Terry Pratchett: Rybki małe ze wszystkich mórz

— Wygląda na to, że byli tu Hoprocft i Poorchick — zauważyła niania.

— Hmm…

Babcia obejrzała starannie, choć z błędami zapisaną kartkę papieru przyczepioną do drugiego worka: Szanowna Pani Weatherwax, bedem szczyrze wdzieczny, jeśli pozwoli pani nazwać tą nowo wspapaniało odmiane „Esme Weatherwax”. Łączem wyrazy szacunku i życzem dobrego zdrowia, Percy Hopcroft.

— No, no, no. Ciekawe, kto mu podsunął ten pomysł.

— Nie mam pojęcia — zapewniła niania.

— Mogłabym się założyć, że nie masz.

Powąchała worek podejrzliwie, rozwiązała sznurek i wyjęła jedną Esme Weatherwax.

Była okrągła, odrobinę spłaszczona i szpiczasta na jednym końcu. Była cebulą.

Niania Ogg przełknęła ślinę.

— Przecież mówiłam mu, żeby…

— Słucham?

— Nie, nic.

Babcia Weatherwax obracała cebulę w dłoniach, raz po raz, a świat — za pośrednictwem niani Ogg — oczekiwał wyroku. Wreszcie podjęła decyzję, która wyraźnie sprawiła jej satysfakcję.

— Bardzo pożyteczna rzecz taka cebula — stwierdziła. — Twarda. Ostra.

— Dobra dla organizmu — dodała niania.

— Dobrze się trzyma. Poprawia smak.

— Pikantna… — W przypływie ulgi niania Ogg pogubiła się w metaforze. — Pasuje do sera…

— Nie musimy się posuwać aż tak daleko. — Babcia Weatherwax delikatnie odłożyła cebulę do worka. Głos miała niemal serdeczny. — Zajrzysz na filiżankę herbaty, Gytho?

— Ee… Chyba lepiej już pójdę…

— Jak chcesz.

Babcia przymknęła drzwi, ale nagle znieruchomiała, a potem uchyliła je znowu. Niania dostrzegła błękitne oko obserwujące ją przez szczelinę.

— Ale miałam rację, prawda? — rzuciła babcia. To nie było pytanie.

Niania kiwnęła głową.

— Miałaś.

— To miło.