Joanna Papuzińska - Rokiś

– Głupi jesteś, Rokito! – przerwała Kaśka.

– Co, ja głupi? Chyba ty sama! Albo nie! Właśnie, że ja! No tak, masz rację, głupim! Bo z drugiej strony… Tak, tak! Poczekaj!

Rokiś zmarszczył straszliwie czoło i drapał się z rozmachem po głowie.

– Wiem! – wrzasnął nagle. – Trzeba więcej głów! Burza mózgów, rozumiesz? Wszyscy myślą na wyprzódki i z tego dopiero lepi się jakieś wyjście z sytuacji! Chodź”!

Wywlókł ją za rękaw z pokoju i pociągnął do kuchni. Babcia i Brodaś siedzieli tam właśnie nad herbatą i głowili się nad sprawami kosmosu.

Rokiś i Kaśka wtargnęli do środka i zażądali poważnej narady.

– A to kto? – spytała babcia, trochę speszona, ponieważ po raz pierwszy ujrzała Rokitę w całej jego diabelskiej krasie. – Też kolega?

– Jaki tam kolega, pani kochana – ukłonił się zamaszyście Rokiś. – Zwyczajny diabeł polny!

– Nie przejmuj się nim, babciu – oznajmiła Kaśka. – Teraz najważniejsza jest sprawa!

Okazało się, że nieprzebrana cierpliwość babci może wytrzymać nawet i to. Więc Kaśka jeszcze raz, najsprawiedliwiej, jak umiała, przekazała wszystkie informacje.

Zapadła cisza.

– Mimo wszystko – powiedziała wreszcie babcia – myślę, że każdy powinien być blisko tego, co mu najbardziej, miłe… do czego się przywiązał i polubił. Że nie trzeba człowieka zabierać z ulubionego miejsca, choćby ono nawet nie było dla innych zbyt piękne. Że trzeba jakoś inaczej… – zafrasowała się.

– Wiecie co? – rzekł Brodaś. – A może by tak najpierw porozmawiać z tymi paniami! Naradzić się z nimi, jakoś je przekonać?

– Właśnie! – ryknął Rokita i podskoczył z uciechy, jakby tylko czekał na taką propozycję. – Właśnie! Archimedes, Kopernik, Newton i inni genialni, a wśród nich Grzegorz Brodaty!

– Czego się wygłupiasz? – spytał Brodaś podejrzliwie.

– Bo myślałem o tym samym! Zrobimy im eksperymencik! Plan mam już obmyślony, tylko potrzebowałem cię do pomocy! – Nachylił się do ucha Brodasia i zaczął mu coś natarczywie szeptać.

– Puknij się w głowę! – huknął zgorszony Brodaś.

– A jak? Szuszuszuszuszu… – nacierał dalej Rokita,

– Chybaś się wściekł! To nie ze mną!

– Ale szuszuszuszuszu… – nie ustępował Rokita. – Szuszuszuszuszu… Bo trzeba się dostać do tego co one mają pod rozumem! No wiesz, do takiego, co to siedzi w człowieku i niby nic nie wie, a swoje robi!

– Podświadomość! – podpowiedziała babcia.

– Właśnie! Szuszuszuszuszu. A do reszty to już one muszą się przebić własnym umysłem.

– Hm – zastanowił się Brodaś. – Coś ty się taki mądrala zrobił?

– Ostatnio dokształcam się z psychologii…

– To tak jak ja – powiedziała babcia na stronie.

– Nie wiem, jak pani, ale diabłom to się bardzo przydaje! – wyjaśnił Rokiś i dalej szeptał coś Brodasiowi do ucha.

– Czyste wariactwo! – krzyknął Brodaś. – Ale dobra, idę z tobą. Przynajmniej będę cię miał pod kontrolą, bo wiem, że i tak sam byś tam poszedł, a wtedy wyczynisz nie wiadomo co.

– Tak, tak – odpowiedział słodziutko Rokita. – Będę cię słuchał jak przedszkolak swojej pani. Co powiesz, to święte! Szuszuszuszuszuszu. Chodź, przygotujemy się!

I obydwaj ulotnili się z mieszkania.

Następnego poranka, dżdżystego i pochmurnego, w pewnym niewielkim gmachu, na którym widniało bardzo wiele czerwonych tablic z białymi napisami, w pokoju na trzecim piętrze obie znane nam panie zdjęły z głów swoje berety i przygotowywały się do spełniania swych codziennych obowiązków.

Nagle okno otworzyło się, chociaż nikt go nie otwierał. Obie w najwyższym stopniu zdumione panie ujrzały, że podpływa do niego jakiś dziwny powietrzny pojazd. Nie był to znany im z gazetowych opisów latający talerz, o nie! Przypominał raczej maluteńki balkonik, unoszący się w przestrzeń bez żadnego oparcia. Na balkoniku tym widniały jednakże dwie postacie prawdziwych kosmonautów. Mieli kosmiczne hełmy i skafandry połyskujące metalicznym blaskiem. Jeden z nich, potężny i barczysty, trzymał się raczej z tyłu. Drugi zaś, niedużutki, o czarnych jak węgiel ślepiach i w niecodziennym, rogatym hełmie, uchwycił się okiennej futryny i wsunął się prawie cały do pokoju.

– Szanowne bereciaste! – zaczął mówić. – Jesteśmy delegatami z kosmosu. Stwierdziliśmy właśnie, że macie tu złe warunki życia i nie możecie się odpowiednio rozwijać! Mamy więc zamiar porwać was w kosmos, a tam będzie wam dużo lepiej! Nauczycie się tam wielu porządnych rzeczy, a między innymi, że nie należy nosić takich niegustownych beretów! Nasza cywilizacja stoi na wyższym szczeblu rozwoju i zapewni wam bardzo dobrą opiekę! Kapewu? Dotarto? Wsiadajcie do mojego kosmicznego okrętu, i to zaraz! Tam będziecie spać w czyściutkich łóżeczkach-pudełeczkach i otrzymacie odpowiednie wykształcenie! Będziecie oglądać kosmiczną telewizję, która wam wytłumaczy, że cała ta wasza Ziemia nadaje się już tylko i wyłącznie do rozbiórki!

– Mili… Mili… – jęknęła przerażona pierwsza pani.

– Tak, tak, oczywiście, jesteśmy bardzo mili, wiemy o tym! – przytaknął jej pośpiesznie Kosmita Rogaty. – Ale do czasu, kochane paniusie, do czasu! Wsiadajcie do naszego okrętu!

– Jakim prawem naruszacie naszą wolność osobistą! – krzyknęła pani druga, widocznie bardziej energiczna,

– Prawem tego, że chcemy was ulepszyć! – wrzasnął Kosmita Rogaty. Wsunął się jeszcze bardziej przez okno, schwycił pierwszą panią za rękę i z całej siły zaczął ciągnąć ku sobie. Lecz w tej samej chwili jego towarzysz, Kosmita Brodaty, zaaplikował mu potężnego kopniaka w srebrzystą pupę.

Kosmita Rogaty zachwiał się, zwolnił uścisk i krzyknął:

– Aha, zapomniałem wam powiedzieć, że to jest tylko taka nasza propozycja! A każdą propozycję można przyjąć albo też odrzucić. Że i tak możemy zostać kumplami! Baj-baj, ciao, adieu! Na pożegnanie daj rączkę, kochanie!

Lecz wówczas Brodaty Kosmita schwycił go za kark. Nie wiadomo, o czym rozmawiali dalej, bo balkonik zachybotał się i odpłynął, niknąc gdzieś w chmurach.

– Zbiorowa halucynacja! – powiedziały do siebie obie panie, spoglądając sobie w oczy. Stało się to po chwili, gdy już zdążyły zażyć dla uspokojenia po jednej małej, białej pigułce i zaparzyć sobie dla wzmocnienia po jednej szklance mocnej herbaty i sprawdzić z całą pewnością, że nikt naokoło nie słyszał ani nie zauważył niczego niezwykłego.

– Co on gadał? Jakieś kompletne bzdury!

– Ale napędzili nam stracha!

– A jednak… Coś w tym było…

I obie, popijając herbatę, również pogrążyły się w głębokiej zadumie.

Tymczasem Kaśka, w czasie dużej szkolnej przerwy, tak sobie, od niechcenia, zeszła na niższe piętro i zajrzała do klasy Ic.

Ku swemu wielkiemu zdumieniu ujrzała Mariusza Piegariusza, ścierającego z wielkim rozmachem tablicę ogromną, ociekającą wodą gąbką.

– Mariusz! – pisnęła. – Mariusz! Przyszedłeś?

– No chyba widzisz – oświadczył z godnością. – Przyszedłem, bo coś wymyśliłem! I nawet już częściowo wykonałem. A powiem ci po szkole.

Więc Kaśka poskromiła swoją ciekawość i wróciła do klasy na ostatnią lekcję.

W godzinę potem maszerowali już oboje kostropatym chodnikiem, wybrzuszanym lub na zmianę zapadłym, pociętym przez wykopki i wygrzebane z nich pagórki gliny.

– Wymyśliłem – tłumaczył Mariusz, stawiając wielkie kroki i kręcąc w powietrzu zawrotnego młynka workiem. – Wymyśliłem naszą panią z klasy.