Becca Fitzpatrick - Szeptem

W koszuli nocnej poczłapałam do łazienki – starając się nie myśleć, kiedy i jakim cudem się przebrałam, bo przecież Patch przywiózł mnie do domu w ciuchach – i przystąpiłam do porannej toalety. Ochlapałam twarz zimną wodą, wyczyściłam zęby i ściągnęłam włosy gumką. W pokoju założyłam świeżą koszulkę i czyste dżinsy.

Zadzwoniłam do Vee.

– Co słychać? – zapytałam.

– Okej, a u ciebie?

– Dobrze. Cisza.

– No dobra – Vee przyspieszyła tempo. – Do tej pory świruję. A ty?

– Totalnie.

– W środku nocy dzwonił Patch. Powiedział, że Jules cię nieźle poturbował, ale jesteś cała.

– Taaak? Dzwonił, naprawdę?

– Z jeepa. Powiedział, że śpisz na tylnym siedzeniu i wiezie cię do domu, bo jak przejeżdżał koło szkoły, usłyszał jakieś krzyki. Znalazł cię w sali gimnastycznej. Zemdlałaś z bólu. Ledwie się obejrzał, a tu spod sufitu leci Jules, którego chyba wykończyło nieznośne poczucie winy, że cię tak terroryzował.

Dopiero gdy wypuściłam powietrze, dotarło do mnie, że wstrzymuję oddech. Jak widać, Patch nieco przerobił to i owo.

– Wiesz, że tego nie kupuję – ciągnęła Vee. – To Patch go zabił.

Na jej miejscu chyba też bym tak pomyślała.

– A co sądzi policja?

– Włącz telewizor. Na piątce mówią teraz, że Jules włamał się do szkoły i skoczył. Że to było tragiczne samobójstwo nastolatka. Proszą o telefony ludzi, którzy coś o tym wiedzą. U dołu ekranu podają numer gorącej linii.

– Co powiedziałaś policji, kiedy zadzwoniłaś?

– Bałam się. Nie chciałam, żeby mnie wsadzili za naruszenie dobra publicznego, więc zadzwoniłam anonimowo, z budki.

– Hm – odezwałam się po chwili. – Skoro policja uważa, że to samobójstwo, to pewnie się nie myli. Mamy dwudziesty pierwszy wiek. Od czego medycyna sądowa?

– Coś przede mną ukrywasz – odparła Vee. – Co się naprawdę stało, gdy wybiegłam?

Zrobiło się niezręcznie. Vee to moja najlepsza przyjaciółka i dotąd żyłyśmy zgodnie z zasadą: „Żadnych tajemnic". Ale pewnych spraw po prostu nie mogłabym jej wytłumaczyć. Przede wszystkim tego, że Patch był upadłym aniołem, który stał się moim opiekunem. Ani tego, że puściłam się krokwi i umarłam, a tu nagle żyję.

– Pamiętam, że Jules przyparł mnie do muru – powiedziałam. – Straszył, jaki ból mi zada, jak będę cierpiała… Od tego momentu wszystko mi się zamazało.

– Dasz się przeprosić? – zapytała Vee z rozbrajającą szczerością. – Miałaś rację co do Julesa i Elliota.

– Nie gniewam się.

– Trzeba by się wybrać na zakupy – zaproponowała. -Czuję przemożną potrzebę szybkiego kupienia butów. Wielu! Powinnyśmy poprawić sobie humor sprawdzoną terapią zakupową.

Ktoś zadzwonił do drzwi. Spojrzałam na zegar.

– Muszę złożyć zeznanie o tym, co się stało wczoraj w nocy. Zadzwonię później.

– Zeszłej nocy? – przeraziła się Vee. – Wiedzą, że byłaś w szkole? Chyba nie podałaś im mojego nazwiska?

– Wiesz, bo trochę wcześniej coś się wydarzyło. – I miało na imię Dabria. – Czekaj na telefon – dodałam, odkładając słuchawkę, żeby się już bardziej nie pogrążać w kłamstwie.

Pokuśtykałam przez korytarz. Ledwie zdążyłam dojść do szczytu schodów, kiedy zobaczyłam, kogo wpuszcza mama.

Detektywów Basso i Holstijica.

Wprowadziła ich do salonu. Holstijic z miejsca klapnął na sofę, ale Basso nie usiadł. Stał tyłem do mnie, ale gdy schodziłam, schody zaskrzypiały.

– Nora Grey – odwracając się, powiedział tym swoim ostrym głosem gliniarza. – Znów się spotykamy.

Mama zamrugała powiekami.

– To wy się znacie?

– Pani córka prowadzi bujne życie. Ostatnio bywamy tu dość często.

Mama spojrzała na mnie pytająco, a ja wzruszyłam ramionami na znak: „Policyjny dowcip".

– Noro, usiądź, proszę, i opowiedz, co się wydarzyło wczoraj wieczorem – powiedział Holstijic.

Opadłam na pluszowy fotel naprzeciwko sofy.

– Przed dziewiątą popijałam w kuchni mleko czekoladowe, gdy nagłe zjawiła się moja szkolna psycholożka, pani Greene.

– Jakby nigdy nic? – zapytał Basso.

– Kiedy powiedziała, że chce coś odzyskać, uciekłam na górę i zamknęłam się w sypialni…

– Chwileczkę – przerwał mi Basso. – Co odzyskać?

– Nie wiem, ale wspomniała, że tak naprawdę nie jest psycholożką, tylko pracuje w szkole, żeby szpiegować uczniów. – Dla potwierdzenia tych słów popatrzyłam w oczy wszystkim zebranym. – Pewnie wariatka?

Policjanci wymienili spojrzenia.

– Sprawdzę, co to za jedna – odparł Holstijic, wstając.

– Nie rozumiem – zwrócił się do mnie Basso. – Oskarżyła cię o kradzież mienia, ale nie powiedziała, o co chodzi?

Znów nieciekawe pytanie.

– Wpadła w histerię. Rozumiałam co drugie zdanie. Uciekłam i zamknęłam się w sypialni, ale wyłamała drzwi. Kiedy schowałam się w szybie kominka, zaczęła krzyczeć, że spali cały dom i w końcu mnie znajdzie. Potem wybuchł pożar. W samym środku pokoju.

– Jak to się stało? – zapytała mama.

– Nie wiem, byłam w kominku.

– Niedorzeczność. – Basso pokręcił głową. – W życiu nie miałem z czymś takim do czynienia.

– Wróci? – spytała policjantów mama, opiekuńczo ogarniając mnie ramieniem. – Czy Nora jest bezpieczna?

– Radziłbym założyć system alarmowy – Basso otworzył portfel i wręczył mamie wizytówkę. – To solidna firma. Proszę się powołać na mnie; dostanie pani rabat.

Kilka godzin po wyjściu policjantów znów rozległ się dzwonek.

– To pewnie z tej firmy od alarmów – stwierdziła mama, kiedy zeszłam na dół. – Jak zadzwoniłam, powiedzieli, że kogoś dzisiaj przyślą. Nie zmrużę oka bez ochrony, dopóki nie zamkną pani Greene. Ciekawe, czy dyrektor sprawdził jej referencje. – Otworzyła drzwi.

Na werandzie stał Patch w wypłowiałych dżinsach i obcisłym białym podkoszulku, ze skrzynką narzędziową w lewej ręce.

– Dobry wieczór pani.

– Patch. – Nie byłam do końca pewna, czy mama chce zakomunikować zdziwienie, czy niepokój. – Umówiłeś się z Norą?

Uśmiechnął się.

– Przyszedłem zainstalować system alarmowy.

– Myślałam, że pracujesz gdzie indziej – odparła mama. -Sądziłam, że w Granicy…

– Znalazłem nową pracę. – Pod jego spojrzeniem poczułam taki żar, jakbym dostała gorączki. – Możesz wyjść? – zapytał.

Ruszyłam za nim w stronę motocykla.

– Mamy jeszcze masę spraw do obgadania – powiedziałam.

– No co ty? – Pokręcił głową, pełen pożądania. – Będziemy się całować – przeniknął moje myśli.

Nie było to pytanie, tylko ostrzeżenie. Nie słysząc protestu, uśmiechnął się szeroko i pochylił nade mną. Pierwsze muśnięcie jego ust ledwie na mnie podziałało. Okej: drażniąca i kusząca miękkość. Kiedy oblizałam wargi, cały się rozpromienił.

– Jeszcze? – spytał.

Przesuwając dłonią po jego włosach, mocniej przyciągnęłam go do siebie.

– Jeszcze.