Joanna Papuzińska - Rokiś

– Jak to wymyśliłeś? Przecież ona już dawno była!

– Jako zwyczajna pani to pewnie, że była już dawno! Ale ja ją wczoraj wymyśliłem na swojego pomocnika!

– Na pomocnika? Tę chudą Zgryzotę w okularach? – zdumiewała się ciągle Kaśka.

– A pewnie! No i co się tak dziwujesz? Z wyglądu to ona jest Zgryzota, ale z rozumu – komputer, i to wieloczynnościowy! Więc wczoraj z tego wszystkiego do niej poszedłem na naradę! Bo ona tu mieszka na naszej ulicy, w trzecim podwórku! I obiecała mi swoje poparcie!

– Ale co, co ci mówiła, a co ty jej?

– Ii, czy ja tam pamiętam wszystko! Długośmy gadali! – z wyższością powiedział Mariusz. – Najważniejsze, powiedziała, że jeśli będę się dobrze starał w szkole, to mi zrobi poparcie u bereciastych, żebym mógł sobie mieszkać w domu! A bereciaste dzisiaj i tak nie przyszły! Licho wie czemu – zamyślił się przez chwilę. – A jeszcze mówiliśmy o ludziach, stołkach i przystankach.

– Co? O stołkach? – pytała Kaśka przejęta.

– No tak, że człowiek nie jest jak stołek albo przystanek autobusowy, żeby go tak przestawiać na inne miejsce. On ma korzenie, jak drzewo, i piwnice, tak jak dom – chociaż ich wcale nie widać.

Wydostali się na ogrodzony zębatym parkanem teren politechniki i przemknęli przez zardzewiałą furtkę, od której nikt nie odganiał.

Zadarli głowy do góry, na jesienne drzewa.

A drzewa łysiały coraz bardziej na tym wietrze i zdradzały swoje sekrety odsłaniając wielkie, rozkudłane wronie gniazda, do tej pory pochowane wśród liści.