Terry Pratchett - Kapelusz pełen nieba

A w słońcu żyła murawa, z tysiącem traw, kwiatów, ptaków i insektów. Fik Mik Figle wiedziały to najlepiej, ponieważ żyły tak blisko ziemi. To, co z pewnej odległości wyglądałojak zielona gładź, było tak naprawdę miniaturową, prosperującą, ryczącą dżunglą…

— Ach — mruknął Rozbój. — Więc na tym polega twoja gra, co? O nie, tutaj nie zapanujesz.

I ciął krzak mieczem.

Szum liści za plecami spowodował, że instynktownie się odwrócił.

Dwa kolejne krzewy rosły na potęgę. A dalej trzeci. Rozbój spojrzał dalej i ujrzał tuzin, ajeszcze dalej setkę maleńkich drzew rozpoczynających swój wyścig ku niebu.

I choć był przerażony, a był od stóp do głów, uśmiechnął się szeroko. Tym, co Figle lubią najbardziej, jest świadomość, że niezależnie gdzie uderzą, trafią nieprzyjaciela.

Słońce zachodziło, cienie się wydłużały, murawa umierała. A Rozbój szarżował.

Wrrrrrrr…

To, co wydarzyło się podczas wyprawy Figli, po odpowiedni zapach zostało zapamiętane przez kilku świadków (nie licząc wszystkich sów i nietoperzy pozostawionych w tyle za miotłą pilotowaną przez gromadę rozwrzeszczanych błękitnych ludzików).

Jednym z nich był Numer 95, baran o niezbyt rozwiniętej wyobraźni. Ale wszystko, co zapamiętał, to nagły hałas w nocy i cośjak — by przeciąg na grzbiecie. Było to dla niego mało ekscytujące, więc powrócił myślami do trawy.

Wrrrrrrr…

Świadkiem była też Łagodna Pchacz, lat siedem, córka farmera, właściciela Numeru 95. Pewnego dnia, kiedyjuż bardzo dorosła i została babcią, opowiedziała wnukom o pewnej nocy, kiedy zeszła na dół ze świeczką w ręce, bo zachciałojej się pić. I wtedy usłyszała pod zlewem głosy…

Awłaściwie głosiki. Jeden z nich mówił:

— Jasiu, nie możesz tego pić, zobacz, na tej butelcejest napisane „Trucizna”.

A drugi mu odpowiedział:

— Daj spokój, bardzie, piszą takie rzeczy, żeby nie pozwolić człowiekowi ciut się napić. Na co pierwszy głos:

— Jasiu, to jest trucizna na szczury.

— To świetnie, boja niejestem szczurem!

— Wtedy otworzyłam szafkę pod zlewem — opowiadała dziewczynka, która byłajuż babcią — i wiecie, co zobaczyłam? Pełno krasnoludków! Patrzyły na mnie, aja patrzyłam-na nich i wtedyjeden z nich powiedział: „Tojest tylko twój sen, duża ciutdziewczynko!”, a pozostali natychmiast się z nim zgodzili! I wtedy ten pierwszy dodał: „Więc w tym śnie, który śnisz, duża ciutdziewczynko, nie masz nic przeciw temu, by powiedzieć nam, gdziejest terpentyna, prawda?”, więc im powiedziałam, że jest w zagrodzie. „Tak? No to zjeżdżamy. Ale najpierw damy prezent dużej ciutdziewczynce, która pójdzie teraz prosto do łóżka spać!”. I już ich nie było.

Jedno z wnucząt słuchające tego z otwartą buzią spytało:

— I co ci dali, babciu?

— To! — Łagodna wyciągnęła srebrną łyżkę. — A co dziwne, była to łyżka, która należała do mojej mamy i tajemniczo znikła z szuflady tego samego wieczoru! Bardzojej pilnuję od tej pory.

Dzieci oglądały łyżkę w nabożnym skupieniu. Wreszcie jedno zapytało:

— Ajak te krasnoludki wyglądały, babciu? Babcia Łagodna myślała przez chwilę.

— Nie były tak ładne, jak byście tego oczekiwały — powiedziała wreszcie. — Ale jakieś takie zaskakująco czyściutkie. A kiedy znikły, usłyszałam warkot… wrrrr…

Ludzie w Królewskich Nogach (właściciel zwrócił uwagę, że istnieje mnóstwo karczm, zajazdów i pubów nazwanych Królewska Głowa lub Królewskie Ramię, i dostrzegł lukę na rynku) podnieśli wzrok, kiedy usłyszeli na dworze hałas.

Po minucie lub dwóch gwałtownie otworzyły się drzwi.

— Dobry wieczór, koledzy Wielkiedzieła! — zawołała postać w nich stojąca.,!

W pomieszczeniu zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Stawiając niepewnie kroki, każda nogaw innym kierunku, postać przypo-; minająca stracha na wróble, chwiejąc się na wszystkie strony, parła ii w stronę baru, gdzie złapała za ladę w ostatniej chwili, zanim nogi Ij się pod nią ugięły.

— Dużą potężną ciutkropelkę najlepszej whisky, mój drogi kolego, to znaczy barmanie kolego — wydobyło się spod kapelusza.

— Wydaje mi się, przyjacielu, żejuż masz za dużo w czubie — odparł barman, którego ręka powędrowała w stronę pałki leżącej pod barem na wypadek specjalnych gości.

— Kogo nazywasz „przyjacielem”, chłopie?! — ryknęła dziwna postać, ze wszystkich sił próbująca utrzymać równowagę. — To zachęta do bójki, co? I najwyraźniej nie dość się napiłem, bo zostały mijeszcze pieniądze. Co na to powiesz?

Dłoń na chwilę zniknęła w kieszeni palta i trzęsąc się, wydostała stamtąd, dzierżąc coś, co upadło na blat baru. Starożytne złote monety potoczyły się we wszystkich kierunkach, a jeszcze kilka srebrnych wyleciało z rękawa.

Cisza się pogłębiła. Dziesiątki oczu śledziły lśniące krążki wirujące na barze, a potem spadające na podłogę.

— I chcęjedną uncję tytoniu Wesoły Żeglarz — oświadczyła dziwna postać.

— Ależ oczywiście, proszę pana — odparł pospiesznie barman, którego wychowano w respekcie dla złotych monet. Po chwili wychynął zza baru ze zmienioną twarzą. — Och, tak mi przykro, proszę pana, ale sprzedałem cały zapas. Wesoły Żeglarz jest bardzo popularny. Miałem go mnóstwo…

Postaćjuż odwróciła się w stronę sali.

— No dobra, pierwszy, który da mi fajkę nabitą Wesołym Żeglarzem, dostanie ode mnie garść złotych monet.

Sala wybuchła. Stoły wylatywały w górę. Krzesła się przewracały.

Strach na wróble złapał pierwszą fajkę i rzucił w powietrze garść pieniędzy. W tej samej chwili rozpoczęła się bójka. A on odwrócił się do barmana.

— Poproszę o ciutkropelkę whisky, zanim stąd pójdę, panie barman, ^nie, DużyJanie, ty nie. Wstydź się! Nogi, zamknąć mi się wjednej chwili! Kieliszeczek whisky nam nie zaszkodzi. Coś takiego! Kto z was zrobił dużego człowieka? Co, łobuzy? Gdyby tu był z nami Rozbój? Jasne, że on też by się napił!

Klienci baru zaprzestali przepychać się do monet i podnieśli twarze, słuchając, jak całe ciało przybysza kłóci się ze sobą.

— A tak w ogóle tojajestem w głowie, zgadza się. I głowa dowodzi. Nie będę się słuchałjakichś tam kolan! Mówiłem, ze to zły pomysł, bo zawsze mamy kłopoty, jeśli chodzi o wychodzenie z pubu, Jasiu! No cóż, przemawiając z pozycji nóg, nie będziemy stać spokojnie i patrzeć, jak głowa się zalewa, nie ma tak dobrze!

Ku przerażeniu zebranych cała dolna połowa postaci odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi, w związku z czym górna połowa upadła do przodu. Trzymając się z całych sił baru, udało jej się powiedzieć:

— No dobrze, ale czy smażone na głębokim tłuszczu, marynowane jajka nie wchodzą w grę? — I wtedy postać…

…przerwała się na pół. Nogom udało się jeszcze zrobić kilka kroków w stronę drzwi, po czym padły.

Nastała pełna przerażenia cisza, którą przerwał okrzyk dochodzący ze spodni:

— Na litość! Czas spływać!

W powietrzu zafurkotało, trzasnęły drzwi.

Po dobrej chwili jeden z gości ostrożnie podszedł do kupy ubrań i kijków, czyli tego, co zostało z gościa, i szturchnąłje. Odskoczył, kiedy kapelusz potoczył się po podłodze.

Rękawiczka, która nadal trzymała się baru, spadła naraz na ziemię z głośnym „plask!”.

— Spójrzmy na to w ten sposób — oświadczył barman. — Cokolwiek to było, zostawiło po sobie kieszenie…