może zostawić swoich owiec. A gdyby tego nie rozumiał, nie warto weń wierzyć.

Ludzie mówią często: „Słuchaj swego serca”, lecz czarownice uczą się słuchać także innych części ciała.

Zadziwiające, ile potrafi ci powiedzieć nerka.

Normalni wróżbiarze mówią wam to, co chcielibyście usłyszeć, czarownice zaś przepowiadają to, co się wydarzy naprawdę, niezależnie czy wam się to podoba, czy nie. Może trudno w to uwierzyć, ale czarownice są bardziej wiarygodne, choć mniej popularne.

Akwila znała wiele słów ze słownika, ale ponieważ ich nie używała, nie miała wprawy.

Żadne słowa nie opiszą, jak wygląda obrócony do góry nogami Figiel w spódniczce, więc nie będziemy nawet próbować.