Terry Pratchett - Łups!

— Bardzo interesujące — przyznał Vetinari. — Ciągną wózki? Pod ziemią, mówi pan?

— O tak — potwierdził Marchewa. — Nawet z siedzącymi w nich górnikami.

— Przemyślę tę sprawę — rzekł Patrycjusz, starannie unikając wyciągniętej ręki Pony’ego. — A co moglibyśmy w ten sposób robić w naszym mieście?

On i Marchewa spojrzeli pytająco na pana Pony, który wzruszył ramionami.

— Wszystko!

Plink! Kropla wody spadła na głowę bardzo dawno zmarłego króla Krwawego Topora.

— Jak długo będziemy musieli to robić, sierżancie? — zapytał Nobby, obserwując długą kolumnę sunącą obok martwych królów.

— Pan Vimes wezwał z domu drugi oddział — odparł Fred Colon, przestępując z nogi na nogę.

Kiedy człowiek wchodził do groty, wydawała się całkiem ciepła, ale po chwili wilgoć przenikała wszystko. Na Nobby’ego to nie wpływa, pomyślał Fred, gdyż Nobby został przez naturę pobłogosławiony naturalnie wilgotną i lepką skórą.

— Już mnie ciarki od tego przechodzą, sierżancie. — Nobby wskazał obu królów. — Jeśli ta ręka się poruszy, zacznę wrzeszczeć.

— Pomyśl, że w ten sposób Jesteś Tutaj, Nobby.

— Przecież zawsze gdzieś jestem, sierżancie.

— No tak, ale kiedy już będą pisać książki do historii… — Fred Colon zastanowił się przez chwilę. Musiał przyznać, że pewnie nawet nie wspomną o nim i o Nobbym. — No, twoja Płova będzie z ciebie dumna, w każdym razie.

— Nic z tego nie wyjdzie, sierżancie — westchnął smutnie Nobby. — To miła dziewczyna, ale chyba będę musiał ją trochę zostawić.

— Niemożliwe!

— Niestety tak, sierżancie. Parę dni temu zrobiła mi kolację. Próbowała ugotować cierpiący pudding, taki jak mama gotowała.

Plink!

Fred Colon uśmiechnął się szeroko od samego żołądka.

— O tak. U nikogo pudding tak nie cierpiał jak u twojej mamy, Nobby.

— To było okropne, Fred. — Nobby zwiesił głowę. — A jej opadek… Nie, nie chcę do tego wracać. Ta dziewczyna nie umie nic zrobić przy piecu…

— Za to umie przy drągu, Nobby. Taka jest prawda.

— No właśnie. I pomyślałem, że chociaż Młotek, no sam wiesz, nigdy nie wiadomo, w którą stronę patrzy, ale jej małże na masełku, cóż… — Nobby westchnął.

— Myśl o tym może człowieka rozgrzać w chłodne noce — zgodził się Fred.

— I wiesz, ostatnio, kiedy trzepnie mnie mokrą rybą, to nie boli już tak jak kiedyś. Myślę, że dochodzimy do porozumienia.

Plink!

— Potrafi pięścią rozłupać homara — zauważył Colon. — To bardzo wygodny talent.

— No więc myślałem, że pogadam z Anguą — oświadczył Nobby. — Może mi poradzi, jak delikatnie zerwać z Płovą.

— Dobry pomysł, Nobby — pochwalił go Colon. — Proszę nie dotykać, drogi panie, bo będę musiał odrąbać panu paluchy!

Ostatnie zdanie skierowane było przyjaznym tonem do krasnoluda, który w zachwycie wyciągał rękę do planszy.

— Ale pozostaniemy przyjaciółmi, oczywiście — oświadczył Nobby, gdy krasnolud cofnął się szybko. — Przynajmniej tak długo, dopóki będę mógł wejść za darmo do Klubu Różowego Kociaka. Zawsze będę przy niej, gdyby potrzebowała jakiegoś hełmu do wypłakiwania.

— Bardzo nowoczesne podejście, Nobby — pochwalił Colon.

Uśmiechnął się w półmroku. W jakiś sposób świat znowu znalazł się na właściwym kursie.

Plink!

Wędrujący przez świat wieczny troll…

Cegła maszerował za Detrytusem, wlokąc maczugę.

No… Szedł w górę w świecie, ni ma co. Mówili, że boli, kiedy się rzuca towar, ale Cegłę zawsze coś bolało i teraz wcale nie było tak źle. Pewno, trochę dziwnie było dojść do końca zdania i jeszcze pamiętać początek. No i dostawał jedzenie, co to je nawet zaczął lubić, kiedy już przestał nim rzygać. Sierżant Detrytus, który wiedział wszystko, obiecał, że jak Cegła dalej będzie czysty i trochę zmądrzeje, może kiedyś zostać nawet młodszym funkcjonariuszem i zarabiać kupę szmalu…

Nie był pewny, co się właściwie działo, że tak wyszło. Tak sobie myślał, że nie jest już w mieście; trochę się bili, a sierżant Detrytus pokazał mu tych jakby nieżywych ludzi, trzepnął go po łbie i powiedział „Pamiętaj”. No to Cegła bardzo się starał, ale obrywał już po łbie o wiele mocniej i dużo razy, więc to był drobiazg. Ale sierżant Detrytus mówił, że tak w ogóle to chodzi o to, coby już nie nienawidzić krasnoludów, a to w porządku, bo właściwie Cegła nigdy nie miał dość energii, żeby ją marnować na nienawidzenie… Od tego, co działo się w tej dziurze, świat był lepszejszym miejscem, powiedział sierżant Detrytus.

Kiedy zapachniało jedzenie, Cegle wydało się, że sierżant Detrytus miał absolutną rację.

Trolle i krasnoludy zbudowały w dolinie Koom wielką rotundę, używając gigantycznych głazów na ściany i połowy powalonego lasu na dach. Wewnątrz, w palenisku długim na trzydzieści stóp, płonął ogień. Wokół na długich ławach siedzieli królowie ponad stu krasnoludzich kopalni i przywódcy osiemdziesięciu trollowych klanów, wraz ze swymi orszakami, służbą i gwardzistami. Gwar ogłuszał, dym był gęsty, żar uderzał jak młotem.

To był dobry dzień. Został dokonany postęp. Dwie grupy gości nie mieszały się ze sobą, to prawda, ale też nie próbowały się pozabijać. To obiecujące zjawisko. Zawieszenie broni było przestrzegane.

Przy głównym stole król Rhys wyprostował się na zaimprowizowanym tronie i powiedział:

— Królom nie przedstawia się żądań. Królom przedstawia się prośby, które są łaskawie spełniane. Czy on tego nie rozumie?

— Myślę, że jego to nie t’raka, sire, jeśli wolno być wulgarnym — odparł stojący przy nim grag Nieśmialsson. — A najbardziej szanowane krasnoludy z miasta w tej kwestii poprą go bezwarunkowo. Nie do mnie należy decyzja, sire, ale doradzałbym zgodę.

— I to wszystko, czego chce? Żadnego złota, srebra, darowizn?

— To wszystko, czego on chce, sire. Ale podejrzewam, że niedługo odezwie się lord Vetinari.

— O, tego możemy być pewni. — Król westchnął. — To nowy świat, gragu, ale pewne rzeczy się nie zmieniają. Hm… Ta istota go opuściła, prawda?

— Uważam, że tak, sire.

— Nie masz pewności?

Grag uśmiechnął się lekko i dyskretnie.

— Powiedzmy tyle, sire, że lepiej będzie spełnić tę jego całkiem rozsądną prośbę.

— Słuszna uwaga, gragu. Dziękuję ci.

Król Rhys odwrócił się, pochylił nad dwoma pustymi miejscami i odezwał do diamentowego króla:

— Czyżby coś mu się przydarzyło? Minęła szósta!

Błysk uśmiechnął się, zalewając światłem połowę hali.

— Podejrzewam, że zatrzymały go sprawy najwyższej wagi.

— Ważniejsze niż to? — zdziwił się dolny król.

…a ponieważ pewne rzeczy są ważne, w miasteczku przed domem sędziego pokoju stał powóz. Konie parskały niecierpliwie. Woźnica czekał. W powozie lady Sybil cerowała skarpetę, ponieważ pewne rzeczy są ważne. Uśmiechała się lekko.

Z otwartego okna na piętrze dobiegał głos Sama Vimesa.

— Robi „Hruuugh!”, To hipopotam! To nie moja krówka!

Mimo to głos był teraz dostatecznie bliski.

Vimes musiał przyznać, że trochę to obraźliwe dla Nobby’ego. Nobby był człowiekiem, tak samo jak wielu innych funkcjonariuszy. Tylko że on jedyny musiał nosić certyfikat, by tego dowieść.