Richelle Mead: W szponach mrozu

– Jesteś tu z jakiegoś powodu? – zapytałam, oczami błądząc po niebiesko-szarej wodzie. Była hipnotyzująca. – Nie jesteś po prostu… tutaj, żeby być tutaj?

Zrobił krok do przodu i złapał moją dłoń, zmuszając mnie, żebym na niego spojrzała. Cała wesołość znikła. Był śmiertelnie poważny.

– Gdzie jesteś?

– Tutaj. – powiedziałam zdziwiona. – Dokładnie tak jak ty.

Adrian pokręcił głową.

– Nie, nie to miałem na myśli. W prawdziwym świecie. Gdzie jesteś?

Prawdziwy świat? Wokoło nas, plaża nagle zamazała się, jak film, który wyszedł nieostry. Chwilę później, wszystko samo się naprawiło. Wysiliłam swój mózg. Prawdziwy świat. Obrazy napłynęły do mnie. Krzesła. Strażnicy. Więzy.

– W piwnicy… – powiedziałam powoli. Trwoga nagle zniszczyła piękno tej chwili, kiedy wszystko do mnie wróciło. – O Boże, Adrian. Musisz pomóc Mii i Christianowi. Nie mogę…

Adrian ścisnął mocniej moją rękę.

– Gdzie?

Świat znowu zamigotał, i tym razem nie wyostrzył się już ponownie. Przeklął

– Gdzie jesteś, Rose?

Świat zaczął się rozpadać. Adrian zaczął się rozpadać.

– W piwnicy. W domu. W…

Zniknął. Obudziłam się. Odgłos otwieranych drzwi pokoju przywrócił mnie do rzeczywistości.

Isaiah i Elena weszli do holu. Musiałam tłumić pogardę, kiedy ją zobaczyłam. On był arogancki i podły, i wszechstronnie zły. Ale był taki, bo był przywódcą. Miał siłę i moc żeby pławić się swoim okrucieństwem-nawet, jeśli mi się to nie podobało. Ale Elena? Była lokajem. Groziła nam i robiła szydercze komentarze, ale większość jej możliwości do robienia tego brało się z tego, że była jego pomocnicą. Była totalną lizuską.

– Witajcie dzieci. – powiedział. – Jak się dzisiaj mamy?

Odpowiedziały mu ponure, gniewne spojrzenia. Przechadzał się do Mii i Christiana, ze skrzyżowanymi rękami z tyłu.

– Jakieś zmiany w podejściu na lepsze, od czasu mojej ostatniej wizyty? Rozmawialiście okropnie długo, co niepokoiło Elenę. Widzicie, jest bardzo głodna, ale-jak podejrzewam-nie tak głodna, jak wasza dwójka.

Christian zwęził oczy.

– Pierdol się. – powiedział przez zaciśnięte zęby.

Elena warknęła i wypadła do przodu.

– Nie śmiej…

Isaiah machnął na nią, żeby przestała.

– Zostaw go w spokoju. To po prostu znaczy, że musimy zaczekać trochę dłużej, i naprawdę, to czekanie jest zabawne.

Elena sztyletowała wzrokiem Christiana.

– Szczerze – kontynuował Isaiah, obserwując Christiana. – Nie mogę się zdecydować, czego bardziej chcę: zabić cię, czy żebyś do nas dołączył. Obie opcje są na swój sposób zabawne.

– Nie męczy cię słuchanie swojego gadania? – zapytał Christian.

Isaiah rozważył to.

– Nie. Nie do końca. To również mnie nie męczy.

Odwrócił się i podszedł do Eddiego. Biedny Eddi ledwo jeszcze mógł usiedzieć prosto na swoim krześle po tych wszystkich karmieniach, przez które przeszedł. Gorzej, Isaiah nie potrzebował nawet używać wpływu. Twarz Eddiego rozjaśniła się głupim szerokim uśmiechem, podniecony na następne ugryzienie. Był tak uzależniony, jak karmiciel.

Zalała mnie złość i zniesmaczenie.

– Cholera! – wydarłam się. – Zostaw go w spokoju!

Isaiah zerknął do tyłu na mnie.

– Cicho bądź, dziewczyno. Nie uznaję cię za równie zabawną jak pana Ozerę.

– Naprawdę? – warknęłam. – Jeśli wkurwiam cię tak bardzo, to użyj mnie żeby udowodnić swoją głupią opinię. Ugryź mnie zamiast niego. Pokaż mi moje miejsce i to jakim skurwysynem jesteś.

– Nie! – zawołał Mason. – Użyj mnie.

Isaiah przewrócił oczami.

– Dobry Boże. Jaka szlachetna zgraja. Wszyscy jesteście Spartakusami, prawda?

Odszedł od Eddiego i wsunął palec pod brodę Masona, przechylając mu głowę do góry.

– Ale ty – powiedział Isaiah. – Nie masz tego naprawdę na myśli. Oferujesz się tylko z jej powodu. – Wypuścił Masona i podszedł przede mnie, wpatrując się w dół tymi czarnymi, czarnymi oczami. – A ty… Na początku ci naprawdę nie wierzyłem. Ale teraz? – uklęknął tak, że był na mojej wysokości. Odrzuciłam pomysł unikania jego oczu, nawet jeśli wiedziałam, że kładło to na mnie niebezpieczeństwo, że użyje wpływu. – Myślę, że naprawdę masz to na myśli. I to jednak nie jest szlachetność. Ty chcesz tego. Naprawdę byłaś ugryziona wcześniej.

Jego głos był magiczny. Hipnotyzujący. Nie używał właściwie wpływu, ale zdecydowanie miał otaczającą go nienaturalną charyzmę. Jak Lissa i Adrian. Wyczekiwałam każdego jego słowa.

– Sądzę, że wiele razy. – dodał.

Pochylił się nade mną, czułam na szyi ciepło jego oddechu. Gdzieś za nim, mogłam słyszeć Masona, który coś krzyczał, ale całe moje skupienie było teraz na tym, jak blisko mojej skóry były zęby Isaiaha. W ciągu kilku ostatnich miesięcy, byłam ugryziona tylko raz – a to było wtedy, kiedy Lissa była w zagrożeniu. Przed tym, gryzła mnie przynajmniej dwa razy w tygodniu przez dwa lata, i dopiero ostatnio zdałam sobie sprawę, jak bardzo byłam od tego uzależniona. Nie było niczego – niczego - na świecie, jak ugryzienie moroja, jak powódź rozkoszy wysyłana do ciebie. Oczywiście, we wszystkich zestawieniach, ugryzienia strzyg były nawet mocniejsze…

Zachłysnęłam się, nagle świadoma swojego ciężkiego oddechu i walącego serca. Isaiah wydał niski chichot.

– Tak. Jesteś dziwką sprzedającą krew w toku rozwoju. Niefortunnie dla ciebie-ponieważ nie zamierzam dać ci tego, czego chcesz.

Wycofał się dalej, a ja zapadłam się w swoje krzesło. Bez dalszego opóźniania, wrócił do Eddiego i pił. Nie mogłam na to patrzeć, ale tym razem z zazdrości, nie zniesmaczenia. Tęsknota zapaliła się wewnątrz mnie. Pożądałam tego ugryzienia, pożądałam tego każdym nerwem mojego ciała.

Kiedy Isaiah skończył, zaczął opuszczać pokój, ale zatrzymał się. Skierował swoje słowa do Mii i Christiana.

– Nie odwlekajcie tego. – ostrzegł. – Złapcie szansę, żeby się ocalić. – Kiwnął głową w moją stronę. – Możecie mieć nawet chętną ofiarę.

Wyszedł. Wzrok Christiana napotkał mój przez pokój. Jego twarz w jakiś sposób wyglądała nawet mizerniej, niż kilka godzin wcześniej. Głód palił w jego spojrzeniu, i wiedziałam, że miałam podobnie: żądza zaspokojenia tego głodu. Boże. Zostaliśmy tak nabrani. Myślę, że Christian zauważył to w tym samym momencie. Jego usta wykrzywiły się w gorzkim uśmiechu.

– Rose, nigdy nie wyglądałaś tak dobrze. – stwierdził, zanim strażnicy kazali mu się zamknąć.

Trochę się zdrzemnęłam przez cały dzień, ale Adrian nie wrócił w moich snach. Zamiast tego, kiedy wisiałam na krańcu świadomości, przyłapałam się na zakradaniu się w znajome tereny: głowę Lissy. Po tych wszystkich dziwnych wydarzeniach z ostatnich dwóch dni, przebywając w jej umyśle, czułam się jakbym wróciła do domu.

Była w jednej z sal bankietowych hotelu, tylko że była pusta. Siedziała na podłodze z daleka od tego, próbując zostać niezauważoną. Wypełniło ją zdenerwowanie. Czekała na coś-albo raczej, na kogoś. Kilka minut później, do środka wślizgnął się Adrian.

– Kuzynko. – powiedział na powitanie. Usiadł przy niej i wyciągnął kolana, nie przejmując się o swoje drogie, eleganckie spodnie. – Przepraszam za spóźnienie.

– W porządku. – powiedziała.

– Nie widziałaś, że tu byłem, dopóki mnie nie zobaczyłaś, prawda?