Margit Sandemo: Wielkie Wrota

Dla białych dziewiętnaste urodziny to ważny moment. Od tej chwili uważa się człowieka za dorosłego. Oko Nocy przeżył inicjację już przed wieloma laty, poza tym on i Berengaria urodzin teraz nie obchodzili, ale również dostali prezenty.

O, tak, to była wielka uroczystość i chyba nie można się dziwić temu, co się stało po przyjęciu. Niełatwo przerwać, kiedy zabawa jest znakomita.

W stolicy obaj pasażerowie gondoli przeżyli rozczarowanie, okres pracy już się rozpoczął, wszędzie spotykali mnóstwo ludzi i pojazdów.

– Nigdy nam się nie uda – mruknął Jori. – Skoro już jednak jesteśmy…

Koło wspaniałej budowli czekał ich kolejny cios. Tsi-Tsungga w żaden sposób nie byłby w stanie przecisnąć się przez wąski otwór, okazał się za duży. Przez moment zastanawiali się, czy by nie wysłać do świątyni Czika, bowiem Tsi-Tsungga znakomicie potrafił nim kierować na odległość. Szafir był jednak zbyt ciężki dla małego bądź co bądź zwierzątka.

Chwilę stali przy wentylu i zaglądali do wnętrza.

– Ten czerwony jest o wiele ładniejszy – westchnął Tsi-Tsungga przejęty.

– Miej się na baczności! – ostrzegł Jori. – Schyl się! Zbliża się jakaś gondola, musimy zwiewać!

Mieliby się z pyszna, gdyby ich ktoś odkrył w pobliżu skarbów.

Pozostawało im tylko powrócić do Srebrzystego Lasu. Niczego nie osiągnęli. Jori był okropnie zawiedziony i zmartwiony. Czy powinni spróbować następnej nocy? Jak długo Siska poradzi sobie sama? I na co się zda czekanie do nocy, skoro i tak nie zdołają dostać się do świątyni?

A może chociaż…?

Mieli już przed sobą Srebrzysty Las i nagle Joriemu przyszedł do głowy pewien pomysł.

– Podaj mi ten pistolet – zwrócił się do Tsi-Tsunggi. – Nie, nie, tamten czarny futerał. Ten, tak. Muszę przeczytać instrukcję obsługi. Potrzymaj tymczasem kierownicę! Po prostu trzymaj, nie ruszaj ani w jedną, ani w drugą stronę.

Sztywny z napięcia i wzruszenia Tsi-Tsungga zamienił się z Jorim na miejsca i w tej chwili odkrył, że taka będzie jego przyszłość. Zanim Jori bezlitośnie odebrał mu kierownicę, zdążył wykonać kilka odważnych ewolucji.

Jori odłożył pistolet do futerału i spokojnie zajął się prowadzeniem pojazdu.

– Żebym zbyt wiele z tego zrozumiał, to nie powiem – rzekł z wolna. – Chyba jednak warto spróbować. Absolutnie warto.

Urządzenie, z którym się właśnie próbował zapoznać, było pistoletem laserowym.

Dwadzieścia lat przed opisanymi wydarzeniami rodzina czarnoksiężnika przybyła do Królestwa Światła.

W świecie zewnętrznym minęło tymczasem lat dwieście czterdzieści.

Na Ziemi dokonał się postęp techniczny niemal równy temu w kraju Joriego. Większość ziemskich osiągnięć można z pewnością przypisać faktowi, że Obcy stosunkowo często wchodzili w związki krwi z ludźmi.

Zdumienie młodych na widok Tsi-Tsunggi było ogromne. Oczekiwali, że zobaczą małą, brzydką, ale zręczną niczym łasica istotę. Tymczasem wygląd starego znajomego kompletnie ich zaskoczył.

– No, no – rzekł Armas cicho, a Jaskari i Oko Nocy kiwali głowami.

Berengaria szepnęła: „Jaki on śliczny!” A Elena? Elena po prostu głośno westchnęła i wpatrywała się w przybysza szeroko otwartymi oczyma.

Tsi-Tsungga nie do końca pojmował jej reakcję.

On sam nie bardzo wiedział, jak teraz wygląda, ponieważ w ruinach twierdzy nie miał lustra. Był wyższy niż jego pobratymcy, z tego zdawał sobie sprawę, i miał znacznie niż oni szersze barki. Zielone, brązowo nakrapiane ciało stało się bardzo zwinne i wytrzymałe, mogło znieść nieprawdopodobny wysiłek, ale Tsi-Tsungga pojęcia nie miał, jak bardzo jego twarz zyskała na dojrzałości. Wszystkie linie były jakby troszkę przesadnie wyrzeźbione. Miał wysokie kości policzkowe, owalne, połyskujące zielenią oczy, ostry podbródek, jeszcze bardziej spiczaste uszy, pięknie wygięte łuki brwi, kształtny nos i usta niczym u fauna.

Nic dziwnego, że obdarzone fantazją dziewczęta tak reagowały na jego widok!

Zdziwienie trwało krótką chwilę, po czym wszyscy zaczęli się głośno i radośnie witać. Tsi-Tsungga zapomniał, że jest obrażony. Teraz zresztą wiedział już, że to zakaz dorosłych rozdzielił go z gromadką przyjaciół.

Nie wspomniał jednak ani słowem o tamtym dniu, kiedy opuścił rodzinną dolinę i wybrał się w długą drogę do stolicy. Wypatrywał tam młodych, którzy kiedyś odwiedzili go w zrujnowanej osadzie, ale żadnego z nich nigdzie nie dostrzegł. Nie miał natomiast odwagi wejść do miasta. Droga powrotna była bardzo trudna, okazała się bowiem drogą do samotności. Został odrzucony przez wszystkich, najpierw przez swoich współplemieńców, a inni też go nie chcieli.

Teraz jednak wróciły dobre czasy. Jori powiedział, że Tsi-Tsungga będzie mógł zostać w ich części kraju. To być może trochę lekkomyślna obietnica, żadne z nich bowiem nie wiedziało, co Lemurowie i Obcy powiedzą na taką przeprowadzkę. Tyle jednak zakazów złamali dzisiejszej nocy, że jeden drobiazg więcej nie robił różnicy.

„Phi!” jak to zwykł był mawiać Jori.

Teraz syn Taran wyjaśnił przyjaciołom, że jego wyprawa poniosła fiasko.

– A zatem znajdujemy się w punkcie wyjścia – rzekł Jaskari przygnębiony. – Mała Siska zeszła z drzewa i siedzi na brzegu strumienia skulona, bliska utraty wszelkiej nadziei i odwagi, my zaś przedyskutowaliśmy już wszystkie możliwości, do kogo moglibyśmy się zwrócić z prośbą o otwarcie muru, myśleliśmy o Cieniu, ale on jest tylko Lemurem, myśleliśmy też o duchach Móriego, lecz nie wiadomo, gdzie się one podziewają, nie możemy spytać o to nikogo z dorosłych, bo musielibyśmy wyjaśnić, dlaczego nas to interesuje i…

– Może byś czasami przerwał, choćby dla zaczerpnięcia powietrza – zaproponowała Elena. – Za takie zdanie w szkole dostałbyś dwóję.

Jori uniósł dłoń.

– Uciszcie się. Mam szalony pomysł!

Zanim ktokolwiek zdążył zawołać jak zwykle: „Nie, nie, znamy twoje pomysły”, Jori wyciągnął drugą rękę, którą dotychczas chował za plecami.

– Mój pistolet? – zawołał Armas. – Dlaczego go wziąłeś?

– Dlatego, że przeczytałem instrukcję, zobacz sam!

Armas, odbierając swój urodzinowy prezent, powiedział cicho:

– Cieszę się, że wam się nie udało, Jori. Miałem okropne wyrzuty sumienia, a ojciec nigdy by nam nie wybaczył, gdybyśmy bez pozwolenia wzięli szafir. Cieszę się natomiast, że przyprowadziłeś ze sobą Tsi-Tsunggę.

Tsi-Tsungga, który promiennym wzrokiem obserwował Berengarię, jak chodzi tam i z powrotem, tuląc w objęciach Czika, z policzkiem dotykającym miękkiego futra wiewiórki, kiwał radośnie głową, słuchając tego, co mówi Armas. Na krótką chwilę znowu wszyscy zwrócili uwagę na tę istotę, która kiedyś uratowała im życie.

Teraz chodziło o życie Siski. Trzeba przejść na drugą stronę muru.

– Zastanawiam się, co robią nasi rodzice – mruknęła Elena. – Czas pracy zaczął się już dawno i wszyscy z pewnością się pobudzili, na pewno się o nas martwią.

– Tak – przyznał Jaskari z poczuciem winy. – Ale nie możemy zostawić tej dziewczyny własnemu losowi.

– Nie możemy też posłać nikogo do domu, by uspokoić rodziców. W takim razie bowiem musielibyśmy wytłumaczyć, co robiliśmy w nocy. Uff! Nie skończy się to dobrze dla naszej dzielnej szóstki.

– Która niedługo przekształci się w ósemkę. Jeśli wszystko pójdzie dobrze. No i jak, Armas?

– Rzeczywiście, chyba masz rację. Czy mógłbym na czymś wypróbować pistolet?