Marina Diaczenko - Następca

Wahał się. Jak się okazało, uważał, że ojciec swym nagłym, szalonym odjazdem uniemożliwił chociażby myśl o jakimkolwiek spotkaniu, przynajmniej do czasu, aż sam nie wróci i nie wyjaśni wszystkiego. Próbując zmienić jego przekonanie o sytuacji i wybić mu z głowy wątpliwości, spociłam się jak koń pociągowy.

Dopełnił dzieła stworzony przeze mnie obrazek. Oto pan Egert znajduje się w swym rodowym zamku (czy co tam ma w Kawarrenie), siedzi z głową opartą na rękach, ciężko żałuje i pragnie zobaczyć syna, lecz nie chce zrobić pierwszego kroku, obawia się odrzucenia i niezrozumienia, dręczy się w samotności i żywi nadzieję, że za chwilę zaskrzypią drzwi i stanie na progu…

Policzki chłopca pokryły się rumieńcem, po raz pierwszy od wielu dni. Wyraźnie się ożywił, wsłuchując w moje słowa. Przeżywał w myślach spotkanie z ojcem i powrót do rodziny. Obserwując tę jego metamorfozę, pomyślałam z lekkim smutkiem, że być może odkupiłam część swojej nienazwanej winy… A może zwiększyłam. Kto może wiedzieć, czym okaże się dla niego nadzieja, jaką mu zaszczepiłam…

Chłopak jednak nie miał sił ani czasu na tak skomplikowane rozważania. Nowy, ucieszony Luar objawiał swą wdzięczność i z niejakim zdziwieniem ujrzałam jego dłoń na swym kolanie.

– Tantalo… Jesteś… pani jest… jak życie. Przywracasz mi życie… Jesteś… piękna. Piękna. Pani jest piękna.

Patrząc w jego rozjaśnione oczy, zrozumiałam, że nie kpi ze mnie ani trochę. W tej chwili widział przed sobą bóstwo. Co z tego, że zmęczone, ze śladami źle startej charakteryzacji.

– Tantalo…

Uśmiechnął się naprawdę od wielu dni.

– Czy… mogę…

Pochylił się ku mnie. W połowie tego ruchu odwaga go opuściła, za późno było jednak się cofać i zdumiewając samego siebie, dotknął wargami mej skroni.

Zaraz tego pożałował. Zapewne ten dziecinny cmok wydał mu się szczytem rozpusty. Tak się zaczerwienił, że jego twarz w wątłym świetle wydawała się brązowa. Przylgnęłam plecami do ścianki. Moja skóra pamiętała drapiące dotknięcie spierzchniętych warg. Obok mnie siedział chłopak, czysty jak pierwszy śnieg, zawstydzony swoim porywem. Wydawało się, że dosyć już ma życiowych problemów, lecz akurat jego uwagę zajęła blisko siedząca dziewczyna…

Poczułam smętne rozbawienie. Prawie bez namysłu ujęłam jego dłoń i przycisnęłam ją do swej piersi mocno, jak do przysięgi.

Osłupiał. Chyba byłoby mu lżej, gdybym wsadziła jego dłoń do rozpalonego pieca. Jego palce były zimne jak małe rybki. Zrobiło mi się go żal.

– To nic takiego – oznajmiłam zmęczonym głosem, wypuszczając jego dłoń. – To zwykła rzecz. Wszyscy ludzie pożywiają się parę razy dziennie, lecz nikomu nie przyjdzie do głowy rumienić się i drżeć z tego powodu. Dzisiaj pierwszy raz spróbuję… zakazanego owocu. Ciekawe, jaki ma smak.

Zdaje się, że mnie nie zrozumiał. Nie wytrzymałam i zaśmiałam się.

– No… wszystko to bardzo proste, Luarze. Znacznie prostsze niż sobie wyobrażają dziewice. Chcesz spróbować?

Wytrzeszczył na mnie szeroko otwarte oczy. Brakowało jeszcze tylko, żeby wziął mnie za zwykłą dziwkę.

– No, dobrze – powiedziałam, odwracając wzrok – lepiej mnie nie słuchaj. Zapomnij, co powiedziałam. Musisz się wyspać. Jutro wyjeżdżasz…

– Tak – potwierdził ledwie dosłyszalnie.

– Gezina wróci dopiero rano, więc możesz spać spokojnie.

– Tak…

– Z tym że… nocą może być bardzo zimno. Flobaster to straszny skąpiec. Ciągle obiecuje, że znajdzie nam lepsze lokum… Dam ci ciepłą pościel i gruby płaszcz.

Pochylona nad kufrem, skryłam za tonem pewności siebie zaistniałą wcześniej niezręczność. Luar stał za mną i wciąż powtarzał głuche „tak”. Potem przestał. Ostrożnie, obawiając się, że wystraszy mnie coś nieoczekiwanego, wyprostowałam się i odwróciłam do niego.

Nie spuszczał ze mnie napiętych, błagalnych, nieco wystraszonych oczu. Na pewno nie pożądliwych. Co, jak co, ale żądzę wyczuwam na milę.

– Tantalo…

Teraz pojęłam, co nim trzęsie. To był nerwowy dreszcz. Nieźle go wystraszyłam.

– Tantalo…

Westchnęłam. Uśmiechnęłam się, by mu dodać otuchy. Znów ujęłam jego chłodną dłoń i zgasiłam świeczkę.

Otwarte na chwilę i wpuszczające do środka obłok białej pary, ciężkie drzwi pospiesznie zamykano. W przydrożnej karczmie nie było bardzo ludno, lecz z każdym białym obłokiem zjawiał się nowy gość, wzbudzając ożywienie. Stały bywalec pozdrawiał radośnie starych znajomych. Przygodni wędrowcy rozglądali się ostrożnie dookoła. Każdy jednak najpierw ruszał w stronę komina, by ogrzać przy nim zgrabiałe dłonie.

Luar także napawał się ciepłem. Tuż obok, w kamiennym piecu trzaskały płonące drwa. Na ogniu bulgotały kociołki. Zadowolony z siebie kucharz podśpiewywał coś pod nosem. Młodzik jadł, niespiesznie i elegancko, jak w jadalni własnego domu. Z drugiego końca stołu obserwowała go odpychająca starucha z podwójnym podbródkiem.

Był w drodze już pięć dni, zatrzymując się tylko na noc. Jechałby nawet nocą, lecz nieszczęsna klacz, pełnokrwisty egzemplarz stajni Sollów, musiała czasem wypocząć, nie podzielała bowiem niecierpliwości jeźdźca. Źle także znosiła zimno, a tymczasem dopadł ich po drodze mróz, wyjątkowo silny o tej porze. Drogi opustoszały, wilki zbiły się w sfory, a leśni rozbójnicy udali się na zimowe leża. Tylko szaleńcy podróżowali w taką pogodę. Luar jednak nie uważał siebie za szalonego.

Po raz pierwszy od wielu dni wiedział, czego dokładnie chce. Jeśli wyjedzie o świcie i dobrze się postara, to może już wieczorem…

Opuścił zaognione powieki. Objawiła mu się pusta droga, z kępkami wyschłej trawy na poboczach, stadami wron, krążącymi nad głową jak kłęby sadzy. Nawet we śnie na twardym karczemnym sienniku wciąż trząsł się w siodle, wypatrując kolejnych drogowskazów…

Chwilami wspominał także to, co zostawił za sobą. Oczywiście nie matkę. Nie miał sił jej wspominać, brakowało mu odwagi. Wspominał dom na kołach wędrownego teatru, jego płócienne ściany, topniejącą świeczkę, błyszczące czarne oczy, fragmenty dziwnego snu… Rozmowa dała Luarowi nadzieję, choć na poły zatarła się w pamięci. Pamiętał rozmowę, ale czy wszystko, co stało się potem, nie było tylko snem?

Naprzeciwko popijała kompania trzech silnie zbudowanych brodaczy. Starucha o podwójnym podbródku cedziła coś od niechcenia z kielicha. Luar wzruszył ramionami, czując lekkie obrzydzenie dla tego hałaśliwego, tłocznego i zadymionego miejsca.

Już jutro, powiedział sobie w myślach. Ani jednego postoju więcej… Jutro zobaczy ojca. Jutro wieczorem… Jutro.

Karczmarz podszedł doń bezszelestnie, by zapytać, czy młodzieńcowi potrzebna sypialna izba. Luar zapłacił wymienioną sumę i zorientował się w tej chwili, że jego kiesa mocno wychudła. Na dnie pobrzękiwały już tylko dwa miedziaki. To nic, powiedział do siebie. Jutro…

Karczmarz ukłonił się. Luar schował sakiewkę i oparł na ręce zmęczoną skroń. Spać… Ciekawe, dlaczego jest tak obojętny wobec tego, co się wtedy stało, jeśli zdarzyło się naprawdę? Odebrał to jako drobnostkę… swą pierwszą noc z kobietą… Chyba tak być nie powinno. Może nie jest takim mężczyzną, jak inni?

W innej sytuacji wystraszyłby się takiej myśli. Teraz przyglądał się spokojnie, jak wyliniały rudy kot ociera się o nogi oberżysty i mówił sobie, że zaraz trzeba wstać, pójść na piętro i spać, spać…

– Chłopcze!