Sandemo Margit - Sol Z Ludzi Lodu

Kaszlnęła lekko. Książę spojrzał w stronę drzwi i zobaczył Griseldę. Wstał. Ależ on ma oczy! Doznała zawrotu głowy. Tak, muszę go mieć! Mojego kochanka z groty sprzed wielu, bardzo wielu lat.

Griselda zamilkła z wrażenia. Twarzą w twarz z kimś takim, takie cudowne widoki na przyszłość!

Marco przywitał się i zapytał, w jakiej sprawie przychodzi.

Ależ musiał przecież wiedzieć! Mają się kochać! Czyżby zapomniał?

– Już się kiedyś spotkaliśmy – rzekła wymownie.

Marco wiedział, rzecz jasna, ale nie wspomniał o tym. W ogóle nie dawał do zrozumienia, że zna ją z tamtej łąki, kiedy występowała jako piętnastoletnia dziewczyna. Rozpoznał ją na fotografii, na której ujawniła całe swoje zło. Ale Griselda nigdy tej fotografii nie widziała, w ogóle nie miała pojęcia o zdjęciu, które ją zdemaskowało. Jedyne, o czym myślała w tej chwili, to spotkanie w grocie przed tysiącami lat. O tym zaś Marco nie miał pojęcia.

Właściwie więc rozmawiali jakby obok siebie.

Marco porozumiał się już przedtem z Dolgiem i panią Powietrze, która zresztą teraz też znajdowała się w pokoju, choć Griselda o tym nie wiedziała. Plan bitwy został opracowany.

Dlatego teraz zadzwonił telefon. Tak się umówili. Marco przeprosił swego gościa i odebrał. Poprosił Griseldę, by usiadła, zaproponował jej bardzo wygodny fotel.

Tak jest, to będzie niebawem jej dom!

Ale o czymże to rozmawia książę? Wygląda na poruszonego wiadomością, że niejaka Sol została poszkodowana. Griselda wiedziała, kim jest Sol. To ta nieznośna młoda dziewczyna, którą dopiero co zamordowała. Ale…?

Ona żyje! Jest u tego, z kim rozmawia teraz Marco. Niech to diabli!

Miało się okazać, że jest jeszcze gorzej.

Sztywna z przerażenia Griselda słuchała, że owa Sol idzie po pleciony z rzemyków woreczek, który leży w narożniku kanapy, obitej kwiecistym materiałem kanapy z mnóstwem błyskotek i bożonarodzeniowych ozdób.

Nie, jakoby tylko Sol wie, gdzie się to wszystko znajduje. Co to za torebka? O tym też wie tylko Sol i wszystko wyjaśni, gdy tylko ją przyniesie.

Marco odłożył słuchawkę.

– Nic z tego nie rozumiem – powiedział w zadumie. – Jakoś to dziwnie brzmi. No dobrze, ale czego sobie ode mnie życzysz?

Griselda już była przy drzwiach.

– Właśnie sobie przypomniałam, że mam się spotkać z kimś bardzo ważnym. Że też mogłam o tym zapomnieć! Ale ja tu wrócę – obiecała lekkomyślnie i machając ręką na pożegnanie, wybiegła. Spieszyło jej się teraz. Okropnie jej się spieszyło.

Kiedy zniknęła, pani Powietrze ukazała się Marcowi.

– Sol powinna zaczynać – rzekł Marco.

– Sol jest już przed twoim domem, książę – uśmiechnęła się pani Powietrze. – Pójdę z nią. Wiem, że nie potrzebuje niczyjej pomocy, ale przecież teraz nie jest już odporna na ciosy. A Griselda włada trudną do określenia siłą.

Marco spoważniał.

– Nie wybaczę sobie tego, co zrobiłem Sol. Chciałem wyłącznie dobrze, ale zdecydowałem się w najmniej odpowiednim momencie. Teraz bardzo się o nią martwię.

– Sol da sobie radę – rzekła pani Powietrze ze spokojem. – Teraz, kiedy zna swoje słabe punkty, nic jej nie grozi.

– No właśnie, na tym polega mój największy błąd – westchnął Marco. – Powinienem był jej powiedzieć, że jest teraz wrażliwa jak normalny człowiek. Nie chciałem jej jednak ostrzegać zawczasu. Do głowy by mi nie przyszło, że ona po prostu zaatakuje Griseldę.

– Ani że Griselda jest taka niebezpieczna.

– Właśnie. Nie docenialiśmy jej.

W pięknych oczach Marca pojawił się wyraz rozmarzenia.

– Zastanawiam się, czy Sol nadal pragnie zostać żywym człowiekiem. Pominąwszy wszystkie tarapaty, w które sam ją wepchnąłem, mam szczerą nadzieję, że się przestraszyła. Potrzebujemy jej szczególnych czarodziejskich uzdolnień i umiejętności. Zwłaszcza teraz, przed wyprawą w Góry Czarne.

– Owszem – potwierdził duch powietrza z największą powagą. – Ta wyprawa będzie o wiele bardziej niebezpieczna, niż sądziliśmy. Teraz to wiemy.

Sol miała stałe połączenie telefoniczne z Ramem, Markiem i Dolgiem równocześnie. Nikt inny nie mógł się podłączyć do tej linii.

– Ona wsiadła do gondoli – oznajmiła Sol. – Do takiej, która lata do miasta nieprzystosowanych.

– To zgodne z naszymi oczekiwaniami – rzekł Marco. – Tam właśnie się pojawiła najpierw i tam dokonała dwóch morderstw, a poza tym tylko tam ludzie obchodzą Boże Narodzenie zgodnie ze starym ziemskim obyczajem. Mówiłaś, że kiedy w farangilu zobaczyłaś ten skórzany woreczek, to leżał po prostu w narożniku kanapy…?

– Nie, nie, aż taka nieostrożna ona nie bywa. Woreczek został ukryty pod stosami świecidełek. Było tam wszystko, z wyjątkiem aniołków. Myślę, że na samą myśl o czymś takim robi jej się niedobrze.

– Wysyłam moich ludzi do miasta nieprzystosowanych – powiedział Ram. – Sol, czy mogłabyś polecieć tą samą gondolą co Griselda?

– Już w niej siedzę. Uwierzysz, że znalazłam sobie miejsce w objęciach bardzo przystojnego młodego człowieka? To naprawdę bardzo przyjemne! Griselda znowu włożyła tę czapkę z daszkiem, więc nie bardzo widać jej rude włosy. Zapomniała tylko pozapinać bluzkę. Faceci się na nią gapią. Ona jednak zdaje się tego nie zauważać, jest śmiertelnie przestraszona.

– Wcale się nie dziwię, jej egzystencja została zagrożona.

W gondoli panował gwar, nikt więc nie zauważył, że rozlega się o jeden głos więcej niż jest pasażerów.

Sol mówiła dalej:

– Ta jędza myśli bardzo logicznie. Jest jeszcze trochę czasu do Bożego Narodzenia, nikt więc nie będzie na razie ruszał ozdób choinkowych. Ten czas by wystarczył, gdyby dopisało jej szczęście, naturalnie.

– Owszem, to się zgadza – potwierdził Marco.

Dolg wtrącił:

– Bądź ostrożna, Sol! Cokolwiek robisz, pozostań niewidzialna!

– Tak, tak, dostałam już porządną nauczkę – odparła Sol. – Jest tylko jeden kłopot – dodała. – Jako niewidzialna nie mogę zabrać woreczka.

– Oj! – jęknął Ram. – Chcesz powiedzieć, że nie będziesz go mogła podnieść?

– No właśnie. Mogę robić takie rzeczy tylko pod warunkiem, że przybiorę materialną postać, tego zaś wolałabym unikać.

– To absolutnie niezbędne – rzekł Marco. – Nie wiedziałem, że duchy funkcjonują w taki sposób.

– Może nie wszystkie. Może duchy Móriego mogą przenosić przedmioty, nawet kiedy są niewidzialne, nie wiem. Ale ani ja, ani kilkoro moich przyjaciół nie potrafimy.

– To błąd w obliczeniach – przyznał Ram. – Może powinniśmy przysłać ci do pomocy innego ducha?

– Nie! – zaprotestowała Sol. – To moja sprawa, Griselda mnie sprowokowała do tego, bym się z nią rozprawiła. Ten jej atak na mnie… A poza tym Marco mi obiecał, że stanę się człowiekiem, jeśli załatwię tę sprawę.

– Nic podobnego! – krzyknął Marco. – Powiedziałem tylko, że się nad tym zastanowimy.

– Marco – rzekła Sol ponuro. – Narażasz mi się. Wystawiłeś mnie już na atak Griseldy.

– Wiem, Sol, i okropnie mi przykro. Nigdy niczego nie żałowałem bardziej niż tego, co zrobiłem tobie. Możesz mi wybaczyć?

– Przemyślę to – roześmiała się czarownica. – Swoją drogą miło jest mieć haczyk na mego wspaniałego kuzyna Marca, więc chyba trochę poczekam z przebaczeniem. Może uda mi się skłonić cię do wiesz czego. I Rama! Właśnie, Ram, nie pozwól, żeby twoi ludzie się wtrącali i wszystko mi popsuli. Żeby zwabić Griseldę do kryjówki, potrzeba bardziej wyrafinowanych metod.