Becca Fitzpatrick - Szeptem

– Pójdę już – oznajmiła, wyzwalając się z uścisku. – I tak zabawiłam tu zbyt długo. Przyrzekłam Luciannie, że się pospieszę. – Oparła głowę na jego piersi. – Brak mi ciebie – szepnęła. – Ocal jedno ludzkie istnienie, a odzyskasz skrzydła. Wróć do mnie – błagała – wróć do domu. – Raptownie zmieniła ton: – Idę. Nikt nie może się dowiedzieć. że tu byłam. Kocham cię.

Kiedy się odwróciła, niepokój nagle zniknął z jej twarzy, ustępując miejsca przebiegłej pewności. Wyglądała tak, jakby to wszystko było jednym wielkim kłamstwem.

Niespodziewanie Patch złapał ją za nadgarstek.

– A teraz mów, co cię tu naprawdę przyniosło? Wzdrygnęłam się, słysząc w jego głosie złą nutę. Pozornie sprawiał wrażenie spokojnego, ale dla osoby, która znała go dłużej, jego rozdrażnienie było oczywiste. Rzucił Dabrii spojrzenie mówiące, że przekroczyła granicę i powinna czym prędzej się zabierać.

Patch poprowadził ją jednak w stronę baru. Posadził na stołku i usiadł obok. Zająwszy miejsce przy nim, wychyliłam się, by usłyszeć go w jazgocie muzyki.

– Jak to, co? – zająknęła się Dabria. – Przecież mówię…

– Kłamiesz.

Była wyraźnie zaskoczona.

– Nie wierzę… myślisz…

– Powiedz prawdę, no już.

Dabria zawahała się. Spojrzała na niego z wściekłością i odparła:

– Dobrze. Wiem, co zamierzasz.

Patch roześmiał się, jakby mówiąc: „Mam mnóstwo planów. O który ci chodzi?"

– Wiem. że słyszałeś pogłoski o Księdze Henocha. I wydaje ci się, że możesz to powtórzyć, ale nic z tego.

Skrzyżował ręce na barze.

– Przysłali cię, żebyś mnie nakłoniła do zmiany kursu, prawda? – W jego oczach zaigrał uśmiech. – Jeśli stanowię aż takie zagrożenie, to chyba jednak nie pogłoski.

– Ależ tak, na pewno.

– Skoro zdarzyło się to raz, może się zdarzyć znowu.

– Nic się nie zdarzyło. Czyżbyś nawet nie zajrzał do Księgi przed upadkiem? – prowokowała. – Wiesz, co zawiera? Znasz te święte słowa?

– Może mi pożyczysz.

– Nie bluźnij! Nie wolno ci jej czytać! – wykrzyknęła. -Upadkiem dopuściłeś się zdrady niebiańskich aniołów.

– Ilu z nich wie, czego doświadczyłem? – spytał. – Jak wielkie stanowię zagrożenie?

Przekrzywiła głowę.

– Nie mogę ci tego wyjawić. Już i tak powiedziałam za dużo.

– Będą próbowały mnie powstrzymać?

– Mściciele tak. Spojrzał znacząco.

– Chyba że będą sądzić, iż mi to wyperswadowałaś.

– Nie patrz tak na mnie – stanowczy ton wiele ją kosztował. – Nie skłamię, aby cię chronić. Masz niecne plany. Wbrew naturze.

– Dabria – wypowiedział jej imię, jakby grożąc. Równie dobrze mógłby wykręcić jej ramię.

– Nie mogę ci pomóc – odparła. – Nie w ten sposób. Wybij to sobie z głowy. Zostań aniołem stróżem. Skup się na tym i zapomnij o Księdze Henocha.

Patch oparł łokcie na barze, zadumany. Po chwili usłyszałam:

– Powiedz im, że rozmawialiśmy i że wykazuję takie chęci.

– Chęci? – nie dowierzała.

– Owszem. Powiedz, że nawet już pytałem o nazwisko. Skoro mam ocalić życie, muszę wiedzieć, kto pierwszy został wybrany do odejścia. Jako anioł śmierci masz dostęp do takich informacji.

– To informacja święta i poufna. Nie do przewidzenia. Ten świat zmienia się z każdą chwilą w zależności od ludzkich zachcianek…

– Dabrio, jakieś nazwisko…

– Obiecaj mi, że najpierw zapomnisz o Księdze. Daj słowo.

– Zaufałabyś mi?

– Nie – odrzekła. – Niestety.

Patch zaśmiał się obojętnie i biorąc wykałaczkę z pojemnika, ruszył w stronę schodów.

– Patch, zaczekaj… – Dabria zeskoczyła z taboretu. -Proszę cię, czekaj!

Obejrzał się.

– Nora Grey – powiedziała i z przestrachem zakryła dłonią usta.

Patch zmienił wyraz twarzy, krzywiąc się z niedowierzaniem i udręką. Bez sensu, wziąwszy pod uwagę, że jeśli kalendarz na ścianie wskazywał dobrą datę, jeszcze się nie poznaliśmy. Niemożliwe, by moje nazwisko cokolwiek wtedy mu mówiło.

– W jaki sposób zginie? – spytał.

– Ktoś chce ją zabić. -Kto?

– Nie wiem. – Zasłoniła uszy i pokręciła głową. – Taki tu zgiełk… Obrazy zlewają się, za szybko przelatują przed oczami, nie widzę wyraźnie. Muszę wracać. Potrzebuję ciszy i spokoju.

Patch szarpnął ją za kosmyk włosów za uchem i spojrzał wymownie. Drżąc pod dotykiem, skinęła głową i zamknęła oczy.

– Nie widzę… Nic nie widzę… To beznadziejne.

– Kto chce zamordować Norę Grey?! – upierał się Patch.

– Czekaj, dostrzegam ją – odrzekła Dabria z nagłym poruszeniem. – I jakiś cień z tyłu, to on. Jest śledzona, ale o tym nie wie… On idzie tuż za nią. Dlaczego go nie widzi? Dlaczego nie ucieka? Nie rozpoznaję twarzy, bo jest w cieniu…

Dabria otworzyła oczy. Wciągnęła powietrze.

– Kto to? – zapytał Patch.

Roztrzęsiona, podniosła wzrok na niego i wyszeptała: -Ty.

Zsunęłam palec z blizny Patcha i połączenie się zerwało. Dopiero po chwili wróciłam do rzeczywistości i zorientowałam się, że Patch siłą wciąga mnie do łóżka. Unieruchomił moje ręce.

– Nie powinnaś była tego robić – pochmurny, starał się opanować gniew. – Co zobaczyłaś?

Walnęłam go kolanem w żebro.

– Puszczaj!!!

Usiadł na mnie, tak że nie mogłam poruszać nogami. Z rękoma przypartymi do łóżka, wiłam się pod jego ciężarem.

– Puść, bo zacznę krzyczeć!!!

– Nie! – Uderzyłam go łokciem w udo. – Co z tobą? Nic nie czujesz?

Podniosłam się na nogi i z trudem utrzymując równo wagę, z całej siły kopnęłam go w brzuch.

– Masz jeszcze minutę – powiedział. – Wyrzuć z siebie cały gniew. Wtedy ja przejmę kontrolę.

Nie zrozumiałam, o co mu chodzi z tą „kontrolą", i nie miałam zamiaru się w to wgłębiać. Zerwałam się z łóżka, kierując się do drzwi. Patch złapał mnie w biegu i przyparł do ściany. Dotknęliśmy się na wysokości bioder.

– Chcę poznać prawdę – powiedziałam, hamując płacz. -Przeniosłeś się do mojej szkoły, żeby mnie ukatrupić? Planowałeś to od początku?

Drgnął mu mięsień na twarzy.

– Tak.

Otarłam zabłąkaną łzę.

– I teraz się tym napawasz, prawda? Chciałeś wzbudzić moje zaufanie po to, żeby mnie wykończyć? – Dziwne, ale zamiast się bać i szaleć, byłam ostro wkurzona. Przecież teraz powinnam myśleć tylko o ucieczce. A, co najdziwniejsze, wciąż nie mieściło mi się w głowie, że mam zginąć z jego ręki, i mimo usilnych starań, nie zdławiłam w sobie iskry nadziei.

– Chyba jesteś rozdrażniona… – zaczął Patch.

– Szlag mnie trafia! – wrzasnęłam.

Ujął mnie dłońmi za szyję. Miał palący dotyk. Delikatnie ścisnął mi kciukami gardło i odchylił moją głowę do tyłu. Nasze usta zwarły się w pocałunku tak mocno, że nie zdołałam wykrztusić obelgi. Przesuwając rękoma po moich barkach i plecach, zatrzymał się tuż nad pośladkami. Przeszył mnie dreszcz lęku i rozkoszy. Gdy Patch chciał mnie przyciągnąć do siebie, ugryzłam go w wargę.

Oblizał usta koniuszkiem języka.

– Gryziesz?!

– Czy ciebie wszystko bawi? – zapytałam. Znów dotknął językiem wargi.

– Nie wszystko.

– Na przykład?

– Ty.

Nagle moje doznania całkiem się pogmatwały. Konfrontacja z kimś tak obojętnym jak on okazała się niełatwa. Nie! Nie obojętnym. Patch był opanowany po najdrobniejszą cząstkę swego ciała.