George Martin - Taniec ze smokami

– Może jego lordowska mość chciałby mieć dziką żonę? – zasugerowała Melisandre.

– Czy grubas jest żonaty, lordzie Snow?

– Jego pani żona dawno już nie żyje. Lord Wyman ma dwóch dorosłych synów i wnuki po pierwszym. Do tego waży co najmniej trzydzieści kamieni za dużo, by dosiąść konia. Val nigdy go nie zechce.

– Mógłbyś choć raz udzielić mi odpowiedzi, która mnie zadowoli, lordzie Snow – poskarżył się król.

– Chciałbym myśleć, że prawda cię zadowoli, panie. Twoi ludzie zwą Val księżniczką, ale dla wolnych ludzi jest tylko siostrą nieżyjącej żony ich króla. Jeśli zmusisz ją do poślubienia mężczyzny, którego nie będzie chciała, najpewniej poderżnie mu gardło w noc poślubną, ale nawet gdyby zgodziła się go przyjąć za męża, to jeszcze nie znaczy, że dzicy podążą za nim. Z twoją sprawą wiąże ich wyłącznie Mance Rayder.

– Wiem o tym – przyznał z niezadowoleniem król. – Spędziłem wiele godzin na rozmowach z nim. Wie bardzo wiele o naszym prawdziwym wrogu, muszę też przyznać, że ma w sobie siłę. Niemniej, nawet gdyby się wyrzekł tytułu królewskiego, pozostanie wiarołomcą. Jeśli daruję życie jednemu dezerterowi, zachęcę do dezercji kolejnych. Nie, prawo musi być z żelaza, nie z puddingu, a zgodnie ze wszystkimi prawami Siedmiu Królestw Mance Rayder zasłużył na śmierć.

– Prawo kończy się na Murze, Wasza Miłość. Mance może się okazać użyteczny.

– I okaże się. Spalę go i w ten sposób zademonstruję północy, jak postępuję ze zdrajcami i wiarołomcami. Nie zapominaj też, że mam syna Raydera. Po śmierci ojca bachor zostanie królem za Murem.

– Wasza Miłość jest w błędzie. – Ygritte mawiała: „Nic nie wiesz, Jonie Snow”, ale od tego czasu wiele się nauczył. – Dziecko nie jest księciem, podobnie jak Val nie jest księżniczką. Nikt nie zostaje królem za Murem dlatego, że jego ojciec nim był.

– I bardzo dobrze – skwitował Stannis. – Nie zniosę w Westeros innych królów. Dość już o Rayderze. Czy podpisałeś akt?

Teraz się zacznie . Jon zacisnął poparzone palce i rozprostował je ponownie.

– Nie, Wasza Miłość. Prosisz o zbyt wiele.

– Proszę? Prosiłem cię, byś został lordem Winterfell i namiestnikiem północy.

Żądam tych zamków.

– Oddałem ci Nocny Fort – przypomniał Jon Snow.

– To tylko szczury i ruiny. Dar skąpca, nic niekosztujący dającego. Twój człowiek, Yarwyck, przyznał, że minie pół roku, nim uda się uczynić zamek zdatnym do zamieszkania.

– Pozostałe forty są w podobnym stanie.

– Wiem o tym. Nieważne. To wszystko, co mamy. Wzdłuż Muru zbudowano dziewiętnaście fortów, a tobie starczy ludzi do obsadzenia trzech. Chcę, by przed końcem roku w każdym był garnizon.

– Przeciwko temu nic nie mam, panie, ale ludzie powiadają, że zamierzasz przyznać te zamki swym rycerzom i lordom, jako wasalom Waszej Miłości.

– Królowie winni być szczodrzy dla swych ludzi. Czy lord Eddard niczego nie nauczył swego bękarta? Wielu moich rycerzy porzuciło na południu bogate ziemie i warowne zamki. Czy ich wierność ma pozostać bez nagrody?

– Jeśli Wasza Miłość pragnie utracić wszystkich chorążych mojego pana ojca, nie ma lepszego sposobu, niż oddawać północne zamki południowym lordom.

– Jak mogę utracić ludzi, których nie mam? Może sobie przypominasz, że miałem nadzieję oddać Winterfell człowiekowi z północy. Synowi Eddarda Starka. Ale on cisnął mi moją ofertę prosto w twarz.

Stannis Baratheon traktował każdą urazę jak mastif kość. Nie przestawał gryźć, aż przeżuł ją na kawałeczki.

– Zgodnie z prawem Winterfell powinno przypaść mojej siostrze Sansie.

– Masz na myśli lady Lannister? Czy pragniesz, by Krasnal zasiadł na miejscu twego ojca?

– Nie – odparł Jon.

– To dobrze. Zapewniam, że póki żyję, tak się nie stanie, lordzie Snow.

Jon wiedział, że nie ma sensu się spierać.

– Panie, niektórzy mówią, że zamierzasz przyznać ziemie i zamki Grzechoczącej Koszuli oraz magnarowi Thennu.

Oczy króla przybrały wygląd twardych, niebieskich kamieni. Stannis zazgrzytał zębami.

– Kto ci to powiedział?

– Czy to ważne? – Mówili o tym wszyscy w Czarnym Zamku. – Jeśli koniecznie chcesz wiedzieć, to Goździk.

– Kto to jest Goździk? – zapytał król.

– Mamka – wyjaśniła lady Melisandre. – Wasza Miłość przyznał jej wolność w granicach zamku.

– Nie po to, by powtarzała plotki. Potrzebuję jej cycków, nie języka. Niech daje więcej mleka, a powtarza mniej wieści.

– Nie potrzebujemy w Czarnym Zamku bezużytecznych gąb – zgodził się Jon. –

Odeślę Goździk na południe najbliższym statkiem odpływającym ze Wschodniej Strażnicy.

– Goździk karmi również syna Dalii – zauważyła Melisandre, dotykając rubinu na swej szyi. – Byłoby okrucieństwem odebrać młodemu księciu mlecznego brata.

Tylko ostrożnie, ostrożnie .

– Nie łączy ich nic poza mlekiem matki. Syn Goździk jest większy i bardziej żywotny.

Kopie i szczypie księcia, odpycha go od piersi. Jego ojcem był Craster, okrutny i chciwy człowiek. Widać w nim jego krew.

Stannis zmarszczył czoło.

– Powiedziano mi, że mamka była córką tego Crastera.

– I córką, i żoną. Craster żenił się ze wszystkimi swymi córkami. Chłopiec Goździk jest owocem ich związku.

– Ma dziecko z własnym ojcem? – zapytał wstrząśnięty Stannis. – W takim razie lepiej się jej pozbądź. Nie chcę tu takiego plugastwa. To nie Królewska Przystań.

– Znajdę inną mamkę. Jeśli wśród dzikich nie będzie odpowiedniej kobiety, poślę do górskich klanów. Do tej pory chłopcu wystarczy kozie mleko, jeśli Wasza Miłość pozwoli.

– To kiepski pokarm dla księcia... ale lepsze kozic niż kurewskie. – Stannis zabębnił palcami o mapę. – Czy możemy już wrócić do kwestii fortów...

– Wasza Miłość – zaczął Jon z lodowatą uprzejmością. – Dałem twym ludziom kwatery i nakarmiłem ich, wielkim kosztem dla naszych zimowych zapasów. Odziałem ich również, by nie zamarzli na Murze.

Stannis nie dał się udobruchać.

– Tak podzieliłeś się z nami soloną wieprzowiną i owsianką, dorzuciłeś też trochę czarnych szmat, by nas ogrzać. Szmat, które dzicy zdarliby z waszych trupów, gdybym nie przybył na północ.

Jon zignorował te słowa.

– Dałem wam też paszę dla koni, a gdy tylko ukończymy prace przy schodach, użyczę wam budowniczych, by odbudowali Nocny Fort. Zgodziłem się nawet na osiedlenie dzikich w Darze, który przyznano Nocnej Straży na wieczne użytkowanie.

– Dajesz mi pustkowia, a odmawiasz zamków, których potrzebuję na nagrodę dla swych lordów i chorążych.

– Te zamki zbudowała Nocna Straż...

– I Nocna Straż je opuściła.

– ...po to, by bronić Muru – ciągnął uparcie Jon. – Nie na siedziby dla dzikich i lordów z południa. Kamienie tych fortów połączyła zaprawa z krwi i kości moich dawno nieżyjących braci. Nie mogę ci ich oddać.

– Nie możesz czy nie chcesz? – Mięśnie na szyi króla uwydatniły się, ostre jak miecze. – I pomyśleć, że chciałem ci ofiarować nazwisko.

– Mam nazwisko, Wasza Miłość.

– Snow. Czy istniało kiedyś bardziej złowróżbne? – Stannis dotknął rękojeści miecza.

– Za kogo ty się uważasz?

– Za strażnika na murach. Za miecz w ciemności.

– Nie przerzucaj się ze mną słówkami. – Stannis wyciągnął miecz, który zwał Światłonoścą. – Oto miecz w ciemności. – Po klindze przebiegały fale światła, to czerwone, to żółte, to znowu pomarańczowe. Na twarz króla padł ostry, jaskrawy blask.