George Martin - Een storm van zwaarden - Bloed en goud

Op dat moment wist Jon dat hij het wilde. Er was niets wat hij zo graag wilde. Ik heb het altijd gewild, dacht hij, en hij voelde zich schuldig. Mogen de goden het me vergeven. Het was een honger in zijn binnenste, scherp als een lemmet van drakenglas. Hij bespeurde het… een hongergevoel. Hij moest eten hebben, een prooi, roodwild dat naar angst riekte, of een grote eland, tartend en trots. Hij moest doden en zijn buik met vers vlees en warm, donker bloed vullen. Bij die gedachte liep het water hem in de mond.

Het duurde even voordat hij begreep wat er aan de hand was. Toen schoot hij overeind. ‘ Spook?’ Jon keerde zich naar het woud toe, en daar kwam hij geruisloos aanstappen uit de groene schemering. De adem dampte warm en wit uit zijn geopende bek.

‘Spook!’ schreeuwde hij, en de schrikwolf zette het op een rennen. Hij was magerder dan eerst, maar tevens groter, en het enige geluid dat hij maakte, was het zachte geritsel van dorre bladeren onder zijn poten. Toen hij bij Jon was, sprong hij, en ze vochten een robbertje in het bruine gras en de lange schaduwen, terwijl boven hen de sterren zichtbaar werden. ‘Alle goden, wolf, waar ben je geweest?’ zei Jon, toen Spook ophield met aan zijn bovenarm te rukken. ‘Ik dacht dat ik jou ook kwijt was, net als Robb en Ygritte en alle anderen. Ik bespeurde je aanwezigheid niet meer nadat ik de Muur had beklommen, zelfs niet in mijn dromen.’ De schrikwolf kon geen antwoord geven, maar hij likte Jons gezicht met een tong als een natte rasp, en zijn ogen vingen het laatste licht, waardoor ze blonken als twee grote, rode zonnen. Rode ogen, drong het tot Jon door, maar anders dan die van Melisandre. Hij had de ogen van een weirboom. Rode ogen, een rode muil, een witte vacht. Bloed en been, zoals een hartboom. Hij behoort de oude goden toe, deze wolf. En van alle schrikwolven was hij de enige witte. Ze hadden zes welpen in de nazomersneeuw gevonden, hij en Robb. Vijf waren er grijs, zwart en bruin, voor de vijf Starks, en eentje was er wit, zo wit als Sneeuw. Nu had hij zijn antwoord.

Aan de voet van de Muur staken de mannen van de koningin hun nachtvuren aan. Hij zag Melisandre uit de tunnel opduiken, zij aan zij met de koning, om voor te gaan in de gebeden die, naar zij geloofde, het duister zouden stuiten. ‘Hup, Spook,’ zei Jon tegen de wolf. ‘Kom mee. Ik weet dat je honger hebt. Ik kon het voelen.’ Ze renden samen naar de poort, met een wijde boog om het nachtvuur heen, waar hoog opspringende vlammen naar de zwarte buik van de nacht klauwden. De mannen van de koning waren op alle binnenplaatsen van Slot Zwart merkbaar aanwezig. Toen Jon voorbijkwam, staakten ze hun bezigheden en gaapten hem aan. Geen van hen had ooit eerder een schrikwolf gezien, besefte hij, en Spook was twee keer zo groot als de gewone wolven die door hun zuidelijke loofbossen struinden. Terwijl hij naar de wapenkamer liep, keek Jon bij toeval op en zag Val voor haar torenvenster staan. Het spijt me, dacht hij. Ik ben niet de man die je eruit zal roven.

In de oefenhof stuitte hij op een tiental mannen van de koning met toortsen en lange speren in de hand. Hun sergeant keek naar Spook en fronste. Een paar mannen lieten hun speren zakken, totdat de ridder die hen aanvoerde zei: ‘Ga opzij en laat ze door.’ Tegen Jon zei hij: ‘Jij komt ook laat eten.’

‘Gaat u dan opzij, ser,’ antwoordde Jon, en dat deed hij. Hij hoorde het lawaai nog voor hij onder aan de trap was: luide stemmen, gevloek, iemand die op de tafel bonkte. Toen Jon het gewelf in stapte werd hij door bijna niemand opgemerkt. Een drom broeders zat aan tafel, maar er waren er meer die stonden te schreeuwen dan dat er zaten, en niemand at. Er was geen eten. Wat is hier aan de hand? Heer Janos Slink bulderde iets wat met overlopers en verraad te maken had, IJzeren Emmet stond op een tafel met een ontbloot zwaard in zijn vuist, Hob-met-de-drie-Vingers vloekte een broeder stijf… iemand uit Oostwacht bonkte keer op keer met zijn vuist op tafel en riep om stilte, maar daardoor nam het lawaai dat tegen het gewelfde plafond weerkaatste hooguit nog toe.

Pyp was de eerste die Jon in het oog kreeg. Bij de aanblik van Spook grijnsde hij breed, stak twee vingers in zijn mond en floot zoals alleen een mommersjongen fluiten kon. Het schrille geluid ging als een zwaard door het lawaai heen. Terwijl Jon naar de tafels liep, merkten steeds meer broeders hem op en ze vielen stil. In de kelder breidde de stilte zich uit, totdat nog slechts het klikken van Jons hakken op de stenen vloer en het zachte geknetter van de houtblokken in de haard te horen waren.

Ser Alliser Doren verbrak de stilte. ‘Aha. De overloper verwaardigt zich eindelijk om te komen.’

Heer Janos had een rood gezicht en sidderde. ‘Het beest,’ hijgde hij. ‘Kijk! Het beest dat Halfhand uit het leven heeft weggerukt. Er waart een warg onder ons rond, broeders. Een WARG! Dat… dat schepsel mag ons niet leiden! Die beestmens mag niet in leven blijven!’

Spook ontblootte zijn tanden, maar Jon legde een hand op zijn kop. ‘Heer,’ zei hij, ‘kunt u mij vertellen wat er aan de hand is?’

Aan het andere eind van de zaal gaf maester Aemon antwoord.

‘Jij bent voorgedragen als opperbevelhebber, Jon.’

Dat was zo absurd dat Jon moest glimlachen. ‘Door wie?’ zei hij, en richtte zijn blik op zijn vrienden. Dit was vast weer een grap van Pyp. Maar Pyp haalde zijn schouders naar hem op en Gren schudde zijn hoofd. Het was Ed Toilet van de Smarten die overeind kwam. ‘Door mij. Voorwaar, het is wreed om een vriend zoiets aan te doen, maar beter jij dan ik.’

Heer Janos begon weer te sputteren. ‘Dit is schandelijk. We zouden die knaap op moeten hangen. Ja! Hang hem op zeg ik, hang hem op als overloper en warg, samen met zijn vriend Mans Roover. Opperbevelhebber? Dat wil ik niet hebben, dat duld ik niet!’

Cottaar Piek stond op. ‘Jij duldt dat niet? Misschien heb je die goudmantels geleerd om je kont te likken, maar nu draag je een zwarte mantel.’

‘ledere broeder mag alle namen ter overweging voordragen, zolang de man zijn geloften maar heeft gezegd,’ zei ser Denys Mallister. ‘Toilet heeft zonder meer het recht, heer Janos.’

Meer dan tien mannen namen tegelijkertijd het woord. Omdat ze elkaar allemaal probeerden te overstemmen, was het binnen de kortste keren weer één grote schreeuwpartij in de zaal. Ditmaal was het ser Alliser Doren die op de tafel sprong en zijn handen ophief om het stil te krijgen. ‘ Broeders!’ riep hij, ‘zo komen we nergens. Ik zeg: laten we stemmen! Die koning die de Koningstoren in beslag heeft genomen, heeft zijn mannen voor alle deuren gezet om te zorgen dat we niets te eten krijgen en niet weg kunnen voordat we een keuze hebben gemaakt. Het zij zo! We zullen kiezen, en nog eens kiezen, desnoods de ganse nacht lang, totdat we onze leider hebben… maar voor we onze fiches werpen, heeft onze Eerste Bouwer nog iets te zeggen, geloof ik.’

Traag stond Othel Yarwijck op, een frons op zijn gezicht. De grote bouwer wreef over de lange bakkebaard op zijn kaak en zei:

‘Welnu, ik trek mij terug. Als jullie mij hadden gewild, hadden jullie me al tien keer kunnen kiezen, en dat hebben jullie niet gedaan. Althans, te weinigen van jullie. Wat ik zeggen wilde, is dat degenen die een fiche voor mij in de ketel hebben gedaan, heer Janos zouden moeten kiezen.’

Ser Alliser knikte. ‘Heer Slink is de best mogelijke…’

‘Ik was nog niet uitgesproken, Alliser,’ klaagde Yarwijck. ‘Heer Slink was in Koningslanding bevelhebber van de Stadswacht, zoals we allemaal weten, en hij was heer van Harrenhal…’

‘Hij heeft Harrenhal zelfs nooit gezien,’ riep Cottaar Piek uit.

‘Ja, dat is zo,’ zei Yarwijck. ‘En nou ik hier sta, weet ik eigenlijk niet meer waarom Slink me zo’n goeie keus leek. Da’s min of meer een klap in het gezicht van koning Stannis, en ik zie niet in wat we daarmee opschieten, ’t Kan zijn dat Sneeuw beter is. Hij is langer op de Muur, hij is de neef van Ben Stark en hij heeft de ouwe Beer als schildknaap gediend.’ Yarwijck haalde zijn schouders op. ‘Kiezen jullie wie je wilt, als ik het maar niet ben.’ Hij ging zitten. Janos Slink was van rood donkerpaars geworden, zag Jon, terwijl ser Alliser Doren was verbleekt. De man uit Oostwacht bonkte weer met zijn vuist op de tafel, maar nu schreeuwde hij om de ketel. Een paar van zijn vrienden namen de kreet over. ‘ Ketel!’ brulden ze als uit één mond. ‘ Ketel, ketel, KETEL!’