George Martin: Een storm van zwaarden: Bloed en goud

‘Ja,’ bekende Sansa.

Hij liep om de muren heen. ‘Ik droomde er vaak van, in de jaren nadat Cat met Eddard Stark naar het noorden was gegaan. In mijn dromen was het er altijd koud en donker.’

‘Nee. Het was er altijd warm, zelfs als het sneeuwde. Water uit de hete bronnen wordt door de muren gepompt om ze warm te houden, en in de glastuinen was het altijd net een bloedhete zomerdag.’ Ze stond op en torende boven het grote witte kasteel uit.

‘Maar ik heb geen idee hoe ik het glazen dak op de tuinen moet maken.’

Pinkje streek over zijn kin, waar zijn baardje had gezeten voordat Lysa hem had gevraagd het af te scheren. ‘Het glas was in raamwerken gevat, niet? Dan zijn twijgjes de oplossing. Schil ze, leg ze kruislings over elkaar en bind ze met bast tot een raamwerk. Ik doe het wel voor.’ Hij liep de tuin rond om twijgen en stokjes te verzamelen en schudde de sneeuw eraf. Toen hij er genoeg had, stapte hij met een grote pas over beide muren heen en ging midden op de binnenplaats op zijn hurken zitten. Sansa kwam dichterbij staan om te zien wat hij deed. Zijn handen waren behendig en vast, en het duurde niet lang of hij had een latwerk van kriskras over elkaar liggende takjes gemaakt dat erg leek op het dak van de glastuinen in Winterfel. ‘Het glas moeten we er natuurlijk bij denken,’ zei hij terwijl hij het haar aanreikte.

‘Dit is precies goed,’ zei ze.

Hij raakte haar gezicht aan. ‘En dat ook.’

Sansa begreep het niet. ‘En wat ook?’

‘Uw glimlach, jonkvrouwe. Zal ik er nog een voor u maken?’

‘Als u dat wilt.’

‘Ik wil niets liever.’

Zij trok de muren van de glastuinen op, terwijl Pinkje ze afdekte, en toen ze daarmee klaar waren, hielp hij haar met het uitbreiden van de muren en het bouwen van het wachtlokaal. Toen ze stokjes gebruikte voor de overdekte bruggen bleven ze zitten, precies zoals hij had voorspeld. De Eerste Burcht was tamelijk eenvoudig, een oude, ronde bloktoren, maar toen de gargouilles langs de bovenkant aan de beurt waren, kwam Sansa opnieuw vast te zitten. Alweer kwam hij met de oplossing aan. ‘Uw kasteel is besneeuwd, jonkvrouwe,’ merkte hij op. ‘Hoe zien die gargouilles eruit als ze onder de sneeuw zitten?’

Sansa sloot haar ogen om ze voor zich te zien. ‘Gewoon, als witte bulten.’

‘Welnu, gargouilles zijn moeilijk, maar witte bulten, dat moet makkelijk zijn.’ En dat was ook zo.

De Bouwvallige Toren was nog makkelijker. Ze maakten samen een lange toren en knielden naast elkaar neer om hem glad te rollen. Toen ze hem recht hadden gezet stak Sansa haar vingers door de bovenkant, graaide er een handvol sneeuw uit en smeet hem die recht in zijn gezicht. Petyr slaakte een gilletje toen de sneeuw onder zijn kraag glibberde. ‘Wat onridderlijk, jonkvrouwe.’

‘Net als mij mee hier naartoe nemen nadat u had gezworen dat u mij thuis zou brengen.’

Ze vroeg zich af waar ze de moed vandaan haalde om dat zo onverbloemd tegen hem te zeggen. Uit Winterfel, dacht ze. Binnen de muren van Winterfel ben ik sterker.

Zijn gezicht werd ernstig. ‘Ja, in dat opzicht heb ik vals gespeeld… en ook nog in één ander opzicht.’

Sansa kreeg een raar gevoel in haar maagstreek. ‘In welk opzicht?’

‘Ik zei dat ik niets liever wilde dan dat kasteel helpen bouwen. Ik vrees dat ook dat een leugen was. Er is iets wat ik nog fijner zou vinden.’ Hij kwam vlak bij haar staan. ‘Dit.’

Sansa wilde een stapje achteruit doen, maar hij trok haar in zijn armen, en ineens kuste hij haar. Ze stribbelde zwakjes tegen, maar slaagde er slechts in, zich dichter tegen hem aan te drukken. Zijn mond rustte op de hare en slokte haar woorden op. Hij smaakte naar mint. Een halve hartslag lang gaf ze zich aan zijn kus over… maar toen wendde ze haar gezicht af en wrong zich los. ‘Wat doet u nou?’

Petyr trok zijn mantel recht. ‘Een sneeuwmaagd kussen.’

‘U hoort haar te kussen.’ Sansa gluurde omhoog naar Lysa’s balkon, maar dat was nu leeg. ‘Uw gemalin.’

‘Dat doe ik ook. Lysa heeft geen reden tot klagen.’ Hij glimlachte. ‘Kon je jezelf maar zien. Je bent beeldschoon. Je zit onder de sneeuwkorsten, als een klein berenjong, maar je gezicht is rozig en je bent helemaal ademloos. Hoe lang ben je al buiten? Je bent vast steenkoud. Laat me je warmen, Sansa. Trek die handschoenen uit en geef me je handen.’

‘Nee.’ Hij klonk bijna als Marillion, toen die zo dronken was geweest in de nacht na de bruiloft. Alleen zou Lothor Brune nu niet komen om haar te redden, want ser Lothor was bij Petyr in dienst. ‘U moet me niet kussen. Ik had uw dochter kunnen zijn…’

‘Dat had gekund,’ gaf hij met een weemoedig glimlachje toe.

‘Maar dat ben je toch niet? Je bent de dochter van Eddard Stark, en van Cat. Alleen zou het best kunnen zijn dat je nog mooier bent dan je moeder op die leeftijd was.’

‘Petyr, alsjeblieft.’ Wat klonk haar stem zwak. ‘Alsjeblieft…’

‘Een kasteel!’

De stem was luid, schril en kinderlijk. Pinkje keerde zich van haar af. ‘Heer Robert.’ Hij maakte een buiging. ‘Mag u wel zonder handschoenen buiten in de sneeuw lopen?’

‘Hebt u dat kasteel gemaakt, heer Pinkje?’

‘Het grootste deel is door Alayne gemaakt, heer.’

Sansa zei: ‘Het moet Winterfel voorstellen.’

‘Winterfel?’ Robert was klein voor een jongen van acht, zo mager als een brandhoutje, met een vlekkerige huid en ogen die altijd traanden. Onder een arm zat de tot op de draad versleten pop geklemd die hij overal mee naartoe sleepte.

‘Winterfel is de zetel van het huis Stark,’ zei Sansa tegen haar toekomstige echtgenoot. ‘Het grote kasteel in het noorden.’

‘Zo groot is het niet.’ De jongen knielde voor het poortgebouw neer. ‘Kijk, hier komt een reus die het om gaat meppen.’ Hij zette zijn pop in de sneeuw en bewoog hem met rukjes heen en weer.

‘Boink, boink, ik ben een reus,’ zong hij. ‘ Ho, ho, ho, open de poort of ik sla hem tot moes, zomaar pardoes.’ Hij zwiepte de pop aan zijn benen tegen het poortgebouw en sloeg eerst de bovenkant van de ene toren eraf en toen die van de andere.

Dat was meer dan Sansa kon verdragen. ‘Ophouden, Robert!’

In plaats daarvan haalde hij nog een keer uit met de pop, en een deel van de muur vloog in stukken. Ze greep naar zijn hand maar kreeg in plaats daarvan de pop te pakken. De dunne stof bezweek met een hard, scheurend geluid. Plotseling hield zij het hoofd van de pop vast en Robert de benen en het lijf, en de vulling van lompen en zaagsel viel in de sneeuw. Heer Roberts mond trilde. ‘Je hebt hem vermoorrrrrd,’ jammerde hij. Toen begon hij te schokken. Eerst niet meer dan een lichte rilling, maar binnen enkele hartslagen was hij dwars over het kasteel op de grond gevallen, terwijl zijn armen en benen heftig in het rond maaiden. Witte torens en sneeuwbruggen werden verpletterd en vlogen alle kanten op. Sansa stond er ontzet bij, maar Petyr Baelish greep haar neefje bij zijn pols en riep om de maester. In een paar tellen kwamen er wachters en meiden aan om te helpen de jongen in bedwang te houden, en even later ook maester Colemon. Voor de bewoners van het Adelaarsnest was Robert Arryns sidderziekte niets nieuws, en vrouwe Lysa had hen erop getraind bij de eerste kreet van de jongen toe te snellen. De maester hield het hoofd van de kleine heer vast en diende hem een halve beker droomwijn toe onder het prevelen van sussende woordjes. Langzaam maar zeker leek zijn toeval minder hevig te worden, tot alleen zijn handen nog lichtelijk trilden. ‘Help hem naar mijn vertrekken,’ zei Colemon tegen de wachters. ‘Een aderlating zal hem wel kalmeren.’

‘Het was mijn schuld.’ Sansa liet hun het hoofd van de pop zien.

‘Ik heb zijn pop doormidden gescheurd. Dat was helemaal niet mijn bedoeling, maar…’