Richelle Mead: W szponach mrozu

Elena podeszła i stanęła przy Isaiah’u, gdy ten mówił.

– Te bladoniebieskie. Jak lód. Jak atrament. Prawie nikt nie ma takich poza rodzinami arystokratów. Badicóv. Ozerów. Okazjonalnie Zeklosów.

– Ozera. – powiedział Christian, bardzo starając się zabrzmieć nieustraszenie.

Isaiah przechylił swoja głowę.

– Doprawdy? Na pewno nie… – nachylił się bliżej nad Christianem. – Ale wiek się zgadza… i te włosy… – uśmiechnął się. – Syn Lucasa i Moiry?

Christian nic nie powiedział, ale potwierdzenie na jego twarzy było oczywiste.

– Znałem twoich rodziców. Świetni ludzie. Niebywali. Ich śmierć była hańbą… ale, cóż… przypuszczam, że sami byli sobie winni. Mówiłem im, że nie powinni po ciebie wracać. To byłoby marnotrawstwo zmieniać cię tak młodo. Twierdzili, że zamierzają po prostu trzymać cię przy sobie i przebudzić, gdy będziesz starszy. Ostrzegłem ich, że to będzie katastrofa, ale, cóż…

Delikatnie wzruszył ramionami. "Przebudzenie" było terminem którego używały między sobą strzygi, gdy kogoś zamieniały. To brzmiało jak religijne doświadczenie.

– Nie chcieli słuchać, i nieszczęście spotkało ich w inny sposób.

Nienawiść, głęboka i ciemna, zagotowała się w oczach Christiana. Isaiah uśmiechnął się ponownie.

– To bardzo wzruszające, że znalazłeś drogę do mnie po takim czasie. Być może, po tym wszystkim, będę mógł zrealizować ich marzenie.

– Isaiah. – powiedziała kobieta-Elena-znowu. Każde słowo z jej ust brzmiało jak jęk – Powiadom pozostałych…

– Przestań wydawać mi rozkazy!

Isaiah złapał ją za ramię i odepchnął – tyle tylko, że pchniecie rzuciło nią przez pokój i prawie przez ścianę. Ona ledwie wyciągnęła rękę w odpowiednim momencie, by zatrzymać zderzenie. Strzygi miały lepszy refleks niż dampiry i nawet moroje: jej brak gracji oznaczał całkowite zaskoczenie. I naprawdę, on ledwie ja dotknął. Pchniecie było lekkie – jednak sforsowałoby mały samochód.

To bardziej wymusiło moje przekonanie, że oboje byli zupełnie innej klasy. Jego siła powalała jej siłę rozmiarem. Była jak mucha, którą mógł pacnąć daleko. Siła strzyg rosła z wiekiem – jak również przez konsumpcję krwi morojów, i w mniejszym stopniu, krwi dampirów. Uświadomiłam sobie, że ten facet nie był po prostu stary. On był wiekowy. I przez lata wypił mnóstwo krwi. Przerażenie napełniło postać Eleny, i nawet mogłam zrozumieć jej strach. Strzygi zwracały się przeciwko sobie przez cały czas. On mógł oderwać jej głowę, jeśli by zechciał.

Skuliła się, odwracając wzrok.

– Ja… przepraszam, Isaiah.

Isaiah wygładził koszulę – nie żeby była pognieciona. Jego głos nabrał chłodnego, przyjemnego charakteru, którego wcześniej używał.

– Oczywiście masz swoje opinie, Eleno, i przyjąłbym je z otwartymi ramionami gdybyś wyrażała je w cywilizowany sposób. Jak myślisz, co powinniśmy zrobić z tymi szczeniętami?

– Powinieneś – to jest, myślę że powinniśmy wziąć ich teraz. Zwłaszcza morojów. – Ona najwyraźniej bardzo się starała nie jęknąć ponownie i go nie zdenerwować. – Jeśli… nie zamierzasz rzucać ich innym na uroczysta kolację, prawda? To byłoby kompletne marnotrawstwo. Musielibyśmy się podzielić, a wiesz, że pozostali nie będą wdzięczni. Nigdy nie są.

– Nie urządzam uroczystej kolacji dla nich. – oświadczył wyniośle.

Uroczysta kolacja?

– Ale też ich teraz nie zabiję. Jesteś młoda, Eleno. Myślisz tylko o natychmiastowym zaspokojeniu. Kiedy będziesz miała tyle lat co ja, nie będziesz taka… niecierpliwa.

Przewróciła oczami, gdy nie patrzył.

Odwracając się, omiótł spojrzeniem mnie, Masona i Eddiego.

– Wasza trójka, obawiam się że umrze. Nie można tego uniknąć. Chciałbym powiedzieć, że jest mi przykro, ale, cóż, wcale nie jest mi przykro. Taki jest porządek świata. Masz wybór, w jaki sposób umrzesz, jednakże i to zostanie narzucone przez twoje zachowanie.

Jego oczy zatrzymały się na mnie. Naprawdę nie rozumiałam, dlaczego wszyscy tutaj wydawali się wyodrębniać mnie jako osobę stwarzającą problemy. Cóż, może nią byłam.

– Niektórzy z was będą umierać boleśniej niż pozostali.

Nie musiałam widzieć Masona i Eddiego żeby wiedzieć, że ich strach odzwierciedlał mój. Byłam prawie pewna, że usłyszałam nawet, jak Eddie zajęczał.

Isaiah nagle odwrócił się na pięcie, w wojskowym stylu, i stanął twarzą do Mii i Christiana.

– Wy dwoje, szczęśliwie, macie wybór. Tylko jedno z was umrze. Drugie będzie żyło w chwalebnej nieśmiertelności. Będę nawet na tyle uprzejmy, aby wziąć go pod swoje skrzydła do czasu, aż będzie nieco starszy. Taka jest moja dobroć. (raczej charytatywność -przyp. Ginger)

Nie mogłam temu zaradzić. Dusiłam się ze śmiechu.

Isaiah obrócił się i wpatrywał we mnie. Zamilkłam i czekałam, aż rzuci mną przez pokój tak jak zrobił to z Eleną, ale nie zrobił nic więcej, tylko się gapił. To wystarczyło. Moje serce gwałtownie przyspieszyło, i poczułam łzy wypełniające moje oczy. Zawstydził mnie mój własny strach. Chciałabym być taka, jak Dymitr. Może nawet jak moja matka. Po kilku długich, męczących chwilach, Isaiah odwrócił się ponownie do morojów.

– Teraz. Tak jak mówiłem, jedno z was zostanie przemienione i będzie żyło wiecznie. Ale to nie ja go przemienię. Sam przemieni się z wyboru.

– Raczej wątpię, – powiedział Christian.

W te dwa słowa włożył tyle rozdrażnienia i oporu, ile się tylko dało, ale ciągle dla wszystkich w pokoju było oczywiste, że był przerażony.

– Ah, jak ja uwielbiam ducha Ozery. – rozmyślał Isaiah. Zerknął na Mię, jego czerwone oczy błyszczały. Cofnęła się w strachu. – Ale nie pozwól mu traktować się z góry, moja droga. Nie ma możliwości podzielenia się krwią. I tak właśnie to zostanie rozstrzygnięte. – skierował się do nas, dampirów. Jego spojrzenie zamroziło mnie, i wyobraziłam sobie, że mogłabym poczuć fetor zgnilizny. – Jeśli chcecie żyć, wszystko co musicie zrobić, to zabić jedno z tej trójki. – ponownie odwrócił się do morojów. – To tyle. Nie takie nieprzyjemne, w sumie. Po prostu powiedzcie jednemu z tych gentlemanów tutaj, że chcecie to zrobić. Uwolnią was. Wtedy napijecie się z nich i przemienicie się w jednego z nas. Kto zrobi to jako pierwszy, będzie wolny. Drugi będzie obiadem dla Eleny i mnie.

W pokoju zawisła cisza.

– Nie. – powiedział Christian. – Nie ma szans żebym zabił jednego ze swoich przyjaciół. Nie obchodzi mnie, co zrobisz. Umrę pierwszy.

Isaiah machnął lekceważąco ręką.

– Łatwo jest być odważnym, kiedy nie jest się głodnym. Pożyj kilka dni bez żadnych substancji odżywczych… i tak, ta trójka zacznie wyglądać bardzo dobrze. I są. Dampiry są przepyszne. Niektórzy wolą je od morojów, i podczas gdy nigdy podzielałem takich przekonań, mogę z pewnością docenić różnorodność.

Christian zmarszczył brwi.

– Nie wierzysz mi? – zapytał Isaiah. – W takim razie, pozwól że udowodnię.

Wrócił na moją stronę pokoju. Zdałam sobie sprawę, co zamierzał zrobić, i bez żadnego przemyślenia sprawy odezwałam się.

– Użyj mnie. – wyrzuciłam z siebie. – Napij się ze mnie.

Zadowolenie z siebie Isaiaha, zachwiało się na chwilę, a jego brwi się podniosły.

– Zgłaszasz się na ochotnika?

– Robiłam to już wcześniej. Pozwól morojowi pożywić się ze mnie. Nie mam nic przeciwko. Lubię to. Zostaw resztę w spokoju.