George Martin: Een storm van zwaarden: Bloed en goud

Met wijd open neusgaten zei Lysa: ‘En waarom zou hij dat doen?

Hij heeft een liefhebbende gemalin. Een volwassen vrouw, geen klein meisje. Hij heeft iemand als jij niet nodig. Beken maar, kind. Je hebt je aan hem opgedrongen. Zo is het gegaan.’

Sansa deed een stapje naar achteren. ‘Dat is niet waar.’

‘Waar ga je naartoe? Ben je bang? Zulk zedeloos gedrag moet gestraft worden, maar ik zal je niet al te streng behandelen. We houden er een zondebok voor Robert op na, volgens de gewoonte van de Vrijsteden. Zijn gezondheid is zo teer dat hij zelf de roede niet verdraagt. Ik zal wel een volksmeisje voor je zoeken om jouw zweepslagen te incasseren, maar eerst moet je toegeven wat je hebt gedaan. Ik heb een hekel aan leugenaars, Alayne.’

‘Ik bouwde een sneeuwkasteel,’ zei Sansa. ‘Heer Petyr hielp me, en toen kuste hij me. Dat is wat u hebt gezien.’

‘Heb je dan geen eer?’ zei haar tante scherp. ‘Of hou je me voor een dwaas? Dat doe je, beken het maar. Je houdt me voor een dwaas. Ja, nu zie ik het. Ik ben geen dwaas. Jij denkt dat je iedere man kunt krijgen die je wilt, omdat je jong en mooi bent. Denk niet dat ik niet heb gezien hoe je naar Marillion kijkt. Ik weet alles wat hier in het Adelaarsnest gebeurt, dametje. En ik heb jouw soort vaker meegemaakt. Maar je vergist je als je denkt dat je Petyr met koeienogen en hoerig gelonk kunt inpalmen. Hij is van mij.’ Ze stond op. ‘Ze hebben allemaal geprobeerd hem van me af te pakken. Mijn vader, mijn man, jouw moeder… vooral Catelyn. Zij kuste mijn Petyr ook zo graag, o ja, geloof dat maar gerust.’

Sansa deed nog een stapje achteruit. ‘Mijn moeder?’

‘Jawel, je moeder, die dierbare moeder van je, mijn eigen lieve zusje Catelyn. Geloof maar niet dat je tegenover mij de vermoorde onschuld kunt uithangen, smerige kleine leugenaarster die je bent. Al die jaren in Stroomvliet speelde ze met Petyr alsof hij haar speelgoed was. Ze verleidde hem met glimlachjes, zoete woordjes en zedeloze blikken, en maakte zijn nachten tot een kwelling.’

‘Nee.’ Mijn moeder is dood, wilde ze gillen. Ze was uw eigen zuster, en nu is ze dood. ‘Dat heeft ze niet gedaan. Zij niet.’

‘Hoe kun jij dat nou weten? Was je erbij?’ Lysa daalde met ruisende rokken van de hoge zetel. ‘Ben jij met heer Vaaren en heer Zwartewoud meegekomen, die keer dat ze ons bezochten om hun vete aan mijn vader voor te leggen? Heer Vaarens zanger speelde voor ons, en Catelyn danste die avond zes keer met Petyr, zes keer, ik heb het geteld. Toen de heren begonnen te ruziën, nam mijn vader hen mee naar zijn ontvangzaal, dus was er niemand meer die zei dat we moesten ophouden met drinken. Edmar werd dronken, zo jong als hij was… en Petyr probeerde je moeder te kussen, maar ze duwde hem weg. Ze lachte hem uit! Hij keek zo gekwetst dat ik dacht dat mijn hart zou breken, en daarna dronk hij totdat hij laveloos onder de tafel lag. Oom Brynden droeg hem naar bed voordat mijn vader hem zo zou vinden. Maar daar weet jij zeker niets meer van.’ Ze keek woedend op Sansa neer. ‘ Of wel soms?’

Is ze dronken of gek? ‘Ik was nog niet geboren, vrouwe.’

‘Jij was nog niet geboren. Maar ik wel, dus denk maar niet dat je mij kunt vertellen wat er waar is. Ik wéét wat er waar is. Je hebt hem gekust!’

‘Hij heeft mij gekust,’ hield Sansa vol. ‘Ik wilde helemaal niet…’

‘Zwijg, ik heb je geen verlof gegeven om te spreken. Je hebt hem aangemoedigd, precies zoals je moeder die avond in Stroomvliet deed met haar lachjes en dansjes. Dacht je dat ik zoiets kan vergeten? Dat was de nacht waarin ik naar zijn bed ben geslopen om hem te troosten. Ik bloedde, maar het was een zalige pijn. Hij zei toen dat hij van me hield, maar vlak voor hij weer in slaap viel noemde hij me Cat. Toch bleef ik bij hem totdat de ochtend gloorde. Je moeder verdiende hem niet. Ze wilde hem niet eens een gunstbewijs geven om bij zijn gevecht met Brandon Stark te dragen. Ik zou hem wel mijn gunstbewijs hebben geschonken. Nu is hij van mij. Niet van Catelyn en niet van jou.’

Door deze stormachtige uitval van haar tante smolt Sansa’s vastberadenheid als sneeuw voor de zon. Lysa Arryn was net zo angstaanjagend als koningin Cersei. ‘Hij is van u, vrouwe,’ zei ze, en ze probeerde gedwee en berouwvol te klinken. ‘Heb ik uw verlof om te gaan?’

‘Dat heb je niet.’ De adem van haar tante stonk naar wijn. ‘leder ander dan jij zou ik verbannen. Naar heer Nestor in de Maanpoort, of terug naar de Vingers. Hoe zou je het vinden om je leven op die naargeestige kust door te brengen, tussen slonzen en schapenkeutels? Dat was wat mijn vader voor Petyr in de zin had. Iedereen dacht dat het door dat stompzinnige tweegevecht met Brandon Stark kwam, maar dat was niet waar. Volgens vader moest ik de goden dankbaar zijn dat een groot heer als Jon Arryn bereid was mij bezoedeld en wel te nemen, maar dat kwam alleen door de zwaarden. Ik moest wel met Jon trouwen, anders had mijn vader mij eruit gegooid, net als zijn broer, maar ik was voor Petyr bestemd. Ik vertel je dat allemaal om duidelijk te maken hoeveel we van elkaar houden, hoe lang we geleden en van elkaar gedroomd hebben. We hadden samen een kindje gemaakt, een lief klein kindje.’ Lysa legde haar vlakke handen op haar buik, alsof het kind er nog in zat. ‘Toen ze me dat afnamen, zwoer ik bij mezelf dat ik zoiets nooit meer zou laten gebeuren. Jon wilde mijn dierbare Robert naar Drakensteen sturen, en die dronkelap van een koning zou hem aan Cersei Lannister hebben gegeven, maar ik heb ze geen kans gegeven… net zomin als ik jou de kans zal geven om mijn Petyr Pinkje af te pakken. Hoor je me, Alayne, of Sansa, of hoe je ook heten mag? Hoor je wat ik zeg?’

‘Ja. Ik zweer dat ik hem nooit meer zal kussen, of… of aanmoedigen.’ Dat was wat haar tante wilde horen, dacht Sansa.

‘Dus nu geef je het toe? Het was jouw schuld, net wat ik dacht. Je bent al net zo zedeloos als je moeder.’ Lysa greep haar bij de pols. ‘En nu meekomen. Ik wil je iets laten zien.’

‘U doet me pijn.’ Sansa kronkelde. ‘Alstublieft, tante, ik heb niets gedaan. Dat zweer ik.’

Haar tante negeerde haar protesten. ‘ Marillion!’ riep ze. ‘Ik heb je nodig, Marillion. Ik heb je nodig!’

De zanger was discreet achter in de zaal gebleven, maar op vrouwe Arryns kreet kwam hij onmiddellijk aandraven. ‘Vrouwe?’

‘Speel een lied voor ons. Speel “De valse en de ware”.’

Marillions vingers gleden over de snaren. ‘ De heer kwam te paard door de regen aan, fiedeldiedeine, fiedeldiedaan…’

Vrouwe Lysa trok aan Sansa’s arm. Ze moest meelopen of zich laten meesleuren, dus koos ze voor lopen, de halve zaal door en tussen twee pilaren door naar een witte, weirhouten deur in de marmeren muur. De deur zat stevig dicht en werd door drie zware bronzen stangen op zijn plaats gehouden, maar Sansa kon horen hoe de wind aan de buitenranden knaagde. Toen ze de maansikkel zag die in het hout was gekerfd, zette ze zich schrap. ‘De Maandeur.’ Ze probeerde zich los te rukken. ‘Waarom brengt u me bij de Maandeur?’

‘Nu piep je als een muis, maar in de tuin durfde je wel, hè? In de sneeuw durfde je wel.’

‘De vrouwe borduurde bij het raam,’ zong Marillion. ‘ Fiedeldiedeine, fiedeldiedaam.’

‘Open de deur,’ beval Lysa. ‘Opendoen, zeg ik. Of anders roep ik mijn wachters.’ Ze duwde Sansa naar voren. ‘Je moeder had tenminste nog moed. Haal de stangen eraf.’

Als ik doe wat ze zegt, laat ze me gaan. Sansa greep een van de bronzen stangen, rukte hem eraf en gooide hem op de grond. De tweede kletterde op het marmer, en toen de derde. Ze had de grendel nog nauwelijks opzij geschoven, of de zware houten deur zwiepte naar binnen toe open en sloeg met een klap tegen de wand. Om de deuropening heen had zich sneeuw opgehoopt, en die waaide nu allemaal op een vlaag koude lucht naar hen toe. Sansa huiverde. Ze wilde een stapje achteruit doen, maar haar tante stond achter haar. Lysa greep haar bij haar pols, legde haar andere hand tussen haar schouderbladen en duwde haar met kracht naar de geopende deur. Daarachter was de witte hemel, de vallende sneeuw en verder niets.