David Gemmel - Echa Wielkiej Pieśni

– Jedno pytanie nasuwa mi się od razu, kapitanie – odezwał się Methras. – Dlaczego mi to pokazujesz? To wiedza Awatarów. Sam fakt, że ją posiadam, może mnie kosztować życie.

Czasy się zmieniają, Methrasie – wyjaśnił Talaban. – A teraz patrz i ucz się. – Awatar podszedł do tablicy rozdzielczej. Było na niej mnóstwo uchwytów i przełączników, kółek i przycisków. – Jak widzisz – kontynuował – urządzenia sterowe skonstruowano z myślą o oburęcznym użytkowniku. Stań obok mnie. Ta dźwignia kieruje ruchem do przodu… – Wyjaśnił mu kolejno wszystkie zasady sterowania Wężem. Sierżant z łatwością przyswoił te informacje. Na koniec kapitan odsunął się od tablicy. – Wykonaj obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni – rozkazał. Methras zaczerpnął głęboko tchu, a potem wsparł dłonie na dwóch największych dźwigniach. Odlano je z czarnego metalu, razem z uchwytami do rąk. Wąż skręcił. – Nie za ostro! – ostrzegł sierżanta Talaban. – Musisz czuć okręt, jakby to było twoje własne ciało. Jesteś jego sercem. – Wąż powoli zatoczył długi krąg. – A teraz wróć na poprzedni kurs, równoległy do Kłów Psa.

Methras wyjrzał przez szklane okno i zlokalizował gwiazdę zwaną Psem. Potem gładko skierował Węża z powrotem na północ.

Choć sierżant bał się tej zakazanej wiedzy, był coraz bardziej podekscytowany. Czuł się pobudzony i dziwnie potężny. Odwrócił się z uśmiechem do Talabana. Potem omiótł spojrzeniem tablicę.

– A do czego to służy? – zapytał, wskazując na sekcję zamkniętą czarnymi drzwiczkami o złotych zawiasach.

– Wszystko po kolei – odpowiedział Talaban. – Zatrzymaj powoli okręt.

Methras wykonał polecenie i Wąż zaczął się kołysać na falach.

– Kiedy nie płyniemy naprzód, musisz rekompensować falowanie za pomocą tego – wyjaśnił Talaban, pochylając się do przodu i lekko przesuwając złote koło wprawione w środek tablicy. Okręt natychmiast znieruchomiał.

Talaban przez godzinę wprowadzał vagarskiego sierżanta w szczegóły sterowania Wężem. Potem zamknął za sobą drzwi, zaprowadził Methrasa do swojej kajuty i napełnił dwa kielichy znakomitym winem.

– Dobrze się spisałeś – pochwalił Vagara.

– Dziękuję, kapitanie. Ale nadal nie rozumiem, dlaczego podzieliłeś się ze mną tą wiedzą.

– To kwestia zaufania, Methrasie. Prosta sprawa.

– Nie zawiodę twego zaufania – zapewnił sierżant.

– Wiem o tym. Mogę mieć wiele wad, ale znam się na ludziach. A teraz idź wypocząć. Jutro nauczę załogę kilku umiejętności przydatnych na okręcie wojennym, takim jak Wąż.

Methras zasalutował i opuścił kajutę. Nadal nie miał pojęcia, dlaczego Talaban zaszczycił go w ten sposób, jednak cieszył się z tego. Gdy położył się na swej koi, głowę wypełniały mu oszałamiające wspomnienia sterowania Wężem.

Trzy kajuty dalej Probierz nie mógł zasnąć. Za każdym razem, gdy zapadał w drzemkę, znowu widział dwa księżyce na niebie. Wstał z podłogi, wziął w ręce woreczek z lekami i spróbował skupić myśli na Suryet. Ale i to nic nie dało. Pogodna twarz żony pojawiała się w jego umyśle, ale natychmiast przeradzała się w wizję upiornego księżyca.

Zaniepokojony dzikus opuścił kajutę i wspiął się na pokład zewnętrzny, by poczuć przesycający powietrze smak soli i ujrzeć gwiazdy, lśniące jasno na kopule nocnego nieba. Księżyc wisiał nisko nad horyzontem.

Nieopodal na powierzchnię wynurzyły się trzy delfiny. Jeden z nich wyskoczył wysoko ponad wodę. Jego smukła, srebrzysta postać zawirowała w powietrzu, a potem spadła z powrotem do morza. Probierz poczuł się pokrzepiony na duchu. Wzburzone morza nie zaszkodzą Ośnu. One przetrwają, bez względu na to, jakie nieszczęścia spadną na ludzką rasę. Ponownie spojrzał w gwiazdy, szukając w nich inspiracji. Wiedział, co musi zrobić, ale obawiał się skutków tego kroku. Jeśli mu się nie uda, może umrzeć albo, co gorsza, stać się imbecylem z rozdziawionymi ustami, jak biedny Orze! Bez Piór. Chodzenie w snach zawsze było niebezpieczne, a do tego niewielu było takich, którzy rozważaliby podjęcie podobnej podróży bez pomocy szamana.

Probierz chodził w snach dwa razy w życiu. W obu przypadkach pomagał mu Jednooki Lis, który był największym z szamanów. Wszystkie plemiona o tym wiedziały. Podczas drugiej podróży Probierz zabłądził pośród gwiazd Wielkiej Rzeki Nieba. Jednooki Lis przyprowadził go z powrotem.

Dzikus nawet by nie pomyślał o tak niebezpiecznej podróży, gdyby nie uporczywa wizja dwóch księżyców oraz fakt, że wydawała się ona łączyć z losem Suryet. Gdy tylko próbował wyobrazić sobie żonę, umysł zawsze wypełniała mu wizja.

Probierz westchnął i ruszył do kajuty Talabana.

Gdy wszedł do środka, kapitan znowu stawiał znaczki na białym papierze, małe symbole starannie ułożone w równe linie. Tłumaczył Probierzowi, że inni potrafią odczytać te znaki i dlatego mają one wartość. Dzikus lubił go i podziwiał, nie śmiał się więc z niego.

– Wyglądasz na zmartwionego – zauważył Talaban, odkładając pióro.

– Wielkie zmartwienie. Potrzebuję pomocy. – Kapitan wskazał mu krzesło, a potem sam usiadł. – Zła wizja. Muszę chodzić w snach, żeby znaleźć odpowiedź. Polecieć wysoko. Wędrować pośród gwiazd. Zobaczyć przyszłość.

– Opowiadałeś mi już o chodzeniu w snach. Mówiłeś, że to bardzo niebezpieczne, Probierzu.

– Tak. Wiele niebezpieczeństw. Ale trzeba rozwiązać zagadkę.

– Myślałem, że do takiej podróży potrzebujesz szamana. Żeby przyprowadził cię do domu.

– Ty musisz to zrobić.

– Nie potrafię, przyjacielu.

Probierz potrząsnął głową.

– Będziemy chodzić razem. Zobaczysz to samo, co ja. Ale będziesz się trzymał okrętu. Trzymał się… – Przerwał, szukając odpowiedniego słowa. -…życia – dokończył wreszcie. – Jedną ręką. Trzymasz się okrętu. Drugą ręką mnie. Przyciągniesz Probierza z powrotem.

– A czy ta wizja jest aż tak ważna, że chcesz dla niej zaryzykować życie?

– I twoje też – wskazał Probierz.

Talaban uśmiechnął się.

– No cóż, nigdy jeszcze nie chodziłem w snach. Jak mamy zacząć?

– Usiądziemy. Na podłodze. Wejdziemy w trans. A potem polecimy.

– No to zaczynajmy – rzucił kapitan.

Talaban zamknął drzwi, a potem ukląkł na dywanie, spoglądając na Probierza. Dzikus oparł dłonie na jego barkach. Awatar zrobił to samo. Potem Probierz pochylił się do przodu, opuszczając głowę, aż ich czaszki się zetknęły.

– Trzymaj się okrętu – polecił. – Bo inaczej obaj się zgubimy.

Talaban nie odpowiedział. Odprężył się, próbując osiągnąć trans: skupienie bez koncentracji, fizyczne napięcie sprzymierzone ze spokojem umysłu, połączenie przeciwieństw, zamknięcie kręgu. Poczuł, że się porusza, wiruje, jakby obaj z Probierzem pląsali w jakimś dziwacznym tańcu. Wiedział, że tak nie jest, że nadal klęczą na dywanie leżącym na podłodze jego kajuty. Mimo to pozwolił, żeby to wrażenie narastało. W jego umyśle tańczyły kolory, wokół krążyły wirujące tęcze. A potem usłyszał muzykę, wzniosłą i pierwotną, werbel wszechświata, niesamowity śpiew kosmicznych wiatrów, westchnienia nienarodzonych gwiazd.

Unosił się w ciemności i przed oczyma jego umysłu przesuwały się sceny z jego przeszłości: pierwszy rejs na Wyspy Ukryte i tamtejsza szkoła, w której studiował gwiezdne mapy Anu; zaloty do Suryet, gdy biegali razem pośród wysokich wzgórz górujących nad licznymi tipi Anajo; pojmanie Próbierza; pojmanie przez Talabana. Szarpnął się, próbując się uwolnić z całkowitej unii umysłów. Wycofał się, czepiając się własnej tożsamości, i uświadomił sobie, że Probierz toczy podobną walkę. Kolory znowu ożyły i przez chwilę poczuł dywan pod kolanami oraz poruszenia okrętu.