Siergiej Łukjanienko: Nocny Patrol

Kostia zadrżał, na chwilę zerknąłem na jego pierś. Jeśli przejdziemy w Zmrok, to mogę zobaczyć jego pieczęć nawet przez ubranie. Jeśli nie – nie można jej dostrzec wcale. Ale skąd mogę wiedzieć, jak odczuwają pieczęć same wampiry?

– Co mogłem zrobić? – spytałem. – On zabijał. Zabijał zupełnie nie winnych ludzi. Zupełnie bezbronnych. Inicjował dziewczynę… po chamsku, gwałtem, nie powinna była zostać wampirzycą. Wczoraj o mało nie uśmiercili chłopca. Ot, tak dla sportu. Nie z głodu.

– A wiesz, czym jest nasz głód? – spytał Kostia. Szybko staje się dorosły. Rośnie jak na drożdżach…

– Tak. Wczoraj… sam poczułem się prawie jak wampir. Zamilkł na chwilę.

– Wiem. Czułem… miałem nadzieję.

Piekło i szatani! Prowadziłem własne polowanie. I na mnie też polowano. Właściwie zaś – czaili się w zasadzce, czekając, aż myśliwy stanie się zwierzyną.

– Nie – powiedziałem. – Wybacz.

– Tak, był winny – uparcie ciągnął Kostia. – Ale czy trzeba było go owić? Prawo każe sądzić. Trybunał, adwokat, oskarżenie, wszystko zgodnie z Prawem…

– Prawo wyraźnie nie pozwala wciągać ludzi w nasze sprawy! – rzuciłem ostro. Po raz pierwszy Kostia nie zareagował na taki ton.

Zbyt długo byłeś człowiekiem!

– Wcale tego nie żałuję!

– Dlaczego go zabiłeś?

– Bo inaczej on zabiłby mnie!

– Inicjował!

– To jeszcze gorzej!

Kostia zamilkł. Odstawił herbatę, wstał. Zupełnie zwyczajny, bezkompromisowy, a przy tym przesadnie dobrze wychowany młodzieniec. Jednak jest tylko wampirem.

– Pójdę już…

– Poczekaj – podszedłem do lodówki. – Weź, dali mi wtedy, ale nie przydało się. Wyjąłem stojące pośród butelek z borżomi dwustugramowe pojemniki z krwią dawców.

– Nie trzeba.

– Kostia, wiem, jaki jest wasz odwieczny problem. A mnie to niepotrzebne. Bierz.

– Chcesz mnie podkupić?

Zacząłem się złościć.

– A po co mam ciebie przekupywać! Po prostu głupio wyrzucić to wszystko! To krew. Ludzie ją oddali, żeby komuś pomóc!

Wtedy Kostia uśmiechnął się nagle. Wziął ode mnie jeden z pojemników i otworzył, zdzierając metalowy kapsel szybko i fachowo. Podniósł buteleczkę do ust. Znowu uśmiechnął się, łyknął.

Nigdy nie widziałem, jak oni się odżywiają. I nie starałem się dowiedzieć.

– Przestań – powiedziałem. – Nie popisuj się.

Na wargach miał krew, cieniutka strużka ciekła po brodzie. Właściwie nie ciekła, lecz wchłaniała się w skórę.

– Brzydzisz się, widząc jak się odżywiamy?

– Tak.

– To znaczy, że i ja budzę w tobie wstręt? My wszyscy?

Pokręciłem głową. Nigdy dotąd nie poruszaliśmy tej kwestii. Tak było łatwiej.

– Kostia… abyś mógł żyć, potrzebujesz krwi. I choćby od czasu do czasu ludzkiej.

– My w ogóle nie żyjemy.

– Mam na myśli coś innego: żeby poruszać się, myśleć, mówić, marzyć…

– Co ciebie obchodzą marzenia wampira?

– Chłopcze, na świecie żyje wielu ludzi, którym stale trzeba przetaczać krew. Jest ich nie mniej niż was. I są jeszcze przypadki nadzwyczajne. Dlatego istnieje krwiodawstwo, dlatego jest honorowe i godne szacunku… Nie uśmiechaj się. Znam wasze zasługi w rozwoju medycyny i w propagowaniu krwiodawstwa. Kostia, jeśli komuś jest niezbędna do życia… – to jeszcze nie jest nieszczęście. A to, w jaki sposób zostanie przyswojona, czy przez żyły lub żołądek – jest w ogóle nieważne. Jedynie ważne jest, w jaki sposób ją zdobędziesz.

– Słowa – parsknął Kostia. Przez chwilę wydawało mi się, że na moment nadszedł w Zmrok, ale zaraz wynurzył się ponownie. Rośnie, dorośleje chłopiec Pojawia się już prawdziwa moc. – Wczoraj pokazałeś nam swój prawdziwy stosunek do nas.

– Nie masz racji…

Nie zalewaj… – odstawił buteleczkę, potem zmienił zdanie i przechylił ją nad zlewem. – Nie potrzebujemy twojej…

. Za plecami rozległ się szum. Odwróciłem się – sowa, o której zdążyłem już zupełnie zapomnieć, zwróciła głowę w kierunku Kosti i rozwinęła skrzydła. s, Nigdy jeszcze nie widziałem u niego takiego wyrazu twarzy.

– A… – powiedział. – A…

Sowa złożyła skrzydła i zamknęła oczy.

– Olga, my rozmawiamy! – warknąłem. – Daj nam minutkę…

Ptak nie zareagował. Kostia wodził po nas wzrokiem. Potem usiadł, złożywszy ręce na kolanach.

– Co z tobą? – spytałem.

– Mogę wyjść?

Nie był zdziwiony czy wystraszony – był w szoku.

– Idź. Tylko nie zapomnij wziąć wszystkiego…

Kostia powoli zebrał buteleczki, upychał je w kieszenie.

– Weź siatkę, palancie! Może kogoś spotkasz na korytarzu?

Wampir posłusznie włożył flakoniki w siatkę z napisem „Odrodzimy rosyjską kulturę!". Zezując na sowę wyszedł do przedpokoju i zaczął powoli Wkładać buty.

– Przychodź – powiedziałem. – Nie jestem wrogiem. Dopóki nie przemoczysz granicy, nie będę wrogiem.

Kiwnął głową i z ogromnym pośpiechem wybiegł z mieszkania. Wzruszyłem ramionami i zamknąłem drzwi. Wróciłem do kuchni, spojrzałem na sowę:

– No? Co to było?

W bursztynowo-żółtym spojrzeniu nic nie można było wyczytać. Klasnąłem w dłonie:

– No, jak możemy razem pracować? No? Jak będziemy współpracować? Ty w ogóle możesz się jakoś ze mną kontaktować? Jestem otwarty, słyszysz? Rozmowa w cztery oczy!

Nie przeszedłem całkowicie w Zmrok, sięgnąłem tam jedynie myślą. Nie należy tak ufać nieznajomym, ale mało prawdopodobne, aby szef dał mi niegodną zaufania partnerkę.

Żadnej odpowiedzi. Nawet jeśli Olga mogła komunikować się telepatycznie, to wcale nie miała zamiaru tego czynić.

– Co teraz powinniśmy zrobić? Chyba musimy szukać tej dziewczyny.

Przyjmiesz obraz?

Znowu żadnej odpowiedzi. Westchnąłem i na chybił-trafił rzuciłem w ptaszydło obrazem z mojej pamięci.

Sowa rozpostarła skrzydła i przeskoczyła mi na ramię.

– A… to tak? Jednak słyszysz? Ale nie chce się odpowiadać? Dobrze. Co mam robić?

Znowu milczy.

Zresztą, co mam robić, sam wiem. Że nie mam nadziei na sukces to inna kwestia.

– Jak ja będę wałęsać się po ulicach z tobą na ramieniu? To po prostu śmieszne – właśnie śmieszne! Spojrzałem, a ptak na moim ramieniu uciekł w Zmrok.

Ach, tak sobie to wymyśliłaś! Niewidoczny obserwator. Obserwator, ale nie zwyczajny. Reakcja wampira na sowę była bardziej niż symptomatyczna. Wydaje mi się, że dali mi partnerkę, która zna siły Ciemności znacznie lepiej niż przeciętni urzędnicy Światła.

– A więc dogadaliśmy się – stwierdziłem z nadzieją. – Tylko jeszcze coś przegryzę, dobrze?

Wziąłem jogurt i nalałem szklankę soku pomarańczowego. Już nie mogłem patrzeć na to, czym żywiłem się przez ostatni tydzień – półsurowe befsztyki i krew z mięsa.

– A tobie pewnie mięsko?

Sowa odwróciła się.

– No, jak chcesz – powiedziałem. – Jestem pewny, że jak tylko zechcesz, od razu zdołasz się skontaktować ze mną.

Lubię chodzić w Zmroku po mieście. Nie staję się przy tym niewidoczny, bo wtedy co chwilę ktoś by na mnie wpadał – ludzie patrzyliby na mnie i nie dostrzegali. Ale teraz trzeba było pracować jawnie.

Dzień to nie nasza pora. To trochę śmieszne, ale urzędnicy Światła działają kiedy aktywizują się Ciemni. A w dzień Ciemni niewiele mogą zrobić upiory, wilkołaki, magowie Ciemności za dnia muszą żyć jak zwykli ludzie. Większość z nich, oczywiście. Przechadzałem się wokół stacji „Tulska". Tak jak doradził mi szef, obchodziłem wszystkie stacje na linii okrężnej, tam gdzie mogła wyjść dziewczyna z wirem inferna. Powinien po niej pozostać ślad, choćby słabiutki, ale wyczuwalny. Zdecydowałem się teraz przejść po liniach bocznych, i Beznadziejna stacja, beznadziejna dzielnica. Dwa wyjścia, dość odległe od siebie. Targowisko, pompatyczny wieżowiec inspekcji podatkowej, ogromny blok mieszkalny. Emanacji Ciemnych dookoła było tyle, że możliwość odnalezienia śladu czarnego wiru była bardziej niż problematyczna.