Laurell Hamilton - Uśmiechnięty Nieboszczyk

Schwyciłam mocno trupa Cicely. Jej ciało było jeszcze ciepłe. Potwór z łatwością zaczął ciągnąć nas obie. Dodatkowy ciężar ani trochę go nie spowolnił. Zaczęłam nerwowo szukać dłońmi dokoła.

Nie było się czego złapać.

Ponownie spojrzałam na monstrum. Rozkładające się żarłoczne usta rozchyliły się w głodnym wyczekiwaniu. W jamach gębowych ujrzałam połamane, odbarwione zęby i języki, obrzmiałe jak gnijące węże. Boże!

Wanda złapała mnie za rękę, usiłując zatrzymać, ale ponieważ nie mogła zaprzeć się o nic nogami, sama znalazła się bliżej potwora.

– Puść mnie! – wrzasnęłam do niej.

– Anito! – zawołała, wykonując moje polecenie.

Ja również krzyczałam.

– Nie! Przestań! Przestań! – Włożyłam w ten krzyk całą siebie, nie chodziło mi o to, aby był głośny, lecz by zawierał w sobie moc. Bądź co bądź, miałam przed sobą jeszcze jednego zombi. Jeżeli nie wydano mu ściśle określonych rozkazów, powinien mnie usłuchać.

To był tylko kolejny zombi. Musiałam w to uwierzyć albo umrzeć.

– Przestań natychmiast! – W moim głosie pojawiła się nuta histerii. Niczego tak nie pragnęłam jak zacząć krzyczeć i nigdy już nie zamilknąć.

Potwór znieruchomiał, gdy moja stopa znajdowała się tuż obok jednej z dolnych jam gębowych. Różnobarwne oczy wpatrywały się we mnie wyczekująco. Przełknęłam ślinę i spróbowałam, zachować spokój, choć zombi było to obojętne.

– Puść mnie. – Zrobił to. Serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. Przez chwilę leżałam na wznak na podłodze, ucząc się na nowo oddychania. Gdy uniosłam wzrok, potwór wciąż siedział przede mną, czekając. Jak na potulnego zombi przystało, czekał na dalsze rozkazy. – Zostań tu. Nie ruszaj się stąd ani na krok – powiedziałam.

Oczy monstrum patrzyły na mnie tak posłusznie, jak to jest możliwe wyłącznie u nieboszczyków. Potwór będzie tak siedział w holu, dopóki nie otrzyma konkretnych, sprzecznych z moimi, rozkazów. Dzięki ci, dobry Boże, że zombi to tylko zombi, bo zombi to tylko zombi.

– Co się dzieje? – spytała Wanda. Głos jej się załamał, zaczęła płakać. Była bliska histerii.

– Już wszystko dobrze. – Podpełzłam do niej. – Później ci to wyjaśnię. Mamy niewiele czasu. Musimy się spieszyć. Nie ma chwili do stracenia. Trzeba się stąd wydostać.

Skinęła głową, po jej poobijanej twarzy spływały łzy. Ostatni raz pomogłam się jej podnieść. Pokuśtykałyśmy w stronę potwora. Wanda skuliła się i odsunęła od niego trwożliwie, ciągnąc mnie za zranione ramię.

– Wszystko gra. To nam nic nie zrobi. Musimy się tylko pospieszyć. – Nie miałam pojęcia, jak daleko stąd była Dominga. Nie chciałam, aby zmieniła rozkazy, gdy będziemy mijać potwora. Idąc tuż przy ścianie, prześlizgnęłyśmy się obok monstrum. Oczy z tyłu ogromnej bryły tkanek – jeśli miała, ona tył i przód. – odprowadzały nas wzrokiem. Woń z ociekających posoką ran dławiła w gardle. Ale co tam, to były tylko detale.

Wanda otworzyła drzwi wiodące na zewnątrz. Gorący letni wiatr omiótł nasze twarze, rozwiał włosy. To było cudowne uczucie.

Dlaczego Gaynor i reszta nie przybyli na ratunek? Przecież musieli usłyszeć huk strzałów oraz krzyki. Powinny ich tu zwabić przynajmniej odgłosy wystrzałów. Zeszłyśmy po trzech kamiennych, stopniach na żwirowy podjazd. Zlustrowałam wzrokiem ciemność dokoła, dostrzegając wzgórza porośnięte wysoką, falujący tratwą, wśród której widać było stare, murszejące nagrobki. To był domek dozorcy na cmentarzu Burrell.

Zastanawiałam się, co Gaynor zrobił z dozorcą.

Zaczęłam prowadzić Wandę w stronę odległej autostrady i nagle ni stąd, ni zowąd przystanęłam. Wiedziałam już, dlaczego nikt nie przyszedł. Niebo było czarne i usiane gwiazdami tak, że gdybym miała siatkę, mogłabym ich trochę nałapać. Wiał silny, gorący wiatr. Nie widziałam księżyca. Za dużo gwiazd i gwiezdnego blasku.

I wtedy to poczułam. Pojawiło się wraz z gorącymi, poszukującymi palcami wiatru. Przyciąganie. Dominga Salador ukończyła przygotowywane zaklęcie. Spojrzałam na rząd nagrobków i zrozumiałam, że muszę do niej pójść. Tak jak zombi musiał podporządkować się mojej woli, tak ja musiałam, podporządkować się mocy Domingi. Nie było mowy o przełamaniu czaru, nic nie mogło mnie ocalić. Byłam w pułapce.

Stałam w bezruchu na żwirze. Wanda poruszyła się w moich ramionach i spojrzała na mnie. W świetle księżyca jej twarz była przeraźliwie blada. Czy ja też tak wyglądałam? Czy na mojej twarzy też malował się wyraz szoku? Spróbowałam zrobić krok naprzód. Przenieść Wandę w bezpieczne miejsce. Nie mogłam się ruszyć. Walczyłam z tym bezwładem, aż z wysiłku zaczęły drżeć mi nogi. Nie mogłam zrobić kroku.

– Co się stało? Musimy się stąd zmyć, zanim wróci Gaynor – rzekła Wanda.

– Wiem – odparłam.

– Wobec tego, co robisz?

Przełknęłam coś zimnego i twardego, co zaległo mi w gardle. Serce waliło w piersi jak oszalałe.

– Nie mogę stąd odejść.

– O czym ty mówisz? – W głosie Wandy słychać było nutę histerii. Histeria była jak najbardziej wskazana. Obiecałam sobie, że jeśli wydostanę się stąd z życiem, przejdę poważne załamanie nerwowe. O ile się wydostanę. Walczyłam z czymś niewidzialnym i niematerialnym, co wszelako unieruchamiało mnie na amen. Musiałam zaprzestać walki, bo nogi odmówią mi posłuszeństwa. I tak miałyśmy już dość problemów. Skoro nie mogłam iść naprzód, to może powinnam zacząć się cofać. Zrobiłam krok w tył, potem drugi. Udało się. -Co robisz? – spytała Wanda.

– Wracam na cmentarz – odparłam.

– Po co? – Dobre pytanie, ale nie byłam pewna, czy potrafię udzielić Wandzie jasnej odpowiedzi. Sama nie bardzo to rozumiałam. Jak miałam to wyjaśnić komuś innemu? Nie mogłam stąd odejść, ale czy musiałam ciągnąć ze sobą Wandę? Czy czar pozwoli mi zostawić ją tutaj? Postanowiłam spróbować. Położyłam ją na żwirze. Poszło gładko. A więc miałam jeszcze jakiś wybór. – Dlaczego mnie zostawiasz? – Wpiła się we mnie palcami. Była przerażona. Tak jak ja…

– Spróbuj dotrzeć do drogi, jeżeli jesteś w stanie – rzekłam.

– Bez wózka? – spytała. – Jak? Na rękach?

Miała rację, ale cóż mogłam uczynić?

– Umiesz posługiwać się bronią?

– Nie.

Czy powinnam, zostawić jej pistolet, czy raczej zabrać go z sobą i spróbować kropnąć Domingę przy pierwszej lepszej okazji? Jeśli owładnęła mną jak zombi, powinnam móc ją zabić, o ile nie wyda mi związanego z tym konkretnego zakazu. W pewnym sensie wciąż dysponowałam wolną wolą. Sprowadzą mnie, a potem przyślą kogoś po Wandę. To ona miała być złożona w ofierze. Podałam jej.22. Odbezpieczyłam pistolet.

– Jest naładowany i gotowy do strzału – wyjaśniłam. – Ponieważ nie znasz się na broni, trzymaj ją schowaną, aż Enzo lub Bruno zbliżą się do ciebie i strzel z przyłożenia. Z tak bliskiej odległości nie sposób chybić.

– Dlaczego mnie zostawiasz?

– To przez czar, jak sądzę – odparłam.

– Jaki czar? – Jej oczy rozszerzyły się.

– Taki, który nakazuje mi do nich wrócić. I nie pozwala mi stąd odejść.

– O Boże – jęknęła.

– No – mruknęłam. I uśmiechnęłam się do niej. Uspokajający, całkiem nieszczery uśmiech. – Postaram się wrócić po ciebie.

Tylko na mnie patrzyła, jak dziecko pozostawiane przez rodziców w ciemnościach, zanim wszystkie potwory zdążyły się ulotnić. Ścisnęła pistolet w dłoniach i odprowadziła mnie wzrokiem, dopóki nie rozpłynęłam się w mroku.