Richelle Mead: W szponach mrozu

– Rose! – wykrzyknął Mason.

Zignorowałam go, i patrzyłam błagalnie na Isaiaha. Nie chciałam żeby pożywiał się ze mnie. Na myśl o tym, czułam się chora. Ale dawałam krew wcześniej, i wolałam żeby wziął półkwarty (Półkwarta – jednostka objętości lub pojemności równa 0,568 l – przyp. Szazi) ode mnie, zanim dotknie Eddiego lub Masona.

Nie mogłam odczytać jego uczuć, kiedy mnie oceniał. Przez pół sekundy, myślałam że może się zgodzi, ale zamiast tego, pokręcił głową.

– Nie. Nie ty. Jeszcze nie.

Poszedł dalej i stanął przed Eddim. Szarpnęłam więzy tak mocno, że wbiły się boleśnie w moją skórę. Nie puściły.

– Nie! Zostaw go w spokoju!

– Cisza. – rzucił ostrym tonem Isaiah, nie patrząc na mnie.

Oparł rękę z jednej strony twarzy Eddiego. Eddi zadygotał i stał się tak blady, że myślałam, że zemdleje.

– Mogę to uczynić łatwym, albo mogę uczynić żeby bolało. Twoje milczenie wesprze wybór.

Chciałam krzyczeć, chciałam wyzwać Isaiaha wszystkimi rodzajami przezwisk i wykrzyczeć mu wszystkie rodzaje gróźb. Ale nie mogłam. Moje oczy skakały po pokoju, tak jak wcześniej, szukając wyjścia. Ale nie było żadnego. Tylko puste, czyste białe ściany. Żadnych okien. Jedyne, cenne drzwi, które zawsze były strzeżone. Byłam bezradna, dokładnie tak bezradna jak w momencie kiedy ciągnęli nas do vana. Czułam się jakbym płakała, bardziej z frustracji niż strachu. Jaką będę strażniczką, skoro nie potrafię chronić swoich przyjaciół?

Ale siedziałam cicho, a satysfakcja przeszyła twarz Isaiaha. Fluorescencyjne światło dawało jego skórze słaby, szarawy odcień, podkreślający ciemne kręgi pod jego oczami. Chciałam go zaatakować.

– Dobrze. – uśmiechnął się do Eddiego i trzymał swoją twarz tak, aby mogli utrzymywać bezpośredni kontakt wzrokowy. – Nie będziesz ze mną teraz walczył, nieprawdaż?

Tak jak wspominałam, Lissa była dobra w używaniu wpływu. Ale ona nie mogłaby zrobić tego. W kilka sekund, Eddi zaczął się uśmiechać.

– Nie. Nie będę z tobą walczył.

– Dobrze. – powtórzył Isaiah. – I dasz mi swoją szyję dobrowolnie, prawda?

– Oczywiście. – odpowiedział Eddi, odchylając swoją głowę do tyłu.

Isaiah zniżył usta, a ja odwróciłam wzrok, próbując skupić się na wyświechtanym dywanie. Nie chciałam tego widzieć. Słyszałam jak Eddi wydawał łagodne, zadowolone jęki. Karmienie samo w sobie było stosunkowo ciche – żadnego siorbania czy czegoś takiego.

– Tutaj.

Spojrzałam ponownie, kiedy usłyszałam że Isaiah znowu zaczął mówić. Krew kapała z jego ust, ale oblizał je w poprzek, swoim językiem .Nie mogłam zobaczyć rany w szyi Eddiego, ale podejrzewałam, że też była zakrwawiona i straszna. Mia i Christian wpatrywali się w niego z rozszerzonymi oczami, zarówno ze strachem jak i fascynacją. Eddi rozglądał się dookoła szczęśliwym, odurzonym mglistym wzrokiem, nawalony zarówno endorfinami jak i wpływem.

Isaiah doprowadził się do porządku i uśmiechnął do morojów, zlizując ostatnie krople krwi ze swoich ust.

– Widzicie? – powiedział, kierując się do drzwi. – To jest właśnie takie proste.

Potrzebowaliśmy planu ucieczki i to szybko. Niestety, moje jedyne pomysły wymagały użycia rzeczy, których w rzeczywistości nie miałam pod kontrolą. Jak na przykład żeby nas zostawić samych, żebyśmy mogli się wymknąć. Albo gdybyśmy mieli głupich strażników, których moglibyśmy łatwo ogłupić i wyślizgnąć się stąd. W ostateczności, powinniśmy być niedokładnie strzeżeni, żebyśmy mogli się uwolnić.

Jednak nic z tych rzeczy się nie stało. Po prawie dwudziestu czterech godzinach, nasza sytuacja właściwie się nie zmieniła. Ciągle byliśmy więźniami, ciągle ostrożnie związani. Nasi porywacze pozostali czujni, prawie tak skuteczni jak dowolna grupa strażników. Prawie.

Najbliższa droga do wolności była pilnie nadzorowana – i szczególnie żenująca – przerwy na łazienkę. Mężczyźni nie dawali nam jedzenia czy wody. Było to brutalne dla mnie, ale połączenie człowieka z wampirem uczyniło dampirów twardych. Mogłam dać sobie radę z niewygodami, nawet jeśli szybko osiągałam punkt, w którym zabiłabym za cheeseburgera i jakieś naprawdę, ale to naprawdę tłuste frytki.

Dla Mii i Christiana… cóż, było trochę ciężej. Moroje mogli chodzić tygodniami bez jedzenia i wody, jeśli ciągle dostawali krew. Bez krwi, mogliby wytrzymać kilka dni, zanim staliby się schorowani i słabi, tak długo jak mieliby inną żywność. W ten sposób radziłyśmy sobie z Lissą, kiedy żyłyśmy na własną rękę, odkąd nie mogłam karmić jej codziennie.

Jeśli zabierze się jedzenie, krew i wodę, to wytrzymałość morojów spada na łeb na szyję. Ja byłam głodna, ale Mia i Christian byli wygłodniali. Ich twarze już wyglądały mizernie, a ich oczy były prawie rozgorączkowane. Isaiah pogarszał sprawę podczas swoich kolejnych wizyt. Za każdym razem, schodził na dół i włóczył się w swój irytujący, szyderczy sposób. Wtedy, zanim wychodził, brał kolejne łyki od Eddiego. Do trzeciej wizyty, praktycznie mogłam zauważyć jak Mia i Christian ślinią się. Pomiędzy endorfinami i brakiem jedzenia, byłam prawie pewna, że Eddi nawet nie wiedział gdzie byliśmy.

Nie mogłam spać naprawdę w tych warunkach, ale podczas drugiego dnia, zaczęłam przysypiać od czasu do czasu. Głód i zmęczenie też by na was tak działały. W pewnym momencie, właściwie śniłam, co było zaskoczeniem odkąd myślałam, że nie mogę zapaść w głęboką drzemką w tych wariackich warunkach.

We śnie – a doskonale dobrze wiem, że to był sen – stałam na plaży. Zabrało mi chwilę rozpoznanie, która dokładnie to była plaża. To była ta wzdłuż wybrzeża Oregonu – piaszczysta i gorąca, z Pacyfikiem rozciągającym się w oddali. Byłyśmy tu kiedyś z Lissą, kiedy mieszkałyśmy w Portland. To był piękny dzień, ale nie mogła znieść przebywania na zewnątrz w takim słońcu. W rezultacie, nasza wizyta była krótka, ale zawsze chciałam móc zostać dłużej i rozkoszować się tym wszystkim. Teraz miałam całe słońce i ciepło, jakiego chciałam.

– Little dampir. – powiedział głos za mną. – Najwyższy czas.

Odwróciłam się zaskoczona i zastałam Adriana Iwaszkova przyglądającego się mi. Miał na sobie spodnie khaki i luźny podkoszulek i – w zadziwiająco zwyczajnym stylu jak na niego – nie miał butów. Wiatr zmierzwił jego brązowe włosy, a ręce miał wepchnięte do kieszeni, kiedy pozdrowił mnie tym swoim charakterystycznym uśmiechem.

– Ciągle masz swoje zabezpieczenie. – dodał.

Krzywiąc się, myślałam przez moment, że gapił się na moją klatkę piersiową. Wtedy zauważyłam, że jego oczy skierowane były na mój brzuch. Miałam na sobie jeansy i top od bikini, a mały wisiorek z niebieskim okiem znowu zwisał z mojego pępka. Chotki były na moim nadgarstku.

– A ty znowu jesteś w słońcu. – powiedziałam. – Więc podejrzewam, że to twój sen.

– To nasz sen.

Poruszałam stopami w piasku.

– Jak dwoje ludzi może dzielić sen?

– Ludzie cały czas dzielą się snami, Rose.

Podniosłam wzrok na niego marszcząc brwi.

– Muszę wiedzieć, co masz na myśli. O tym, że otacza mnie ciemność. Co to znaczy?

– Szczerze powiedziawszy, nie wiem. Każdego oprócz ciebie otacza światło. Ty masz cienie. Zabierasz je od Lissy.

Moje zmieszanie wzrosło.

– Nie rozumiem.

– Nie mogę teraz się w to zagłębiać. – powiedział mi. – Nie po to tu jestem.