Joanna Papuzińska - Rokiś

Nie było tam wprawdzie najlepiej. Wcale, a wcale. W komóreczce, w której z trudem zmieściłaby się ręka dużej, normalnej Kaśki, panował smród nie do opisania. „Ojej – pomyślała Kaśka – jak ja mogłam lubić kiedyś zapach benzyny!”

Ogłuszał ją straszliwy turkot i łomot. Do tych potężnych głosów silnika, kręcących się kół i podskakujących na wybojach resorów dochodził jeszcze przedziwnie niemiły chlupot, przywodzący Kaśce na myśl jej niedawne przygody z wodą.

– To chlupie benzyna w baku – zawiadomił ją Rokita. – Bo tutaj zaraz za ścianką jest bak. Jakbyś na przykład teraz zapaliła papierosa, toby nawet i mogło wybuchnąć, że aż hej! – postraszył Kaśkę,

– Głupiś ty, przecież ja nie palę żadnych papierosów – ofuknęła go Kaśka.

– No, ja tylko tak sobie mówię, dla przykładu – zgodził się Rokiś i zaraz zajął się obserwowaniem okolicy przez szczelinę w drzwiczkach. Wydawało się, że jemu nie przeszkadza wcale ani hałas, ani ten straszliwy smród. Przeciwnie, z lubością wdychał benzynę i wyglądał na bardzo zadowolonego z podróży.

– Wiesz co, już jesteśmy koło Warszawy, na Trasie Toruńskiej – powiedział. – Najlepiej, żeby oni jechali Marszałkowską, to wyskoczymy, jak będą stali pod światłami. – Rzeczywiście, od tej chwili auto zaczęło się co jakiś czas zatrzymywać, bo wjechali już do miasta, w strefę czerwonych i zielonych ulicznych świateł.

– Uważaj, zaraz wysiadamy – powiedział Rokita. – Nie bój się skoczyć, ja cię powiększę w momencie skoku. Już!

Uchylił drzwiczki i prawie wypchnął Kaśkę na zewnątrz.

Pasażerowie i kierowcy kilkunastu samochodów, które tego wieczoru stały pod czerwonymi światłami na rogu Marszałkowskiej i Wspólnej, pamiętają pewnie do dziś tę chwilę. Na środku jezdni, pomiędzy autami, pojawiła się nagle nie wiadomo skąd mała dziewczynka, bardzo ciepło ubrana, i zręcznie wymijając stojące wozy przebiegła szybko do krawężnika. Wszyscy kierowcy, nie bacząc na zakaz trąbienia, niecierpliwie dotknęli klaksonów.

Ale dziewczynka była już na chodniku i biegła dalej. A na Marszałkowskiej zrobiło się zielone światło, toteż kierowcy musieli ruszać, aby nie tamować ruchu, chociaż prawie każdy z nich miał wielką ochotę wyskoczyć z auta, dogonić tę małą dziewczynkę i porządnie przetrzepać jej siedzenie.

Kaśka obejrzała się jeszcze przez ramię, aby spojrzeć na samochód, który przywiózł ją tutaj.

Wydawało jej się bowiem, że w jego wnętrzu zobaczyła jakąś znajomą twarz. Twarz tego chłopaka bez zęba na przedzie, który uczył się grać na wiolonczeli wtedy, kiedy ona podsłuchiwała pod drzwiami w szkole muzycznej.

Ale pomarańczowy samochód, pewnie fiat albo jakiś bardzo podobny, śmignął jej tylko przed oczyma i przeskoczył przez skrzyżowanie…

Ruszyła więc biegiem w stronę bliskiego już swego domu. Rokiś pożegnał z nią na schodach.

– Cześć, cześć – powiedział. – Ja niedługo znowu przyjdę. A ty właź zaraz do łóżka, bo wyglądasz podejrzanie.

Niestety, spóźniła się!

Gdy wślizgnęła się cichutko do domu, Brodaś, siedzący w fotelu, podniósł na nią wzrok znad książki.

– Gdzie ty chodziłaś? Na taki wiatr? Miałaś przecież leżeć w łóżku!

– Ja tylko na chwileczkę – wykręcała się Kaśka, szczękając zębami.

– Dobrze, że babcia już pojutrze wraca – westchnął Brodaś. – Ja nie umiem wychowywać dzieci. Kładź się zaraz, to ci dam gorącego mleka.

Pytanie dziewiąte i ostatnie:

Czy moja historia się kończy?

– Nie wiem, drogi czytelniku, jakie zwyczaje panują w twoim domu – gadała sobie Kaśka, krzątając się po łazience, wyciągając z pralki stos brudnej odzieży, zgarniając delikatnie na arkusz papieru wilgotny pagórek proszku do prania, który ileś tam dni temu gruchnął na podłogę razem z opakowaniem i rozsypał się prawie całkowicie. – Bo u mnie w domu to jest tak: jeśli ktoś z domowników wyjeżdża gdzieś sobie, pozostała reszta popada natychmiast w taki stan, który tato mój nazywa „słodką abnegacją”.

Mogę ci zaraz powiedzieć, na czym to polega. Na przykład my z mamą, jeśli zostajemy tylko we dwie, zawsze czytamy książki przy jedzeniu. Każda wsadza nos w swoją, dziobiemy na oślep widelcem po talerzu i uważamy, że tak jest pysznie. Ale żadna z nas nie ośmieliłaby się tego robić przy tacie! Dla odmiany nasz tata, jeśli mama sobie gdzieś wyjedzie, jada prosto z garnków, bez nakrywania do stołu, a w niedziele do samego obiadu, a nawet i kolacji łazi po domu w piżamie. Słodka abnegacja polega jeszcze i na tym, że sprząta się przez ten czas byle jak albo i wcale.

I dopiero kiedy nadchodzi dzień przyjazdu, ogarnia nas dwoje, obojętnie których, gorączka czystości i ładu. Wszystkie zastarzałe brudy muszą być odskrobane, porozwlekane gazety i książki wrócić na swoje miejsce, a mieszkanie nabrać wysokiego połysku. Jestem pewna, że gdy ja wyjeżdżam na kolonie, a rodzice zostają sami w domu, też z lubością pławią się w bałaganie – oczywiście w sekrecie przede mną, bo gdy wracam, wszystko jest ugłaskane i czyściutkie.

Otóż zmierzam do tego – oświadczyła wytrząsając z kieszeni brudnej koszuli Brodasia kilkanaście zmiętych biletów tramwajowych i parę małych gwoździ oraz nie wiadomo dlaczego kawałek kolorowej świeczki – zmierzam do tego, że dziś powraca babcia, że moja grypa chyba już się u mnie znudziła i poszła sobie gdzie indziej i że, niestety, my z Brodasiem zapuściliśmy tu chyba największy ze znanych mi bałaganów!

Wniosek stąd tylko jeden – westchnęła i chwyciwszy prysznicowego węża wrzuciła go do pralki, aby nalać wody. Wysypała też zebrany na papier proszek do prania na głowę wężowi.

Brodasia wysłała po zakupy. W lodówce mieli bowiem jedynie mnóstwo pogniecionych papierków, zawierających jakieś wysuszone spożywcze szczątki, i kilka jajek.

Puściła w ruch pralkę i powędrowała do swego pokoju, żeby powyciągać z kątów brudne filiżanki i szklanki.

Ale gdy przekroczyła próg, w tej samej chwili przez uchylone okno wsunął się Rokita, cały promieniejący z radości i dumy, i z miejscu zakrzyknął:

– Mam, mam, wszystko już mam! Niech żyję! Wiedziałem, że na mnie polegać! Hokus-pokus! Hokus-pokus! Wskoczył pod biurko i chwycił uwidzialnioną teczkę za ucho. Zamek odskoczył i rojowisko błyszczących blaszek, śrubek, barwnych kawałków kabla, bateryjek i czegoś tam jeszcze sypnęło się na podłogę.

– Ostrożnie, pogubisz! – ostrzegła go Kaśka.

– Nic nie pogubię, bo jestem genialny, bezbłędny i nieomylny. Zaraz będziesz miała zaszczyt poznać moich kumpli, tylko ich zmontuję! Minutka cierpliwości!

– Potrzebne ci jakieś narzędzia? Zaraz powyciągam wszystko, co tata ma. I powinieneś chyba jeszcze mieć jakiś plan albo ten, jak to się nazywa… schemat! Żeby czegoś nie poplątać…

– Narzędzia to ja mam tu! – Rokiś pokazał swoje dziesięć pazurów. – Mogę tym spawać, dokręcać, ukręcać i wszystko! Łatwizna i nie pierwszyzna! A plan – tutaj! – i puknął się w czoło. – A ty – ciągnął dalej – najlepiej zrobisz, jeśli nie będziesz mi się tu kręcić pod ręką, tylko pójdziesz do kuchni i przygotujesz jakąś triumfalną herbatkę na cztery osoby. Z ciasteczkami albo, jeszcze lepiej, z koglem-moglem. A my, puk-puk, zjawimy się za chwilę elegancko jak goście!

Przyjemnie byłoby widzieć na własne oczy, jak ze stosu różnych rupieci wyłaniają się te przedziwne stworzenia, o których Kaśka tyle już słyszała i dla których, można powiedzieć, coś niecoś także zrobiła. Ale niech tam! Poszła do kuchni i zamknęła drzwi za sobą. Zaparzyła świeżą herbatę i przygotowała kwiaciaste filiżanki. Wybiła do kubeczka jajka, nasypała cukru. Ostrożniutko oddzieliła żółtka od białek i udało się! Chwyciła łyżkę i zaczęła kręcić, kręcić, kręcić do zapamiętania, tak jak trzeba naprawdę kręcić kogel-mogel, zapominając o bożym świecie.