Terry Pratchett - Zimistrz

Jedyny kłopot z Petulia polegał na tym, że zawsze zgadzała się z rozmówcą i zawsze mówiła to, co jej zdaniem chciałby usłyszeć. Ale Tiffany zachowała się trochę okrutnie i zwyczajnie opowiedziała jej o wszystkich faktach. Usłyszała kilka achów i ochów, z których była zadowolona.

— Tu musiało być bardzo… umm… interesujące — stwierdziła po chwili Petulia.

No tak, cała ona.

— Co mam robić?

— Umm… A musisz robić cokolwiek?

— Wiesz, wcześniej czy później ludzie zauważą, że wszystkie płatki śniegu mają mój kształt.

— Umm… Obawiasz się, że nie? — spytała Petulia tak niewinnie, że Tiffany się roześmiała.

— Mam takie przeczucie, że to się nie skończy na płatkach! Rozumiesz, przecież on robi całą zimę!

— I uciekł, kiedy krzyknęłaś…

— Zgadza się.

— A potem zrobił coś takiego… głupiego.

— Co?

— Płatki śniegu — wyjaśniła uprzejmie Petulia.

— Wiesz, nie powiedziałabym tak, ściśle mówiąc — odparła nieco urażona Tiffany. — Właściwie nie tak całkiem głupiego.

— No więc wszystko jasne — uznała Petulia. — Jest chłopcem.

— Co takiego?!

— Jest chłopcem. Rozumiesz, wszyscy są tacy sami. Czerwienią się, stękają, mamroczą, wiercą się…

— Ale on ma miliony lat, a zachowuje się, jakby nigdy jeszcze nie spotkał dziewczyny!

— Umm, sama nie wiem. A spotkał już kiedyś dziewczynę?

— Musiał! Przecież jest Lato — oświadczyła Tiffany. — To dziewczyna. No, kobieta. Przynajmniej według tej książki, którą oglądałam.

— Myślę, że możesz tylko czekać, co jeszcze zrobi. Przykro mi. Nigdy nie miałam płatków śniegu przygotowanych na moją cześć. Ehm… Jesteśmy na miejscu.

Dotarły do polany, gdzie mieszkała panna Spisek, i Petulia zaczęła chyba się denerwować.

— Umm… Tyle o niej opowiadają… — powiedziała, spoglądając na chatę. — Dobrze ci tam?

— Czy mówią na przykład o tym, co potrafi zrobić swoim paznokciem? — spytała Tiffany.

— Tak! — Petulia zadrżała.

— Sama to wymyśliła. Tylko nikomu o tym nie mów.

— Dlaczego ktoś miałby wymyślać o sobie taką historię? Tiffany się zawahała. Świń nie da się oszukać boffo, więc Petulia nigdy się z nim nie spotkała. Była też zdumiewająco prawdomówna, co — jak Tiffany z wolna się przekonywała — u czarownicy stanowi raczej wadę. Nie o to chodzi, że czarownice są nieuczciwe, ale bardzo uważają, jaką prawdę mówią.

— Nie wiem — skłamała. — Poza tym trzeba przeciąć spory kawałek człowieka, zanim cokolwiek wypadnie. A skóra jest całkiem mocna. Nie wydaje mi się, żeby to było możliwe.

— Próbowałaś? — wystraszyła się Petulia.

— Dziś rano ćwiczyłam paznokciem na wielkiej szynce, jeśli o to ci chodzi — odparła Tiffany.

Trzeba sprawdzać takie rzeczy, myślała. Słyszałam historię o tym, że panna Spisek ma wilcze kły, a ludzie sobie o tym opowiadają, choć przecież ją widzieli.

— Umm… Przyjdę jutro pomóc, oczywiście — zapewniła Petulia. Nerwowo zerkała na dłonie Tiffany, bo może koleżanka planowała kolejne eksperymenty z paznokciem. — Przyjęcia pożegnalne bywają całkiem wesołe. Ale wiesz, umm, powiedziałabym chyba panu zimistrzowi, żeby sobie poszedł. Tak jak zrobiłam, kiedy Davey Lummock zaczął być, umm… za bardzo romantyczny. I powiedziałam mu, umm, że chodzę z Makkym Tkaczem. Tylko nikomu nie mów.

— Czy to ten, który bez przerwy opowiada o świniach?

— Wiesz, świnie są bardzo ciekawe — zapewniła z wyrzutem Petulia. — A jego ojciec, umm, ma największą hodowlę świń w całych górach.

— Rzeczywiście warto się nad tym zastanowić — przyznała Tiffany. — Auć!

— Co się stało?

— Nie, nic. Coś mnie nagle zakłuło w dłoni. Pewnie rana się goi. Do zobaczenia jutro.

Tiffany weszła do chaty, a Petulia ruszyła dalej przez las. Spod dachu dobiegła rozmowa.

— Żeście słyseli, co powiedzioła ta gruba dziewucha?

— Ano, ino ze świnie nie som takie znowu ciekowe.

— No, tego nie wim. Bardzo uzytecny zwieź, tako świnia. Wis, można zjeść kazdo jej cąstecke, opróc kwiku.

— Ni, tutoj sie mylis. Można uzyc kwiku tys.

— Ni być gupi!

— Ano, mozes! Robis takie ciasto, rozumis, dajes dużo synki, rozumis, potem łapies kwik, kłodzies na samym cubecku, zanim zdonzy uciec, i pakujes prosto do pieca.

— Nigdy zem nie słysoł ło cymś tokim.

— Ześ nie słysoł? To sie nazywo zapiekanko z kwikiem i synkom.

— Ni ma cegoś takiego!

— Cemu ni? Jest tako kwaśnica spisko. A pisk w porównaniu do kwiku to je taki ciut ino. I pewno do sie…

— Jak zaro sie nie pozamykocie, gamonie, to was tyz do pieca powsadzom! — wrzasnął Rob Rozbój.

Feeglowie przycichli, pomrukując niechętnie.

A po drugiej stronie polany zimistrz przyglądał się chacie fioletowoszarymi oczami. Patrzył, jak w okienku na górze zapłonęła świeca, a potem obserwował pomarańczowe lśnienie, póki nie zgasło. Idąc chwiejnie na swoich nowych nogach, przeszedł do grządki, gdzie latem rosły róże.

Każdy, kto odwiedził Skład Towarów Magicznych po Przystępnych Cenach Zakzaka Wręcemocnego, mógł tam znaleźć kryształowe kule wszelkich rozmiarów, ale o mniej więcej podobnej cenie, to znaczy za Bardzo Dużo Pieniędzy. Ponieważ większość czarownic, szczególnie te najlepsze, dysponowały Bardzo Małymi Pieniędzmi, wykorzystywały inne przyrządy, takie jak szklane pływaki z sieci rybackich albo spodeczki czarnego atramentu.

Na stoliku babci Weatherwax rozlewała się teraz kałuża czarnego atramentu. Była na spodeczku, ale wszystko trochę się zachwiało, kiedy babcia Weatherwax i panna Tyk stuknęły się głowami, próbując równocześnie do niego zajrzeć.

— Słyszała pani? — spytała babcia Weatherwax. — Petulia Chrzestna zadała ważne pytanie, a ona w ogóle się nad nim nie zastanowiła!

— Przykro mi to mówić, ale ja również je przeoczyłam — przyznała panna Tyk. Ty, biała kotka, wskoczyła na stół, przeszła delikatnie przez kałużę atramentu i wskoczyła pannie Tyk na kolana.

— Przestań, Ty — rzuciła babcia Weatherwax niezbyt stanowczo. Panna Tyk spojrzała na swoją suknię.

— Prawie nie widać — powiedziała, jednak w rzeczywistości cztery idealne odbicia kocich łapek były bardzo wyraźne.

Suknie czarownic zaczynają od czerni, ale szybko bledną do różnych odcieni szarości, a to z powodu częstego prania, czy też — w przypadku panny Tyk — z powodu regularnych kąpieli w rozmaitych stawach i rzeczkach. Suknie stawały się też wytarte i postrzępione, a ich właścicielkom to odpowiadało. Pokazywało, że są czarownicami pracującymi, a nie czarownicami na pokaz. Jednak cztery czarne ślady kocich łapek z przodu sukni sugerowały, że właścicielka jest trochę niedbała.

Panna Tyk postawiła kotkę na podłodze, a Ty podeszła do babci Weatherwax, otarła się ojej nogi i próbowała wymiauczeć jeszcze trochę kurczaka.

— Co było takie ważne? — spytała panna Tyk.

— Pytam cię, Perspikacjo Tyk, jak czarownica czarownicę: czy zimistrz spotkał już kiedyś dziewczynę?

— No cóż… — zaczęła panna Tyk. — Wydaje mi się, że klasyczną reprezentację Lata można określić jako…

— Ale czy kiedykolwiek się spotykają?

— Podczas tańca, jak sądzę. Tylko na moment.

— I w tym momencie, dokładnie w tej chwili, na scenę wtańczyła Tiffany Obolała — rzekła babcia. — Czarownica, która nie chce chodzić w czerni. Nie; ona woli zieleń i błękit, jak zielona trawa pod błękitnym niebem. Przez cały czas czerpie z mocy swoich wzgórz. I te wzgórza ją wołają. Wzgórza, które kiedyś były żywe, panno Tyk. One czują rytm tańca, a zatem w kościach czuje i ona… gdyby tylko to rozumiała. To kształtuje jej życie, nawet tutaj! Nie mogła się opanować i musiała tupać nogą. Ziemia tupie nogą w rytm Tańca Pór Roku!